Την Κυριακή πραγματοποιήθηκαν οι βουλευτικές εκλογές στη Γερμανία και την Πορτογαλία. Με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, τα αστικά ΜΜΕ συνέχισαν τη διαφημιστική καμπάνια, που πραγματοποιούσαν άλλωστε και προεκλογικά, στα κόμματα η «Αριστερά» της Γερμανίας και το «Μπλόκο της Αριστεράς» Πορτογαλίας, επιφανή μέλη του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ). Με πανηγυρισμούς, λοιπόν, υποδέχτηκαν τα δύο αυτά κόμματα, προβάλλοντας την αύξηση των ποσοστών τους. Παίρνοντας υπόψη την προβολή, το αγκάλιασμα αυτών των κομμάτων από την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της, δικαιώνεται η λαϊκή ρήση «πες μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι».

Οι εργαζόμενοι πρέπει να σκεφτούν πως, αν τα κόμματα αυτά αποτελούσαν κίνδυνο για την πλουτοκρατία και το εκμεταλλευτικό σύστημα και ήταν γνήσιοι υπερασπιστές των λαϊκών συμφερόντων, η στάση της αστικής τάξης που καθορίζεται από το ταξικό της κριτήριο θα ήταν τελείως διαφορετική. Θα τη διέκρινε η ανησυχία, θα άνοιγε πόλεμο με τη στρατηγική και τις θέσεις αυτών των κομμάτων, θα χρησιμοποιούσε τις γνωστές υπονομευτικές μεθόδους για να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους της.

Τώρα, αλλά και όλο το προηγούμενο διάστημα, η στάση της απέναντι στην «Αριστερά» της Γερμανίας και στο «Μπλόκο» της Πορτογαλίας είναι φιλική. Και είναι φιλική, γιατί έχει εξασφαλίσει ότι τα κόμματα αυτά δεν αμφισβητούν την εξουσία της, δεν αντιπαλεύουν τη στρατηγική του κεφαλαίου, δεν έχουν μέτωπο κατά των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και δεν ακολουθούν γραμμή συσπείρωσης και πάλης, γραμμή σύγκρουσης με τα μονοπώλια και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Πρόκειται, δηλαδή, για δυνάμεις ενσωμάτωσης στο εκμεταλλευτικό σύστημα, στις κατευθύνσεις της ΕΕ, στην πλουτοκρατία. Κι εδώ ισχύει η βασική θέση με την οποία κρίνονται τα πολιτικά κόμματα. Κριτήριο δεν είναι οι ισχυρισμοί τους αλλά το πρόγραμμά τους και η πράξη. Κριτήριο είναι η στάση που κρατούν απέναντι στην αντίθεση μονοπώλια - λαός. Αυτή είναι η ουσία. Πώς λοιπόν τοποθετούνται τα κόμματα αυτά σ' αυτήν την κρίσιμη αντίθεση.

Απορρίπτουν το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε μιας και έχουν κάνει δήλωση μετανοίας και πολεμούν το σοσιαλισμό με την πλέον σύγχρονη αντικομμουνιστική επιχειρηματολογία.

Αφήνουν ανέγγιχτη την εξουσία του κεφαλαίου. Και τα δύο κόμματα ορκίζονται στη δυνατότητα ορισμένων μικροαλλαγών χωρίς την παραμικρή υποψία αμφισβήτησης του συνολικού δρόμου του κεφαλαίου, του ίδιου του καπιταλισμού.

Υπερασπίζονται και τα δύο την ΕΕ, και προκλητικά όταν ο ιρλανδικός λαός αυτές τις μέρες δίνει τη μάχη της απόρριψης της Ευρωσυνθήκης για δεύτερη φορά, αυτοί μιλούν για μια καλύτερη Ευρωσυνθήκη.

Και τα δύο καλλιεργούν αυταπάτες για τη σοσιαλδημοκρατία, βοηθούν στην ενσωμάτωση και τον εγκλωβισμό στη στρατηγική της. Η «Αριστερά» της Γερμανίας πήρε τη λαϊκή ψήφο για να την επενδύσει στη συνεργασία με το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που κατά τα άλλα καταγγέλλει. Tην επόμενη μέρα των εκλογών το στέλεχος της «Αριστεράς» της Γερμανίας Γκίζι, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι κόμματα του μεγάλου κεφαλαίου σαν το SPD μπορούν να αλλάξουν και να γίνουν φιλολαϊκά ευχήθηκε οι σοσιαλδημοκράτες να βρουν το δρόμο τους και το κόμμα τους «να ξαναγίνει πάλι αριστερό»...

Βέβαια, αυτό δεν τους εμποδίζει ήδη να συνεργάζονται με αυτούς στο κρατίδιο του Βερολίνου, εφαρμόζοντας την ίδια αντιλαϊκή πολιτική και να τους ζητούν με επιμονή τώρα συνεργασία και στο κρατίδιο του Βραδεμβούργου. Οσο για το «Μπλόκο», αυτό εναντιώνεται φραστικά στη νεοφιλελεύθερη μάλιστα διαχείριση του καπιταλισμού, κλείνοντας το μάτι στη σοσιαλδημοκρατία καλλιεργώντας ψεύτικες προσδοκίες περί «αριστερής» σοσιαλδημοκρατίας που θα λύσει τα προβλήματα του λαού.

Ως αποτέλεσμα των παραπάνω στρατηγικών επιλογών τους και η στάση τους απέναντι στα προβλήματα δεν μπορεί να είναι άλλη παρά ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα.

Μιλώντας με αποδείξεις:

Η «Αριστερά» της Γερμανίας ...τάζει στους ανέργους της Γερμανίας, μετά από 4 χρόνια, να πάρουν 500 ευρώ το μήνα. Προτείνουν οι απολύσεις να γίνονται με κοινωνικά κριτήρια, δηλαδή π.χ. οι γονείς 4 παιδιών να απολύονται, αλλά τελευταίοι. Προτείνουν να γίνονται απολύσεις σε ζημιογόνες επιχειρήσεις. Ενώ διακηρύσσει υποκριτικά «έξω τώρα τα γερμανικά στρατεύματα από το Αφγανιστάν», τώρα διευκρινίζει ο επικεφαλής τους Οσκαρ Λαφοντέν για να μην υπάρχουν παρανοήσεις στην εφημερίδα της Δρέσδης «Σάχις Τσάιτουνγκ» ότι «αυτό δε σημαίνει ότι θα γίνει αμέσως και με πανικό, χρειάζεται στρατηγική εξόδου... ».

Στην ίδια αντιλαϊκή κατεύθυνση κινείται και το «Μπλόκο» της Πορτογαλίας. Κεντρικά δε, συνδικαλιστικά στελέχη του «Μπλόκου» όπως στο εργοστάσιο της αυτοκινητοβιομηχανίας Autoeuropa του Σετούμπαλ τον Ιούνη πρότειναν στους εργάτες να δουλέψουν και το Σάββατο για να «διευκολύνουν» την εργοδοσία και να πληρωθούν αν «πήγαιναν καλά τα κέρδη της επιχείρησης». Αλλωστε, θεωρούν ότι είναι παρωχημένες οι παραδοσιακές μορφές εργασίας, δηλαδή η μόνιμη και η σταθερή εργασία. Τους εμπνέει δηλαδή η δουλειά - λάστιχο. Την ίδια στιγμή, το «Μπλόκο» δεν έχει μέτωπο κατά των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων ούτε κατά της εμπορευματοποίησης της Παιδείας και της Υγείας και αποπροσανατολίζει τις λαϊκές δυνάμεις, υποστηρίζοντας την απομάκρυνση της κακής υπουργού Παιδείας, για να λυθούν τα προβλήματα.

Αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά ότι το κεφάλαιο δεν ποντάρει ποτέ μόνο σε ένα άλογο. Πάντοτε, αλλά και τώρα σε συνθήκες κρίσης πολύ περισσότερο, έχει και σχέδιο εναλλακτικό για να προωθήσει τη στρατηγική του και επιδιώκει να έχει στα χέρια του επιλογές. Τα κόμματα του ΚΕΑ όπως βέβαια και η «Αριστερά» και το «Μπλόκο» πέρασαν τις εξετάσεις τους και με το εκλογικό αποτέλεσμα βάζουν υποψηφιότητα για το ρολάκι που θα εξυπηρετήσει τη δεδομένη μεγαλύτερη δυσκολία των αστών να εγκλωβίζουν με τα κόμματά τους το ίδιο αποτελεσματικά λαϊκές δυνάμεις στο βαθμό που το έκανε παλιότερα. Εχουν καθησυχάσει το κεφάλαιο με τη δεδομένη ενσωμάτωσή τους και την προθυμία τους. Και είναι εφεδρείες για κάθε χρήση...

Συνεπώς, με βάση τα παραπάνω, δικαιολογείται η στάση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που προβάλλει το ρόλο της «Αριστεράς» στη Γερμανία και του «Μπλόκου» στην Πορτογαλία. Στην πολιτική της ενσωμάτωσης στους στόχους του κεφαλαίου βλέπει τη δική του πολιτική. Χαίρεται, γιατί ανήκει κι αυτός στο μπλοκ των δυνάμεων του οπορτουνισμού και του ευρωμονόδρομου και προσπαθεί να αξιοποιήσει το αποτέλεσμα, για να αρπάξει καμιά ψήφο παραπάνω. Προσδοκά αλλά δεν του βγαίνει.

Γιατί εδώ έχει αποκαλυφθεί καλύτερα ο ρόλος του, η στρατηγική και οι επιλογές του που τον οδήγησαν στην κρίση που αντιμετωπίζει.

Εδώ έχει αποκαλυφθεί ότι πρόκειται για μια αφερέγγυα, αναξιόπιστη δύναμη που ποτίζει τη γλάστρα της σοσιαλδημοκρατίας και διαμαρτύρεται για τις συνέπειες της στρατηγικής που στηρίζει, του ευρωμονόδρομου και της Συνθήκης του Μάαστριχτ, της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, της ελεύθερης κίνησης του κεφαλαίου. Η σημερινή παραζάλη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που πανηγυρίζει ξανά για τις απότομες εκλογικές ανόδους του οπορτουνισμού θυμίζουν τα ανάλογα φουσκώματα στην Ισπανία, στη Γαλλία και την Ιταλία πριν λίγα μόλις χρόνια. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα μεγάλα τους λόγια για «το ανανεωτικό κύμα που κυριεύει όλη την Ευρώπη» και τα υψηλά ποσοστά που τελικά κατατέθηκαν στο ταμείο της σοσιαλδημοκρατίας με κεντροαριστερές κυβερνήσεις που σύντομα χρεοκόπησαν στη λαϊκή συνείδηση, γιατί κινούνταν στον ίδιο αντιλαϊκό ευρωμονόδρομο. Ο οπορτουνισμός και ο τυχοδιωκτισμός τους είναι για μια ακόμα φορά επικίνδυνος. Ας θυμηθούμε ότι στη Γαλλία το 2004, έφτασαν να παροτρύνουν τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν κεντροδεξιά, (Σιράκ), στο όνομα του κινδύνου του Λεπέν!

Η αντιμετώπιση του οπορτουνισμού είναι βασικό καθήκον των κομμουνιστικών κομμάτων και του ταξικού κινήματος. Γιατί η αποδυνάμωσή του είναι βασικό στοιχείο για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, αποτελεί προϋπόθεση για την ανάπτυξη του εργατικού λαϊκού κινήματος και της ταξικής πάλης.

Οι δυνάμεις του οπορτουνισμού στην Ευρώπη και στις άλλες περιοχές της υδρογείου αξιοποιούν τις αδυναμίες του κομμουνιστικού κινήματος, εκμεταλλεύονται την κατάσταση εκεί που είναι αδύνατο το ιδεολογικοπολιτικό μέτωπο και ανεπαρκής η διαπάλη με τις δυνάμεις του οπορτουνισμού. Εκμεταλλεύονται προβλήματα που έχουν ΚΚ σε ζητήματα στρατηγικής και τακτικής, ελλείψεις στους δεσμούς με την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία, (π.χ. Γερμανία).

Καρπώνονται τη λαϊκή δυσαρέσκεια με θέσεις και συνθήματα που χειραγωγούν συνειδήσεις στη βάση εύκολων διαχειριστικών λύσεων που στη συνέχεια αποδεικνύονται επιζήμιες για τις λαϊκές δυνάμεις.

Σε κάθε περίπτωση, οι δυνάμεις του οπορτουνισμού τροφοδοτούνται από την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της, προβάλλονται από τα αστικά μέσα ενημέρωσης για να εκπληρώσουν την αποστολή τους ως ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων.

Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Η εκλογική δύναμη, το ποσοστό δεν είναι κριτήριο φιλολαϊκής πολιτικής αλλά δείκτης του επιπέδου της πολιτικής, ταξικής συνείδησης και της κατάκτησης της ικανότητας της εργατικής τάξης, των λαϊκών δυνάμεων, να αποτρέπουν, να ματαιώνουν την επιχείρηση χειραγώγησης που οργανώνουν τα αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα. Πάνω από εκλογικά ποσοστά και επιρροή, το κρίσιμο ζήτημα είναι τελικά τι κόμμα είσαι κι από κει κρίνονται όλα τα υπόλοιπα, αργά ή γρήγορα.

Η απάντηση είναι δυνατά επαναστατικά Κομμουνιστικά Κόμματα, δυνατό ΚΚΕ.

Στη μάχη που έχουμε μπροστά μας στις 4 Οκτώβρη η ισχυροποίηση του ΚΚΕ είναι αυτή που θα προκαλέσει πραγματική ανησυχία και προβληματισμό στην αστική τάξη της χώρας, στην ΕΕ και το κεφάλαιο. Είναι αυτή που θα δώσει δύναμη και κουράγιο στην εργατιά και τη φτωχολογιά στη χώρα μας, αλλά και θα έχει σημαντική συμβολή σε διεθνή κλίμακα, δίνοντας στήριξη στην πάλη των ΚΚ που σε δύσκολες συνθήκες αναμετρούνται με τον ιμπεριαλισμό την αστική ιδεολογία και τον οπορτουνισμό.

Στην ενίσχυση του ΚΚΕ είναι που θα κοπούν τα χαμόγελα και οι πανηγυρισμοί των αστών και από καλύτερες θέσεις ο λαός θα μπορεί την επόμενη μέρα να οργανώσει την πάλη του.