Δυναμώνει ταυτόχρονα και στη χώρα μας η επίθεση στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης σωματείων και φορέων, την ίδια στιγμή που η αστική τάξη και τα κόμματά της εμβαθύνουν την εμπλοκή στον πόλεμο και τη στρατηγική συμμαχία με το κράτος - τρομοκράτη.

Στο πλαίσιο αυτό, ο «Ριζοσπάστης» αναδημοσιεύει πλευρές της διαπάλης με αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις σε σχέση με τον πόλεμο του Ισραήλ ενάντια στον παλαιστινιακό λαό, με βάση σχετικά αποσπάσματα από σημείωμα του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων στην ΚΟΜΕΠ τεύχος 3 του 2024.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, για να δικαιολογήσει την εμπλοκή της στον πόλεμο στη Μέση Ανατολή στο πλευρό του Ισραήλ και των συμμάχων του, από κοινού με ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και εθνικιστικά μορφώματα υιοθέτησαν από την πρώτη στιγμή το πρόσχημα της «αυτοάμυνας» του Ισραήλ απέναντι στην «τρομοκρατία». Εφτασε μάλιστα η κυβέρνηση στο σημείο να απόσχει και από την ψηφοφορία ψηφίσματος του ΟΗΕ που ζητούσε την άμεση κατάπαυση του πυρός και την ανθρωπιστική εκεχειρία στη Γάζα, το οποίο υπερψήφισαν 120 κράτη. Επιπλέον, προκλητικά καλεί όλους - και το ΚΚΕ - «να καταδικάσουν την τρομοκρατία».

Εδώ και αρκετές δεκαετίες το ζήτημα της λεγόμενης «τρομοκρατίας» αξιοποιείται από αστικές τάξεις και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για να «τρέξουν» αντιλαϊκοί σχεδιασμοί και να δικαιολογηθούν ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πόλεμοι. Η «τρομοκρατία» έχει γίνει μια έννοια - «λάστιχο». Στην ΕΕ προωθείται ο λεγόμενος «ευρωτρομονόμος», που στοχοποιεί τους αγώνες εργατών, αγροτών, νεολαίας και επιτρέπει να χαρακτηριστεί μια μαζική κινητοποίηση, μια κατάληψη ενός εργασιακού ή δημόσιου χώρου, ενός δρόμου, «τρομοκρατική ενέργεια».

Αντίστοιχα, η αντιμετώπιση της «τρομοκρατικής δράσης» και της «ριζοσπαστικοποίησης» αποτελεί το βολικό πρόσχημα για να παίρνονται μέτρα μαζικής προληπτικής παρακολούθησης και καταστολής και στο εσωτερικό χωρών.

Σε διεθνές επίπεδο η έννοια της «τρομοκρατίας» αποτελεί επίσης το βολικό άλλοθι επιζήμιων για τους λαούς στοχεύσεων αστικών τάξεων - π.χ. ο λεγόμενος «Ελεύθερος Συριακός Στρατός», που ευθύνεται για μια σειρά εγκλημάτων στη Συρία, δεν είναι «τρομοκρατική οργάνωση» για τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, ενώ τέτοια θεωρείται η Χαμάς.

Επιπλέον, η αστική προπαγάνδα βάζει στο «μίξερ» της προπαγάνδας της οργανώσεις όπως η Αλ Κάιντα και οι Ταλιμπάν, τις οποίες έφτιαξαν, στήριξαν και εξόπλισαν για τους σκοπούς τους οι ιμπεριαλιστές, και δυνάμεις όπως η Χαμάς, που αναδείχθηκε πρώτη στις εκλογές του 2006, πράγμα που αποδεικνύει ότι αυτή η αστική δύναμη, για διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος, έχει στηριχθεί από λαϊκές δυνάμεις που παλεύουν για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Το ΚΚΕ έχει αντίθετες ιδεολογικές, πολιτικές, φιλοσοφικές αντιλήψεις σε σχέση με αυτήν την πολιτικοστρατιωτική οργάνωση, ωστόσο δεν θα επιτρέψει ποτέ να περάσει στις λαϊκές συνειδήσεις ότι ο μαζικός βομβαρδισμός της Γάζας και οι δολοφονίες χιλιάδων μικρών παιδιών γίνονται δήθεν για την «εξάλειψη της τρομοκρατίας» και να δικαιολογηθεί η πολύχρονη κατοχή, την ώρα που το ένα μετά το άλλο τα στοιχεία αναδεικνύουν τις πραγματικές εγκληματικές στοχεύσεις του Ισραήλ σε βάρος του λαού της Παλαιστίνης.

Καμία σημασία δεν πρέπει να δίνεται και στα κατασκευασμένα από τις ισραηλινές αρχές «πειστήρια» για τις «αγριότητες της Χαμάς», που ήδη πολλά από αυτά τα fake news έχουν καταπέσει με πάταγο.

Κανείς άλλωστε δεν πρέπει να προσπερνά το γεγονός ότι η πολύχρονη ισραηλινή κατοχή, η καταπίεση, το απαρτχάιντ, πράγματι μπορεί να οδηγήσουν σε μεγάλη οργή, αντίποινα και ακρότητες. Ο ίδιος ο πόλεμος που διεξάγεται εδώ και 7 δεκαετίες σε βάρος του λαού της Παλαιστίνης είναι μια φρικαλεότητα, εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι έχουν βασανιστεί, έχουν δολοφονηθεί. Το κρίσιμο ζήτημα είναι οι εργαζόμενοι να εστιάζουν στις αιτίες, στον χαρακτήρα του πολέμου και στη σφαγή του παλαιστινιακού λαού, που παλεύει - όπως έχει δικαίωμα - για την απελευθέρωσή του με όλα τα μέσα, συμπεριλαμβανομένης της ένοπλης εξέγερσης και πάλης κατά του εισβολέα κατακτητή.

Σημείο αιχμής της λαϊκής διεκδίκησης για το Παλαιστινιακό παραμένει η υλοποίηση της απόφασης για ίδρυση παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα προ του 1967.

Παρά ταύτα, υπάρχουν δυνάμεις σήμερα που υποστηρίζουν πως είναι ανέφικτη η λύση αυτή και ουσιαστικά προτρέπουν στην αποδοχή ως τετελεσμένων των συνεπειών της ισραηλινής επιθετικότητας.

Να σημειωθεί ότι μεσολάβησαν δεκαετίες απ' όταν η σοβιετική αντιπροσωπεία στον ΟΗΕ υπερασπιζόταν πως η συγκρότηση ενός ενιαίου αραβο-εβραϊκού κράτους με ίσα δικαιώματα για τους Εβραίους και τους Αραβες αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για την επίλυση του Παλαιστινιακού ζητήματος, και πως αν αυτό το σχέδιο ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθεί, λόγω της επιδείνωσης των σχέσεων ανάμεσα σε Εβραίους και Αραβες, τότε θα έπρεπε να προχωρήσει η συγκρότηση δύο ανεξάρτητων - αυτόνομων κρατών, ενός εβραϊκού και ενός αραβικού.

Ακολούθησε η απόφαση διχοτόμησης από τον ΟΗΕ, για την οποία η «Πράβντα» έγραφε ότι «διασφαλίζει την απελευθέρωση της Παλαιστίνης από την ξένη εξάρτηση, την ικανοποίηση των εθνικών ελπίδων του εβραϊκού και αραβικού λαού, τη δημιουργία της δυνατότητας για τους εβραϊκούς και αραβικούς πληθυσμούς της Παλαιστίνης να γίνουν κύριοι των τόπων τους, πέρα από ξένες ιμπεριαλιστικές επιρροές».

Σημειώνουμε όλα τα παραπάνω για να υπογραμμίσουμε πως υπάρχει μια ιστορική συνέχεια στο ζήτημα, ενώ αυτό που ισχύει σήμερα είναι ότι το κράτος του Ισραήλ είναι ένα κατοχικό κράτος, που παραβιάζει κατάφωρα την απόφαση του ΟΗΕ και το δικαίωμα του λαού της Παλαιστίνης.

Συνεπώς, η θέση ότι είναι ανέφικτη σήμερα η λύση ύπαρξης παλαιστινιακού κράτους συνιστά υπόκλιση στην επιθετικότητα του Ισραήλ και αποδοχή της πραγματικότητας που αυτό έχει επιβάλει. Η συγκεκριμένη προσέγγιση καλεί σε παραίτηση από το δικαίωμα του λαού της Παλαιστίνης να ιδρύσει το δικό του κράτος στα σύνορα πριν το '67, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, και σε μετατροπή του Παλαιστινιακού από «εθνικό ζήτημα» σε «θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων», άρα σε αποδοχή, επί της ουσίας, της κατοχής. Η κοσμοπολίτικη αυτή προσέγγιση, που σβήνει εθνικά και άλλα χαρακτηριστικά των λαών στο όνομα ενός θολού «πανανθρωπισμού», κάθε άλλο παρά προοδευτική είναι, γιατί επιδιώκει να σπείρει την ηττοπάθεια στον λαό της Παλαιστίνης και σε κάθε λαό που αγωνίζεται απέναντι στον αρνητικό διεθνή συσχετισμό δυνάμεων.

Σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες, που οι αστικές τάξεις τους στηρίζουν απροκάλυπτα το δολοφονικό έργο του Ισραήλ, όπως είναι οι ΗΠΑ και η Γερμανία, εξαπολύθηκε ο κατασταλτικός μηχανισμός ενάντια στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης στους σφαγιαζόμενους Παλαιστινίους, ακυρώνοντας ακόμα και αυτές τις αστικές διακηρύξεις περί «ελευθερίας του λόγου». Στις ΗΠΑ, φοιτητές και καθηγητές συλλαμβάνονται και αποβάλλονται από τα πανεπιστήμια, ενώ στη Γερμανία απαγορεύτηκαν διαδηλώσεις υπέρ του λαού της Παλαιστίνης.

Η όλη κατασταλτική επιχείρηση ντύνεται με την απαράδεκτη ταύτιση της αλληλεγγύης στον λαό της Παλαιστίνης με τον αντισημιτισμό. Η αλληλεγγύη χαρακτηρίζεται «ρητορική μίσους». Στην Ελλάδα, από μερίδα των ΜΜΕ και από ορισμένους κυβερνητικούς παράγοντες επιχειρήθηκε ανάλογη ταύτιση.

Αμεση ήταν η τοποθέτηση του ΚΚΕ και συνδικαλιστικών φορέων ενάντια σε αυτές τις αποπροσανατολιστικές δηλώσεις, που πατούν στην άγνοια του ρόλου που έπαιξαν όχι μόνο η ΕΣΣΔ αλλά και το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα στην εμφάνιση του ισραηλινού κράτους. Το γεγονός π.χ. ότι στην ιδρυτική συνδιάσκεψη της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ), το 1945, εγκρίθηκε ειδικό ψήφισμα υπέρ της ίδρυσης του Ισραήλ, ενώ λίγα χρόνια αργότερα, και πάλι η ΠΣΟ καταδίκασε τις επιθετικές - κατακτητικές δράσεις του Ισραήλ σε βάρος των αραβικών λαών.

Σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, είναι πασίγνωστο ότι κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής, την ώρα που τμήμα της αστικής τάξης συνεργαζόταν με τους ναζί και υλοποιούσε τους σχεδιασμούς του Ολοκαυτώματος των Εβραίων, ξεχώρισε ο ρόλος του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, που υλοποιώντας κατεύθυνση που έδωσε το ΚΚΕ διέσωσαν Εβραίους και στρατολόγησαν αρκετούς από αυτούς στον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα.

Στις σημερινές συνθήκες, η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις στις ΗΠΑ, στη Γερμανία, σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και στο ίδιο το Ισραήλ και πολλών Εβραίων ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της αντιδραστικής κυβέρνησης Νετανιάχου είναι η καλύτερη απάντηση σε αυτήν την ανιστόρητη προσέγγιση. Για κάθε λογικό άνθρωπο είναι φανερό ότι η κριτική, ακόμα και πολεμική σε αστικά κράτη και κυβερνήσεις σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζεται με το εθνικιστικό μίσος.

Η εμφάνιση του ισραηλινού αστικού κράτους, που είναι σήμερα μια πραγματικότητα, ξεκινά λίγα χρόνια μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η σφαγή των Εβραίων από τους ναζί και ο αντισημιτισμός που προωθούσαν οι αστικές τάξεις σε πολλές καπιταλιστικές χώρες πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο οδήγησαν στην αποδοχή, από την ΕΣΣΔ και το παγκόσμιο εργατικό κίνημα, της συγκρότησης του κράτους του Ισραήλ δίπλα σε ένα κράτος της Παλαιστίνης. Την απόφαση αυτή προκλητικά παραβίασε το αστικό κράτος του Ισραήλ, η αστική τάξη του οποίου καταπατά εδώ και δεκαετίες κάθε δικαίωμα του λαού της Παλαιστίνης.

Στην αστική τάξη του Ισραήλ και στο κράτος της οι ΗΠΑ, και από κοντά και η ΕΕ, βρήκαν εκείνον τον «σύμμαχο» που χρειάζονταν και που τους έδινε το δικαίωμα της επιδιαιτησίας με τις άλλες αστικές τάξεις της περιοχής, που κι αυτές επιδίωκαν την αναβάθμιση της θέσης τους. Και αυτό το γεωπολιτικό «γαϊτανάκι» έχει ως θύμα του έναν ολόκληρο λαό, τον λαό της Παλαιστίνης, που όλα αυτά τα χρόνια τού υπόσχονταν μια πατρίδα, αλλά το όνειρό του μένει ανεκπλήρωτο.

Το «μάρμαρο» το πληρώνει και ο λαός του Ισραήλ, που είναι κι αυτός θύμα των πολιτικών που ακολουθούν η αστική τάξη του Ισραήλ και το κράτος της. Το ΚΚΕ εκφράζει την αλληλεγγύη του στο ΚΚ Ισραήλ, στους κομμουνιστές του Ισραήλ, Εβραίους και Αραβες, που παλεύουν μέσα στο «στόμα του λύκου» και υψώνουν φωνή αντίστασης στη βαρβαρότητα κατά του λαού της Παλαιστίνης.

Η τοποθέτηση του ΚΚΕ ότι θύμα της πολιτικής του αστικού κράτους του Ισραήλ και της αντιδραστικής κυβέρνησης Νετανιάχου είναι και ο ίδιος ο ισραηλινός λαός αντιμετωπίστηκε εχθρικά από ορισμένες οπορτουνιστικές δυνάμεις (π.χ. της λεγόμενης «Παγκόσμιας Αντιιμπεριαλιστικής Πλατφόρμας»), οι οποίες δεν αναγνωρίζουν όχι μόνο την ύπαρξη κράτους του Ισραήλ, αλλά ούτε και της αστικής τάξης και του ισραηλινού λαού, χαρακτηρίζοντάς το απλώς «βάση των ΗΠΑ, που πρέπει να καταστραφεί».

Οι δυνάμεις αυτές αρνούνται να δουν ότι η βασική αιτία όλων όσων βιώνουν οι λαοί είναι το βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα στο σημερινό του στάδιο, το μονοπωλιακό, όταν πια ανάμεσα στα μονοπώλια, στις αστικές τάξεις εντείνεται η διαπάλη για την εκμετάλλευση όχι μόνο των εργαζομένων των χωρών τους, αλλά και άλλων χωρών, η διαπάλη για πρώτες ύλες, για δρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων, για γεωπολιτικά στηρίγματα και μερίδια των αγορών. Και ένα τέτοιο γεωπολιτικό στήριγμα είναι για τις ΗΠΑ και την ΕΕ το αστικό κράτος του Ισραήλ και η αστική τάξη του, και όχι απλώς μια στρατιωτική βάση τους.