Ενα «γαϊτανάκι» αντιφάσεων συνθέτει την απόφαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ που συνεδρίασε την περασμένη Κυριακή και την ομιλία του Αλ. Τσίπρα. Η απόφαση διακηρύσσει ότι «τώρα περισσότερο από ποτέ δεν πρέπει οι ευρωπαϊκοί λαοί να εγκλωβιστούν ξανά σε ψευτοδιλήμματα περί "καλύτερου διαχειριστή"»! Ομως, το «όραμα» της διαχείρισης διαπερνά τα δύο κείμενα στα οποία αναφέρεται ότι «επιχειρούμε την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, των μνημονιακών κυβερνήσεων, ζητάμε εκλογές» και «απαιτείται αλλαγή πολιτικής, αλλαγή διακυβέρνησης». Καραμπινάτη διαχείριση, δηλαδή, αφού πουθενά δε γίνεται λόγος για ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Και στα δύο κείμενα ενοχοποιείται το «μνημόνιο» για τα δεινά του λαού, πουθενά όμως η στρατηγική της ΕΕ και των ντόπιων εκφραστών της, απ' την οποία προήλθε. Η αγωνία τους για τη διάσωση της Ευρωένωσης και της Ευρωζώνης επιχειρείται μάταια να συγκαλυφθεί με άναρθρες κραυγές εναντίον των δήθεν «εγκλωβισμένων στη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία ηγεσιών», καλλιεργώντας αυταπάτες στο λαό ότι με αλλαγή διακυβέρνησης μπορεί να αλλάξει και η ιμπεριαλιστική ΕΕ ή να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση στην κρίση.

Στο διά ταύτα, θα επιδιώξουν τη δημιουργία «ενός πόλου μέσα στην ΕΕ που θα υπερασπίζεται μια άλλη προοπτική της», ως απάντηση στον κίνδυνο που διατρέχει «η ύπαρξη της Ευρωζώνης και της ΕΕ»! Θα παλέψουν, δηλαδή, σε παράλληλο δρόμο με τις καθαρόαιμες αστικές δυνάμεις για τη διάσωση της ΕΕ και της εξουσίας των μονοπωλίων.

Η πολιτική γραμμή ενσωμάτωσης του λαού στο σύστημα που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην υποταγή του σ' αυτό, παρουσιάζεται σαν «γραμμή ενότητας», ικανή να απαλλάξει το λαό απ' τις «μνημονιακές πολιτικές». Αποθεώνεται η «εκλογική σύμπραξη της αριστεράς και των αντιμνημονιακών δυνάμεων» με το «δέλεαρ» της πρωτιάς και του «μπόνους των 50 εδρών», από τις ίδιες δυνάμεις που μέχρι πριν από μερικούς μήνες είχαν για παντιέρα τους την απλή αναλογική.

Για να συσκοτίσει το πραγματικό δίλημμα «με τα μονοπώλια ή με το λαό;» και να ισχυριστεί ότι υπάρχει η δυνατότητα φιλολαϊκών εξελίξεων με τον καπιταλισμό κυρίαρχο, ο Αλ. Τσίπρας αποφάνθηκε ότι «η πραγματικότητα είναι αυτή που ισοπεδώνει τη γραμμή πολλά κόμματα αλλά δύο πολιτικές». Κατά πώς συνηθίζει, προσπάθησε να φέρει στα μέτρα του θέσεις του ΚΚΕ ισχυριζόμενος πως «είπε η κ. Παπαρήγα ότι οι αλλαγές δε θα έρθουν μέσα από κάλπες, εμείς θυμίζουμε ότι οι μεγάλες αλλαγές κατέστησαν δυνατές επειδή έγιναν υπόθεση της πλειοψηφίας του λαού», ταυτίζοντας και εξομοιώνοντας τους μεγάλους εργατικούς λαϊκούς αγώνες με την κάλπη! Κι αυτό παρότι ο ίδιος πρόσφατα δήλωσε ότι «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα, θα τις είχαν καταργήσει»!

Πρόσθεσε ότι «έχει έρθει η ώρα για κοινή δράση μέσα στο λαϊκό κίνημα, το ΚΚΕ (...) ήρθε σε κοινή διαδήλωση στην πλατεία Συντάγματος, καλωσορίσαμε αυτήν την επιλογή με ειλικρίνεια, θα είναι θετικό αν τη συνεχίσει και εγκαταλείψει την πρακτική των χωριστών συγκεντρώσεων»! Θυμίζουμε ότι πρόκειται για την ίδια πολιτική δύναμη που κατηγορούσε το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ ότι θεωρεί την πλατεία Συντάγματος ιδιοκτησία του! Ο ίδιος προσπαθεί να πείσει το ακροατήριό του ότι η ανάπτυξη του κινήματος προϋποθέτει πολιτική συμφωνία από τα πάνω, για να συγκαλύψει ότι τα κελεύσματα περί «ενότητας» υπηρετούν τον ακριβώς αντίθετο στόχο, τον αφοπλισμό δηλαδή του κινήματος και την ενσωμάτωσή του σε κοινοβουλευτικές αυταπάτες.

Κατηγόρησε, ακόμα, το ΚΚΕ ότι ενδιαφέρεται «να διασφαλίσει τη μοναχική πορεία και τα στενά εκλογικά οφέλη του πολιτικού του χώρου», προσπαθώντας μάταια να κρύψει τη δυναμική συσπείρωσης που καταγράφει το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα, σε αντίθεση με την αυξανόμενη απαξίωση που γνωρίζει ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός, ουρά του οποίου είναι οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Κατά τα λοιπά, τόσο η απόφαση, όσο και η ομιλία εξωραΐζουν το ρόλο των αστικών πολιτικών δυνάμεων, χαρακτηρίζουν τον πρωθυπουργό «απλό παρατηρητή», «απολύτως διακοσμητικό», ότι «δεν μπορεί να χαλάσει χατίρια στο τραπεζικό σύστημα γιατί είναι γέννημα - θρέμμα του» και για «πλήρη απουσία διαπραγμάτευσης και πλήρη αφωνία». Διαμαρτύρονται ότι «το κούρεμα του χρέους δεν προχωράει», ανακαλύπτοντας ότι «οι απαιτήσεις των τραπεζών να βγάλουν και κέρδη (...) καθιστούν την απομείωση του χρέους δώρον άδωρον».

Ο Αλ. Τσίπρας επιδόθηκε και σε ανέξοδους λεονταρισμούς απέναντι στην τρόικα για να καλλιεργήσει αυταπάτες μιας καλύτερης δήθεν διαχείρισης, με τα μονοπώλια ανέγγιχτα. Είπε μεταξύ άλλων: «Θέλετε να φύγετε; Στο καλό και να μας γράφετε (...) Και τι θα κάνουμε με τα λεφτά; Το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε είναι να εξασφαλίσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις από τα προϋπολογισθέντα έσοδα. Το δεύτερο να εγγυηθούμε τις καταθέσεις, παίρνοντας τις τράπεζες από αυτούς που τις φαλίρισαν (...) τα ομόλογα που λήγουν Μάρτη θα πληρωθούν αν υπάρχει υπόλοιπο προς διάθεση στο δημόσιο ταμείο (...) Να δούμε τότε ποιοι θα φύγουν και ποιοι θα έρθουν τρέχοντας για να κάτσουν στο τραπέζι και ποιοι στην ΕΕ θα χάσουν τον ύπνο τους»!

Στη διάρκεια της συνεδρίασης, το «αριστερό ρεύμα» διαφώνησε προτείνοντας στάση πληρωμών και έξοδο από την Ευρωζώνη, καθώς και συνεργασίες σε «συνεκτική προγραμματική βάση». Δείχνοντας ότι στον ίδιο χώρο συνυπάρχουν δέκα διαφορετικές και συγκρουόμενες μεταξύ τους θέσεις και απόψεις, απέρριψε τα περί «αντιμνημονιακού μετώπου» ως πρόταση που λειτουργεί αποπροσανατολιστικά και παγιδευτικά, αφού «δεν συνιστά εναλλακτική πρόταση» και καυτηρίασε τον «αντινεοφιλελευθερισμό», επειδή «δεν αρκεί ως γενική αναφορά, αν δεν συνοδεύεται με την αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική προοπτική, τότε είναι άκρως αποπροσανατολιστική, περιοριστική και στην ουσία αναποτελεσματική». Στο κείμενό του κάνει λόγο για «αντιμνημονιακή σούπα», που «συνιστά περισσότερο μια επικοινωνιακή ισοπεδωτική εκφώνηση».

Παράταση του βίου της συγκυβέρνησης ζήτησε χτες ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. Γ. Καρατζαφέρης. Μιλώντας στους ρ/σ «Real» και «Βήμα» κάλεσε επίσης τους Παπανδρέου και Σαμαρά να «αναλάβουν τον συντονισμό» της κυβέρνησης και να επιβάλουν τις «διορθωτικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν». Ανησυχώντας εξάλλου για την αποτελεσματικότητα της συγκυβέρνησης ενάντια στο λαό, επέκρινε «όλα αυτά που γίνονται στο Υπουργικό Συμβούλιο», λέγοντας ότι «όλοι οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ είναι σε εσωτερική κομματική αναμέτρηση, οι περισσότεροι ασχολούνται με αυτό, δεν παράγεται έργο, δεν μπορεί να πιάσει ρυθμούς η κυβέρνηση». Εμφανίστηκε, ωστόσο, βέβαιος ότι σε δύο μήνες θα γίνει αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.

Παρ' όλα αυτά συνηγόρησε υπέρ μιας «ισχυρής κυβέρνησης» των τριών κομμάτων και στο μέλλον, μάλιστα με πρωθυπουργό τον Α. Σαμαρά, με το επιχείρημα ότι μόνο μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί να επιβάλει τη σκληρή αντιλαϊκή πολιτική που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Οπως είπε: «Να έχουμε πάνω από 180 βουλευτές και να αλλάξουμε το Σύνταγμα (...) να το κάνουμε πιο λειτουργικό, να κάνουμε διαρθρωτικές αλλαγές που δεν μπορούμε να κάνουμε σήμερα. Να αντιμετωπίσουμε το θέμα της μονιμότητας στο δημόσιο τομέα και να δούμε αν εξυπηρετεί σήμερα ή όχι. Να αντιμετωπίσουμε το μεγάλο θέμα της Παιδείας και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και τη διαρροή άλλων κεφαλαίων προς τα έξω».

Προειδοποίησε για μια ακόμα φορά το αστικό πολιτικό σύστημα για τον κίνδυνο ενίσχυσης του ταξικού κινήματος και του ΚΚΕ, θεωρώντας πως μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με ενιαίο αρραγές μέτωπο των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Ο ίδιος είπε ότι η τρόικα πρέπει «να ζητήσει ή να επιβάλει αρχηγό στο ΠΑΣΟΚ» μέχρι την επόμενη επίσκεψή της.