Την αισχρή στάση της κυβέρνησης της ΝΔ, που αρνήθηκε να σταματήσουν οι εργασίες στη ΒΙΠΕ, για να απομακρυνθούν με ασφάλεια οι εργαζόμενοι από τις επιχειρήσεις που βρίσκονταν στον χώρο, την επόμενη κιόλας μέρα της πυρκαγιάς που είχε ξεσπάσει σε αυτόν και ενώ υπήρχαν ακόμη αναζωπυρώσεις, ανέδειξε το Εργατικό Κέντρο Πάτρας.

Με παρέμβαση του προέδρου Δημήτρη Μαρμούτα την Τετάρτη στον υφυπουργό Εργασίας Κ. Καραγκούνη, και παρουσία κλιμακίων συνδικαλιστών στη ΒΙΠΕ, απαιτήθηκε να ικανοποιηθεί το δίκαιο αίτημα που εξέφραζαν και εργατικά συνδικάτα, να επιστρέψουν οι εργαζόμενοι στη δουλειά μόνο εφόσον εξασφαλιζόταν η ασφάλειά τους.

Απέναντι σε αυτό το δίκαιο αίτημα, η κυβέρνηση έστελνε ουσιαστικά τους εργαζόμενους για δουλειά μέσα σε τεράστιους κινδύνους! Με αυτές τις πλάτες η εργοδοσία ξεσάλωνε, ενώ η περιοχή είχε περικυκλωθεί από τις φωτιές, συνεχίζοντας την παραγωγή για να μην χάσει ούτε σεντ!

Χαρακτηριστικά, εργοστάσια δούλευαν με γεννήτριες ενώ υπήρχαν αναζωπυρώσεις!

Με τις ευλογίες της σημερινής κυβέρνησης, στα βήματα όλων των προηγούμενων (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κ.α.), έμπαινε σε κίνδυνο για ακόμη μία φορά η ζωή των εργατών, που την ίδια ώρα μπορεί να έχαναν τα σπίτια τους στα πύρινα μέτωπα!

«Το αστικό κράτος αποδεικνύει το πόσο επικίνδυνο και επιλεκτικά ανίκανο είναι όταν πρόκειται για τον λαό και τις ανάγκες του, κάτι που φάνηκε και από την άθλια στάση της κυβέρνησης», ανέφερε σε δήλωσή του ο πρόεδρος του ΕΚΠ, προσθέτοντας: «Οι βιομήχανοι και οι πολυεθνικές στη ΒΙΠΕ Πατρών δεν δίστασαν ούτε στιγμή μπροστά στο "ρίσκο" να χάσουν μια μέρα από τα κέρδη τους. Εθεσαν σε κίνδυνο τη ζωή και την υγεία εκατοντάδων εργαζομένων, έχοντας άξιο συμπαραστάτη την κυβέρνηση της ΝΔ, το υπουργείο Εργασίας, καθώς και την "ανεξάρτητη" Επιθεώρηση Εργασίας.

Επέβαλαν στους εργαζόμενους να βάζουν μπροστά τις μηχανές στα εργοστάσια, τόσο την πρώτη μέρα που η φωτιά ήταν ήδη μέσα στη ΒΙΠΕ, όσο και την επόμενη που ο κίνδυνος δεν είχε περάσει ακόμα, με την ατμόσφαιρα αποπνικτική, τον δρόμο επικίνδυνο, με καμένα δέντρα δεξιά και αριστερά, τους ξύλινους καμένους στύλους και τα καλώδια της ΔΕΗ στους δρόμους.

Οι εργαζόμενοι που "διατάχθηκαν" να βρίσκονται στη δουλειά την ώρα που όλη η περιοχή "κάπνιζε", ήταν οι ίδιοι των οποίων κινδύνεψαν τα σπίτια, οι περιουσίες, οι ίδιες τους οι οικογένειες, που δεν έκλεισαν μάτι το βράδυ, προσπαθώντας να σώσουν ό,τι σώζεται».

Η παρέμβαση επιπλέον του ΕΚΠ και συνδικάτων σταμάτησε εργασίες σε χώρους δουλειάς, με τον πρόεδρο να σημειώνει:

«Γλιτώσαμε τα χειρότερα, σε μια ΒΙΠΕ χωρίς δρόμους και σχέδια διαφυγής, χωρίς υγειονομικό σταθμό (πάγιο αίτημά μας), κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των βιομηχάνων.

Απαιτούμε να μην πραγματοποιείται καμία εργασία στην περιοχή μέχρι επίσημα κυβέρνηση και αρμόδιοι ελεγκτικοί μηχανισμοί να βεβαιώσουν ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος, χωρίς να χάσει κανένας εργαζόμενος το μεροκάματό του.

Μέσα και από τα γεγονότα έρχεται ξανά στο φως η σύγκρουση δύο διαφορετικών κόσμων. Από τη μια το κεφάλαιο, οι βιομήχανοι, οι πολυεθνικές και το κράτος που τους υπηρετεί και δεν λογαριάζει ούτε τις ζωές των εργαζομένων. Από την άλλη οι εργάτες και οι ανάγκες τους, που αυτό το σάπιο σύστημα ούτε μπορεί ούτε θέλει να εξυπηρετήσει.

Μόνο το οργανωμένο συνδικαλιστικό και λαϊκό κίνημα απέδειξε άλλη μια φορά ότι είναι η ελπίδα απέναντι σε όλους αυτούς που μας μαυρίζουν τη ζωή. Ο αγώνας, η αλληλεγγύη, η οργάνωσή μας, πριν και κατά τη διάρκεια της καταστροφής, αλλά και τη δύσκολη επόμενη μέρα, είναι αυτά που μπορούν να δώσουν ελπίδα, είναι αυτά που μπορούν να ανατρέψουν αυτό το σάπιο σύστημα».

Η φωτογραφία που δείχνει κατάκοπους πυροσβέστες στη Χίο να κοιμούνται μετά τη σκληρή μάχη που έδωσαν με την πύρινη λαίλαπα, είναι ενδεικτική αυτού που βιώνουν οι πυροσβέστες με ευθύνη αυτής της κυβέρνησης αλλά και προηγούμενων κυβερνήσεων.

Με αφορμή αυτήν τη φωτογραφία μάς ήρθε στο μυαλό μία άλλη φωτογραφία. Εκείνη πριν μερικούς μήνες, τον περασμένο Οκτώβρη, που αποτύπωνε την άγρια καταστολή σε βάρος των εποχικών πυροσβεστών από τις δυνάμεις καταστολής του αστικού κράτους. Τότε που οι πυροσβέστες διεκδικούσαν τη μονιμοποίησή τους και τα μέσα για να μπορούν να δίνουν τις μάχες.

Αυτό είναι το σάπιο αστικό κράτος. Παριστάνει πως «κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν», εκφράζει τον «θαυμασμό του για όσους δίνουν τη μάχη» αφού τους έχει ξυλοφορτώσει και εντείνει την εγκληματική πολιτική που δαπανά δισ. για τη στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας και πολεμικής προετοιμασίας τη στιγμή που είναι επιλεκτικά ανίκανο να προστατέψει τον λαό και τις ανάγκες του.