Οι ζέστες, πιστές στο καλοκαιρινό τους ραντεβού, όπως κάθε χρόνο, έφτασαν. Μικροί και μεγάλοι ζουν με το όνειρο των διακοπών και της απόδρασης από το καμίνι της Αθήνας και των άλλων μεγάλων αστικών κέντρων. Ομως μαζί με τους ανθρώπους κι ένα παπάκι, και μάλιστα «Εθνικό», επιχειρεί δυο αποδράσεις. Μια εκούσια και μια ακούσια. Οχι δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος. Σωστά διαβάσατε! Τις λεπτομέρειες μας δίνει η συγγραφέας Ρένα Ρώσση και το Εθνικό της Παπάκι που παρεμβαίνει στη συζήτηση και μας δίνει την άποψή του...

- Η τηλεόραση έχει εισβάλει στην κυριολεξία την τελευταία εικοσαετία στα σπίτια μας. Δεκάδες παιδικές εκπομπές από ιδιωτικά και κρατικά κανάλια βομβαρδίζουν τους μικρούς. Υπάρχει χώρος για την παιδική λογοτεχνία;

- Η τηλεόραση έχει εισβάλει στη ζωή των παιδιών και τα βομβαρδίζει κάνοντάς τα παθητικούς δέκτες. Το μικρό παιδί δεν μπορεί να ξεχωρίσει το καλό από το κακό. Τα δέχεται όλα αδιαμαρτύρητα, πληγώνεται, αλλοιώνεται. Η παιδική λογοτεχνία είναι νερό στο σπίτι του διψασμένου, μια και αποτελεί το αντίβαρο στην οικοδόμηση της προσωπικότητας του παιδιού. Κι εδώ αρχίζει ο σημαντικός ρόλος του γονέα. Να φέρει το παιδί σε επαφή με το βιβλίο. Να του ανοίξει ένα παράθυρο στο φως.

- Πόσο διαφορετικό είναι το παιδί (και οι γονείς) από προηγούμενες γενιές και πόσο πιο δεκτικό στο βιβλίο;

- Η κοινωνία είναι διαφορετική, έτσι είναι και οι γονείς και φυσικά το ίδιο το παιδί. Ο ρυθμός της ζωής έχει αλλάξει, τα ερεθίσματα είναι πάμπολλα γι' αυτό πρέπει να είμαστε ακόμα πιο προσεχτικοί. Το παιδί είναι δεκτικό σε οτιδήποτε, πόσο μάλλον στο βιβλίο, που του αναπτύσσει τη φαντασία και του μαθαίνει την ίδια τη ζωή. Κι εμείς οι μεγάλοι πρέπει να σπρώξουμε το παιδί στο βιβλίο. Κι αυτό θα το επιτύχουμε, αφού πρώτα το διαλέξουμε σωστά, του το διαβάσουμε και καταλάβει το σημαντικό του ρόλο στη ζωή μας.

- Ο συγγραφέας μπορεί να εισχωρήσει εύκολα στον παιδικό ψυχισμό;

- Το να είσαι συγγραφέας παιδικών βιβλίων είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα στον κόσμο, αν αναλογιστείς την ευθύνη που έχεις απέναντι στις παιδικές ψυχές. Γιατί το βιβλίο πλάθει ανθρώπους κι εσύ δεν έχεις κανένα δικαίωμα να τους πλάσεις όπως θέλεις. Από την άλλη πρέπει να μιλάς τη γλώσσα των παιδιών, να γράφεις σαν παιδί και σαν μεγάλος ταυτόχρονα. Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί πως εισχωρεί εύκολα στον παιδικό ψυχισμό. Κάποιες πετυχημένες προσπάθειες μπορείς να κάνεις μόνο. Οι περισσότεροι συγγραφείς παιδικών βιβλίων είναι εκπαιδευτικοί γνωρίζοντας την παιδική ψυχολογία. Ζουν καθημερινά κοντά τους, μιλούν τη γλώσσα τους, αγαπούν τη συγγραφή και λατρεύουν τα παιδιά.

- Το παραμύθι αφορά μόνο τους μικρούς ή και τους μεγάλους;

- Το παραμύθι μαθαίνει στα παιδιά την ίδια τη ζωή. Αφορά τους μικρούς, αλλά και τους μεγάλους. Αυτούς που θέλουν να κρατήσουν ζωντανό για πάντα το παιδί που κρύβουν μέσα τους, που θέλουν να ομορφαίνουν τη ζωή τους, να παίζουν παιχνίδια με τη φαντασία, να κλώθουν τα όνειρά τους.

- Διαβάζετε παραμύθια και αν ναι πόσο συστηματικά;

- Μα και βέβαια. Και σαν παιδαγωγός και σαν μητέρα και σαν συγγραφέας και σαν υπεύθυνη παιδικού τμήματος σ' έναν εκδοτικό οίκο και από προσωπική επιλογή... Να συνεχίσω;

- Ας έρθουμε τώρα στο βιβλίο σας «Το εθνικό παπάκι», αγνώστου πατρός και μητρός...

- Θα σας μιλούσα για το «Εθνικό Παπάκι», αλλά το ίδιο δε με αφήνει να πω λέξη για λογαριασμό του και...

- «Σας παρακαλώ πολύ! Για κάντε μου τη χάρη! Τι πάει να πει αγνώστου πατρός και μητρός; εγώ είμαι ένα παπάκι από κείνα που πουλιούνται κάθε Πάσχα στις λαϊκές, άρα η μαμά μου ήταν η παπιομηχανή. Ετσι; Κάτι σαν κομπιούτερ σαν Ιντερνετ να πούμε. Τεχνολογία ο δικός σου. Και είμαι Αθηναίος. Ζω λοιπόν όλα τα δεινά του Αθηναίου. Εχω μπαμπά μου το νέφος και μαμά μου το κυκλοφοριακό».

- Εθνικός κι όχι βασιλικός κήπος και αιχμές πολιτειακές.

- «Μμμ... Δηλαδή αφού ο κήπος είναι τώρα πια εθνικός; Αφού ολόκληρη η χώρα είναι Εθνική Ελλάδος»;

- Αλλά και οικολογικός. Ενας πραγματικός παράδεισος, από τους ελάχιστους στην πρωτεύουσα, απεριποίητος...

- «Εγώ κύριέ μου είμαι από τους πρώτους οικολόγους. Ενα πραγματικό οικολογικό παπάκι, αφού συνειδητοποιώ την καταστροφή του περιβάλλοντος και γκρινιάζω συνέχεια σε όλες τις σελίδες. Ανακύκλωση, περιβαλλοντική εκπαίδευση, όλα αυτά εγώ τα φωνάζω από καιρό. Για να οργανωθούμε λιγάκι. (Κύριε δήμαρχε ακούτε;) και ο εθνικός μας κήπος θα γίνει σκέτος παράδεισος. Ε, σας κάλυψα;».

- Τόπος συγκέντρωσης συνταξιούχων με προβλήματα (σαφείς οι κοινωνικές αναφορές, δοσμένες φυσικά με χιούμορ) και μαμάδες υστερικές (γιατί;)...

- «Συνταξιούχος πάει να πει παράπονο. Παράπονο μέσα από την καρδιά για κάποιον που δούλεψε χρόνια ολόκληρα, που αφιέρωσε τη ζωή του σε κάτι και τώρα τον πληγώνει. Συνταξιούχος πάει να πει μετράω για να ζω. Μετράω τη χοληστερίνη μου και μαζί και τη σύνταξη του ΤΕΒΕ και του ΙΚΑ. Και ναι μεν η χοληστερίνη είναι πολύ ψηλά, οι συντάξεις όμως είναι πολύ χαμηλά». Μαμά υστερική έχετε δει; Μαμά που δεν έχει καταλάβει πως τα παιδιά μας είναι παιδιά του ανέμου, πως τα μεγαλώνουμε για να φύγουν μακριά μας. Κολλάει πάνω στο παιδί της, γιατί είναι και κείνη ένα παιδί που το έπνιξαν συναισθηματικά. Μεγάλο σχολείο ο Εθνικός κήπος κύριές μου. Ολα αυτά τα είδα και τα έμαθα εκεί».

- Η αρνητική εμπειρία στην απόδρασή σου από το τσιμέντο, το κυκλοφοριακό, το νέφος και τους πολίτες που τρέχουν στη δουλιά τους (ποιότητα της ζωής)...

- «Θέλω να φύγω από τον Εθνικό κήπο. Σας το είπα; Είμαι μικρούλικο, γενναίο, το απέδειξα. Φεύγω για να γυρίσω τη ζωή Και λοιπόν; χειρότερα είναι έξω. Οι περισσότεροι κοιτάζουν τον εαυτούλη τους. Το κυκλοφοριακό και το νέφος κοιτάζουν από τη μεριά τους να τους φάνε λάχανο!».

- Η επίσκεψη στη Βουλή των σπουδαίων. Απομυθοποίηση;

- «Πάω, λοιπόν και γω να δω τους σπουδαίους. Μπας και μου δώσουν καμιά σημασία. Κι εκείνοι βλέπουν ξαφνικά ένα παπάκι και παπιοπανικοβάλλονται».

- Πανταχού παρόντα τα ΜΜΕ.

- «Κι όταν παπιοπανικοβάλλονται οι σπουδαίοι, να σου και η τηλεόραση από δίπλα! Να χάσει την ευκαιρία; Θα έχει και περισσότερες διαφημίσεις. Τουλάχιστο να με έπαιρνε η Ντίσνεϊ. Θα γνώριζα και την Ντέζι Ντακ και θα πληρωνόμουν κιόλας».

- Αλλά έπεται συνέχεια. Περιπλανιέσαι για δεύτερη φορά πηγαίνοντας χωρίς τη θέλησή σου σε καλοκαιρινές διακοπές...

- «Κι εκεί που γυρνάω πίσω στο κήπο μου με κλέβουν. Το θεό της δεν έχει η συγγραφέας. Αλλά τελικά μου βγήκε σε καλό. Γνώρισα τη Μύκονο, έκανα τα παράπονά μου στο δήμαρχο για τα είδη υπό εξαφάνιση. Τέρμα οι διακρίσεις παρακαλώ. Εχουν και τα παπάκια δικαιώματα εκτός από τους πελεκάνους. Γνώρισα και την πρώτη αισθηματική μου αποτυχία. Για να μην τα θέλω όλα δικά μου».

- Θα υπάρξει και Τρίτη απόδραση;

- «Οτι είσαστε αδιάκριτος, είσαστε. Δεν μπορώ να πω. Μμμ... δεν ξέρω. Πρέπει να ρωτήσω τη συγγραφέα. Αλλά μια επίσκεψη στο χρηματιστήριο για παράδειγμα θα είχε γέλια. Μα κάτι γέλια»...