Σήμερα, στις 5 το απόγευμα, συγγενείς και φίλοι της μεγάλης χορεύτριας Λίντας Αλμα θα τη συνοδεύσουν στην τελευταία της κατοικία, δίπλα στον σύντροφο της ζωής της, Μάνο Κατράκη, στο Α Νεκροταφείο Αθηνών.Ο δήμαρχος Αθηναίων έκανε δεκτό το αίτημα της οικογένειάς της να ταφεί κοντά στον σύντροφό της, όπως ήταν και η τελευταία της επιθυμία.

Η Λίντα Αλμα,που "έφυγε" στα 73 της χρόνια, πάλεψε πολλά χρόνια με τον καρκίνο. Με ένα πλατύ χαμόγελο και δύο υπέροχα καταγάλανα μάτια που υπέγραφαν την αξιοπρέπεια, με την οποία επιβίωνε τα τελευταία χρόνια, η Λίντα Αλμα,ζούσε με εικόνες του παρελθόντος, που "χοροστατούσαν" στο μικρό διαμέρισμα, που της είχε παραχωρήσει ο ανιψιός της, στο ξενοδοχείο "Στάδιο", όπου είναι διευθυντής. Στο μικρό αυτό διαμέρισμα, αφού δεν είχε τίποτε δικό της παρά τις αναμνήσεις της, βρήκε το δικό του χώρο ένα μικρό, επιμελημένο από την ίδια, Μουσείο Μάνου Κατράκη όπως το αποκαλούσε. Ηταν ένα μουσείο "καρδιάς" από ό,τι της έχει απομείνει από τα πολλά ενθυμήματα του Μάνου Κατράκη που παραχώρησε στον Δήμο Πειραιά, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα Μουσείο Μάνου Κατράκη, αλλά δεκαπέντε χρόνια μετά και δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί. Μ' αυτό το παράπονο έφυγε. Και με ένα ακόμη. Μικρότερο για κείνη, χάρη στην αξιοπρέπειά της, αλλά μεγάλη ευθύνη για την πολιτεία. Μιλάμε για την τιμητική σύνταξη που θα ανακούφιζε την επιβίωσή της, αλλά ουδέποτε της δόθηκε, παρά τις χρόνιες υποσχέσεις του ΥΠΠΟ. Ωστόσο, η υπουργός Πολιτισμού Ελισάβετ Παπαζώη έστειλε συλλυπητήριο μήνυμα. Ετσι, όμως, δε συμβαίνει τις περισσότερες φορές;

Για την Λίντα Αλμα ή Ελένη Μαλιούφα,όλα άρχισαν σε πολύ μικρή ηλικία. Η μητέρα της είχε δει την αγάπη που είχε στο χορό κι έτσι την πήγε πολύ μικρή σε μια σχολή. Ηταν οκτώ χρόνων. Ο πατέρας της ήταν στρατιωτικός, αλλά τον έχασε όταν ήταν πολύ μικρή. Η μητέρα της πίστευε πολύ σε κείνη, παρ' ότι οι εποχές ήταν φοβερά δύσκολες οικονομικά, δούλευε σε κομμωτήριο και μπόρεσε να σπουδάσει τις δυο κόρες της (η αδελφή της έγινε ηθοποιός, με το ψευδώνυμο Κίττυ Αλμα, και ξεκίνησε από τη Μάντρα του Αττίκ, αλλά σταμάτησε νωρίς για οικογενειακούς λόγους). Το 1943 ο Γιάννης Φλερύ χόρευε με μια σπουδαία χορεύτρια, την Μπέλλα Σμάρω,η οποία αρρώστησε και έψαχνε άλλη για να την αντικαταστήσει. Ο ηθοποιός Μίμης Κοκκίνης του σύστησε να δει την Λίντα Αλμα. Οπως και έγινε. Αυτό ήταν. Εμειναν μαζί στη σκηνή για σχεδόν 30 χρόνια.

Το 1946 έφυγαν από την Ελλάδα. Είχε έρθει η Εντίθ Πιάφ για κάποιες εμφανίσεις. Τους είδε να χορεύουν και τους πρότεινε να πάνε μαζί της σε μια πρεμιέρα που είχε στο "Ετουάλ", στο Παρίσι. Εμειναν μαζί της πέντε χρόνια, ταξιδεύοντας στα μεγάλα θέατρα όλου του κόσμου. "Ας μου επιτραπεί να πω" - είχε πει στο "Ρ" με τη σεμνότητα που τη διέκρινε πάντα - "ότι είχαμε πολύ μεγάλη επιτυχία. Οπου χορεύαμε, με κριτικές καταπληκτικές, στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων, σε περιοδικά, εξώφυλλα κλπ. Η Εντίθ Πιάφ ήταν καταπληκτικός άνθρωπος. Θυμάμαι όταν τραγούδησε στη Νέα Υόρκη για πρώτη φορά, το "Πλέι Χάους Θίατερ", ήταν σχεδόν γεμάτο από καλλιτέχνες, μεγάλα ονόματα που κατέβαιναν από το Χόλιγουντ να τη δουν. Στο καμαρίνι της είδα τον Τσάρλι Τσάπλιν να κάθεται με σταυρωμένα χέρια και να την κοιτάζει με τις ώρες. Η Πιάφ είχε πάντα στο πρόγραμμά της τον Υβ Μοντάν και πολλούς άλλους μεγάλους. Ηταν πραγματικά ευτυχία για μας, να δουλεύουμε μαζί τους. Μου είχε και μια ιδιαίτερη αδυναμία η Πιάφ".

Εκτός από το θέατρο και τα κέντρα, το δίδυμο Φλερύ - Αλμα συμμετείχε και σε αρκετές ταινίες. Στο θέατρο η Λίντα Αλμα δούλεψε μέχρι το 1979, ήταν και η χρονιά που παντρεύτηκε με τον Μάνο Κατράκη μετά την πολύχρονη σχέση τους (γνωρίστηκαν το 1955).

"Σταματήσαμε πολύ νωρίς το χορό" - είχε πει στο "Ρ". "Θα μπορούσαμε να δουλέψουμε κι άλλα χρόνια, αλλά είχαν αλλάξει τα πράγματα, είχε μπει στα κέντρα το μπουζούκι. Η ατμόσφαιρα άλλαξε και δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε. Ο Γιάννης Φλερύ συνεχίζει βέβαια με χορογραφίες, εγώ δεν είχα ταλέντο στη χορογραφία. Εκείνο που θα μπορούσα, ίσως, να κάνω, είναι μια σχολή. Σπούδασα πάρα πολλά χρόνια το χορό. Στη Γαλλία ήμουν μαθήτρια της Μπροβρεζένσκα και ήμουν από τις πρώτες μαθήτριες. Στην Αμερική έκανα χορό με Κίβιτον, έναν πολύ μεγάλο δάσκαλο. Και πάντοτε μου λέγανε ότι πρέπει να συνεχίσω. Επρεπε να κάνω μια σχολή. Αλλα οι δυσκολίες δε μου το επέτρεψαν. Από τον καιρό που ο Μάνος έχασε το Λαϊκό Θέατρο, όταν το έκλεισε η χούντα, η ζωή μας έγινε μαρτύριο. Τότε άρχισε και η υγεία του να κλονίζεται. Είχε ραγίσει πια. Κάθε μέρα ήταν από την Ασφάλεια, σε αστυνομικό τμήμα.Δεν μπορούσαν να του κάνουν τίποτε, βέβαια, γιατί οι ξένοι σταθμοί λέγανε ότι δεν πειράζουν τον κόσμο, απόδειξη ότι και ο Κατράκης, ο κομμουνιστής, κυκλοφορεί έξω. Κι έτσι δεν μπορούσαν να τον κλείσουν μέσα. Αλλά, του σταματούσαν τις παραστάσεις, τον καλούσαν στην Ασφάλεια".

Η αφοσίωσή της στη σχέση της με τον Μάνο Κατράκη ήταν πολύ μεγάλη. "Περισσότερο, αγάπησα το ήθος, την αξία του και ασφαλώς το ταλέντο του. Είχα γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο κι όμως αυτός ο άνθρωπος με εντυπωσίασε".Την εντυπωσίασε πράγματι τόσο πολύ, από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισε, που εγκατέλειψε ουσιαστικά μια καριέρα, που είχε αρχίσει να διαγράφεται λαμπρή στο εξωτερικό.