Απέναντι στο κεφάλαιο, η κυβέρνηση προσπαθεί να διαφημίσει τι έχει πετύχει για λογαριασμό του, κάνοντας το λογαριασμό της πρώτης φάσης εφαρμογής του μνημονίου. Την ίδια ώρα, απευθυνόμενη στο λαό, προσπαθεί να τον πείσει ότι οι επιτυχίες του κεφαλαίου είναι και δικές του επιτυχίες, όταν η κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης επιβεβαιώνει ανάγλυφα ότι προαπαιτούμενο για κάθε επιτυχία του κεφαλαίου είναι το παραπέρα τσάκισμα του λαού...

Πιο χαρακτηριστική τέτοια παρέμβαση τη βδομάδα που πέρασε, ήταν η δήλωση της κυβερνητικής εκπροσώπου, Ολγας Γεροβασίλη, «για την εκταμίευση της δόσης και το νόμο για την προστασία της πρώτης κατοικίας», όπως την τιτλοφόρησε χαρακτηριστικά.

Απευθυνόμενη στο κεφάλαιο, επιχείρησε να κωδικοποιήσει τα «καλά νέα»: «Μετά τη χθεσινή απόφαση του Eurogroup για την εκταμίευση της δόσης των 10+2 δισ. ευρώ έκλεισε με επιτυχία ο πρώτος κύκλος μιας σκληρής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές», σημείωσε, συμπληρώνοντας ότι η απόφαση του Γιούρογκρουπ, «έρχεται να προστεθεί στα καλά νέα για την πορεία της ελληνικής οικονομίας που ήρθαν από τη διαδικασία της ανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών».

Πράγματι, όλα τα παραπάνω συνιστούν καλά νέα για το εγχώριο κεφάλαιο:

-- Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, πάντα στις πλάτες του λαού, είναι απαραίτητη, προκειμένου να μπορούν να επιτελέσουν το ρόλο τους, στηρίζοντας τις καπιταλιστικές επενδύσεις σε «δυναμικούς κλάδους» όπου το κεφάλαιο διαβλέπει μεγαλύτερα κέρδη.

-- Η εκταμίευση των 2 δισ. ευρώ από τα δάνεια της Ευρωζώνης, όπως ξεκαθαρίστηκε, θα αξιοποιηθεί κατά προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους, στο συμψηφισμό οφειλών για ληξιπρόθεσμα χρέη του Δημοσίου, καθώς και για την κρατική συμμετοχή σε έργα που συγχρηματοδοτούνται από τα «διαρθρωτικά ταμεία της ΕΕ».

-- Η ίδια η υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων του μνημονίου, εκτός από το να καλύπτει πάγια ζητούμενα της εγχώριας αστικής τάξης, δίνει «σήμα επιστροφής στην κανονικότητα» του κεφαλαίου, «σήμα» εγγυημένων κερδών για τους ξένους επενδυτές, ανοίγει το δρόμο για νέο δανεισμό από τις «αγορές», καθώς και για συμμετοχή και του εγχώριου κεφαλαίου στα διάφορα χρηματοδοτικά πακέτα της ΕΕ, στο πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ.ο.κ.

Το θέμα για την κυβέρνηση είναι ότι όλα τα παραπάνω πρέπει κάπως να πλασαριστούν ως εξίσου «καλά νέα» για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, τα οποία όχι μόνο δε βλέπουν να καλυτερεύει τίποτα στη ζωή τους, αλλά βιώνουν το όλο και μεγαλύτερο βάθεμα της χρεοκοπίας τους.

Στην προσπάθειά της, μάλιστα, να τα παρουσιάσει ως τέτοια, η κυβέρνηση δε διστάζει να ξεπεράσει κάθε όριο πρόκλησης και κοροϊδίας... και εδώ που τα λέμε δε θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς!

Σε αυτά ακριβώς τα πλαίσια, στην ίδια δήλωσή της, η Ο. Γεροβασίλη, ισχυρίζεται προκλητικά: «Στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης η κυβέρνηση κατάφερε να επιτύχει τους βασικούς στόχους της. Εξασφαλίσαμε την προστασία της πρώτης κατοικίας, παρά τις αρχικές ισχυρές αντιδράσεις των δανειστών και διατηρήσαμε τη ρύθμιση των 100 δόσεων χωρίς επί της ουσίας αλλαγές στο ισχύον καθεστώς».

Τα λέει όλα αυτά, ενώ ο νόμος της κυβέρνησης για τους πλειστηριασμούς ακολουθεί κατά γράμμα τα συμφέροντα των τραπεζών, ανοίγοντας το δρόμο για το ξεσπίτωμα χιλιάδων χρεωμένων λαϊκών νοικοκυριών, τόσο με πλειστηριασμούς όσο και με άλλα... «τραπεζικά προϊόντα», συμβάλλοντας παράλληλα στην ένταση των εκβιασμών προς το λαό, για να κόψει και από τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες του, προκειμένου να διασφαλίζει τη «μέγιστη δυνατότητα αποπληρωμής» προς τις τράπεζες!

Οσο για τα περί «διατήρησης της ρύθμισης των 100 δόσεων», εκτός του ότι αυτή καθαυτή η ρύθμιση έχει στόχο να στραγγίξει όσο περισσότερο μπορεί τα λαϊκά νοικοκυριά, που αδυνατούν να αποπληρώσουν τις «οφειλές» τους στην Εφορία για τα κάθε είδους χαράτσια, η νέα κυβερνητική τροποποίησή της αυστηροποιεί ακόμα περισσότερο τους όρους της, εντείνοντας και εδώ τους εκβιασμούς απέναντι στις λαϊκές οικογένειες.

Η κοροϊδία προς το λαό συνεχίζεται και στο θέμα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, αφού η κυβερνητική εκπρόσωπος επιχειρεί να πλασάρει ως «καλό νέο» για το λαό το γεγονός ότι «θα χρειαστούν περίπου 5,7 δισ. ευρώ από το ΤΧΣ για την ολοκλήρωση της διαδικασίας», επομένως «έπεσαν απολύτως έξω λοιπόν οι αρχικές προβλέψεις της συμφωνίας του Ιουλίου, που έκαναν λόγο για ανάγκες χρηματοδότησης από το ελληνικό δημόσιο και άρα αύξησης του δημόσιου χρέους ύψους 25 δισ. ευρώ».

Αυτό που δε λέει η Ο. Γεροβασίλη είναι ότι σε κάθε περίπτωση, όπως ο λαός πλήρωσε τις προηγούμενες ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, έτσι πληρώνει και την τωρινή. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - είτε με τα ποσά της νέας ανακεφαλαιοποίησης, είτε με τη χασούρα που καταγράφεται μετά από αυτήν στο κρατικό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας - ο λαός φορτώνεται με ένα χρέος που δεν είναι δικό του, προκειμένου οι τράπεζες να παίξουν το ρόλο τους στην προσπάθεια αναθέρμανσης της καπιταλιστικής οικονομίας.

Το ζουμί βέβαια της κοροϊδίας της κυβέρνησης, είναι ο ίδιος ο ισχυρισμός ότι η ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου θα ωφελήσει και το λαό:«Η ελληνική κυβέρνηση θα συνεχίσει να εργάζεται στην κατεύθυνση σταθεροποίησης και επανεκκίνησης της ελληνικής οικονομίας, με βασική προτεραιότητα την υπεράσπιση των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας και την προστασία των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων», λέει η κυβερνητική εκπρόσωπος. Τα λένε αυτά την ώρα που όλες οι «επιτυχίες» που διαφημίζει η κυβέρνηση στο κεφάλαιο πάτησαν πάνω στη νέα επίθεση ενάντια στην «κοινωνική πλειοψηφία» και τα «ασθενέστερα στρώματα», ενάντια δηλαδή στον εργαζόμενο λαό και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Τα λένε αυτά, την ώρα που προετοιμάζουν τη νέα κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, όπως αυτή αποτυπώνεται στον Κρατικό Προϋπολογισμό για το 2016, στις δεσμεύσεις και τα σχέδιά τους για το Ασφαλιστικό, τα Εργασιακά, την ένταση της φοροληστείας, επιβεβαιώνοντας ότι η «επανεκκίνηση» της κερδοφορίας του κεφαλαίου περνά υποχρεωτικά από αυτόν τον αντιλαϊκό δρόμο...

Κεντρικό κομμάτι της παρέμβασης που επιχειρεί η κυβέρνηση στις λαϊκές συνειδήσεις, ενόψει της νέας κλιμάκωσης της αντιλαϊκής επίθεσης, αποτελεί η όλη ιστορία της «συναίνεσης».

Με μια σχεδιασμένη κλιμάκωση, από τη συνάντηση του Αλ. Τσίπρα με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την περασμένη Παρασκευή και τη συνέντευξη του πρωθυπουργού στη «Real News» την προηγούμενη Κυριακή, μέχρι τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών που ορίστηκε για χτες, Σάββατο, η κυβέρνηση βγάζει ξανά «στον αφρό» το χαρτί του «εθνικού διαλόγου» και της «συνεννόησης όλων των δημοκρατικών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων» στα θέματα του Ασφαλιστικού, της συνταγματικής αναθεώρησης, της Παιδείας, του Προσφυγικού και της «εξωτερικής πολιτικής» στο φόντο των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή.

Από τα περισσότερα αστικά επιτελεία, οι κινήσεις αυτές προβάλλονται ως μια ανάγκη της κυβέρνησης να διασφαλίσει την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία η οποία έχει περιοριστεί στους 153 βουλευτές.

Οπωσδήποτε, υπάρχει και μια τέτοια πλευρά στις κινήσεις της, ειδικά μάλιστα ενόψει των νέων βάρβαρων μέτρων που έχει να περάσει και μέσα σε ένα αστικό πολιτικό σκηνικό που εξακολουθεί να βρίσκεται υπό αναμόρφωση.

Το ζουμί, ωστόσο, βρίσκεται πολύ πιο βαθιά: Η επιδίωξη της μεγαλύτερης δυνατής - αλλά και ανοιχτά εκφρασμένης - συναίνεσης των αστικών πολιτικών δυνάμεων γύρω από τους στόχους του κεφαλαίου, το κλίμα της δήθεν «εθνικής ομοψυχίας» αποσκοπούν στην απόσπαση της συναίνεσης ή έστω της ανοχής του λαού στα μέτρα σφαγιασμού του. Αποσκοπούν στο να ριζώνει ακόμα πιο βαθιά στις εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις η κάλπικη ρητορεία περί «εθνικών στόχων» από τους οποίους θα ωφεληθούμε όλοι, η προπαγάνδα περί «δύσκολων κάβων» που πρέπει «να σφίξουμε όλοι τα δόντια», ώστε να τους περάσουμε και «να γυρίσουμε το παιχνίδι». Στοχεύουν στο να καλλιεργούνται πιο αποτελεσματικά οι εξίσου κάλπικοι εκβιασμοί ότι «δε γίνεται αλλιώς», ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για το λαό.

Το έργο της «συναίνεσης» το έχουμε δει πολλές φορές, σε κρίσιμες καμπές για τα ζητούμενα του κεφαλαίου, το είδαμε και το καλοκαίρι, όταν «μνημονιακά» και «αντιμνημονιακά» κόμματα, κόμματα του «ναι» και του «όχι», την επομένη κιόλας του περιβόητου δημοψηφίσματος τα βρήκαν μια χαρά και ψήφισαν παρέα το τρίτο βάρβαρο μνημόνιο. Η πλειοψηφία των 222 βουλευτών στις 14 Αυγούστου δεν είχε φυσικά να κάνει μόνο με το ότι «δε βγαίναν τα κουκιά του Τσίπρα»: Απαντούσε στην προσπάθεια του κεφαλαίου να καλλιεργήσει λαϊκή συναίνεση στη νέα βάρβαρη συμφωνία, για να μπορεί να βγάζει στη συνέχεια και τη «σούμα» που παρουσιάζανε μετά τις εκλογές, με τις ψήφους ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ, και να λένε στο λαό: «Το ήξερες το μνημόνιο, ψήφισες αυτούς που το ψήφισαν, άρα έδωσες την έγκρισή σου»...

Με τον ίδιο ακριβώς σκοπό ανασύρουν τώρα ξανά το χαρτί της «συναίνεσης». Με αντίστοιχο σκεπτικό, μάλιστα, μια σειρά αστικά επιτελεία καλούν τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να προβεί και σε κάποιου είδους «αναγνώριση» του αντιλαϊκού κυβερνητικού έργου της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ: Το έχει κάνει βέβαια ήδη στην πράξη, με τη συνέχισή του ακριβώς από εκεί που το άφησαν οι προκάτοχοί της, αλλά θέλουν να το «αποδεχτεί» και στο λόγο της, προκειμένου να καλλιεργηθεί ακόμα περισσότερο στις λαϊκές συνειδήσεις ο «μονόδρομος» της στρατηγικής του κεφαλαίου και των «εταίρων» του.

Ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθούν τα παζάρια των αστικών πολιτικών δυνάμεων, το σίγουρο είναι ότι η σύμπλευσή τους στην υπηρέτηση της στρατηγικής του κεφαλαίου διαμορφώνει την αντικειμενική βάση για τη «συνεννόησή» τους, όποτε αυτή χρειαστεί. Απέναντι όμως στη συμμαχία που συγκροτούν αντικειμενικά απέναντί του η αστική τάξη, οι κυβερνήσεις, τα κόμματά της και οι λυκοσυμμαχίες της, ο λαός δεν έχει λόγο να δείξει καμία συναίνεση, καμία ανοχή. Ισα - ίσα αυτό που χρειάζεται είναι να αντιπαρατάξει το χτίσιμο της δικιάς του συμμαχίας, των εργαζομένων, των ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς. Να αντιπαρατάξει την οργάνωση της πάλης του για τους δικούς του στόχους, ενάντια στην αντιλαϊκή επίθεση, ενάντια στα μονοπώλια, την εξουσία τους και τις λυκοσυμμαχίες τους.