Κέφι, ζωντανές συζητήσεις και αισιοδοξία σε κάθε γωνιά!

Ακόμα και χιλιόμετρα μακριά...

Δύο βιαστικοί νέοι τρέχουν να επιβιβαστούν από τον σταθμό του Μετρό «Αττική» στο λεωφορείο Β12. «Είσαι σίγουρος ότι αυτό πάει στο Τρίτση;», ρωτάει ο ένας αφού μπαίνουν μέσα, και ο φίλος του του απαντά: «Και να μη φτάνει ακριβώς, λογικά κάπου εκεί κοντά θα μας αφήσει». Μια γυναίκα δίπλα τους, που ακούει την κουβέντα, τους απευθύνει τον λόγο, «ναι, παιδιά, στο Τρίτση πάει αυτό», για να συνεχίσει ρωτώντας πρόσχαρα τα δύο αγόρια: «Στο Φεστιβάλ πάτε;». Οι δύο νέοι απαντούν καταφατικά και η γυναίκα δίπλα τους λέει πως εκείνη μόλις σχόλασε από τη δουλειά της, πάει σπίτι να πάρει και την υπόλοιπη οικογένεια για να έρθουν όλοι μαζί στο φετινό αντάμωμα της ΚΝΕ. «Εμείς της περιοχής δεν το χάνουμε με τίποτα, κάθε χρόνο στο Φεστιβάλ είμαστε». Και μετά λέει χαριτολογώντας στους δύο νέους, αφού έχει παρατηρήσει ότι ο ένας φοράει μια μπλούζα με το γαρύφαλλο στο πέτο: «Μονάχα μη μας το πάρετε από τη γειτονιά ποτέ το Φεστιβάλ!». Μετά συλλογίζεται για λίγο και σιγομουρμουριζει: «Μα και να αλλάξει ποτέ μέρος, εμείς πάλι θα βρίσκουμε τρόπο να φτάνουμε»...

***

Τι κι αν η Τετάρτη είναι μια μέρα εργάσιμη και η επόμενη επίσης εργάσιμη; Αυτό δεν εμπόδισε χιλιάδες λαού και νεολαίας να κατακλύσουν το Πάρκο Τρίτση από την πρώτη κιόλας μέρα του 51ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή».

Ολες οι γενιές και φέτος συναντιούνται στο Φεστιβάλ. Ανθρωποι που έχουν συμμετάσχει - συμβάλει σε όλα ή σχεδόν σε όλα τα Φεστιβάλ, νεότεροι αλλά ήδη ...μπαρουτοκαπνισμένοι, αλλά και μαθητές και φοιτητές που έρχονται για πρώτη ή δεύτερη φορά.

«Από το 1ο Φεστιβάλ στου Ζωγράφου δηλώνω παρών, μετά η κόρη μου και τώρα έχουμε τα εγγόνια», λέει περήφανος ο Σταύρος, που βρίσκεται με τους «μπόμπιρες» στον Παιδότοπο. Είναι πολλά τα μικρά παιδιά που μαζί με τους γονείς και τους παππούδες τους μαθαίνουν πώς στήνεται εδώ και 51 χρόνια αυτή η κόκκινη πολιτεία, με συντροφικότητα, αλληλεγγύη και ανιδιοτέλεια.

***

«Χάρηκα πολύ όταν είδα φέτος πως το Φεστιβάλ θα είναι 4 μέρες, όπως ήταν και παλιότερα. Φαίνεται ότι με την απίστευτη συμμετοχή που είχε πέρυσι, καθιερώθηκε. Η δυναμική του ανεβαίνει κάθε χρόνο, και πιάνω τον εαυτό μου κάθε φορά να μη θέλω να τελειώσει», λέει ο Πέτρος. Η Ζωή μάς δηλώνει ότι «ήρθα κατευθείαν από τη δουλειά, κι ας είμαι κουρασμένη, γιατί πέρυσι ήρθα πρώτη φορά, μία μέρα, και μου άρεσε τόσο που είπα πως την επόμενη χρονιά θα έρθω όλες, και έφερα και την παρέα μου».

***

Λίγο πιο πέρα από τη Φοιτητική Σκηνή, μια παρέα φοιτητών συζητάει ανάμεσα στις συναυλίες: «Πώς σας φαίνεται το Φεστιβάλ;». «Εγω έχω ένα παράπονο: Πέρυσι μου πήρε δυο μέρες να μάθω πού είναι τι. Για να τα δεις όλα θέλει περπάτημα! Και φέτος ήρθα και βρήκα εδώ τη σκηνή ακόμα πιο πέρα, κάθε χρόνο το Φεστιβάλ μεγαλώνει!». Οι φίλοι του γελούν και συμφωνούν. «Εμάς δεν μας χαλάει, χαιρόμαστε να βλέπουμε το Φεστιβάλ κάθε χρόνο και πιο μεγάλο, με περισσότερο κόσμο!».

***

Δεν λείπουν επίσης αυτοί που ταξίδεψαν από όλη την Ελλάδα για το Φεστιβάλ, ακόμα και από το εξωτερικό! Οπως η Ειρήνη, που ήρθε από τη Γαλλία. «Λείπω χρόνια, φέτος μπόρεσα να συνδυάσω την επίσκεψή μου στην Ελλάδα με το Φεστιβάλ. Νιώθω πολύ ωραία που είμαι πάλι εδώ», μας λέει συγκινημένη.

***

Σε κάθε Στέκι υπάρχουν συζητήσεις που ακουμπούν κάθε πτυχή της ζωής της νεολαίας: Για τα εργατικά δικαιώματα, τον αθλητισμό, τον πολιτισμό, τα δικαιώματα των γυναικών, τα νέα ζευγάρια. Και, φυσικά, η κεντρική έκθεση του Φεστιβάλ, με τίτλο «Ανατρέπουμε το παλιό, ανοίγουμε τον δρόμο στο νέο. Σοσιαλισμός για να νικήσει το δίκιο». «Ερχομαι στο Φεστιβάλ εδώ και 3 χρόνια, και μου έκαναν εντύπωση από την πρώτη φορά οι εκθέσεις, καθώς είναι πράγματα που δεν διδασκόμαστε ούτε στη σχολή, ούτε πριν, στο σχολείο», μας είπε η Ελλη, φοιτήτρια στην ΑΣΟΕΕ.

Μπροστά στο βιβλιοπωλείο, και φέτος ...ο ίδιος προβληματισμός. «Ο μισθός τελειώνει το πολύ μέχρι 20 του μήνα, αλλά κάθε Σεπτέμβρη προσπαθώ να πάρω 2 - 3 βιβλία», λέει η Μαρία και συμπληρώνει χαμογελώντας: «Το πρόβλημα είναι πως όταν έρχομαι εδώ, δεν ξέρω τελικά ποιο να πρωτοπάρω».

***

Το 51ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» έχει μετατραπεί σε μια μεγάλη διαδήλωση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό. Το μαρτυρούν τα δεκάδες Στέκια που έχουν κρεμασμένη τη σημαία της Παλαιστίνης, οι ομιλίες που είναι αφιερωμένες στη γενοκτονία από το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ. Υπάρχουν και κάποιες πράξεις, πιο μικρές, οι οποίες δείχνουν την αλληλεγγύη στον μαρτυρικό λαό της Παλαιστίνης. Παντού στο Πάρκο Τρίτση το μάτι θα πέσει πάνω σε ανθρώπους που με περηφάνια έχουν περάσει γύρω από τον λαιμό τους την «κεφίγια», το σύμβολο του ηρωικού παλαιστινιακού αγώνα. Μια πράξη που βροντοφωνάζει «Λευτεριά στην Παλαιστίνη».

***

Σχεδόν στη μέση του Φεστιβάλ είναι στημένος ο χώρος αφιερωμένος στο 22ο Συνέδριο του ΚΚΕ. «Την άλλη βδομάδα κυκλοφορούν οι Θέσεις του Συνεδρίου στον "Ριζοσπάστη", θα σας φέρω να τον διαβάσετε και να μου πείτε μετά τη γνώμη σας», ακούγεται να λέει ένας νέος στην παρέα του, την ώρα που αυτοί περιεργάζονται ένα σημειωματάριο με το λογότυπο του Συνεδρίου. Τα βλέμματα όλων κλέβει η εντυπωσιακή κατασκευή με το λογότυπο που έχει στηθεί μπροστά στη λίμνη.

Κάπως έτσι, στην κόκκινη πολιτεία δημιουργούνται και εικόνες από το μέλλον, αυτό του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Θα φροντίσουμε εμείς γι' αυτό...