Eurokinissi

Αυτό συμπυκνώνεται άλλωστε και στο πολυφορεμένο και ξεφτισμένο σύνθημα περί «προοδευτικής» αστικής κυβέρνησης, στα κάλπικα για τον λαό διλήμματα που επιστρατεύονται ξανά: «Το κορυφαίο πλέον πολιτικό δίλημμα: Παραμονή στην εξουσία ή όχι της κυβέρνησης ΝΔ». Ποιος από τα αστικά κόμματα και με τι συνδυασμούς θα αναλάβει να «προωθήσει τις βαθιές αλλαγές και τις μεγάλες τομές που έχει επειγόντως ανάγκη η ελληνική κοινωνία», το «κοινό πρόγραμμα» του κεφαλαίου δηλαδή, στο όνομα της «επείγουσας κατάστασης»... για τον λαό.

Τα παραπάνω αποτυπώθηκαν ξανά και στην Πολιτική Απόφαση του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και στην καταληκτική ομιλία Τσίπρα, εκεί όπου περίσσεψαν οι αληθινές δεσμεύσεις στο κεφάλαιο και οι ψεύτικες υποσχέσεις στον λαό πως υπάρχει τάχα και μια πολιτική που και το κεφάλαιο θα υπηρετεί και λιγότερες συνέπειες θα έχει για τον ίδιο.

Γιατί βέβαια περί αυτού μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν παρουσιάζει τις «5+1 δεσμεύσεις άμεσης προτεραιότητας».

Υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα για τον λαό πως τάχα η ακρίβεια και η ενεργειακή φτώχεια θα αντιμετωπιστούν με μέτρα «που η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην "εργαλειοθήκη" της προτείνει», αντιγραφή «πρακτικών που άλλες ευρωπαϊκές χώρες εφαρμόζουν», όλα προσωρινά «για όσο διαρκεί η κρίση», όλα «θεσμικά και κοστολογημένα» έως το τελευταίο σεντ, παρμένα δηλαδή από την άλλη τσέπη του λαού, ώστε να μη λείψει τίποτα από το «ταμείο» των επιχειρηματικών ομίλων.

Και την ίδια ώρα δεσμεύσεις στο κεφάλαιο πως η δική του «εθνική ενεργειακή στρατηγική» θα περιλαμβάνει «επιτάχυνση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας» και του «πράσινου New Deal».

Υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα στους εργαζόμενους, για «ανάκτηση της εργασίας», με... ριζοσπαστικά μέτρα, όπως τις αιτιολογημένες απολύσεις και την προδήλωση της υπερεργασίας, και εγγυήσεις προς το κεφάλαιο ότι δεν θα θιχτεί, αντίθετα θα τονωθεί η ανταγωνιστικότητά του, με τα 35ωρα - μαϊμού που ανακοίνωσε ο Αλ. Τσίπρας από το συνέδριο, ως «ελιξίριο» για την αύξηση της παραγωγικότητας, αλλά και ως πολιορκητικός κριός για την περαιτέρω διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Ούτε όμως η αύξηση του κατώτατου μισθού στα όρια που προτείνει, ανησυχεί το κεφάλαιο, αφού ταυτόχρονα εγγυάται τη διατήρηση του εγκληματικού νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου και όλου του υπόλοιπου αντεργατικού πλέγματος, που είναι ικανό να απορροφήσει εν ριπή οφθαλμού - σε συνδυασμό με την ακρίβεια - τις όποιες αυξήσεις στον κατώτατο μισθό.

Κάλπικες υποσχέσεις σε αυτοαπασχολούμενους και αγρότες, «δεσμεύσεις» ότι θα τους εξασφαλίσει... νέα δάνεια κι «ευκολίες πληρωμής» για τα χρέη που θα συσσωρεύονται, και αληθινές δεσμεύσεις στους επιχειρηματικούς ομίλους για «επέκταση και εμβάθυνση του Ταμείου Ανάκαμψης», του υπερμνημονίου δηλαδή για την προώθηση της στρατηγικής τους.

Κι αυτά ακόμα που εξήγγειλε από το συνέδριο ο Αλ. Τσίπρας τα έθεσε υπό την αίρεση της «καμένης γης», λέγοντας πως «κάθε μέρα που περνά θα συσσωρεύονται βάρη που θα κάνουν ακόμη πιο δύσκολη την προσπάθειά μας την επόμενη μέρα (...) σημαίνει (...) λιγότερες δυνατότητες, λιγότεροι βαθμοί ελευθερίας για την προοδευτική κυβέρνηση της επόμενης μέρας».

Το «έργο» άλλωστε το έχει ξαναδεί ο λαός. Εξ ου και οι «εγνωσμένης αξίας» υπηρεσίες της κυβέρνησής του στην εφαρμογή των μνημονίων και των πιο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, η στάση του τα τρία τελευταία χρόνια, όπου έβαλε απλόχερα πλάτη για να «τρέξουν» οι «εθνικοί» στόχοι του κεφαλαίου, αλλά και η στάση του μέσα στη Βουλή με την ψήφιση κυβερνητικών νομοσχεδίων, όπως το αντεργατικό έκτρωμα Χατζηδάκη, όπου ψήφισε περισσότερα από τα μισά του άρθρα, είναι πράγματι περγαμηνές και κληρονομιά για τη λεγόμενη «προοδευτική διακυβέρνηση» την οποία επαγγέλλεται.

Για τον λαό πάλι τίποτα το προοδευτικό δεν υπάρχει στον συμβιβασμό με τη χαμοζωή, τίποτα το «νέο» στα ξαναζεσταμένα παραμύθια ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, που θα υπηρετήσει ταυτόχρονα τα συμφέροντα των εργαζομένων και τα κέρδη των ομίλων, θα «μεταμορφώσει» σε φιλολαϊκό το αστικό κράτος και το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα. Το μόνο που μπορεί να περιμένει από τις κάλπικες προσδοκίες για κυβερνητικούς «σωτήρες», για δήθεν «πολιτική αλλαγή» εντός των τειχών του συστήματος, είναι και νέες θυσίες, χαμένος πολύτιμος χρόνος.

Από την άλλη μεριά βρίσκεται η ελπίδα: Στη συμπόρευση με το ΚΚΕ, στην ενίσχυση της οργάνωσης και του αγώνα παντού, στην αντεπίθεση σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του. Στον δρόμο της ανατροπής του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.

Δεν είμαστε βέβαια σίγουροι αν ως πολιτικό διάλογο εννοούσε τη χάβρα που επικρατούσε κατά τη διεξαγωγή του, τις ύβρεις και τις απειλές που εκτοξεύονταν, τις καταγγελίες ανάμεσα σε πρώην και νυν γραμματείς του κόμματος για «διαδικασίες που αρμόζουν σε γήπεδο και όχι σε κομματικό συνέδριο» και τις παρ' ολίγο χειροδικίες, τις αποβολές συνέδρων για απρεπή συμπεριφορά, τις αποφάσεις που μέσα στο χάος δεν ήταν δυνατό να τεθούν καν σε ψηφοφορία... σε σημείο που ο Ευ. Τσακαλώτος να μιλάει για «εκβιασμούς», την ώρα που τα «γιούχα» έπεφταν βροχή στην αίθουσα του συνεδρίου για τους «διαφωνούντες» με τη θέση της πλειοψηφίας, προδίδοντας τον πλήρη εκφυλισμό τους.

Ούτε βέβαια ξέρουμε αν είναι δείγμα «πολιτικής αυτοπεποίθησης» η απουσία 1.000 και βάλε συνέδρων από κρίσιμες ψηφοφορίες, η αδυναμία συγκρότησης εφορευτικής επιτροπής για τη διενέργειά τους, η παραπομπή σε άλλη ψηφοφορία της έγκρισης ή απόρριψης των τροπολογιών που έχουν κατατεθεί στην ομόφωνη απόφαση της Επιτροπής Καταστατικού, οι οποίες δεν κατέστη δυνατόν να ψηφιστούν στο τέλος του συνεδρίου, επειδή πολλοί σύνεδροι την είχαν κοπανήσει και υπήρχε ...διάσταση απόψεων στην καταμέτρηση.

Αυτό δηλαδή που επιδιώκουν να σφραγίσουν και οι οργανωτικές αλλαγές στον ΣΥΡΙΖΑ, που ψηφίστηκαν στο συνέδριο, με κυριότερη την εκλογή Κεντρικής Επιτροπής και προέδρου απευθείας από τα μέλη του κόμματος, τα οποία, σε ό,τι αφορά π.χ. τον πρόεδρο, θα μπορούν να εγγράφονται μέχρι και τη στιγμή της ψηφοφορίας, στις 15 Μάη.

Και μπορεί στον ΣΥΡΙΖΑ να διατείνονται ότι οι νέες διαδικασίες αποτελούν το απαύγασμα της «περισσότερης δημοκρατίας», της «μεγαλύτερης συμμετοχής» και των λιγότερων μηχανισμών, αλλά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Η πείρα άλλωστε «μιλάει», αφού τις ίδιες ακριβώς μεθόδους εφάρμοσαν πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ άλλα σοσιαλδημοκρατικά αλλά και «νεοφιλελεύθερα» κόμματα, στη χώρα μας το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ αλλά και η ΝΔ, δίχως αυτές να σηματοδοτήσουν τίποτα το νέο στη λειτουργία τους, πολύ περισσότερο στην πολιτική τους, μετατρέποντας τα κόμματα σε αρχηγικούς μηχανισμούς, ξένους προς τη συλλογικότητα, τη συμμετοχή, τη δημοκρατία στη λήψη και υλοποίηση αποφάσεων.

Δεν είναι τυχαίο που οι αλλαγές αυτές συνοδεύονται από προβλέψεις για ψηφιακή λειτουργία, πλήρη δηλαδή αποκοπή των μελών από τη βάσανο της συμμετοχής, της συνδιαμόρφωσης, της υλοποίησης αποφάσεων, ακόμα και της... τυπικής ένταξης στο κόμμα, αφού π.χ. μέλος μπορεί να γίνεται και ένας που ψηφίζει άλλο κόμμα.

Μοντέλο που, θυμίζουμε, η κυβέρνηση της ΝΔ επιχείρησε να επιβάλει στα συνδικάτα, αποσκοπώντας ακριβώς στο να αποκόψει τους εργαζόμενους από τη ζωντανή επαφή με τα σωματεία τους, προϋπόθεση για τη συμμετοχή τους στις συλλογικές διαδικασίες, στην ταξική πάλη.

Οι αλλαγές που αποφάσισε ο ΣΥΡΙΖΑ «κουμπώνουν» με τον χαρακτήρα του, τους στόχους του. Αποσκοπούν στο να προσαρμόσουν τη λειτουργία του στη σοσιαλδημοκρατική του φύση, στον ρόλο που καλείται να παίξει στο αστικό πολιτικό σύστημα, στη δυνατότητα π.χ. «συμφωνιών κορυφών» για σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας με τα άλλα αστικά κόμματα, για τη διασφάλιση της αντιλαϊκής «σταθερότητας».

Η απέχθεια προς τις συλλογικές διαδικασίες και η προσπάθεια η συμμετοχή του μέλους να αρχίζει και να τελειώνει στο πάτημα ενός πλήκτρου, στην πραγματικότητα να αποτελεί «ντεκόρ» και «άλλοθι» για την αντιλαϊκή πολιτική, είναι απολύτως συμβατή με τον χαρακτήρα ενός κόμματος της αστικής διαχείρισης, στρατευμένου στην υλοποίηση μιας βαθιάς αντιλαϊκής στρατηγικής.