Πού τα βρήκαν αυτά τα ποσοστά; Πώς τεκμηριώνουν οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων και οι εκλεκτοί τους στη ΓΣΕΕ, ότι δήθεν, η νέα ΕΓΣΣΕ διασφαλίζει τόσο την αγοραστική δύναμη των μισθών στον ιδιωτικό τομέα όσο και τη συμμετοχή τους στην αύξηση της παραγωγικότητας (το λεγόμενο «αναπτυξιακό μέρισμα»);

Τα ερωτήματα που θα μπορούσαν να διατυπωθούν, είναι πολλά. Ας επιχειρήσουμε, όμως να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.

Το πρώτο που πρέπει να ξεκαθαριστεί, είναι πως τα περί αυξήσεων 10,9% και 11,3%, αποτελούν κατασκευάσματα των ηγεσιών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Ετσι, για να εξωραΐσουν τη σύμβαση που υπέγραψαν οι γαλαζοπράσινοι συνδικαλιστές στη ΓΣΕΕ, διαίρεσαν το κατώτερο μεροκάματο του Δεκέμβρη του 2007 (θα έχει διαμορφωθεί στα 29,39 ευρώ) με το μεροκάματο του Δεκέμβρη του... 2005 (ήταν 26,41 ευρώ). Προσέφυγαν δηλαδή, σε μια ακόμη αλχημεία για να αποκρύψουν το γεγονός ότι οι ονομαστικές αυξήσεις - που μεσοσταθμικά ανέρχονται σε 3,9% για φέτος και 3,4% για το 2007 - κινούνται γύρω από τον άξονα του επίσημου πληθωρισμού.

Το δεύτερο που πρέπει να σημειώσουμε, είναι πως με την επαίσχυντη σύμβαση - όπως σωστά τη χαρακτήρισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα - που υπέγραψε η συμβιβασμένη ηγεσία της ΓΣΕΕ, αντί για προστασία και αύξηση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, υποβαθμίζει παραπέρα το βιοτικό τους επίπεδο. Κι αυτό γιατί τα μέσα ετήσια ποσοστά αύξησης στους κατώτατους μισθούς και ημερομίσθια (3,8% για φέτος και 3,4% για το 2007) κινούνται μεν στα όρια του επίσημου πληθωρισμού, αλλά απέχουν πολύ από τον πραγματικό πληθωρισμό που βαρύνει τα λαϊκά νοικοκυριά. Αυτό συμβαίνει, όχι επειδή η Στατιστική Υπηρεσία «μαγειρεύει» τα στοιχεία, αλλά επειδή τα είδη και υπηρεσίες που μπαίνουν στο καλάθι των εργαζομένων νοικοκυριών, ακριβαίνουν πολύ περισσότερο από τον επίσημο πληθωρισμό (για τον υπολογισμό του οποίου παίρνονται υπόψη τόσο οι τιμές που ανεβαίνουν όσο και εκείνες που μειώνονται).

Αποτελεί κοινό μυστικό, ότι οι εργαζόμενοι έχουν την ατυχία να ξοδεύουν όλο το εισόδημά τους για τα είδη και υπηρεσίες που ακριβαίνουν πολύ πάνω από το μέσο όρο αύξησης της πληθωρισμού (είδη διατροφής, το ενοίκιο, τα κοινόχρηστα, τα φάρμακα, τα φροντιστήρια για τις σπουδές των παιδιών κλπ). Οσο για τα είδη και υπηρεσίες που οι τιμές πέφτουν (τζιπάκια πολυτελείας, αυτοκίνητα, έπιπλα, ηλεκτρονικοί υπολογιστές κλπ) για τους εργαζόμενους είτε είναι απρόσιτα είτε τα αγοράζουν μια φορά στα τόσα χρόνια και συχνά με τη βοήθεια τραπεζικού δανείου -«κάνοντας το σκ... τους παξιμάδι».

Η αλήθεια για τον αναδιανεμητικό ρόλο του μηχανισμού τιμών, αποτυπώνεται και σε μελέτη της Τράπεζας της Ελλάδας (Στ. Ζωγραφάκης και Θ. Μητράκος) οι οποίοι μελετώντας τις επιπτώσεις του πληθωρισμού στις διάφορες κατηγορίες του πληθυσμού στην πενταετία 2000-2004, διαπιστώνουν ότι το κόστος ζωής των οικονομικά ασθενέστερων νοικοκυριών - κυρίως οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι και τα φτωχότερα τμήματα του πληθυσμού και γενικότερα τα άτομα που αντιμετωπίζουν σχετικά υψηλότερο κίνδυνο φτώχειας - είναι περίπου 0,3 μέχρι και 0,5 μονάδες υψηλότερο από τον επίσημο τιμάριθμο!

Σ' αυτό συνηγορεί και το γεγονός ότι από το 1999 μέχρι και το 2005 - που ο επίσημος πληθωρισμός αυξήθηκε κατά 22% - οι αυξήσεις τιμών που κατέγραψε η ΕΣΥΕ στις υποομάδες (στέγαση, υγεία, εκπαίδευση, αλκοολούχα ποτά και καπνός, ξενοδοχεία και καφεστιατόρια) ήταν από 4,5 μέχρι και 10 ποσοστιαίες μονάδες μεγαλύτερες. Ολοι γνωρίζουν, ότι η ακρίβεια πλήττει ανελέητα τα νοικοκυριά που ξοδεύουν όλο το εισόδημά τους και άρα γνωρίζουν επίσης ότι οι μισθολογικές αυξήσεις που προκύπτουν από τη νέα σύμβαση θα εξανεμιστούν πριν ακόμη φτάσουν στις τσέπες τους, από την ακρίβεια και την κερδοσκοπία (στην οποία επιδίδονται κράτος και ιδιώτες).

Απλά να θυμίσουμε, ότι μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2006, ακρίβυναν:

• τα εισιτήρια στις αστικές συγκοινωνίες (λεωφορεία, τρόλεϊ, ΗΣΑΠ, ΜΕΤΡΟ) μέχρι και 16,7%
• τα εισιτήρια στα ΚΤΕΛ και τον ΟΣΕ κατά 7%
• τα κόμιστρα στα ΤΑΞΙ μέχρι και 43%
• τα διόδια στην Αττική Οδό κατά 8% και στο Ρίο - Αντίρριο κατά 5%
• το πάγιο τέλος του ΟΤΕ για απλούς οικιακούς συνδρομητές κατά 4,2%, και πάει λέγοντας...

Αν στις παραπάνω αυξήσεις συνυπολογιστούν και οι ανεξέλεγκτες ανατιμήσεις που επιβάλλουν - ελέω ελεύθερης αγοράς - οι ιδιωτικές επιχειρήσεις σε άλλα είδη και υπηρεσίες πρώτης ανάγκης (υγρά καύσιμα, τρόφιμα, φάρμακα κλπ), τότε είναι βέβαιο ότι και η νέα ΕΓΣΣΕ θα συμβάλει στην παραπέρα υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων. Οσο για τα περί... «αναπτυξιακού μερίσματος», φαίνεται ότι κάποιοι μπερδεύουν τα μονοψήφια ποσοστά των ονομαστικών αυξήσεων στους μισθούς με τα διψήφια και τριψήφια ποσοστά των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων. Φτάνει μόνο να αναφερθεί πως ενώ οι αυξήσεις των μισθών, ημερομισθίων και συντάξεων, ανέρχονται σε μόλις μερικές εκατοντάδες ευρώ το χρόνο, τα ποσοστά αύξησης των επιχειρηματικών κερδών (μονοψήφια, διψήφια ή και τετραψήφια) μεταφράζονται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, τα οποία μοιράζονται μεταξύ τους λίγοι μεγαλομέτοχοι, με τις ευλογίες των κυβερνώντων. Στην ουσία, δηλαδή οι «κηφήνες» τρώνε όλη την αύξηση της πίτας του ΑΕΠ που παράγεται από τους ανθρώπους του μόχθου και της δουλιάς.

Αυτή η σκληρή πραγματικότητα, δε θα εμποδίσει τις ηγεσίες των δυο μεγάλων κομμάτων και όλους εκείνους που ευθύνονται (επειδή στήριξαν ή και υπέγραφαν τις συλλογικές συμβάσεις που κρατούν τους μισθούς, τις συντάξεις και τα ημερομίσθια στα σημερινά απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα και χειροκρότησαν τη νέα σύμβαση) να συνεχίσουν το θέατρο του παραλόγου. Είναι βέβαιο, πως αύριο θα τους δούμε και θα τους ακούσουμε, να κλαίνε ξανά και να οδύρονται για τους μισθούς και τις συντάξεις πείνας στην Ελλάδα, αποσιωπώντας το γεγονός ότι πρόκειται για δικά τους «επιτεύγματα».

Ενα είναι βέβαιο. Με τις συγκεκριμένες επιλογές τους, οι κυβερνώντες και οι κάθε είδους συνοδοιπόροι τους, φροντίζουν να εγκλωβίζουν τους εργαζόμενους στα γρανάζια του δικομματισμού, επιβάλλοντας μέτρα και πολιτικές που κάνουν πράξη το «κάθε φέτος και χειρότερα» και να φαντάζει αδιανόητο το να συζητά κανείς για πολιτικές που θα οδηγούσαν στο «κάθε φέτος και καλύτερα», όπως για παράδειγμα η πρόταση του ΠΑΜΕ για κατώτατο μισθό 1.300 ευρώ. Στους κάθε είδους θιασώτες του ευρωμονόδρομου και των εφαρμοζόμενων αντιλαϊκών πολιτικών (την κυβέρνηση της ΝΔ, την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, το Διευθυντήριο των Βρυξελλών κλπ), που προσπαθούν να υποτάξουν την κοινή γνώμη στη λογική του «υπάρχουν και χειρότερα» και να συγκρίνουν αν η γαλάζια λιτότητα είναι καλύτερη από την πράσινη, οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να αντιτάξουν τη θεωρία του «υπάρχουν και καλύτερα»... Βασική προϋπόθεση, για να πετύχουν οι εργαζόμενοι τα καλύτερα, είναι να συντονίσουν την πάλη τους με τα άλλα λαϊκά στρώματα στο μακροχρόνιο αγώνα μέχρι την ανατροπή των συγκεκριμένων πολιτικών και την εγκαθίδρυση μιας κοινωνίας, όπου δε θα υπάρχουν περιθώρια για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.