Το λαϊκό ποτάμι πρέπει να διαμορφωθεί με τη συμμετοχή των γυναικών στο ΠΑΜΕ, στην ΠΑΣΥ, στην ΠΑΣΕΒΕ, στο ΜΑΣ, την ισχυροποίηση του αγωνιστικού γυναικείου κινήματος, τη συστράτευση των γυναικών με το ΚΚΕ, ώστε να ανοίξει ο δρόμος της σύγκρουσης για την ανατροπή της σημερινής εκμεταλλευτικής κοινωνίας

«Στις σημερινές συνθήκες όξυνσης και βαθέματος της συγχρονισμένης οικονομικής κρίσης, σ' όλες σχεδόν τις καπιταλιστικές χώρες, οι επιπτώσεις στη ζωή των γυναικών των λαϊκών στρωμάτων είναι χωρίς τέλος. Μελέτες κατά παραγγελία της Επιτροπής Δικαιωμάτων των Γυναικών και Ισότητας των Φύλων του Ευρωκοινοβουλίου αποδεικνύουν ότι στην Ευρώπη, όχι μόνο στην Ελλάδα, έχουμε μείωση των ωρών εργασίας, εβδομαδιαίως, λόγω της τάσης των ευέλικτων, ελαστικών και ληξιπρόθεσμων μορφών εργασίας (το 1/3 της γυναικείας απασχόλησης στην ΕΕ, το 2010, αντιστοιχεί σε μερική απασχόληση, ενώ για τους άντρες το 7,9%).

Κι ενώ για τους άνδρες η μερική απασχόληση ("μικροδουλειές") ήταν δεύτερη δουλειά, για τις γυναίκες ήταν η μοναδική. Στην εξέλιξη της κρίσης οι "μικροδουλειές" επεκτείνονται ραγδαία για γυναίκες και άνδρες, με επιπτώσεις στο μισθό, στην Ασφάλιση, στις υπηρεσίες Πρόνοιας, με δραματικές διαστάσεις στην περίπτωση της ανεργίας, καθώς, για παράδειγμα, το επίδομα ανεργίας δε δίνεται σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες από απώλεια εργασίας μερικής απασχόλησης, με αποκλεισμό, έτσι, διπλάσιου αριθμού γυναικών απ' ό,τι ανδρών.

Η ανεργία στην Ελλάδα τον Οκτώβρη του 2011 εκτινάχτηκε στα 813.442 άτομα (41,39% άνδρες και 58,6% γυναίκες). Επιδοτούμενα είναι μόνο 188.901 άτομα. Η κατάσταση θα χειροτερεύσει γιατί πολλά από τα μέτρα που τώρα υλοποιούνται (εφεδρεία, εμπορευματοποίηση Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας) αφορούν τομείς που το ποσοστό εργαζόμενων γυναικών ήταν μεγάλο.

Η κυβέρνηση του "μαύρου μετώπου" δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει ούτε το χρέος, ούτε τα ελλείμματα, ούτε τη διαφαινόμενη ανεξέλεγκτη χρεοκοπία (ήδη άρχισε η συζήτηση γι' αυτό), πολύ περισσότερο να πάρει μέτρα υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, των γυναικών. Αντίθετα, θα πάρει μέτρα για 10 - 15 χρόνια, που θα οδηγήσουν σε πλήρη χρεοκοπία τα λαϊκά στρώματα. Κόμματα συγκυβέρνησης, αλλά και διάφοροι οπορτουνιστικοί σχηματισμοί, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλουν ως λύση διάφορες αποπροσανατολιστικές θεωρίες, ψευδεπίγραφες φιλολαϊκές πολιτικές διεξόδου ως εναλλακτικές λύσεις, για να τιθασεύσουν το λαϊκό ριζοσπαστισμό. Ομως, όλες εντός Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ειδικό πεδίο έχουν αφήσει για το ΣΥΡΙΖΑ, που με "εναλλακτική αριστερή πολιτική" προτείνει την αναδιάρθρωση του χρέους, το χωρισμό σε νόμιμο και παράνομο, την κρατικοποίηση κάποιων τραπεζών, τον ενεργό ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ.ά., αφήνοντας στο απυρόβλητο συνολικά τα μονοπώλια, ανησυχώντας για την κοινωνική συνοχή και την κοινωνική ειρήνη μεταξύ κεφαλαίου και εργατικής τάξης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει κριτική στην "εποπτεία" και μιλά για απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων, διαχωρίζοντας τα ντόπια από τα ξένα μονοπώλια, τα βιομηχανικά από τα τραπεζικά, τους ντόπιους κατασταλτικούς μηχανισμούς από τους ιμπεριαλιστικούς. Δεν έδειξαν, όμως, ανάλογη ευαισθησία όταν ψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όταν θεωρούν μονόδρομο την ΕΕ.

Εμείς λέμε στις γυναίκες της εργατικής τάξης, τις αγρότισσες, τις αυτοαπασχολούμενες, τις σπουδάστριες, τις φοιτήτριες, ότι δεν αρκεί ο θυμός, η αγανάκτηση, η οργή. Σήμερα υπάρχει πείρα. Εκείνο που δεν υπάρχει είναι καιρός για χάσιμο. Το επίκαιρο ζήτημα επιβίωσης είναι να τοποθετηθεί η καθεμιά, ο καθένας πολιτικά με βάση τη σημερινή ταξική θέση και όχι την παράδοση, τη συνήθεια, τις ιδεολογικές πιέσεις αλλά και τα πρόσκαιρα υλικά ανταλλάγματα που ασκούν ιδιαίτερη πίεση στις μανάδες, τις γυναίκες μονογονεϊκών οικογενειών, γενικότερα στις γυναίκες.

Το λαϊκό ποτάμι πρέπει να διαμορφωθεί με τη συμμετοχή των γυναικών στο ΠΑΜΕ, στην ΠΑΣΥ, στην ΠΑΣΕΒΕ, στο ΜΑΣ, την ισχυροποίηση του αγωνιστικού γυναικείου κινήματος, τη συστράτευση των γυναικών με το ΚΚΕ ώστε να ανοίξει ο δρόμος της σύγκρουσης για την ανατροπή της σημερινής εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Να πέσει γρήγορα η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου.

Για το ΚΚΕ ήταν και είναι καθαρό ότι η ένταξη των γυναικών στο κίνημα και η παραμονή τους στις γραμμές του απαιτεί μεγαλύτερο βαθμό συνειδητοποίησης, ακριβώς επειδή προσκρούει σε μεγαλύτερα εμπόδια και δυσκολίες. Χρειάζεται, επομένως, συστηματική προσπάθεια και ολόπλευρη βοήθεια για να μη μειώνεται αυτή η προσπάθεια κάτω από τα δυσβάσταχτα οικογενειακά και επαγγελματικά βάρη που στερούν και χρόνο και διάθεση για κοινωνική και πολιτική δράση.

Οχι όμως μόνο αυτό. Χρειάζεται εξειδίκευση της πολιτικής του Κόμματος και του εργατικού κινήματος στις γυναίκες. Σε κάθε μέτωπο πάλης, σε κάθε χώρο δουλειάς και κατοικίας πρέπει να περιλαμβάνονται στόχοι πάλης που αφορούν τις γυναίκες, στόχοι που έτσι κι αλλιώς αφορούν, συνολικά, την εργατική - λαϊκή οικογένεια. Ομως, σήμερα είναι πια καθαρό πως δεν αρκεί η πάλη για τη διατήρηση κατακτήσεων, για ανακούφιση της ζωής των γυναικών από τα μέτρα των αντιλαϊκών πολιτικών.

Χρειάζεται αγώνας απειθαρχίας και ανυπακοής για να μην περάσουν αυτά τα μέτρα στη συνείδηση των γυναικών. Χρειάζεται προπάντων να κατανοηθεί πως στις σημερινές συνθήκες, μόνο η λαϊκή εξουσία μπορεί να διασφαλίσει τις προϋποθέσεις για την πραγματική χειραφέτηση των γυναικών. Γιατί μόνο η εργατική τάξη με τους συμμάχους της έχει συμφέρον να παλέψει για την ισοτιμία των δύο φύλων, έχει συμφέρον και αποστολή να καταργήσει κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Οι εξελίξεις φέρνουν μπροστά την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Οι πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα θα είναι δεκαετίες κοινωνικών εξεγέρσεων και κοινωνικών επαναστάσεων. Η συμμετοχή των γυναικών θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη διεξαγωγή τους, όπως έπαιξε στην Εθνική Αντίσταση, στο ΔΣΕ, στην Οχτωβριανή Επανάσταση».