Με ... ομπρέλες και μαγνήτες!
Οσο προχωρούμε προς την ανοιξιάτικη ισημερία και η θερμοκρασία ανεβαίνει, τόσο ανοίγουν οι ΝΑΤΟικές ...ομπρέλες για να μας προστατέψουν από κάθε κίνδυνο.
Η προηγούμενη κυβέρνηση είχε ζητήσει τη «συνδρομή» και η σημερινή, τι να κάνει η καημένη, συμφωνεί απόλυτα.
Μεγάλη, λοιπόν, η συζήτηση, αν οι ΝΑΤΟικές δυνάμεις, αυτές δηλαδή που βομβάρδισαν και βομβαρδίζουν, αποτελούν ομπρέλα προστασίας κατά ενδεχόμενου τρομοκρατικού χτυπήματος την εποχή της Ολυμπιάδας, ή, αντίθετα, μαγνήτες χτυπημάτων.
Ολοι οι υπεύθυνοι της νέας μεγάλης ιδέας και της πολιτισμικής αναβάθμισης ακολουθούν τους στίχους του Κωστή Παλαμά, για το «ωραίο, το μεγάλο και τ' αληθινό».
Οι ξένοι λύκοι εισβάλλουν ως καλεσμένοι και η Αττική μεταβάλλεται σε μια νεκρή πολιτεία, όπου οι γυπαετοί των «ΑΒΑΚΣ» θα μας παραμονεύουν από πάνω, η ναυτική δύναμη θα αλωνίζει στο Αιγαίο και, επίγεια, ο κάθε πολίτης θα αντιμετωπίζει ένα αρματωμένο ξένος τέρας - ράμπο.
Ακουσα ανθρώπους να λένε ότι θα εκπατρισθούν κατά τη διάρκεια των αγώνων, ενισχύοντας έτσι, τον... τουρισμό των γειτόνων μας.
Οσο για τους ξένους επισκέπτες, πρέπει ν' απαντηθεί με αίσθημα ευθύνης, αν η τρομοφοβία που αναπτύσσεται, με άμεση ευθύνη των «αρμοδίων», αποτελεί μαγνήτη προσέλευσης, ή αποφυγής επίσκεψης στη χώρα μας, που αντί για τον Ξένιο Δία, θα έχει ως σύμβολο την αστερόεσσα των ξένων «προστατών» και εκφραστών της «νέας τάξης».
Ετσι, το φοβερό κόστος των έργων που είναι βαλτωμένα θα συμπληρωθεί με το άλλο φοβερό κόστος ...ασφαλείας. Θα πληρώνουμε, δηλαδή, την εισβολή των νέων σταυροφόρων - ράμπο, για να θυμόμαστε τους προγόνους τους Ευρωπαίους, που, όταν μπήκαν στην Κωνσταντινούπολη, για να την προστατεύσουν δεν έλεγαν να φύγουν!
Του
Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ
Τα εκλογικά αποτελέσματα «δεν άλλαξαν το γενικότερο συσχετισμό των δυνάμεων αλλά και το συσχετισμό στο χώρο της Αριστεράς».
Ο εκλογικός συνδυασμός του ΣΥΝ «δεν επέδειξε κάποια ιδιαίτερη δυναμική ούτε άλλαξε τους συσχετισμούς εντός της Αριστεράς σε σχέση με το ΚΚΕ, όπως υποστηρίχτηκε στη φάση της συγκρότησής του».
Αποσπάσματα από τις εισηγήσεις προς την ΚΠΕ του Συνασπισμού της πλειοψηφίας της Πολιτικής Γραμματείας το πρώτο και της μειοψηφίας των «ανανεωτών» το δεύτερο. Πρόκειται για τις πιο πρόσφατες και πλέον επίσημες ομολογίες ενός αδιαμφισβήτητου γεγονότος: Πως ο ΣΥΝ ουδέποτε θέλησε ειλικρινά την ενότητα της αριστεράς και τη συνεργασία με το ΚΚΕ. Πως ανήγαγε το ζήτημα αυτό σε αιχμή της προεκλογικής του εκστρατείας για αποκόμιση κομματικών οφελών και για να χτυπήσει το ΚΚΕ. Αυτή του η στόχευση καταγράφτηκε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο και στην προεκλογική περίοδο μέσα από δηλώσεις ηγετικών στελεχών του, αλλά και μετεκλογικά, όταν ο Στ. Πιτσιόρλας επιβεβαίωνε το ρόλο του ΣΥΝ ως αναχώματος απέναντι στο ΚΚΕ, λέγοντας - και παραμένει το ερώτημα, σε ποιους απευθυνόταν το «μήνυμα» - «αν δεν υπήρχε ΣΥΝ το ΚΚΕ θα ξεπερνούσε το 7%»!
Φυσικά, η επίτευξη ή όχι της ενότητας, της συνεργασίας και της συμμαχίας μεταξύ πολιτικών δυνάμεων δεν καθορίζεται απλά και μόνο από την ειλικρίνεια των διαθέσεων και των διακηρύξεων. Απτεται πολλών και σημαντικότερων προϋποθέσεων που σήμερα λείπουν. Σε κάθε περίπτωση όμως η πολιτική υποκρισία είναι ένδειξη αφερεγγυότητας, όταν, δε, εκφράζεται σε ένα κομβικής σημασίας ζήτημα είναι και ένδειξη επικίνδυνου για το εργατικό και λαϊκό κίνημα τυχοδιωκτισμού.
Ο ΣΥΝ μιλά όλο και περισσότερο, όλο και συχνότερα για ενότητα. Ομως τα λόγια του δε συνάδουν με τις πράξεις του καθ' όλη τη διάρκεια της πολιτικής του διαδρομής. Από την αρχή ακόμα αυτής της διαδρομής η ηγεσία του χρεώθηκε την ευθύνη μιας διάσπασης, την ευθύνη των προσπαθειών διάλυσης και κατασυκοφάντησης του ΚΚΕ και μάλιστα με τους πιο ύπουλους και ανέντιμους τρόπους και δυστυχώς με τεράστιες αρνητικές συνέπειες στο ευρύτερο προοδευτικό και λαϊκό κίνημα. Σε όλη τη διάρκειά της από κει και έπειτα βρέθηκε απέναντι στο ΚΚΕ, υπονόμευσε την ανάπτυξη της λαϊκής πάλης σε κρίσιμες στιγμές, έδρασε ως «πυροσβέστης» της. Ας θυμηθούμε τη Γιουγκοσλαβία. Τη μια στιγμή διαφήμιζε τη φιλειρηνική πρωτοβουλία μετάβασης του Ν. Κωνσταντόπουλου στο Βελιγράδι και συνάντησής του με τον Μιλόσεβιτς και την άλλη χαιρέτιζε την ανατροπή του αντιδημοκρατικού και αυταρχικού καθεστώτος Μιλόσεβιτς. Στην επίθεση κατά του Αφγανιστάν κατήγγειλε τις πρώτες αντιπολεμικές κινητοποιήσεις ως «επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό», «επαρχιώτικο αντιιμπεριαλισμό» κλπ. Στον πόλεμο κατά του Ιράκ, διαδήλωνε με τον Λαλιώτη του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ την ώρα που αυτό έδινε γην και ύδωρ για τη διεξαγωγή του πολέμου.
Ας θυμηθούμε τι συνέβη στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Οι δυνάμεις του ΣΥΝαποφάσιζαν στα τραπέζια του «κοινωνικού διαλόγου» το πετσόκομμα εργασιακών δικαιωμάτων, υπερθεμάτιζαν των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης που τορπίλισαν το θεσμό των ΣΣΕ, συνεργάστηκαν και συνεργάζονται και εκλογικά με ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ σε συνδικάτα (πρόσφατα σε δύο Ομοσπονδίες και στην Τράπεζα Πειραιώς). Ας θυμηθούμε τι έγινε στις τελευταίες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Η ηγεσία του πρόκρινε ευρύτατες συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ που έχει ακέραια την ευθύνη για τις αρνητικότατες εξελίξεις στο θεσμό της ΤΑ.
Η ηγεσία του ΣΥΝ μιλάει για ενότητα και απευθύνεται στο ΚΚΕ. Ομως τα δύο κόμματα πολιτικά και ιδεολογικά δε συναντώνται πουθενά. Ο ΣΥΝ ψήφισε το Μάαστριχτ (δε στήριξε καν το αίτημα του ΚΚΕ για δημοψήφισμα), τις συνέπειες του οποίου ζούμε σήμερα σε όλη τους την έκταση. Το ΚΚΕ την καταψήφισε και την κατήγγειλε και σήμερα δικαιώνεται. Ο ΣΥΝ αποενοχοποιεί την ΕΕ, την προβάλλει σαν το αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ, υπεραμύνεται αποφάσεών της όπως η συγκρότηση του Ευρωστρατού, καλεί το λαό να παλέψει για να αλλάξει η νεοφιλελεύθερη διαχείρισή της. Το ΚΚΕ μιλά για την ιμπεριαλιστική της φύση που δεν αλλάζει. Για τον ανταγωνισμό της με τις ΗΠΑ που πρόσκαιρα μπορεί να την οδηγεί σε ελιγμούς διαφοροποίησης, που όμως σε τίποτα δεν επηρεάζουν το χαρακτήρα της ως μιας διακρατικής ένωσης καπιταλιστικών κρατών με στόχο την περιφρούρηση των συμφερόντων του ευρωπαϊκού μεγάλου κεφαλαίου σε βάρος των δικαιωμάτων των λαών της και καλεί τον ελληνικό λαό σε πάλη εναντίον της. Ο ΣΥΝ υιοθετεί τη λογική της κεντροαριστερής διαχείρισης του συστήματος, το ΚΚΕ παλεύει για την ανατροπή του.
Η πρόταση συμμαχίας του ΣΥΝ και του ΚΚΕ έχουν τόση σχέση όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Ο ΣΥΝ βλέπει τη συμμαχία σε επίπεδο κορυφών, μια τεχνητή συγκόλληση με κοντόφθαλμους στόχους που μπορεί και να εξαντλούνται σε μια εκλογική αναμέτρηση. Εξ ου και η αδυναμία του να συνοδεύσει τις σχετικές προτάσεις από μια στοιχειώδη πολιτική πλατφόρμα. Η αποδοχή μιας τέτοιας πρότασης και η υλοποίησή της θα ισοδυναμούσε με καταστροφή για το λαϊκό - εργατικό κίνημα. Με μαθηματική ακρίβεια θα διαλυόταν στα εξ ων συνετέθη με την πρώτη ευκαιρία, συμπαρασύροντας λαϊκές ελπίδες και προσδοκίες, απογοητεύοντας και παροπλίζοντας λαϊκές δυνάμεις.
Το ΚΚΕ βλέπει τη συμμαχία όχι ως άθροιση αλλά ως παράγοντα πολλαπλασιασμού της δύναμης πυρός της εργατικής τάξης και του λαού. Προτείνει λαϊκή συμμαχία για λαϊκή εξουσία, μέτωπο αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό. Προτείνει τη συνένωση όσων θίγονται από τη σημερινή πολιτική, της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου στη βάση των κοινών τους συμφερόντων και ενάντια στον κοινό αντίπαλο. Η πρόταση του ΚΚΕ προϋποθέτει την ενεργοποίηση και τη συμμετοχή του λαού, προϋποθέτει διεργασίες στο κοινωνικό επίπεδο που θα εκφραστούν και στο πολιτικό.
Στην πάλη να «ανθίσουν» συσπειρώσεις που θα «καρποφορήσουν» μια τέτοια συμμαχία με προοπτική για τους εργαζόμενους και το λαό, μπορούν να συναντηθούν αγωνιστές από όλο το πολιτικό και ιδεολογικό φάσμα και να αγωνιστούν μαζί. Κι εκεί να κριθούν θέσεις, προτάσεις και πρακτικές. Προτάσεις συμμαχίας ερήμην του λαϊκού παράγοντα (συν)ομολογούν το φόβο της κινητοποίησής του που μπορεί να σφραγίσει τις εξελίξεις και να βάλει κάποιους εκεί που τους αξίζει, στο περιθώριο.
Βάσω ΝΙΕΡΡΗ
Κυρίως φύλλο 
Feeds
