Μια υπόκλιση στην Ιστορία του ΚΚΕ και του λαού μας, ένα ζωντανό μάθημα με το βλέμμα στο μέλλον, στις μάχες για να «κυλήσει ο τροχός προς τα μπρος», ήταν η εκδρομή - εκδήλωση που οργάνωσε το περασμένο Σάββατο η Κομματική Οργάνωση Αττικής του ΚΚΕ, στο «θανατονήσι» της Γυάρου.

Οι λέξεις δεν χωράνε τις στιγμές και τη συγκίνηση που έζησαν όσοι τυχεροί - στη μεγάλη πλειοψηφία τους νέοι - βρέθηκαν το Σάββατο κι είχαν την ευκαιρία να βαδίσουν στα χνάρια όσων με οδηγό το ΚΚΕ μετέτρεψαν το «θανατονήσι» που έστησε η αστική τάξη σε «άπαρτο κάστρο» της ταξικής πάλης: Από νωρίς το πρωί, από την αναχώρηση στο Λαύριο με όλα τα μέτρα προστασίας, στις σημαίες που ξεδιπλώνονται στο κατάστρωμα, με τα επαναστατικά τραγούδια στα μεγάφωνα και το βλέμμα να ψάχνει στους όρμους, όταν αντικρίζουν το ξερονήσι. Κι απ' τη συγκίνηση μπροστά στο Μνημείο της ΚΕ που για πρώτη φορά οι περισσότεροι αντικρίζουν, μέχρι το «Επέσατε θύματα» να αντηχεί με ένα βιολί σε κλίμα κατάνυξης πάνω απ' τον πρώτο όρμο, πάνω απ' τα ερείπια, η υπόσχεση, γραμμένη στο πανό της ΟΠ Αττικής της ΚΝΕ που βρέθηκε μπροστά με την άφιξη στο νησί: «Δεν σας ξεχνάμε! Συνεχίζουμε... στον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης»!

RIZOSPASTIS

Με τη λήξη της εκδήλωσης ακολούθησε κατάθεση στεφάνων στο Μνημείο.

Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ στεφάνι κατέθεσε ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, και εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ ο Νίκος Αμπατιέλος, Γραμματέας του ΚΣ. Στεφάνια κατέθεσαν επίσης οι Οργανώσεις Βορειοδυτικής Αττικής και Ιωνιδείου της ΚΝΕ, που βγήκαν πρώτες στην άμιλλα στρατολογίας ενόψει του 47ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή».

Ακολούθησαν ενός λεπτού σιγή και σύντομο μουσικό αφιέρωμα με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και άλλα επαναστατικά τραγούδια, εκτελεσμένα πανέμορφα και εκτός ηχείων, εκεί, λίγα μέτρα από τις φυλακές.

«Ο δρόμος του χρέους μάς έφερε και πάλι στη Γιούρα», τόνισε ο Δημήτρης Γόντικας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, στην ομιλία του στο μαρτυρικό νησί της Γυάρου, εκεί όπου βρέθηκε και ο ίδιος ως κρατούμενος στα χρόνια της δικτατορίας 1967 - 1973.

«Ηρθαμε σε αυτό το θανατονήσι για να τιμήσουμε και να συνομιλήσουμε με τους μάρτυρες και ήρωες του αγώνα. Για να τους πούμε ότι δεν τους ξεχνάμε. Δεν ξεχνάμε τι έγινε πάνω στη Γιούρα. Οτι είμαστε περήφανοι για την ανεκτίμητη προσφορά τους, τον ηρωισμό τους, την ακλόνητη πίστη τους στο ΚΚΕ και στους σκοπούς του, για τη θυσία τους. Οτι η θυσία τους δεν πήγε χαμένη. Ζουν και θα ζουν πάντα στις καρδιές μας.

Να τους πούμε πως εκατοντάδες χιλιάδες χέρια σήμερα κρατούν ψηλά το κόκκινο λάβαρο του αγώνα, αποφασισμένοι να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν το έργο που ξεκινήσατε και δώσατε τη ζωή σας, τα νιάτα σας, την υγεία σας.

Και θα θέλαμε ακόμα να τους πούμε ότι σε αυτήν την τιτάνια αναμέτρησή τους με το σύνολο της αστικής τάξης και τους συμμάχους της, Αμερικάνους και Εγγλέζους ιμπεριαλιστές, που δεν δίστασαν μπροστά σε κανένα έγκλημα για να τσακίσουν το λαϊκό κίνημα και το ΚΚΕ, βγήκατε νικητές.

Εδώ βρίσκεται και η εξήγηση γιατί η Γιούρα, παρότι έχει χαρακτηριστεί ιστορικός τόπος, έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη της, στην καταστροφή και στην ερήμωσή της. Και όχι μόνο αυτό. Σχεδιάσουν να εγκαταστήσουν ανεμογεννήτριες. Ντροπή και αίσχος!».

Συνεχίζοντας, ο Δ. Γόντικας ανέφερε ότι «η Γιούρα, η Μακρόνησος, οι δεκάδες φυλακές και τόποι εξορίας, οι τόποι εκτελέσεων, είναι από τις πιο βαθιές ρίζες του ΚΚΕ μέσα στον λαό. Ρίζες που το κράτησαν όρθιο στις θύελλες που πέρασε. Τα μνημεία που ορθώνουμε στη μνήμη τους είναι μόνο ένας ελάχιστος φόρος τιμής.

Είναι πολύτιμα τα διδάγματα και τα συμπεράσματα που βγαίνουν απ' όλη αυτήν την περίοδο.

Η περίοδος αυτή καταδεικνύει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το μεγάλης ιστορικής, πολιτικής και θεωρητικής αξίας διαχρονικό συμπέρασμα: Οτι ανάμεσα στην αστική τάξη και στην εργατική τάξη και την πλειοψηφία του λαού δεν υπάρχει κανένα κοινό συμφέρον και σε καμία χρονική στιγμή.

Είναι δύο ριζικά διαφορετικοί κόσμοι.

Η αντίθεση ανάμεσά τους είναι αγεφύρωτη και ανειρήνευτη, αλλά και ιστορικά προδιαγραμμένη. Η βαρβαρότητα του καπιταλισμού ούτε αιώνια είναι ούτε παντοδύναμη.

Το παλιό και σάπιο - η βαρβαρότητα - θα ηττηθεί και το καινούργιο - ο σοσιαλισμός - θα θριαμβεύσει, όσες θυσίες κι αν χρειαστούν».

Στη συνέχεια στάθηκε αναλυτικά στην ιστορία της Γιούρας, στις τρεις περιόδους που λειτούργησε ως τόπος φυλάκισης, 1947 - 1952, 1955 - 1961 και 1967 - 1974. Αναφέρθηκε στην τριετία 1947 - 1950 ως την πιο μαύρη, την πιο φοβερή περίοδο στην ιστορία της Γιούρας, γιατί την ίδια περίοδο διεξαγόταν ο ηρωικός αγώνας του ΔΣΕ, ενώ περιέγραψε τους πέντε όρμους του νησιού όπου βρίσκονταν οι κρατούμενοι και τα ανείπωτα βασανιστήρια που επιστρατεύτηκαν για να καμφθούν οι αγωνιστές, χωρίς αποτέλεσμα.

«Γεννιέται ένα καίριο ερώτημα», σημείωσε ο Δ. Γόντικας: «Πώς άντεξαν αυτοί οι άνθρωποι, ιδιαίτερα τα πρώτα τρία - τέσσερα χρόνια, και βγήκαν ζωντανοί από αυτό το θανατονήσι.

Κι όμως, άντεξαν. Δεν βγήκαν μόνο ζωντανοί. Βγήκαν και νικητές, με το κεφάλι ψηλά.

Ποια δύναμη τους όπλιζε να αντέξουν;

Είναι η δύναμη του αγωνιστή, των κομμουνιστών, που απορρέει από το δίκιο του αγώνα και τις ιδέες τους, την ακλόνητη πίστη τους στους μεγάλους σκοπούς του αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

Είναι η συνείδηση της ευθύνης απέναντι στην εργατική τάξη, στον λαό μας, η ευθύνη του πρωτοπόρου αγωνιστή που έχει καταγραφεί στη συνείδηση του λαού με τις λέξεις "συνέπεια λόγων και έργων". Είναι η δύναμη της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας.

Είναι το Κόμμα, αυτή η ακατανίκητη δύναμη που ξέρει να μάχεται κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, να εξυψώνει τους απλούς ανθρώπους του λαού σε ατρόμητους αγωνιστές και να φλογίζει τις καρδιές τους με ανώτερα ιδανικά.

Είναι το ηρωικό και τιμημένο ΚΚΕ.

Το Κόμμα που ακόμα και μέσα στις πιο σκοτεινές στιγμές, όπως αυτή εδώ στη Γιούρα, ήταν παρόν, ζωντανό, εμψύχωνε, οργάνωνε, έδινε δύναμη, κουράγιο και ελπίδα στους μαχητές του».

Κλείνοντας την ομιλία του ο Δ. Γόντικας σημείωσε: «Σήμερα δεν υπάρχουν φυλακές, στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξορίας, είναι όμως μέρος της Ιστορίας και δεν παραγράφεται. Το μέλλον άλλωστε είναι μπροστά και κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τι επιφυλάσσει. Εχουμε όμως ορισμένες βεβαιότητες που οφείλουμε να γνωρίζουμε πολύ καλά.

Πρώτο. Ο αντικομμουνισμός παραμένει κυρίαρχη ιδεολογία. Η ανιστόρητη και αισχρή ταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό μάς υποχρεώνει να είμαστε σε διαρκή επαγρύπνηση και σε αδιάλλακτη ιδεολογική πάλη. Οι θεωρίες των "δύο άκρων", που επανέρχονται συνεχώς και σε κάθε ευκαιρία, αποκαλύπτουν και προθέσεις και σχέδια.

Επιπλέον, υπάρχουν σήμερα δυνάμεις και θύλακες που ζουν και τρέφονται από το κλίμα εκείνης της εποχής.

Δεύτερο. Η ταξική πάλη θα οξύνεται διαρκώς και θα κορυφώνεται. Ούτε καταργείται, ούτε αναστέλλεται. Είναι η κίνηση της Ιστορίας προς τα μπρος. Ούτε η αστική τάξη παραιτείται οικειοθελώς από τα προνόμιά της, αλλά και η εργατική τάξη, επίσης, δεν μπορεί να ζει διαρκώς κάτω από τον ζυγό της εκμετάλλευσης και του ιμπεριαλισμού. Η σύγκρουση είναι καθημερινή και θα κορυφώνεται έως την τελική αναπόφευκτη αναμέτρηση.

Τρίτο. Η αστική τάξη, όπως μαρτυρά και η περίοδος της Γιούρας, σε στιγμές κορύφωσης της ταξικής πάλης δεν πρόκειται να μείνει με σταυρωμένα χέρια. Μόνο η υπεροχή στον συσχετισμό δύναμεων, με τον λαό αποφασισμένο να επιβάλει το δίκιο του, μπορεί να τσακίσει κάθε εγκληματικό σχέδιο και τους πολυπλόκαμους μηχανισμούς που έχει έτοιμους.

Τέταρτο. Κανένας αγώνας, και πολύ περισσότερο ο αγώνας για την απαλλαγή της εργατικής τάξης, του λαού από την εκμετάλλευση και την καταπίεση, δεν μπορεί να είναι νικηφόρος αν δεν υπάρχει αντίστοιχη στρατηγική, τουλάχιστον ισάξια αν όχι ανώτερη απ' αυτή της αστικής τάξης. Στρατηγική που έχει στο κέντρο της την οργάνωση, την προετοιμασία της εργατικής τάξης να εκπληρώσει τον ιστορικό της ρόλο. Μια τέτοια στρατηγική την εγγυάται μόνο ένα πανίσχυρο Κομμουνιστικό Κόμμα, μια αποφασισμένη πρωτοπορία.

Τέτοια στρατηγική και τέτοιο Κόμμα σήμερα υπάρχει. Είναι το ΚΚΕ με τη σύγχρονη επαναστατική του στρατηγική.

Πέμπτο. Σήμερα η σκλαβιά και η καταπίεση και απλώνεται και είναι πολύ βαθιά ριζωμένη.

Μπορεί να μην έχουμε σήμερα Γιούρες ή Μακρονήσια, αλλά ο λαός μας, τα παιδιά του είναι βαριά αλυσοδεμένα με πολλές και αόρατες αλυσίδες. Από την ώρα που θα πιουν το πρώτο γάλα της μάνας τους έως τα βαθιά γεράματα βρίσκονται αντιμέτωπα με χιλιάδες περιορισμούς, στερήσεις, απαγορεύσεις και μηχανισμούς επιβολής τους.

Επομένως, ο αγώνας σήμερα έχει ως κεντρικό στόχο να σπάνε η μία μετά την άλλη οι αλυσίδες κάθε μέρα. Κάθε μέρα και μια ρωγμή στο σάπιο σύστημα με τη δύναμη της οργανωμένης πάλης παντού, σε κάθε χώρο, με σαφή και τελικό στόχο την πλήρη απελευθέρωση από τα καπιταλιστικά δεσμά και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, της πραγματικής ελευθερίας, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού».