Στο αρχείο της Δικαιοσύνης μπήκαν τις τελευταίες μέρες και τα τελευταία σκάνδαλα που είχαν απασχολήσει, δυσανάλογα, την επικαιρότητα τον τελευταίο χρόνο. Επιβεβαιώνεται περίτρανα η θέση, που από την αρχή εξέφρασε το ΚΚΕ, ότι δεν μπορεί να υπάρξει κάθαρση μέσω της Δικαιοσύνης, ακριβώς γιατί η ρίζα του κακού βρίσκεται στην αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται και έχει τα σκάνδαλα στο DNA της.

Μετά το σκάνδαλο με τα δομημένα ομόλογα, την υπόθεση «Ζήμενς» που εσπευσμένα έκλεισε η προανακριτική διαδικασία, σειρά για το αρχείο πήρε και η υπόθεση Ζαχόπουλου, με όλους τους πρωταγωνιστές της να παραδίδονται «εξαγνισμένοι» στην κοινωνία. Κρίσιμη «λεπτομέρεια», με την αρχειοθέτηση της υπόθεσης Ζαχόπουλου μπόρεσε να επιστρέψει πίσω στη ΝΔ ο Κ. Κουκοδήμος, ώστε «να λυθούν τα χέρια» του Κ. Καραμανλή να αντιμετωπίσει με μεγαλύτερη ασφάλεια «αναπάντεχες εξελίξεις» στο φόντο μιας «ρευστότητας του πολιτικού σκηνικού»...

Η Δικαιοσύνη χρησιμοποιήθηκε, για μια ακόμα φορά, σαν «πλυντήριο» ξεπλύματος των πολιτικών και όχι μόνο ευθυνών των κομμάτων εξουσίας. Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η δικαστική εξουσία δε διαθέτει την κατάλληλη υποδομή για να φέρει σε πέρας ολοκληρωμένες έρευνες, αλλά και τη δυνατότητα επηρεασμού από την εκτελεστική εξουσία, κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ παρέπεμπαν όλες τις υποθέσεις στη Δικαιοσύνη, προκειμένου τάχα να λάμψει η αλήθεια, ξέροντας όμως στην πραγματικότητα ότι στο τέλος θα κουκουλώνονταν και μάλιστα με τη σφραγίδα του νόμου.

Το χειρότερο είναι ότι με την αρχειοθέτηση των σκανδάλων κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ εμφανίζονται ξανά ως τιμητές της διαφάνειας και εγγυητές απονομής της δικαιοσύνης, διαγκωνιζόμενοι σε ανούσιες θεσμικές προτάσεις - πυροτεχνήματα για τη διαφάνεια παντού και εστιάζουν σε μια όξυνση της μεταξύ τους αντιπαράθεσης που είναι εντελώς κούφια. Στην πραγματικότητα προετοιμάζουν τα επόμενα σκάνδαλα, αφού παραμένει ανέπαφη η πολιτική που τα γεννά. Ακριβώς γι' αυτό φροντίζουν να πάρουν προληπτικά ορισμένα μέτρα, όπως η κατάργηση του λεγόμενου αυτοδιοίκητου στη Δικαιοσύνη, η κατάργηση της αρχής κατά του βρώμικου χρήματος και η απαλλαγή από τον «ενοχλητικό» Γ. Ζορμπά, κ.ο.κ.

Στην πραγματικότητα, επιχειρούν να «θωρακίσουν» το πολιτικό σύστημα, ενόψει της επερχόμενης νέας επίθεσης που κατεδαφίζει τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, που φορτώνει με νέους φόρους τα συνήθη φορολογικά υποζύγια, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, που ιδιωτικοποιεί από την Παιδεία και την Υγεία μέχρι τον αέρα, τη θάλασσα και τις ακτές. Η αντιλαϊκή επίθεση δε χαλαρώνει ούτε κατά τη διάρκεια του θέρους. Το ακριβώς αντίθετο. Ενας πρόχειρος απολογισμός μόνο της τελευταίας βδομάδας αποδεικνύει ότι κλιμακώνεται, προδικάζοντας ότι το επόμενο διάστημα θα είναι ιδιαίτερα «θερμό». Μόνο τις τελευταίες μέρες, η κυβέρνηση προχώρησε στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων για τους νεοεισερχόμενους στις πρώην ΔΕΚΟ και την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, ανακίνησε την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, αποφάσισε τη θεσμοθέτηση της κάρτας ασφάλισης Υγείας, δηλαδή την κάρτα σφαγιασμού των παροχών, προετοίμασε (διά στόματος Αλογοσκούφη) το έδαφος για τη νέα φοροεπιδρομή σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων το φθινόπωρο, προανήγγειλε νέα σχέδια ιδιωτικοποίησης του ΟΣΕ και της «Ολυμπιακής», κατέθεσε το νομοσχέδιο για τη νομιμοποίηση των «κολεγίων»...

Η ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης έχει ήδη προαναγγελθεί από τον Κ. Καραμανλή, που μάλιστα την παρουσίασε ως μονόδρομο για την αντιμετώπιση της διεθνούς «οικονομικής κρίσης».

Δεν μπορούν όμως να αγνοήσουν τις διεργασίες που συντελούνται εδώ και καιρό στις λαϊκές μάζες, που για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση γυρίζουν τις πλάτες τους στους δύο μονομάχους, αναζητώντας εναγωνίως μια εναλλακτική λύση που θα εκφράζει τα συμφέροντά τους. Η λαϊκή δυσαρέσκεια και αποδοκιμασία των δύο μεγάλων κομμάτων αποτυπώνεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις, πυροδοτώντας πλήθος σεναρίων και κινήσεων, που όμως ως κοινό παρονομαστή έχουν τον εγκλωβισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας, τη διάσωση του δικομματισμού και τη σταθερότητα και μακροημέρευση της κυριαρχίας του αστικού πολιτικού συστήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι επανήλθαν «δυναμικά» στο προσκήνιο το τελευταίο διάστημα σενάρια για συνεργασία ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ., ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ενώ σφυγμομετρούν συνεχώς τις διαθέσεις της κοινής γνώμης για ένα νέο κόμμα, αυτή τη φορά «καθαρά» από επιχειρηματίες.

Οι διεργασίες αυτές, που θα ενισχυθούν τους επόμενους μήνες, βρίσκονται ακριβώς στον αντίποδα των διεργασιών που πρέπει να γίνουν μέσα στο λαό για να αλλάξουν οι συσχετισμοί δύναμης τόσο στο λαϊκό κίνημα όσο και σε πολιτικό επίπεδο, προκειμένου η επιζητούμενη εναλλακτική λύση να έχει πραγματικά φιλολαϊκό περιεχόμενο. Και όπως το είπε καθαρά η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα: «Κριτήριο της θετικότητας των διεργασιών, της αλλαγής του συσχετισμού δύναμης και του ριζοσπαστισμού είναι η γενικότερη επιρροή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και πόσοι δρουν από κοινού με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, ανεξάρτητα αν σε ορισμένα πράγματα έχουν και διαφορετικές απόψεις».

«Μέρος του συστήματος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ», δήλωνε με τόνο που δε σήκωνε αντιρρήσεις ο Κ. Σκανδαλίδης, προκειμένου να δικαιολογήσει την πρότασή του για «στρατηγική συνεργασία» μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Το κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ μιλώντας την περασμένη Τετάρτη στον «Αθήνα 9,84», δε δίστασε να υποστηρίξει ότι «υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις» για τη συνεργασία μεταξύ των δύο κομμάτων. Μεταφέροντας μάλιστα την εμπειρία του από το χώρο που δραστηριοποιείται τα τελευταία χρόνια, είπε ότι «στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης οι θέσεις μας είναι σαφέστατα ταυτόσημες και ζυμωμένες για πάρα πολύ καιρό...».

Μπορεί η θέση του Κ. Σκανδαλίδη να εμφανίζεται, τουλάχιστον προς το παρόν, «αιρετική», αλλά το σίγουρο είναι ότι η συνεργασία και μάλιστα σε κυβερνητικό επίπεδο μεταξύ των δύο κομμάτων βρίσκεται ξανά στην «ημερήσια διάταξη». Ο καυγάς που ξέσπασε την περασμένη βδομάδα αφορά περισσότερο τους όρους με τους οποίους το κάθε κόμμα θα προσέλθει στο τραπέζι του διαλόγου. Ακριβώς γι' αυτό, στο επίκεντρο αυτού του καυγά είναι η θέση και η δύναμη του κάθε κόμματος. Το ΠΑΣΟΚ προβάλλει ότι είναι κόμμα εξουσίας και άρα επιθυμεί η συνεργασία να γίνει στη βάση του να φύγει η ΝΔ από την κυβέρνηση, με τον ΣΥΡΙΖΑ σε συμπληρωματικό ρόλο. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι είναι ...ουσιαστικά αξιωματική αντιπολίτευση και άρα πρέπει να αποτελέσει τον «πυρήνα της νέας (κυβερνητικής) πλειοψηφίας». Σε κάθε περίπτωση αυτό που προέκυψε αβίαστα ήταν πως οι διαφωνίες για την πολιτική που θα εφαρμόσει μια κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το σοβαρότερο εμπόδιο...

«Καταλύτης» για την ιδιόμορφη κόντρα αποτέλεσε μια δημοσκόπηση της εταιρείας MARC στο «Εθνος της Κυριακής» που εμφάνιζε το 42,3% των ερωτηθέντων να ψηφίζει «ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ» στην περίπτωση που κατέβουν «μαζί» στις επόμενες εκλογές. Πρώτος έσπευσε να ανταποκριθεί στην «πρόκληση» ο Αλ. Τσίπρας, διαπιστώνοντας ότι έχει ήδη διαμορφωθεί «ένα ιδιότυπο πολιτικό σκηνικό τριτοκομματισμού» και πως ο ΣΥΡΙΖΑ «προβάλλει ως τρίτος πόλος στην πολιτική ζωή». Με κάθε σοβαρότητα αποφάνθηκε πως «τα τελευταία 2 - 3 χρόνια είμαστε όχι τυπικά αλλά ουσιαστικά η αξιωματική αντιπολίτευση», αλλά δε θέλησε να γίνει περισσότερο διαφωτιστικός για την πολιτική που θα εφαρμόσει η κυβέρνηση της «ριζοσπαστικής αριστεράς», παραπέμποντας στο «κυβερνητικό πρόγραμμα», που θα είναι έτοιμο στο τέλος του χρόνου... Σκόπιμα θολή ήταν και η εικόνα που μετέφερε ο Αλ. Αλαβάνος, μιλώντας για «μεγάλη αλλαγή», που θα κινείται «έξω από το σύστημα του δικομματισμού», αλλά όχι και της κυρίαρχης πολιτικής. Η πρόγευση που έδωσε παραπέμποντας στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για το Ασφαλιστικό, την Παιδεία και το πολιτικό χρήμα, επιβεβαιώνουν περίτρανα ότι η υπό επεξεργασία «προγραμματική πρόταση» δεν ξεφεύγει από τα όρια μιας «πιο ανθρώπινης» διαχείρισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας...

Γενικότερα, είναι φανερό ότι ο καυγάς μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεφεύγει από το πλαίσιο της κεντροαριστεράς και ως αντικειμενικό στόχο έχει τη μοιρασιά της εκλογικής «πίτας», γεγονός που θα καθορίσει και την ...κυβερνητική συνεργασία. Η εσωκομματική κρίση στο ΠΑΣΟΚ έχει ενθαρρύνει τις «βλέψεις» και τον «ηγεμονισμό» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το ΠΑΣΟΚ όπως είναι ευνόητο δε θα καταθέσει τα όπλα... Ομως ο καυγάς αυτός πρέπει να αφήσει παγερά αδιάφορους τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, ακριβώς γιατί δεν πρόκειται επί της ουσίας να αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο. Απλούστατα, γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι δοκιμασμένος πυλώνας και διαχειριστής του συστήματος και ο ΣΥΡΙΖΑ εφεδρεία σε ετοιμότητα...