51ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Εικόνες «κατακόκκινες» - ανάσες αισιοδοξίας: Ο κόσμος θα ανθρωπέψει!

Δυνατά τα στιγμιότυπα και της δεύτερης μέρας του Φεστιβάλ. Κάθε περιήγηση στον χώρο γεμάτη όμορφες και «κατακόκκινες» εικόνες, γεμάτη ανάσες αισιοδοξίας.

* * *

Σύντροφοι της ΚΝΕ, με τον «Οδηγητή» ανά χείρας και φορώντας τα πιο αισιόδοξα χαμόγελά τους, εξορμούν στον χώρο, ενώ δύο φίλοι που μόλις έφτασαν σταματούν προκειμένου να προμηθευτούν το φύλλο του Σεπτέμβρη. Το εξώφυλλο άλλωστε είναι αφιερωμένο στο Φεστιβάλ, που εγκαινιάζει φέτος τη νέα πεντηκονταετία του!

«Ηρθαμε νωρίς νωρίς, για να προλάβουμε να τα δούμε όλα! Πήραμε τον "Οδηγητή" και συνεχίζουμε την περιήγησή μας», μας λένε...

* * *

Ολη μέρα μια διαδήλωση αλληλεγγύης για Λευτεριά στην Παλαιστίνη. «Μια στιγμή στη Γάζα»: Ο χώρος όπου συγκλονίζεται καθένας κάθε φορά που περνά. Πολλοί βγαίνουν από εκεί με δάκρυα στα μάτια. Κάνουν «εικόνα», όσο μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, την κτηνωδία που είναι σε εξέλιξη από το κράτος - δολοφόνο.

Μπαίνουν παιδιά μέσα με τους γονείς τους και η αφορμή για συζήτηση δίνεται: «Για να κατανοήσουν βαθύτερα το σύνθημα "Λευτεριά στην Παλαιστίνη"», μας λέει η Μαρία, που εδώ και δύο μέρες συνδράμει στη συλλογή σχολικών ειδών για τα παιδιά της Παλαιστίνης. Οπως λέει, «έχουν φέρει πράγματα άνθρωποι από όλη την Ελλάδα, από Τρίκαλα, από Ικαρία, από την Αίγινα...».

Και πάνω στην ώρα που η Μαρία μιλάει στον «Ριζοσπάστη», πλησιάζει μια γιαγιά με το εγγονάκι της για να αφήσουν κι εκείνοι κάτι για τα παιδιά της Γάζας, που δοκιμάζονται αλλά «δεν είναι μόνα τους». Ο μικρός μπόμπιρας μαθαίνει στην πράξη την αλληλεγγύη στους συνομήλικούς του.

«Μπαμπά, κοίτα, έφτιαξα μια σημαία της Παλαιστίνης», λέει και ένα κοριτσάκι που μόλις τελείωσε τις δραστηριότητές της στον Παιδότοπο. Και συνεχίζει φωνάζοντας το σύνθημα που έχει μάθει για τα παιδάκια που υποφέρουν κάτω στη Γάζα: «Λε - Λε - Λευτεριά - Λευτεριά στην Παλαιστίνη».

Στη Διεθνούπολη, μια παρέα νέων κατευθύνεται προς το περίπτερο της Παλαιστινιακής Κομμουνιστικής Ενωσης Νεολαίας. «Πάμε εκεί να γνωρίζουμε τα αδέρφια μας, να μιλήσουμε μαζί τους και να τους εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στον δίκαιο αγώνα τους», δηλώνουν.

* * *

Πάμε στον χώρο του «Σπιτιού του Αγωνιστή»: Παλαίμαχες συντρόφισσες, πρωτοπόρες και αλύγιστες της ταξικής πάλης που έχουν δοκιμαστεί σε σκληρούς και δύσκολους καιρούς, ξαποσταίνουν στο παγκάκι. Μιλούν και χαιρετιούνται θερμά με νεαρούς συντρόφους που περνούν από κοντά τους.

Δίπλα τους παιδάκια παίζουν και εκείνες τα κοιτούν με καμάρι, με μάτια που ακόμα σπινθηρίζουν, γιατί ξέρουν... Ξέρουν πως είναι η συνέχειά τους, η ελπίδα να ανθρωπέψει τούτος ο κόσμος.

* * *

Ακριβώς δίπλα, το παράρτημα της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ. Εκεί, απέναντι κοντοστέκεται μια παρέα που συζητούν για την επερχόμενη επίσκεψη - προσκύνημα στη Γυάρο που διοργανώνει η ΚΕ του ΚΚΕ στις 11 ή 12 Οκτώβρη. Μιλούν με λαχτάρα για τη μοναδική αυτή στιγμή, να βρεθούν πάνω στο «θανατονήσι», από όπου πέρασαν τόσοι και τόσοι τιμημένοι κομμουνιστές.

* * *

Περνάμε και από το περίπτερο των συνδρομητών «Ριζοσπάστη» - ΚΟΜΕΠ - «Οδηγητή» - βιβλίου της «Σύγχρονης Εποχής». Αισιόδοξοι και εκεί οι σύντροφοι, αφού αρκετοί είναι εκείνοι που βρίσκουν την τέλεια ευκαιρία να ανανεώσουν τη συνδρομή τους τις μέρες του Φεστιβάλ.

Στο δε βιβλιοπωλείο, το αδιαχώρητο. Ενας νεαρός που φορά την παλαιστινιακή κεφίγια στον λαιμό έχει σταματήσει στο βιβλιοπωλείο της «Σύγχρονης Εποχής» και κραταά στα χέρια του την έκδοση «Τι είναι η σοβιετική εξουσία». Θέλει, λέει, να το κάνει δώρο στην αδερφή του.

* * *

Το καθιερωμένο ραντεβού τους στο Στέκι Φοιτητών και Νέων Εργαζομένων έδωσαν και χθες πλήθος φοιτητών. Εκεί μια παρέα βλέπει την έκθεση για το πανεπιστήμιο των σύγχρονων αναγκών. Μερικοί σχολιάζουν τη συνεργασία πανεπιστημίων με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, όπως και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, τις κυβερνήσεις που εκμεταλλεύονται την Ερευνα για τους πολεμοχαρείς σκοπούς τους, ψάχνοντας «μυαλά» για τις φονικές τους μηχανές.

Αλλη παρέα συζητάει και σχολιάζει το στήσιμο στον χώρο, θαυμάζει την «Κόκκινη Πολιτεία» που φτιάχνεται με μεράκι και με ανιδιοτέλεια, χωρίς τους χορηγούς, που γίνονται «στενός κορσές».

Κάποιοι ζουν για πρώτη φορά το Φεστιβάλ, όπως η Αγγελική, φοιτήτρια Αγγλικής Φιλολογίας. Περιγράφει την εμπειρία της, καθώς βοήθησε και στο στήσιμο: «Πραγματικά κατάλαβα την αλληλεγγύη και την προθυμία, τη συντροφικότητα. Το Φεστιβάλ είναι σαν μικρόκοσμος της κοινωνίας του σοσιαλισμού», της κοινωνίας δηλαδή για την οποία παλεύουν καθημερινά το ΚΚΕ και η ΚΝΕ.

* * *

Μια παρέα, καμιά δεκαριά παιδιά, μας κλέβουν τη ματιά κάπως περιδιαβαίνουμε κοντά στην κεντρική έκθεση.

Είναι - δεν είναι 20 χρόνων, και γεμάτα όρεξη ακούνε την νεαρή συντρόφισσα που τους ξεναγεί. Ακούνε για τους πολέμους και το κουβάρι των ανταγωνισμών που κλιμακώνονται. Διακρίνεται η όρεξή τους από τα ειλικρινή τους βλέμματα, τις ερωτήσεις που θέτουν περιμένοντας επιτακτικά τις απαντήσεις.

Δεν προλάβαμε να ρωτήσουμε κάποιον από αυτούς τι αποτύπωμα τους άφησε η έκθεση. Ρωτήσαμε όμως την ξεναγό, που με έκπληξη μας λέει ότι κανείς τους δεν ήταν μέλος της ΚΝΕ και ότι αυτό ακριβώς της έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση. «Αισιόδοξο, το λιγότερο», σχολιάζει και μας μεταφέρει τα λόγια ενός νεαρού: «Κάναμε ένα γρήγορο ...sneak peak», της είπε. «Να είμαι ειλικρινής, έκανα πως κατάλαβα τι μου είπε. Ωστόσο στη συνέχεια κάπως ξεδιάλυνε το τοπίο»... Και ο νεαρός συνέχισε: «Είναι ωραίο που η έκθεση το έπιασε από την αρχή και έδειξε ότι οι βομβαρδισμοί δεν ξεκίνησαν πέρυσι, άλλα πολλά χρόνια πίσω. Φταίνε όλες οι κυβερνήσεις γι' αυτό το χάος και όχι μόνο ο Μητσοτάκης, όπως νόμιζα κι εγώ». «Το ...sneak peak μπορεί να χάθηκε στη μετάφραση ...την ουσία όμως ο φίλος μας την ξέθαψε».