Είναι ευκαιρία, μάλιστα, όλοι εκείνοι και εκείνες που μας λοιδόρησαν ή διαμαρτυρήθηκαν, γιατί δεν ψηφίσαμε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για το ΟΧΙ να σκεφτούν, μελετώντας την πείρα που έχει προστεθεί. Να σκεφτούν όλοι εκείνοι και εκείνες που το 2012 μάς γύρισαν την πλάτη όταν δηλώσαμε ότι δεν θα στηρίζαμε και δεν θα συμμετείχαμε σε διακυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε καμία διακυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού.

Στις συνθήκες του καπιταλισμού, καμία κυβέρνηση δεν συνιστά αυτόνομη εξουσία, εξουσία ασκεί η αστική τάξη και όργανο της εξουσίας της είναι το αστικό κράτος, σ΄αυτό είναι υποταγμένοι όλοι οι θεσμοί. Οι αποφάσεις της ΕΕ, του ΝΑΤΟ είναι υποχρεωτικές και έχουν ισχύ υπεράνω του εθνικού Συντάγματος και της εθνικής νομοθεσίας.

Οι κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης δεν μπορούν και δεν θέλουν να καταργήσουν τον νόμο των νόμων, που είναι το καπιταλιστικό κέρδος, είναι αναπόφευκτη και υποχρεωτική η υπεράσπιση με όλα τα μέσα της δικτατορίας της αστικής τάξης. Οι νόμοι καταργούνται με την επαναστατική ανατροπή του ίδιου του συστήματος, με νέα εξουσία, εργατική, στη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.

Σε όλα τα κοινωνικά συστήματα που διαδέχτηκαν το ένα το άλλο, το πρωτόγονο κοινοτικό, το δουλοκτητικό, το φεουδαρχικό, το καπιταλιστικό και το σοσιαλιστικό που γνωρίσαμε στον 20ό αιώνα το καθοριστικό ήταν και είναι η παραγωγική διαδικασία, οι σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους σ' αυτήν, η θέση στον καταμερισμό εργασίας και την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Το κράτος, τα συστήματα πολιτικής εξουσίας καθορίζονται, στις θεμελιακές γραμμές, από την οικονομία. Επομένως, στον καπιταλισμό η συμμετοχή του ΚΚ στη διακυβέρνηση έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη θέση του ότι ο αγώνας του λαού και της νεολαίας, με βάση και την πείρα που αποκτούν, πρέπει να κατευθύνεται στην ανατροπή της πολιτικής εξουσίας της αστικής τάξης, στην καταστροφή του κράτους της, στην κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας υπέρ της εργατικής εξουσίας, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Το ΚΚΕ παλεύει για τη νέα εξουσία, όπου διοικεί, ή, αν θέλετε ας χρησιμοποιήσουμε την πιο συνηθισμένη ονομασία, κυβερνά η εργατική τάξη και όχι το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ είναι η οργανωμένη πρωτοπορία της, η καθοδηγητική της δύναμη. Επομένως, είναι ψεύτικα τα επιχειρήματα που εχθροί και δήθεν «φίλοι» μάς προσάπτουν ότι θέλουμε να είμαστε πάντα σε θέση αντιπολίτευσης, όπως ισχυρίζονται αυτοί που ζουν, για να μπουν σε κυβερνητικές θέσεις. Θα είμαστε αντιπολίτευση όσο ο λαός είναι στην αντιπολίτευση, μόνο έως τότε. Καταλαβαίνουμε ότι οι πολλοί νέοι άνθρωποι θα αναρωτιούνται μήπως το ΚΚΕ παραιτείται από την προσπάθεια να αποσπαστούν κάποιες κατακτήσεις, έστω να ανακουφιστεί η θέση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων σήμερα.

Καταρχάς η Ιστορία του ΚΚΕ από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα όπως και η γενική Ιστορία του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, επιβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει κατάκτηση, δεν υπάρχει απελευθερωτικός ένοπλος αγώνας που δεν κερδήθηκε με την αποφασιστική συμβολή του ΚΚ και της νεολαίας του. Το ΚΚ μόνο τότε μπορεί να συμβάλει, όταν παραμένει αδέσμευτο από το αστικό κράτος και τα κυβερνητικά δεσμά, ως πρωτοπόρα καθοδηγητική δύναμη στην ανάπτυξη της κινητήριας δύναμης της Ιστορίας, της ταξικής πάλης.

Τα κόμματα δεν χαρακτηρίζονται από το όνομά τους, ακόμα και όταν φέρουν το τίτλο ΚΚ, ούτε πολύ περισσότερο από τα συνθήματά τους, αλλά από το πρόγραμμα και τη δράση τους. Αποδείχθηκε μάλιστα ότι το καπιταλιστικό σύστημα στηρίχθηκε σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, σε συνθήκες εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο όχι μόνο από τα φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, αλλά και από κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερά, ανανεωτικά, αντισυστημικά ή όπως αλλιώς. Δεν υπήρξε, στην Ιστορία, κυβέρνηση με συμμετοχή ΚΚ που να αποτέλεσε εφαλτήριο για την επίθεση στο κεφάλαιο, στον ιμπεριαλισμό, πολύ περισσότερο δεν αποτέλεσε το κλειδί, όπως στα λόγια έλεγαν, για το πέρασμα στον σοσιαλισμό. Εχουμε, άλλωστε, και τη δική μας αρνητική εμπειρία.

Ολα τα άλλα κόμματα, ανεξάρτητα διαφορών μεταξύ τους, θεωρούν ως ύψιστη μορφή πάλης και δημοκρατίας τις εθνικές εκλογές, τα δημοψηφίσματα ενίοτε, γενικά την κάλπη κάθε 3 ή 4 ή 5 χρόνια, ανάλογα. Τους λαούς κυρίως τους βλέπουν ως ψηφοφόρους ή τους καλούν να στηρίξουν την εκάστοτε κυβέρνηση.

Εμείς, κινητήρια δύναμη αναγορεύουμε την ταξική πάλη, είμαστε το μόνο κόμμα, λόγω της θεωρίας και της ιδεολογίας, που πιστεύουμε ότι μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, με ενίσχυση του ΚΚΕ και συμπόρευση μαζί του. Δεν είμαστε ψεύτες και υποκριτές ή ονειροπαρμένοι, για να υποσχεθούμε στον λαό ότι μια ψήφος στο ΚΚΕ κάθε 4ετία τα προβλήματα τα κάνει πέρα.

Η ταχύρρυθμη άνοδος της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ στο διάστημα 2012 έως το 2015 και ενώ τα μνημόνια χτυπούσαν αλύπητα τον λαό, οφειλόταν κυρίως στην προβολή αριστερών, για τα αυτιά, συνθημάτων πασπαλισμένων με μπόλικη σκόνη και ψέμα, ότι τάχα ο ΣΥΡΙΖΑ θα έσκιζε τα μνημόνια, θα συγκρουόταν με την ΕΕ. Δυστυχώς, η πείρα του '81 με το ΠΑΣΟΚ, να προβάλλει συνθήματα κατά της τότε ΕΟΚ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ που συνέβαλαν να έλθει στη διακυβέρνηση, δεν είχε οδηγήσει σε ουσιαστικά και βαθιά πολιτικά διδάγματα. Το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε φραστικά με ριζοσπαστικά συνθήματα, και τελικά αναδείχθηκε στον πολύτιμο πόλο εναλλαγής στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καπηλεύτηκε ασύστολα την Ιστορία του εργατικού - λαϊκού κινήματος, τους αγώνες των κομμουνιστών, ριζοσπαστών και αριστερών. Πριν απ' όλα, κρύβοντας από τον λαό, όπως το έκανε και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, την αιτία και τον χαρακτήρα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Τη φόρτωσε και αυτός στην κακιά κυβερνητική δεξιά, ακριβώς όπως η ΝΔ τη φόρτωνε αποκλειστικά στο ΠΑΣΟΚ. Συνειδητά έκρυψαν ότι το καπιταλιστικό σύστημα γεννά, κατά περιόδους, την κυκλική κρίση. Ειδικά η κρίση του 2008 αποδείχθηκε αρκετά συγχρονισμένη σε καπιταλιστικά κράτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δελέασε τον απελπισμένο λαό με το λεγόμενο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που διατυμπάνιζε ότι η εκλογή του θα ήταν κοσμογονία και ότι η ΕΕ θα συμβιβαζόταν. Δελέασε τον ελληνικό λαό με μια ψεύτικη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δυνάμεις του μνημονίου και του αντιμνημονίου, γιατί δεν βόλευε να δείξει την πραγματική αντίθεση, ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και την εργατική τάξη, γενικότερα την πλειοψηφία του λαού.

Το 2015, τον Φλεβάρη αποκαλύφθηκε, πιο καθαρά, τι ήταν ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ, όταν το σκίσιμο των μνημονίων που υποσχόταν έγινε πολιτική αποδοχής της ΕΕ. Ηδη ζήτησε παράταση, άρα νομιμοποίηση των μνημονίων που είχαν ψηφίσει οι κοινές κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, προτείνοντας να μελετήσει για να φέρει τις δικές του προτάσεις. Στους κόλπους της ΕΕ προβλήθηκαν διάφορα μείγματα αστικής διαχείρισης, που οδηγούσαν στον ίδιο σκοπό, στην έξοδο από την κρίση υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος των αναγκών και κατακτήσεων των εργαζομένων.

Το δημοψήφισμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εξαγγέλθηκε στις 27 Ιουνίου 2015 για τις 5 Ιουλίου. Εθεσε δύο ερωτήματα, το ΝΑΙ στο προτεινόμενο και όχι επίσημα γνωστό, αλλά υπονοούμενο σχέδιο συμφωνίας που ανακοίνωνε ο τότε πρόεδρος της Κομισιόν Γιούνκερ ή το ΟΧΙ σ' αυτό. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ υποστήριζε το ΟΧΙ. Τι ήταν το σχέδιο συμφωνίας; Ηταν το προτεινόμενο νέο μνημόνιο, δηλαδή το τρίτο διαδοχικό πακέτο αντιλαϊκών - αντεργατικών μέτρων, με στόχο να περάσει σε νέα φάση η αντιμετώπιση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, εννοείται βέβαια υπέρ των καπιταλιστών και με αρπαγή των όποιων κατακτήσεων που οι λαοί είχαν αποσπάσει με αγώνες. Καλούσε, μάλιστα, τον λαό να ψηφίσει δίνοντάς του ένα διάστημα βδομάδας.

Το ΚΚΕ πρότεινε στο ερώτημα του δημοψηφίσματος να μπουν δύο σκέλη, από τη μια ΟΧΙ στην πρόταση της ΕΕ και ΟΧΙ και στο κυβερνητικό σχέδιο. Και από την άλλη ΝΑΙ στην αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ με τον λαό στην εξουσία. Να διατυπώσει, δηλαδή, ο λαός συνολική γνώμη, ζήτημα που απορρίφθηκε.

Συμπεριλάβαμε και το μνημόνιο που ετοίμαζε η κυβέρνηση, γιατί ήδη ξέραμε ότι διεκδικούσε συμφωνία παράτασης των δύο μνημονίων που «έτρεχαν» και διετές δάνειο, με νέα, μάλιστα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά να ισχύσουν στο β΄εξάμηνο του 2016 έως το 2017. Γι΄αυτό και εμείς φωνάζαμε ότι το ΟΧΙ δεν αφορά μόνο το σχέδιο της ΕΕ αλλά και της λεγόμενης αριστερής κυβέρνησης, άρα και το ΝΑΙ και το ΟΧΙ πάλι σε μνημόνιο θα οδηγούσε. Τελικά, το Κόμμα πρότεινε στον λαό να ψηφίσει λευκό ή άκυρο για να μην καταγράφεται η ψήφος σε κανέναν τύπο αντιλαϊκής συμφωνίας.

Με το ΟΧΙ της κυβέρνησης τάχθηκε η Χρυσή Αυγή. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υποστήριξε το ΟΧΙ, επιστρατεύοντας το επιχείρημα ότι αυτό θα αποκτούσε δυναμική, και έφτασε στο σημείο να πει ότι η εξαγγελία του δημοψηφίσματος ήταν προϊόν αγώνα, ενώ ήταν πρωτοβουλία ελιγμού του ΣΥΡΙΖΑ. Με το ΝΑΙ τάχθηκε η ΝΔ, ενώ το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να εμφανιστεί ως δήθεν διαφοροποιημένο κόμμα από τη ΝΔ υποστήριξε, αρχικά, ότι ήταν αντισυνταγματικό το δημοψήφισμα, και αφού απορρίφθηκε η πρότασή του ζήτησε το ΝΑΙ. Οι πρώην πρωθυπουργοί Κ. Καραμανλής της ΝΔ, Κ. Σημίτης και Γ. Παπανδρέου τάχθηκαν υπέρ του ΝΑΙ.

Τη βδομάδα του δημοψηφίσματος, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έκλεισε τη ροή χρημάτων προς τις ελληνικές τράπεζες, επικαλούμενη τα άδεια ταμεία, τον κίνδυνο να μην πληρωθούν οι δόσεις προς την ίδια και το ΔΝΤ. Αποφασίστηκε από την κυβέρνηση να επιβληθούν τα λεγόμενα capital controls, δηλαδή έλεγχος της κίνησης κεφαλαίων με όριο αναλήψεων. Εξω από τα ΑΤΜ των τραπεζών συνωστιζόταν κόσμος, στήθηκε ένα σκηνικό τρομοκράτησης του λαού.

Στις 5 Ιουλίου, υπέρ του ΟΧΙ ψήφισε το 61,31% του λαού, υπέρ του ΝΑΙ το 38,9%, 5,7% άκυρα και λευκά, σ΄αυτό το ποσοστό ήταν και ψηφοφόροι του ΚΚΕ.

Την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ζήτησε συνεδρίαση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Παυλόπουλο, με σκοπό να συμφωνήσουν σε κοινό ανακοινωθέν. Ολοι μαζί, πλην ΚΚΕ, οι του ΝΑΙ και του ΟΧΙ εξουσιοδοτούσαν τον Τσίπρα να διαπραγματευθεί νέο μνημόνιο. Ο Τσίπρας από πολέμιος της ΕΕ μεταβλήθηκε σε έναν άνθρωπο που διαβεβαίωνε 24 ώρες το 24ωρο ότι η ΕΕ είναι το «κοινό σπίτι των λαών» ότι δεν είχε ποτέ στον νου του, να βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ. Αυτό το επαναλαμβάνει και σήμερα.

Ο Τσίπρας στις 13 Ιουλίου πήγε στις Βρυξέλλες, κραδαίνοντας το ΟΧΙ της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, προβλήθηκε μάλιστα ότι για 17 ώρες προσπαθούσε να πείσει για ένα δήθεν καλύτερο μνημόνιο αλλά δεν έγινε δυνατό. Τότε είδε το φως του, ανακάλυψε ότι ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν αρνητικός, λες και δεν ήξερε τι ήταν η ΕΕ και τι ίσχυε. Η στάση του έχει αποτυπωθεί με τον όρο «κωλοτούμπα».

Ενας αριθμός κυβερνητικών βουλευτών, που ανήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσά τους και κάποιοι υπουργοί, η πρόεδρος της Βουλής, συνολικά γύρω στους 30 αρνήθηκαν το ΝΑΙ στο νέο μνημόνιο που έφερε η κυβέρνηση, ψήφισαν ΠΑΡΩΝ, αλλά ο πολυπόθητος πλειοψηφικός αριθμός βουλευτών βρέθηκε, καθώς το τρίτο μνημόνιο το υπερψήφισαν και οι δήθεν άσπονδοι εχθροί του ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, συνολικά δηλαδή 222 βουλευτές. Το μεγαλύτερο μέρος των αποχωρησάντων βουλευτών συγκρότησαν μια πολιτική κίνηση, τη Λαϊκή Ενότητα, ενώ στην πορεία διαμορφώθηκαν το ΜέΡΑ25 από τον πρώην υπουργό Βαρουφάκη και η Πλεύση Ελευθερίας από την πρώην πρόεδρο της Βουλής Κωνσταντοπούλου. Η πολιτική τους γραμμή σήμερα στηρίζεται στην καπηλεία της αποχώρησης από τη στιγμή που σήμερα έχουν υιοθετήσει σοσιαλδημοκρατική διαχείριση με μικρές διαφορές της μιας ή της άλλης παραλλαγής μεταξύ τους, ενώ αποδέχονται και την ΕΕ, και το ΝΑΤΟ και τη στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

Μετά την ψήφιση του μνημονίου, ο Τσίπρας διέλυσε τη Βουλή και προκήρυξε νέες εκλογές, που διενεργήθηκαν στις 20 του Σεπτέμβρη. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μια μείωση σ' αυτές σε σχέση με τον περασμένο Γενάρη που ανέλαβε τη διακυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι άλλαξε στα μάτια και στη σκέψη του το ΟΧΙ σε ΝΑΙ. Ενα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του πίστευε ότι άξιζε πίστωση χρόνου.

Πρόσφατα ο Τσίπρας, 10 χρόνια μετά, ζητά να δοθούν στη δημοσιότητα τα πρακτικά της σύσκεψης των επικεφαλής των κομμάτων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με προφανή σκοπό να πει ότι είχε την καθολική τους εξουσιοδότηση για ψήφιση του τρίτου μνημονίου. Καθολική εξουσιοδότηση δεν είχε, γιατί ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ διατύπωσε καθαρά την άποψή του, που τα ΜΜΕ σκόπιμα τώρα την πετσοκόβουν, κρύβοντας ότι ανέδειξε τις αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τη γενική του θέση, και των άλλων υποστηρικτών επιστροφής στη δραχμή. Υποστήριξε και μέσα στη σύσκεψη και δημόσια δήλωσε ότι η αποδέσμευση ή οποιασδήποτε μορφής ρήξη με την ΕΕ θα είναι ευνοϊκή για τον λαό σε συνθήκες εργατικής - λαϊκής εξουσίας, κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής. Το Ηνωμένο Βασίλειο βγήκε από την ΕΕ, δεν άλλαξε η πολιτική σε βάρος της βρετανικής εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων. Αυτό δεν σημαίνει, αν για κάποιον λόγο η αστική τάξη αποχωρήσει από την ΕΕ, πράγμα απίθανο, εκτός αν επικρατήσουν κεντρόφυγες δυνάμεις και γενικευμένη διάσπαση, ότι εμείς θα παρακαλάμε να μείνει στην ΕΕ, ώσπου να νικήσει η εργατική τάξη. Η εργατική τάξη και οι συμμαχικές δυνάμεις πιο αποφασιστικά να παλέψουν για τη νίκη τους.

Οι αποχωρήσαντες από τον ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν και μέχρι σήμερα οι περισσότεροι πιστοί στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορούν την ηγεσία και τον ίδιο τον Τσίπρα με μύδρους ηθικού χαρακτήρα, για υποχώρηση και συμβιβασμό. Αλλοι μιλάνε για απειρία. Λίγα χρόνια αργότερα κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ομολόγησαν δημόσια ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πόνταρε σε ένα δημοψήφισμα με ΝΑΙ ώστε να προετοιμάσει τη συμφωνία του με το νέο μνημόνιο επικαλούμενος τη λαϊκή εντολή. Σίγουρα με το πέρασμα των χρόνων θα προκύψουν και άλλα στοιχεία που έως σήμερα δεν είναι γνωστά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη στάση του ξέπλυνε τις αμαρτίες της ΕΕ, πράγμα που το κάνει και σήμερα όπως και το ΠΑΣΟΚ, η Πλεύση, η Νέα Αριστερά, η Ελληνική Λύση κ.λπ., όταν κατηγορούν την κυβέρνηση ότι δεν εφαρμόζει την πολιτική της ΕΕ και αποκλίνει δήθεν από αυτήν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πείσει, επίσης, ότι ακολουθούσε ως κυβέρνηση πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και όχι μονόπλευρη στο ευρωατλαντικό πλαίσιο. Τι έκανε: Ξεκίνησε μια νέα κούρσα για τη διεύρυνση των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων στην Ελλάδα με νέα στρατηγική συμφωνία με τις ΗΠΑ, ξεκίνησε τη συμφωνία συμμαχίας με το Ισραήλ, γι' αυτό και πέταξε στο καλάθι των αχρήστων το ομόφωνο ψήφισμα της Βουλής το 2014 για την αναγνώριση ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους. Βέβαια, η ΝΔ βρίσκοντας στρωμένο δρόμο από τον ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει ακάθεκτη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καμία «κωλοτούμπα» δεν έκανε από το πρόγραμμά του και τις δεσμεύσεις του προς το κεφάλαιο. Η «κωλουτούμπα» αφορούσε μόνο τις φραστικές υποσχέσεις του προς τον λαό. Αυτό δεν είναι «κωλοτούμπα» αλλά αποκάλυψη της πραγματικότητας από το πέπλο του ψεύδους.

Ενα πράγμα επιβεβαιώνεται, που έχει άλλωστε επιβεβαιωθεί σε όλη τη διαδρομή του 20ού αιώνα, ότι ο οπορτουνισμός εξελίσσεται σε σοσιαλδημοκρατία και οι δύο μαζί αγκαλιάζονται και αναδεικνύονται σε δυνάμεις στήριξης του συστήματος όταν αυτό περνάει δύσκολες στιγμές.

Η χειρότερη, επικινδυνότερη υπηρεσία που πρόσφερε ο ΣΥΡΙΖΑ, ανάλογη και αντίστοιχη με την περίοδο του ΠΑΣΟΚ, είναι η χειραγώγηση του λαού στη λογική «τα κεφάλια μέσα» εξαιτίας του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων.

Η επίκληση του συσχετισμού είναι πολιτική καλέσματος του λαού να συμβιβαστεί και να ενισχύσει το σάπιο σύστημα και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Είναι άλλο πράγμα, για μας, ο αντικειμενικός υπολογισμός του αρνητικού συσχετισμού από ταξική σκοπιά και άλλο πράγμα στο όνομα του συσχετισμού να κηρύξεις παραίτηση από τον αγώνα για τη θετική διαφοροποίησή του, την ανατροπή του.

Στις συνθήκες του καπιταλισμού, το ΚΚΕ παλεύει για να αποσπάσει ο λαός έστω και κάποιες κατακτήσεις, προειδοποιώντας ότι ο αντίπαλος καραδοκεί να τις πάρει πίσω, να αποκτήσει συνείδηση του δίκιου και της δύναμής του. Ταυτόχρονα, επιδιώκει να συγκεντρώνονται, να ωριμάζουν και να διαπαιδαγωγούνται εργατικές - λαϊκές δυνάμεις ώστε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης να τολμήσουν τη μόνη επιλογή, την ανατροπή και το πέρασμα στην εργατική εξουσία.

Στις σημερινές αντίξοες συνθήκες, που το καθήκον της σοσιαλιστικής επανάστασης δεν βρίσκεται - ακόμα - στην ημερήσια διάταξη, αν και οι αντικειμενικές υλικές συνθήκες είναι ώριμες, επαναστατική αξία έχει κάθε προσπάθεια, κάθε μορφή πάλης, κάθε σύνθημα που συμβάλλει στην καλλιέργεια των δυνατοτήτων και ευκαιριών για την αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή συνείδηση, στην αντίθεση όχι μόνο με τη μια ή την άλλη κυβέρνηση διαχείρισης αλλά συνολικά με το καπιταλιστικό σύστημα, με σημαία τον προλεταριακό διεθνισμό, τη διεθνιστική αλληλεγγύη και κοινή δράση των λαών.

Το καπιταλιστικό σύστημα είναι καταδικασμένο να πεθάνει, είναι το τελευταίο ταξικό εκμεταλλευτικό σύστημα. Δεν θα καταρρεύσει από μόνο του, αλλά με τη θέληση του επαναστατημένου λαού να το ανατρέψει, να τσακίσει το αστικό κράτος και να αναλάβει την πολιτική εξουσία, τη διοίκηση της χώρας η εργατική τάξη, να γίνει τάξη εξουσίας που δρα και για το συμφέρον των κοινωνικών της συμμάχων.

Και τότε το 2015, κυρίως όμως σήμερα, ο οπορτουνιστικός χώρος αναγορεύει το δημοψήφισμα του 2015 ως τη χαμένη ιστορική ευκαιρία, και μάλιστα εγκαλεί και το ΚΚΕ γιατί δεν συνέβαλε στην αξιοποίηση της ιστορικής ευκαιρίας σε συνεργασία μαζί του. Τα ίδια περίπου έλεγαν το 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Είναι χαρακτηριστικό του οπορτουνισμού να χρησιμοποιούν με τη μεγαλύτερη ευκολία και αυθαιρεσία, τον όρο ιστορική ευκαιρία, εξεγερσιακή δράση. Φαντασιώθηκαν και ονειρεύτηκαν ότι το 2012 και το 2015 λίγο - πολύ διαμορφώθηκαν όροι επαναστατικής εξέγερσης και μάλιστα με τη βοήθεια της κάλπης.

Στις συνθήκες του καπιταλισμού, κάθε απότομη όξυνση και μαζικοποίηση της πάλης δεν σημαίνει επαναστατική κατάσταση, όπως και εξέγερση, ακόμα και αν προσομοιάζει η μαζικοποίηση της κίνησης μαζών με εξέγερση. Η μαζικότητα δεν αρκεί, αν δεν συνδυάζεται με πολιτικοποιημένα συνθήματα και πλαίσιο. Ενα μεμονωμένο, με την έννοια της αποσπασματικότητας, αίτημα, όσο δίκαιο και αν είναι, δεν αρκεί, αν δεν έχει αναδειχθεί, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, το ευρύτερο από το πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα, π.χ. με αφορμή και την επικαιρότητα του ΟΠΕΚΕΠΕ το ζήτημα της ΚΑΠ της ΕΕ και των επιδοτήσεων που αποσπώνται από την παραγωγή. Αν δεν έχει σχέδιο εξέλιξης, παραπέρα ανόδου, ή εναλλαγής μορφών πάλης, έστω ως γενικό προσανατολισμό.

Η ταξική πάλη στις συνθήκες του καπιταλισμού και ενώ ακόμα δεν έχει ωριμάσει αντικειμενικά η επαναστατική κατάσταση, εμφανίζει φάσεις μεγάλης ανόδου και οξύτητας των μορφών της, που όμως δεν κρατάει στο διηνεκές, άρα πρέπει να αξιοποιείται για την προετοιμασία μιας πιο αποφασιστικής αντεπίθεσης. Δεν είναι δυνατόν κάθε ρωγμή στο αστικό πολιτικό σύστημα, κάθε απότομη έξαρση της λαϊκής δυσαρέσκειας να λογίζεται ως κρίση στο πολιτικό σύστημα, αδυναμία εναλλακτικών λύσεων και προσαρμογών. Λογίζεται ως ιστορική ευκαιρία το 2012 και το 2015 από αυτούς που επιδιώκουν την κυβερνητική εναλλαγή και την περιστασιακή δράση του λαού σ΄αυτόν τον στόχο που τελικά είναι αντιλαϊκός, ανεξάρτητα σκοπιμότητας ή προθέσεων.

Ακόμα και όταν οι αντικειμενικές συνθήκες δεν είναι επαναστατικές, ακόμα και αν υπάρχει φάση υποχώρησης, η δράση του ΚΚΕ είναι ενταγμένη στον αγώνα με κατεύθυνση την ανατροπή του καπιταλισμού, τη νίκη της εργατικής εξουσίας. Γι΄αυτό και έχει επαναστατική σημασία η κάθε επιλογή του, η κάθε μορφή δράσης, η σύγκρουση με τον πραγματικό και βασικό εχθρό, την αστική τάξη, και όχι μόνο τα κόμματά της, η συγκρουσιακή κατεύθυνση με το ίδιο το σύστημα.

Ας σκεφτούν όλοι εκείνοι που αισθάνθηκαν προδομένοι από τον ΣΥΡΙΖΑ, και ρωτάμε αν κάναμε αυτό που μας ζητούσαν το 2012 και στο δημοψήφισμα του 2015 τότε θα υπήρχε σήμερα στην Ελλάδα αγωνιστική ταξική δράση, ριζοσπαστική, κομμουνιστική πρωτοπορία με ανοδική μάλιστα πορεία; Το ΚΚΕ θα ήταν αυτό που είναι σήμερα, ή θα είχε απεμπολήσει θεωρία και ιδεολογία, αιτήματα και απαιτήσεις του λαού; Αν το 2012 και το 2015 κάναμε αλλιώς, τότε θα δικαιώναμε τη θέση ότι όλοι το ίδιο είστε και εσείς οι κομμουνιστές.

Αναμφισβήτητα, το 2012 η λαϊκή ψήφος οδήγησε το αστικό πολιτικό σύστημα να υποστεί κάποιες ρωγμές όχι στην ίδια την εξουσία του, αλλά στη δυνατότητα εναλλαγής αυτοδύναμων, μονοκομματικών κυβερνήσεων, σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, που απαιτούσε αποφάσεις πλειοψηφικές στο Κοινοβούλιο.

Το ΚΚΕ, το 2012, υπογράμμισε και σωστά, ότι οι μεγάλες απώλειες των δύο κομμάτων εξέφραζαν κορυφαία λαϊκή δυσαρέσκεια, σε βάρος των δύο βασικών αστικών κομμάτων, που δεν συνοδεύονταν όμως από την αντίθεση και καταδίκη της γενικής πολιτικής τους γραμμής που γέννησε τις μνημονιακές τους επιλογές. Αρα δεν είχαμε καθολικό ριζοσπαστικό, προοδευτικό και εννοείται αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα της ψήφου, γι' αυτό άλλωστε και αυτή κυρίως στράφηκε σε κόμματα με εξίσου συντηρητικό προσανατολισμό, ανεξάρτητα από τα συνθήματα που χρησιμοποιούσαν, έως και την ενίσχυση της φασιστικής Χρυσής Αυγής.

Τη ρωγμή την έκλεισε το σύστημα με το πέρασμα σε κυβερνήσεις συνεργασίας, και στη συνέχεια με τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, που οδήγησε ώστε η ΝΔ να ανασυνταχθεί και να κερδίσει δύο νέες εκλογικές μάχες.

Βεβαίως, πρέπει το εργατικό - λαϊκό κίνημα να αξιοποιεί κάθε ρωγμή, κάθε δυσκολία του αστικού πολιτικού συστήματος, να τη διευρύνει, να τη βαθαίνει. Να μη φοβάται ότι μια αστάθεια στο αστικό πολιτικό σύστημα θα είναι ΚΙΝΔΥΝΟΣ όπως καλλιεργείται, αλλά ευκαιρία να χειραφετηθούν νέες εργατικές, λαϊκές, νεολαιίστικες μάζες από την τρομοκρατία που ασκεί η αστική τάξη και τα αποκρουστικά διλήμματά της. Το ζητούμενο είναι να δυναμώνει η ταξική πάλη, απέναντι στις δυσκολίες που περνάει το σύστημα, να χάνει ένα μέρος των εφεδρειών του, που πάντα βρίσκει και τις αξιοποιεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το ΠΑΣΟΚ παλαιότερα, συνεισέφεραν στην πολιτική της ΝΔ, με την έννοια ότι διέφθειραν ριζοσπαστικές συνειδήσεις.

Σήμερα, η αστική τάξη αναζητά ανασύνταξη της σοσιαλδημοκρατίας, ώστε να ανασυνταχθεί το δίπολο της εναλλαγής στη διαχείριση των αναγκών και συμφερόντων του κεφαλαίου.

Σήμερα, γίνεται μια κούρσα για την ηγεσία και την ανασυγκρότηση της σοσιαλδημοκρατίας, ώστε, αν χρειαστεί, να πάρει τη σκυτάλη για να συνεχίσει το έργο της ΝΔ με τις εκλογές του '27. Αλλωστε, στην Ευρώπη οι συνεργασίες για τη διακυβέρνηση καλά κρατούν ανάμεσα σε φιλελεύθερα, σοσιαλδημοκρατικά, «αντισυστημικά» δεξιά και αριστερά αυτοκαθοριζόμενα κόμματα. Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ τους έχουν στενέψει, ένα τσιγάρο δρόμος το πέρασμα από το ένα κόμμα στο άλλο, από τον ένα πόλο στον άλλο.

Είναι αρκετά σήμερα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ), αλλά και ομάδες του οπορτουνισμού, που τσακώνονται με τη ΝΔ και τα ακροδεξιά κόμματα, για τη διακυβέρνηση, για την εναλλαγή, για το ποιος μπορεί καλύτερα να ανταποκριθεί στη διαχείριση των αναγκών του κεφαλαίου, άρα να εξασφαλίσει στην καλύτερη περίπτωση ψίχουλα για τον λαό από το τραπέζι του πλούτου. Για την ταξική εκμετάλλευση και την υπεραξία καμία κουβέντα, για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Ολοι μαζί θέλουν η Ελλάδα να παίζει πιο μεγάλο ρόλο στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Τσακώνονται μεταξύ τους για το πώς ο καπιταλισμός μπορεί να εξυγιανθεί. Ο Τσίπρας, με αδιαντροπιά φωνάζει ότι η αντίθεση σήμερα είναι ανάμεσα στον «δημοκρατικό» και τον «αυταρχικό» καπιταλισμό. Γι' αυτό και η φασαρία που γίνεται μεταξύ τους είναι ζητήματα διαφθοράς, κακής διαχείρισης - υπαρκτά ζητήματα, δεν αντιλέγουμε - αλλά η διαμάχη τους γίνεται με τέτοιον τρόπο, ώστε να μένει στο απυρόβλητο το καπιταλιστικό σύστημα και η διακρατική καπιταλιστική συμμαχία της ΕΕ, ενώ θολώνουν όλο και πιο πολύ τα νερά, ώστε ο λαός να πρέπει βασανιστικά να προσεγγίσει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου, τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Ο λαός, η νεολαία δεν έχει να κερδίσει τίποτε υποστηρίζοντας το ένα αστικό μείγμα διαχείρισης έναντι του άλλου, τον έναν ιμπεριαλιστή που σηκώνει τα όπλα εναντίον του άλλου. Σταθερά πάντα με βάση τα ταξικά του συμφέροντα, με ενίσχυση του ταξικού αντικαπιταλιστικού ρεύματος και της αντιμονοπωλιακής συμμαχίας με τα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, με το κίνημα της νεολαίας και των γυναικών. Εμείς το πιστεύουμε, ο λαός θα σώσει τον λαό, με συμμαχία και στράτευση με το ΚΚΕ και με την παραπέρα ενίσχυση του Κόμματος της εργατικής τάξης και της Νεολαίας του.