Διαχώρισε τη θέση του, διαφώνησε ανοιχτά και παραιτήθηκε από το αξίωμά του. Η προχτεσινή παραίτηση του πολιτικού συμβούλου της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα Μπρέιντι Κίσλινγκ, ήρθε να φανερώσει ότι στο εσωτερικό των ΗΠΑ υπάρχουν διαφωνίες για την πολεμοκάπηλη στάση της κυβέρνησης Μπους και των μονοπωλιακών συμφερόντων που αυτή εκπροσωπεί. Διαφωνίες που, βέβαια, έχουν τη βάση τους σε εσωτερικές αντιθέσεις και συγκρουόμενα συμφέροντα και που εκφράζονται με τέτοιο τρόπο σαν συνέπεια και της πίεσης που δέχονται από το αναπτυσσόμενο αντιπολεμικό κίνημα και διεθνώς, αλλά και μέσα στις ΗΠΑ. Οξυμένη έκφραση, λοιπόν, της πάλης αυτών των αντιθέσεων πρέπει να θεωρηθεί η προχτεσινή παραίτηση του Αμερικανού Συμβούλου, μια πράξη που ήρθε να προστεθεί στη δημοσίευση - «κάρφωμα» της φωτογραφίας του Ράμσφελντ με τον Χουσεΐν - όταν ο δεύτερος έκανε τα χατίρια των Αμερικανών ιμπεριαλιστών - μια μέρα νωρίτερα.

Μια από τις φράσεις που χρησιμοποίησε ο Μπ. Κίσλινγκ στο κείμενο της παραίτησής του που υπέβαλε στον προϊστάμενό του υπουργό Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ, είναι χαρακτηριστική: «Οι κινήσεις της χώρα μας κατά του Ιράκ βρίσκονται εκτός του πλαισίου της Διεθνούς Νομιμότητας». Σ' αυτό το σημείο αξίζει να σημειώσουμε ότι ο συγκεκριμένος Αμερικανός αξιωματούχος για περίπου 20 χρόνια πρόσφερε τις υπηρεσίες του για την προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων σε διάφορες γωνιές του πλανήτη...

Στην επιστολή του ο Μπ. Κίσλινγκ, ξεκαθαρίζει ότι παραιτείται «με βαριά καρδιά» και παράλληλα αναφέρει: «Η πίστη μου στην πατρίδα μου και τις αξίες της ήταν το πιο ισχυρό όπλο στο διπλωματικό μου οπλοστάσιο». Στη συνέχεια της επιστολή του και καταγράφοντας τις σκέψεις αλλά και την εμπειρία του, ως διπλωμάτης, γράφει: «Είναι αναπόφευκτο, στα 20 χρόνια στο υπουργείο Εξωτερικών να έχω γίνει πιο επιλεκτικός και κυνικός έναντι των στενών και εγωιστικών γραφειοκρατικών κινήτρων που πολλές φορές σχημάτιζαν τις πολιτικές μας. Η ανθρώπινη φύση είναι αυτή που είναι και εγώ βραβεύτηκα και προήχθην επειδή κατανοούσα την ανθρώπινη φύση. Αλλά έως αυτή την κυβέρνηση, μπορούσα να πιστεύω ότι, στηρίζοντας τις πολιτικές του προέδρου μου, στήριζα και τα συμφέροντα του αμερικανικού λαού και του κόσμου. Δεν το πιστεύω πια».

Και συνεχίζει ο Αμερικανός διπλωμάτης: «Οι πολιτικές που μας ζητούν τώρα να προωθήσουμε δεν είναι μόνον ασύμβατες με τις αμερικανικές αξίες, αλλά και με τα αμερικανικά συμφέροντα. Επιζητώντας διακαώς τον πόλεμο με το Ιράκ, οδηγούμεθα σε εκφυλισμό της διεθνούς νομιμότητας που ήταν το πιο ισχυρό όπλο της Αμερικής, για επίθεση και άμυνα, από την εποχή των ημερών του Γούντροου Γουίλσον. Εχουμε αρχίσει να διαλύουμε το ευρύτερο και πλέον αποτελεσματικό δίκτυο διεθνών σχέσεων που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Η πορεία που ακολουθούμε θα επιφέρει αστάθεια και κίνδυνο, όχι ασφάλεια».

Μέσα από το συγκεκριμένο κείμενο, όμως παρουσιάζονται και πτυχές της αμερικανικής πολιτικής, οι οποίες όταν καταγράφονται από έναν διπλωμάτη των ΗΠΑ, έχουν μια ιδιαίτερη αξία. Ο Μπ. Κίσλινγκ, συγκεκριμένα τονίζει: «Η θυσία των παγκόσμιων συμφερόντων στο βωμό της εσωτερικής πολιτικής και του γραφειοκρατικού ατομικού συμφέροντος δεν αποτελεί καινοτομία και ασφαλώς δεν αποτελεί αποκλειστικά αμερικανικό πρόβλημα. Ομως, ποτέ δεν είδαμε τόσο συστηματική στρέβλωση των πληροφοριών, τόσο συστηματική χειραγώγηση της αμερικανικής γνώμης, από την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ».

Σ' άλλο σημείο, ο ίδιος αναφέρει: «Η τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου μάς έκανε ισχυρότερους από πριν, συγκεντρώνοντας γύρω μας έναν κολοσσιαίο διεθνή συνασπισμό, με στόχο τη συνεργασία, για πρώτη φορά με συστηματικό τρόπο, κατά της απειλής της τρομοκρατίας. Αντί όμως να πιστώσουμε αυτές τις επιτυχίες και να κεφαλοποιήσουμε επ' αυτών, αυτή η διοίκηση επέλεξε να κάνει την τρομοκρατία εργαλείο εσωτερικής πολιτικής, καταχωρίζοντας μια κατακερματισμένη και ευρέως ηττημένη Αλ Κάιντα ως γραφειοκρατικό σύμμαχό της.

Σπείραμε δυσανάλογο τρόμο και σύγχυση στο νου της κοινής γνώμης, αυθαιρέτως, συνδέοντας τα ασύνδετα προβλήματα της τρομοκρατίας και του Ιράκ. Αποτέλεσμα, και ίσως κίνητρο είναι να δικαιολογήσουμε μια τεράστια μεταφορά κονδυλίων από τη δημόσια υγεία στο στρατό και να αποδυναμώσουμε τις ασφαλιστικές δικλίδες που προστατεύουν τους Αμερικανούς πολίτες από το βαρύ χέρι της κυβέρνησης».

«Η 11η Σεπτεμβρίου δεν προκάλεσε τόσο μεγάλη ζημιά στον ιστό της αμερικανικής κοινωνίας όσο εμείς είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε στους εαυτούς μας. Είναι, αλήθεια, η Ρωσία των Ρομανόφ το μοντέλο μας, μια εγωιστική, δεισιδαίμων αυτοκρατορία που οδεύει προς την αυτοκαταστροφή στο όνομα ενός ζοφερού στάτους κβο;

Θα πρέπει να αναρωτηθούμε, γιατί αποτύχαμε να πείσουμε το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου ότι είναι απαραίτητος ένας πόλεμος με το Ιράκ. Τα τελευταία δύο χρόνια υπερβάλαμε εαυτούς για να δείξουμε στους εταίρους μας ανά τον κόσμο ότι στενά και μισθοφορικά συμφέροντα των ΗΠΑ επικρατούν των αξιών τους. Ακόμα και όπου δεν αμφισβητούνταν οι στόχοι μας, αμφισβητείται η συνέπειά μας. Το μοντέλο του Αφγανιστάν δεν καθησυχάζει τους συμμάχους που αναρωτιούνται σε ποια βάση σκοπεύουμε να ανοικοδομήσουμε τη Μέση Ανατολή, κατ' εικόνα και προς τα συμφέροντα τίνος;

Εχουμε τυφλωθεί όπως η Ρωσία είναι τυφλή στην Τσετσενία, όπως το Ισραήλ είναι τυφλό στα κατεχόμενα εδάφη, απέναντι στις δικές μας συμβουλές, σύμφωνα με τις οποίες η συντριπτική στρατιωτική ισχύς δεν αποτελεί απάντηση στην τρομοκρατία; Οταν το χάος του μετα-πολεμικού Ιράκ ενωθεί με το χάος του Γκρόζνι και της Ραμάλα, θα πρέπει κάποιος ξένος να είναι πολύ γενναίος για να ενωθεί με τη Μικρονησία, προκειμένου να ακολουθήσει την ηγεσία μας».

Μεταφέροντας στη συνέχεια, τις εκτιμήσεις του, ως διπλωμάτης, για τη στάση των συμμάχων των ΗΠΑ, αναφέρει: «Εξακολουθούμε να έχουμε έναν συνασπισμό, έναν καλό συνασπισμό. Η αφοσίωση πολλών εκ των φίλων μας είναι εντυπωσιακή» και συνεχίζει: «Αλλά οι πιο στενοί σύμμαχοί μας είναι λιγότερο πεπεισμένοι ότι ο πόλεμος είναι δικαιολογημένος από όσο ότι θα ήταν επικίνδυνο να επιτρέψουν στις ΗΠΑ να παρασυρθούν σε έναν απόλυτο σολιψισμό».

Αμέσως μετά, ο Αμερικανός διπλωμάτης, στην επιστολή του θεωρεί ότι η Αμερική πρέπει να ακούσει τους φίλους της σε όλο τον κόσμο. Ο ίδιος υποστηρίζει, ότι όταν οι Ελληνες διαμαρτύρονται «για την αμερικανική αλαζονεία», όπως χαρακτηρίζει την ιμπεριαλιστική πολιτική της κυβέρνησής του, «γνωρίζουν ότι ο κόσμος είναι ένα δύσκολο και επικίνδυνο μέρος κι επιθυμούν ένα ισχυρό παγκόσμιο σύστημα, με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την ΕΕ σε στενή συνεργασία». Η συγκεκριμένη άποψη που διατυπώνει ο Αμερικανός διπλωμάτης, είναι σίγουρο ότι βρίσκει αντίθετο το μεγαλύτερο κομμάτι του λαϊκού και αντιπολεμικού κινήματος της Ελλάδας. Πάντως, ο ίδιος, αμέσως μετά, αναφέρει ότι ακόμα και «οι φίλοι (σ.σ των ΗΠΑ) φοβούνται».

Κλείνοντας την επιστολή του, ο Μπ. Κίσλινγκ, δηλώνει: «Παραιτούμαι διότι προσπάθησα και απέτυχα να συμφιλιώσω τη συνείδησή μου με την ικανότητά μου να εκπροσωπώ τη σημερινή διοίκηση των ΗΠΑ. Πιστεύω ότι η δημοκρατική μας διαδικασία έχει τελικώς μια ικανότητα αυτοδιόρθωσης και ελπίζω ότι μπορώ σε ένα μικρό βαθμό να συνεισφέρω, όντας εκτός, στη διαμόρφωση πολιτικών που υπηρετούν καλύτερα την ασφάλεια και ευημερία του αμερικανικού λαού και τον κόσμο που μοιραζόμαστε».