Συγκεκριμένα, στη σύσκεψη συμμετείχαν συνδικαλιστές εργαζόμενοι από το Συνδικάτο Γάλακτος - Τροφίμων και Ποτών Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης, το Σωματείο Οικοδόμων Καβάλας, το Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού - Τουρισμού Καβάλας - Θάσου, το Σωματείο Εμποροϋπαλλήλων και Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ν. Καβάλας, συνομιλώντας με δεκάδες πρόσφυγες και μετανάστες τόσο για τις συνθήκες διαβίωσης και τη ζωή μέσα στη δομή φιλοξενίας όσο και για τη ζωή «έξω», τις εργασιακές συνθήκες αλλά και τα μεγάλα προβλήματα που αφορούν τα ζητήματα ασύλου, αδειών παραμονής κ.ά.

Η συγκεκριμένη σύσκεψη δεν ήρθε ως «κεραυνός εν αιθρία». Η πρώτη επαφή εργατικών σωματείων και μεταναστών προσφύγων έγινε με αφορμή περιοδεία στην ίδια τη δομή φιλοξενίας. Αργότερα, όπως εύστοχα διατύπωσε ένας από τους συνδικαλιστές, τους ίδιους ανθρώπους που ζούσαν σε αυτές τις δομές τους συνάντησαν ξανά ως συναδέλφους πια σε χώρους δουλειάς.

Η δράση των σωματείων όλο το προηγούμενο διάστημα προσπάθησε να αγκαλιάσει πρόσφυγες και μετανάστες, αυτό το κομμάτι δηλαδή των εργαζομένων που λόγω των συνθηκών και όρων ζωής είναι συχνά το πιο κακοπληρωμένο και εκμεταλλεύσιμο για τα αφεντικά. Τα σωματεία καλούν σταθερά πρόσφυγες και μετανάστες ανεξάρτητα από εθνικότητα, θρησκεία, χρώμα, να κάνουν το βήμα και να οργανωθούν στα σωματεία τους, προχωρούν σε αρκετές νέες εγγραφές, ενώ σε κάθε απεργία εκδίδουν κάλεσμα με δίγλωσση ανακοίνωση, επισημαίνοντας ότι «Ελληνες και ξένοι εργάτες είμαστε ένα!».

Τα σωματεία επίσης κατέβαλαν σημαντική προσπάθεια, τόσο μέσα από τη συζήτηση όσο και με τη διανομή έντυπου υλικού «Μάθε τα δικαιώματά σου», ώστε να αντιμετωπιστούν εκτεταμένα φαινόμενα παραβάσεων και εκμετάλλευσης από εργοδότες και διάφορα «δουλεμπορικά» γραφεία που λειτουργούν μέσω ΜΚΟ στα Camp: Από την καταστρατήγηση ωραρίων και διαλειμμάτων, έως τη μαύρη ή απλήρωτη εργασία και τη μη καταβολή Δώρων, εκμεταλλεύονται όχι μόνο την άγνοια της ελληνικής εργατικής νομοθεσίας, αλλά και την άγνοια ακόμη και της ελληνικής γλώσσας από τους πρόσφυγες και μετανάστες εργαζόμενους, την ανάγκη των τελευταίων για εργασία.

Τα πολλά και σοβαρά ζητήματα που αντιμετωπίζουν σχετικά με τις συνθήκες διαβίωσης μέσα στο camp, με τις αιτήσεις για το άσυλο που αποτελούν ένα χρονοβόρο χωρίς αποτέλεσμα κομμάτι, με τις προσωρινές άδειες παραμονής που όταν λήγουν δεν μπορούν να δουλέψουν, δεν δικαιούνται ούτε επίδομα ανεργίας, ακόμη και φαγητό στη δομή, ανέδειξαν οι ίδιοι οι πρόσφυγες μιλώντας στον «Ριζοσπάστη».

Κάθε μετανάστης και μια ιστορία. Ο Ζοέλ αντιμετώπισε σοβαρά ζητήματα υγείας. Πήγε στο νοσοκομείο Καβάλας και από εκεί τον έστειλαν στο νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης. Διαγνώστηκε με ηπατικά προβλήματα για τα οποία χρειάζεται να λαμβάνει αγωγή ανά τακτά χρονικά διαστήματα αποκλειστικά από το συγκεκριμένο νοσοκομείο. Στο μεσοδιάστημα δεν ανανεώθηκε η «κάρτα» του με αποτέλεσμα, όπως αναφέρει ο ίδιος, να μην μπορεί να μεταβεί στο νοσοκομείο γιατί φοβάται ενδεχόμενο «pushback» σε περίπτωση «ελέγχου», αλλά και γιατί δεν γνωρίζει αν μπορεί να λάβει πλέον την αναγκαία αγωγή καθώς δεν θα φαίνεται στο ηλεκτρονικό σύστημα.

Ο Μάικλ, που μένει με την οικογένειά του στο καμπ αναφέρει: «Πολλοί έρχονται και φεύγουν... Δεν θέλω να φύγω παράνομα. Η κόρη μου γεννήθηκε εδώ. Θέλω να μείνω εδώ να δουλέψω. Δεν θέλω άλλο άγχος και ανασφάλεια... Ζητάω σταθερή δουλειά για να μείνω με την οικογένειά μου».

Ο Ντιν λέει: «Το πρόβλημά μου δεν είναι προσωπικό, μας αφορά όλους εδώ (...) Δούλευα το καλοκαίρι για έναν μήνα στη Θάσο (...) τον χειμώνα κάπου αλλού για 2-3 μέρες και μετά τίποτα... Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει σταθερότητα... τα λεφτά τελειώνουν... δεν μπορείς να αναπτύξεις, να σχεδιάσεις τη ζωή σου... και μετά έρχεται η απόρριψη του ασύλου και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Ολοι θέλουμε να μείνουμε εδώ και να δουλέψουμε τίμια».

Ο Πάτσικ σχολιάζει τις συνθήκες υγιεινής και διαμονής στο καμπ: «...τα κρεβάτια είναι βρώμικα, ζούμε μέσα στις κατσαρίδες (...) Αν απορριφθεί το αίτημά σου δεν δικαιούσαι φαγητό, τρως μόνο όταν κάτι περισσεύει...». Δούλευε και αυτός ένα καλοκαίρι στην Κρήτη για δύο μήνες, ενώ τώρα βρίσκεται στην Καβάλα έχοντας απορριφθεί η αίτησή του για άσυλο για δεύτερη φορά: «Δεν μου έστειλαν ποτέ την απόρριψη είτε ηλεκτρονικά είτε έντυπη, δεν έχω τίποτα να επιδείξω σε περίπτωση που μου ζητηθεί (...) θέλω να μείνω, δεν θέλω να με διώξουν».

Ο Ιμπραΐμ Τζ., με εμφανή κακοποιητικά σημάδια στο σώμα του, από τη Σιέρα Λεόνε, αφού απορρίφθηκε τέσσερις φορές κατά τη διαδικασία αίτησης ασύλου λόγω λαθών στη μετάφραση της υπόθεσής του, όπως υποστηρίζει, δηλώνει: «Χρειάζεται να δει η κυβέρνηση τις υποθέσεις μας... Δεν θέλω να φύγω παράνομα σε άλλη χώρα. Θέλω να γίνουν νόμιμα τα χαρτιά μου, για να μπορώ να δουλέψω τίμια. Φοβάμαι να περπατήσω στην πόλη». Οπως διηγείται, δούλεψε και αυτός κάποιους μήνες σε Αλεξανδρούπολη και Θάσο στα φωτοβολταϊκά: «...δεν φτάνουν τα λεφτά για να πάρω δικηγόρο, ώστε να βοηθήσει στην υπόθεσή μου». Αφού περιέγραψαν τις άγριες συνθήκες εμφυλίου πολέμου που αντιμετώπισαν στην πατρίδα τους και το «ταξίδι» τους από δομή σε δομή στην Ελλάδα (Μαλακάσα, Φυλάκιο Εβρου, κ.α.), τα προβλήματά τους με τη βοήθεια διερμηνέα μετέφεραν οι Ιντρις, Νασρ, Αμπουμπακάρ, Σάλα και Μοχάμαντ από το Σουδάν. Αυτό που ζητάνε, όπως είπαν, είναι να μπορούν να γίνουν όλες οι απαραίτητες διαδικασίες για να πάρουν άσυλο, ώστε να μείνουν και να δουλέψουν για να βοηθήσουν τις οικογένειες που άφησαν πίσω. «Δεν έχουμε πρόσβαση ούτε σε δικηγόρο», είπαν.

Τέλος, απευθυνόμενος προς τα σωματεία ο Αλφα, φιλοξενούμενος και αυτός στη δομή, είπε «...από τη στιγμή που δεν έχουν λυθεί τα ζητήματα με τα χαρτιά μας, δεν έχουμε πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, πρόσβαση σε τραπεζικούς λογαριασμούς, (...) είμαστε πάνω από 400 άτομα, πρόσφυγες και μετανάστες στο camp, προσπαθούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας παρά τις διαφορές στη γλώσσα κ.τ.λ., να κάνουμε κάτι για να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας...».

Τα εργατικά σωματεία της Καβάλας έχουν ήδη διαμορφώσει πλαίσιο διεκδικήσεων με συγκεκριμένα αιτήματα με βάση τα ιδιαίτερα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες εργάτες και διεκδικούν:

-- Αδειες παραμονής μακροχρόνιες, χωρίς παράβολα, πρόστιμα και πολύχρονες καθυστερήσεις. Νομιμοποίηση των μεταναστών που ζουν υπό καθεστώς παρατυπίας.

-- Εξασφάλιση σε όλους τους μετανάστες αριθμού ασφάλισης και της απρόσκοπτης, με ευθύνη του κράτους, πρόσβασης και κάλυψής τους σε εξετάσεις, φάρμακα και αναγκαίο ιατρικό εξοπλισμό στα νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας της περιοχής.

-- Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με πραγματικές αυξήσεις για Ελληνες και ξένους εργάτες.

-- Να αυξηθούν τα μεροκάματα. Να εξασφαλισθούν ανθρώπινες και αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς και διαβίωσης καθώς και η πλήρης πρόσβαση στο σύστημα Υγείας.

-- Αμεση μεταφορά των αιτούντων άσυλο σε δημόσιους ανοιχτούς χώρους φιλοξενίας και στη συνέχεια άμεση μεταφορά τους στις χώρες προορισμού τους.

-- Να δοθεί άσυλο σε όσους προέρχονται από χώρες που είναι εστίες πολέμου, εμφυλίων, υπό κατοχή ή είναι θύματα αντιδραστικών καθεστώτων και κινδυνεύει η ζωή τους. Να εξασφαλιστούν γρήγορες διαδικασίες για τα αιτήματα ασύλου μέσω πρόσληψης αναγκαίου προσωπικού στα Camp.

-- Να εξασφαλίζεται ιατρική περίθαλψη, πρόσβαση των παιδιών τους στην εκπαίδευση, χωρίς εμπλοκή των ΜΚΟ και με την απαραίτητη στελέχωση όλων των σχετικών υπηρεσιών.

Το επόμενο ραντεβού σωματείων και μεταναστών δόθηκε στην παγκόσμια μέρα της εργατικής τάξης, στην Πρωτομαγιάτικη απεργία στην Καβάλα, όταν ένας από τους μετανάστες μιλώντας από το βήμα της συγκέντρωσης ανέφερε: «Το όνομά μου είναι Αμπού και είμαι από τη Σιέρα Λεόνε. Ηρθα στην Ελλάδα πριν από 3 χρόνια με βάρκα, γιατί στη χώρα μου ζούμε κάτω από εξαιρετικά άθλιες συνθήκες και οι ανθρώπινες ζωές δεν αξίζουν τίποτα. Επρεπε να σώσω τη ζωή μου και γι' αυτό έφυγα. Κανείς δεν επιλέγει να είναι πρόσφυγας. Οι κυβερνήσεις, η φτώχεια, οι πόλεμοι και αυτή η πολιτική μας κάνει πρόσφυγες. Μένω στην Καβάλα τα τελευταία 2 χρόνια. Είμαι εργάτης στη μεταλλουργία και μένω στο στρατόπεδο.

Αντιμετωπίζουμε πολλά σοβαρά προβλήματα στην καθημερινότητά μας. Οι συνθήκες διαβίωσης μέσα στο στρατόπεδο είναι δύσκολες (...) Μόνο τα εργατικά σωματεία μάς ενημέρωσαν για τα δικαιώματά μας και μαζί παλεύουμε για τη ζωή μας. Ελληνες και ξένοι εργαζόμενοι είμαστε ενωμένοι! Αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα: Χαμηλούς μισθούς, άδικους νόμους, ζωή στη φτώχεια. Η 1η Μαΐου είναι η Παγκόσμια Ημέρα της Εργατικής Τάξης! Μια μέρα με τεράστια ιστορία για τους αγώνες της εργατικής τάξης για τα δικαιώματά της! Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε! Δεν τα παρατάμε ποτέ!».

Εργατικά σωματεία και μετανάστες έδωσαν την υπόσχεση να συνεχίσουν την πολύμορφη δραστηριότητά τους, ανταλλάσσοντας σκέψεις και ιδέες, ώστε να διοργανώσουν από κοινού μια δράση με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, στις 20 Ιουνίου.