Αυτά ακριβώς τα αντικείμενα της ύπαρξης του ανθρώπου ως υλικής - αντικειμενικής ύπαρξης με φυσικές δυνάμεις ζωτικής έκφρασης είναι συστατικά του κεντρικού νευρικού συστήματος και των νευρώνων που βρίσκονται αποκλειστικά στον εγκέφαλο και στο νωτιαίο μυελό, κατευθύνοντας μηνύματα. Σήμερα γνωρίζουμε πως υπάρχουν 86 δισεκατομμύρια νευρώνες (αγώγιμα κύτταρα) στον ανθρώπινο εγκέφαλο, που φέρουν εις πέρας πλήθος γνωστικών διεργασιών. Πρόσφατα ανακοινώθηκε η ύπαρξη τριών ακόμα τύπων κυττάρων που η επιστήμη της νευρολογίας αποκαλεί «νευρογλοιακά κύτταρα» και τα οποία ήσαν άγνωστα μέχρι πρόσφατα: Πρόκειται για τα αστροκύτταρα (ρυθμίζουν τη ροή των πληροφοριών), τα μικρογλοία (διατηρούν το δίκτυο σε τάξη) και οι ολιγοδενδρίτες (ρυθμίζουν τα σήματα).

Νευρώνες και νευρογλοιακά κύτταρα αποτελούν τον βιολογικό μηχανισμό της ανθρώπινης σκέψης. Κατά πολλές απόψεις, η αντίληψη βασίζεται ενδεχομένως στο περίπλοκο αυτό δίκτυο νευρώνων, ο ρόλος των οποίων είναι να διεκπεραιώνουν ρυθμίσεις, μετατροπές και διασταυρώσεις. Ειδικότερα, όλα τα νέα δεδομένα μάς βοηθούν να κατανοήσουμε την επιστήμη όχι ως ένα μυστήριο, μια ουτοπία ή ως ένα αποϊδεολογικοποιημένο apparatus, αλλά ως μια ιστορική διαδικασία. Ωστόσο τα επιστημονικά δεδομένα (νευρολογίας, ιατρικής κ.ο.κ.) βρίσκονται στην κατεύθυνση ολικής υπαγωγής τους στο κεφάλαιο. Για παράδειγμα, ό,τι αφορά νευρώνες και νευρογλοιακά κύτταρα γίνονται όλο και περισσότερο αντικείμενα εκμεταλλευτικών εφαρμογών από μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους - ιδιαίτερα από την «οικονομία πολέμου» - που σχεδιάζουν και παράγουν τεχνητά νευρωνικά δίκτυα με στόχο τις ανάλογες εφαρμογές στη μηχανική μάθηση και στην Τεχνητή Νοημοσύνη (AI).

Συμπερασματικά, θα λέγαμε ότι τα ψηφιακά και κβαντικά συστήματα τεχνολογιών αντί να συμβάλλουν στην απελευθέρωση του ανθρώπου και στη λαϊκή ευημερία, λειτουργούν ως πυλώνες του αστικού κράτους σε οικονομικό, κατασταλτικό και ιδεολογικό επίπεδο. Ταυτόχρονα, ο σφοδρός ανταγωνισμός του κεφαλαίου τεχνολογιών αιχμής επιταχύνεται και δυναμώνει, στο όνομα του εκσυγχρονισμού των υπηρεσιών και της δημόσιας ασφάλειας.

Από την άλλη, τα αποτελέσματα εφαρμογών της Τεχνητής Νοημοσύνης, καθώς και οι συνεχιζόμενες ρυθμιστικές προσπάθειες στην ΕΕ και στη Βόρεια Αμερική αναδεικνύουν τόσο τους άνισους όρους εργασίας, όσο και την όξυνση των αντιφάσεων του καπιταλιστικού τρόπου ψηφιακής ανάπτυξης της παραγωγής. Στον βαθμό μάλιστα που ο σχεδιασμός και η παραγωγή τεχνητών νευρωνικών δικτύων ενισχύουν όχι μόνο τους στόχους του «στρατιωτικο-βιομηχανικού» συμπλέγματος στον κυβερνοχώρο αλλά και την εντατικοποίηση νέων αντεργατικών μέτρων μέσα από αλγόριθμους μηχανικών αποφάσεων, η Τεχνητή Νοημοσύνη καθίσταται ένα κρίσιμο μελλοντικά πεδίο ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού.

Στο φόντο λοιπόν αύξησης της στρατιωτικής χρήσης όπλων με δυνατότητα τεχνητής νοημοσύνης και, κατ' επέκταση, άνθησης της βιομηχανίας που τα παρέχει, εφαρμόζεται ήδη από τις αρχές του περασμένου μήνα ο κανονισμός 2024/1689 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για τη ρύθμιση της Τεχνητής Νοημοσύνης. Πρόκειται για κανονισμό - περίβλημα «δημοκρατικών ευαισθησιών» ή, άλλως, για ένα πλατωνικό ευχολόγιο που θεσπίστηκε με κριτήριο το κέρδος των μονοπωλιακών ομίλων, άμεσα συνδεδεμένων με κεφάλαια ψηφιοποίησης, αξιοποίησης μεγάλων τραπεζικών δεδομένων και ρομποτικής. Συν τοις άλλοις, ο συγκεκριμένος κανονισμός αποσκοπεί στη χειραγώγηση των λαϊκών μαζών ώστε το αστικό σύστημα να μπορεί μέσω των πολιτικών εκπροσώπων να αυξάνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων χωρίς κατοχυρωμένα δικαιώματα και με απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης. Υπολογίζεται πως η Generative Τεχνητή Νοημοσύνη θα υπερβεί τα 1,3 τρισεκατομμύρια δολάρια μέχρι το 2032.

Σε αυτόν ακριβώς τον σχεδιασμό η Τεχνητή Νοημοσύνη - με γνώμονα τη λαϊκή ευημερία - μπορεί ν' αξιοποιηθεί για τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, όπως και για την ουσιαστική αναβάθμιση του καθημερινού βιόκοσμου. Σε μια εποχή που το οικοδόμημα της επιστήμης κατακλύζεται από πολιτικές αστικών κομμάτων για την ολιστική του εμπορευματοποίηση, καθώς και από εννοιολογήσεις εργαλειακού ή/και χρησιμοθηρικού χαρακτήρα, το ΚΚΕ έχει επιτακτικά θέσει ως κεντρικό, μεταξύ άλλων, το ζήτημα της αναγκαίας, όσο και βαθύτερης κοινωνικοποίησης της επιστημονικής εργασίας και γνώσης.

Ο σύντροφος Γιάννης υπήρξε μεταξύ άλλων μέλος της Αχτιδικής Επιτροπής και του Αχτιδικού Γραφείου Δημοσίου της ΚΟ Αθήνας, του Τμήματος Αγροτικής Πολιτικής και του Τμήματος Περιβάλλοντος της ΚΕ του ΚΚΕ, όπου είχε σημαντική συμβολή στη συλλογική επεξεργασία των θέσεων του Κόμματος, ιδιαίτερα για τη δασική πολιτική.

Παράλληλα είχε μεγάλη καταξίωση στους συναδέλφους του, ευρύτερα στον κλάδο, και είχε εκλεγεί γενικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ενωσης Δασολόγων Δημοσίων Υπαλλήλων και μέλος του ΔΣ της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Γεωτεχνικών Δημοσίων Υπαλλήλων.

Με τη συνταξιοδότησή του, για λόγους υγείας χρεώνεται στην ΚΟΒ Σκοπευτηρίου Καισαριανής. Την περίοδο 2015 - 2019 είχε εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος στην Καισαριανή και διετέλεσε αντιδήμαρχος με το ψηφοδέλτιο της «Λαϊκής Συσπείρωσης».

Σε όλη τη ζωή του ο σύντροφος Γιάννης τίμησε τον τίτλο του μέλους του Κόμματος. Η κομμουνιστική του καθοδήγηση, η μεγάλη του προσφορά στο Κόμμα και στο κίνημα, αποτελούν παράδειγμα για τις νεότερες γενιές συντρόφων.