Η πολιτική μείωσης του «κόστους εργασίας» συνδέεται και με τη διεύρυνση της ευελιξίας στην εργασία και αποτελεί βασικό στοιχείο των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων που από κοινού προωθούν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ.

Στη πραγματικότητα, αυτός ο στρατηγικός στόχος του κεφαλαίου μεταφράζεται στο να γίνουν οι εργαζόμενοι πιο φθηνοί και πιο προσαρμόσιμοι στις ανάγκες των εργοδοτών. Αυτός ο στόχος υπηρετήθηκε χρόνια τώρα πιστά από την Τοπική Διοίκηση όπου η πλειοψηφία των εκλεγμένων εφάρμοσαν εκτεταμένα τις ελαστικές σχέσεις απασχόλησης, τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης κλπ.

Εκτός από αυτά που αφορούν την Τοπική Διοίκηση ως εργοδότη, από το νόμο «Καλλικράτη» προβλέπεται οι εκλεγμένοι να συμβάλλουν γενικά στην παροχή φθηνού και ευέλικτου εργατικού δυναμικού στους επιχειρηματίες. Προβλέπεται να συμβάλλουν στην αφαίρεση εργασιακών δικαιωμάτων γενικότερα των εργαζομένων στις επιχειρήσεις και υπηρεσίες που λειτουργούν στην περιοχή ευθύνης τους. Εξάλλου το είχαν ξανακάνει με τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης.

Ειδικότερα, η Τοπική Διοίκηση αναλαμβάνει μέσω του «Καλλικράτη» να προωθήσει προγράμματα που θα διοχετεύουν στους εργοδότες φθηνό εργατικό δυναμικό σε συνεργασία με τον ΟΑΕΔ και τις σχολές μαθητείας του. Ηδη υπάρχουν δήμοι που έχουν αναπτύξει δικά τους γραφεία απασχόλησης και ενημέρωσης ανέργων σε αυτή την κατεύθυνση. Η εμπειρία σε αυτόν τον τομέα από άλλες χώρες της ΕΕ είναι ενδεικτική. Η Τοπική Διοίκηση έχει δικά της γραφεία ενοικιάσεως εργαζομένων προσωρινής απασχόλησης - δουλεμπορικά γραφεία (Φινλανδία) ή έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου τις υπηρεσίες του ΟΑΕΔ που έκλεισαν (Δανία). Στη Δανία οι δήμοι πουλάνε τις υπηρεσίες τους προς ιδιωτικά γραφεία ενοικιάσεως εργαζομένων. Είναι καθημερινό φαινόμενο οι εργοδότες να απολύουν εργαζόμενους και μετά να τους ξαναπροσλαμβάνουν μέσω δουλεμπορικού γραφείου στο οποίο έχει αναθέσει ο δήμος την τύχη του εργαζόμενου. Επιπλέον, στην ίδια κατεύθυνση ο «Καλλικράτης» προωθεί και την «κοινωνική εργασία».

Επίσης ο «Καλλικράτης» προβλέπει ότι η Τοπική Διοίκηση θα εγκρίνει ή απορρίπτει τις ομαδικές απολύσεις (μπορούμε να φανταστούμε τι θα κάνουν οι εκλεγμένοι των κομμάτων της πλουτοκρατίας). Θα μπορούν να παρατείνουν τις διαβουλεύσεις μεταξύ εργοδότη και εργαζομένων, να αναλαμβάνουν την έγκριση ή απόρριψη παραπόνων των οργανώσεων των εργαζομένων για εργασιακά θέματα. Δηλαδή να συμβάλλουν στην εμπέδωση της «κοινωνικής ειρήνης».

Ακόμη με βάση τον «Καλλικράτη» η Τοπική Διοίκηση θα κυρώνει εσωτερικούς κανονισμούς επιχειρήσεων, δηλαδή τους κανόνες εργασίας με τους οποίους επιβάλλουν οι εργοδότες την τρομοκρατία και εντατικοποίηση της εργασίας, ακυρώνοντας και με αυτό τον τρόπο τα δικαιώματα που κατοχυρώνουν οι κλαδικές συμβάσεις εργασίας. Τέλος, αναλαμβάνει την εξαίρεση της Κυριακής από αργία, αίτημα που οι εργοδότες πιέζουν να γενικευτεί από καιρό.

Το ΠΔ που προβλέπει την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων σε περιοχές και επιχειρήσεις που υπάρχει αυξημένη ανεργία πολύ πιθανόν να υλοποιείται με βάση αποφάσεις της Τοπικής Διοίκησης. Δεν αποκλείεται δε να δούμε στο μέλλον (στο πλαίσιο της επίθεσης στους μισθούς του Δημοσίου) να γίνει αυτό που συνέβη στη Δανία το 1998. Το κεντρικό κράτος αποφασίζει και πληρώνει το βασικό μισθό στους δημόσιους υπαλλήλους π.χ. στα νοσοκομεία. Οι δήμοι - περιφέρειες που έχουν την ευθύνη για αυτόν τον τομέα αποφασίζουν για τα επιδόματα (μπόνους τα λένε) με βάση την αποδοτικότητα των εργαζομένων και τα έσοδα των υπηρεσιών. Η διαπραγμάτευση γι' αυτά μπορεί να γίνει σε κλαδικό, επιχειρησιακό ή και ατομικό επίπεδο.