Σύσσωμοι, οι εξουσιαστές, οι καθεστωτικοί γραφιάδες, οι ανανήψαντες αριστεροί, και οι κάθε είδους τηλεπαραθυράκηδες, σπεύδουν να μας διαβεβαιώσουν ότι η πάταξη της τρομοκρατίας ενίσχυσε τη δημοκρατία. Ομως, έστω και αν δεχτούμε ότι οι συνέπειες αυτής της αντιτρομοκρατικής υστερίας είχαν το χαρακτήρα «παράπλευρων απωλειών» και ότι δεν ήταν αυτές ο εξ αρχής στόχος, αυτές οι «παράπλευρες απώλειες» είναι τόσο σημαντικές, που πλήττουν μάλλον την, ούτως ή άλλως, κολοβή αστική δημοκρατία μας.

Η επίσημη Ελλάδα με τη θέσπιση της συνεργασίας των διωκτικών αρχών της με εκείνες των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας, στο όνομα της πάταξης της τρομοκρατίας, αποδέχτηκε στην πράξη την περί τρομοκρατίας αντίληψή τους, με βάση την οποία θεωρούνται, μεταξύ άλλων, ως ενδείξεις του υψηλού βαθμού τρομοκρατικής επικινδυνότητας της χώρας μας οι αντιαμερικανικές διαδηλώσεις. Ταυτόχρονα, η συνεργασία αυτή, όχι μόνον αποκλείει την αποκάλυψη μιας, αν μη τι άλλο, πιθανής εμπλοκής τους στις μέχρι σήμερα τρομοκρατικές ενέργειες, αλλά τις διευκολύνει να την υλοποιήσουν στο μέλλον, όταν το κρίνουν αναγκαίο.

Πέρα από την προηγούμενη συνεργασία και με πρόφαση και πάλι την πάταξη της τρομοκρατίας, οι ξένοι πράκτορες και τελευταία κυρίως οι Βρετανοί αλωνίζουν ανεξέλεγκτοι στη χώρα μας και μάλιστα, όπως γράφτηκε στο «Βήμα», πέραν των «φιλικών» ανακρίσεων, προβαίνουν σε εκβιασμούς, χρηματισμούς και βασανισμό Ελλήνων πολιτών. Με άλλα λόγια, εκείνο, που, κατά δήλωση του Γιώργου Ρωμαίου της 4/11/99, επεδίωκε η CIA, δηλαδή «να αλλάξει η νομοθεσία μας και να μπορεί να ενεργεί μόνη της χωρίς τη συνεργασία των ελληνικών αρχών», υλοποιείται σήμερα στην πράξη.

Ο σταθμάρχης της CIA και νυν πρέσβης των ΗΠΑ στη χώρα μας, Τόμας Μίλερ, έχει προβεί σε περισσότερες δηλώσεις για την πορεία της εξάρθρωσης της τρομοκρατίας από ό,τι ο αρμόδιος Ελληνας υπουργός, λειτουργώντας μάλλον ως έπαρχος παρά ως πρέσβης.

Στο όνομα της πάταξης της τρομοκρατίας, δικαιολογείται η ύπαρξη του «τρομονόμου» και όλου του αντιτρομοκρατικού θεσμικού πλαισίου, το οποίο σαφώς παραβιάζει δικαιώματα και ελευθερίες, σε τέτοιο βαθμό που ακόμη και ο υφυπουργός Εξωτερικών, Ανδρέας Λοβέρδος, με αφορμή τη σύμβαση για τη χρηματοδότηση τρομοκρατικών οργανώσεων, να δηλώνει ότι υπό κανονικές συνθήκες, με βάση τις αρχές του Ποινικού Δικαίου, θα απορρίπτονταν ως άκρως επικίνδυνη. Ταυτόχρονα, προετοιμάζεται το έδαφος για να ενισχυθεί ακόμη παραπέρα το αυταρχικό πλαίσιο (βλέπε νέο «τρομονόμο» και ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης).

Ενώ καταγγέλθηκε δημόσια ο άγριος βασανισμός, από την ελληνική αστυνομία, του Σουδανού φίλου του Σάββα Ξηρού, το γεγονός πέρασε απαρατήρητο από το σύνολο του ελληνικού Τύπου, ενώ κανείς δημοκράτης εισαγγελέας δεν εδέησε να παρέμβει. Το ίδιο συνέβη, όταν ο Δ. Νικολακόπουλος έκανε λόγο στο «Βήμα» της 21/7/2002 για δήλωση αξιωματούχου της Αντιτρομοκρατικής, περί «άσκησης ακόμη και βίας» σε βάρος Ελλήνων πολιτών από μέρους των πρακτόρων της Σκότλαντ Γιαρντ.

Ενώ ο Σάββας Ξηρός κατελήφθη επ' αυτοφώρω να διαπράττει κακούργημα, δε συνελήφθη αμέσως και για μεγάλο χρονικό διάστημα, ουσιαστικά, κρατούνταν αυθαίρετα, αφού δεν του είχε αποδοθεί η ιδιότητα του κατηγορουμένου. Ολα αυτά αποτελούν βάναυση παραβίαση της ισχύουσας δικονομικής τάξης και του ίδιου του Συντάγματος, πόσο μάλλον όταν συνδέονται με τη δήλωσή του, ότι δεν επιθυμεί τη συνδρομή δικηγόρου. Ταυτόχρονα, η κατάθεση του Σάββα Ξηρού στον κύριο Διώτη, με ευθύνη του τελευταίου, διοχετεύεται, όπως άλλωστε όλες οι ομολογίες στα ΜΜΕ. Και η ελληνική Δικαιοσύνη ποιεί προκλητικά την νήσσαν, διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά της ότι όλα γίνονται νομότυπα.

Ο Γιάννης Τζανετάκος, επαγγελματίας των τηλεοπτικών παραθύρων, κραυγάζει, διότι κάποιος δικηγόρος τόλμησε να αναλάβει την υπεράσπιση κατηγορουμένων για τρομοκρατία και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τον επιβραβεύει, ανακηρύσσοντάς τον υποψήφιο υπερνομάρχη του Λεκανοπεδίου.

Οι δημοσιογράφοι μετατρέπονται σε βαποράκια της αστυνομίας και τα ΜΜΕ σε δελτία Τύπου των επίσημων ανακοινώσεών της και κυρίως των διαρροών της.

Η αστυνομία, από την ίδια της τη φύση κατασταλτικός μηχανισμός, ανακηρύσσεται σε θεά της δημοκρατίας. Η επί 28ετία ανικανότητά της να εξαρθρώσει την τρομοκρατία, ή, ακόμη χειρότερα, η εμπλοκή της στη μη εξάρθρωσή της ξεπερνιέται εν μια νυκτί και μετατρέπεται σε πυλώνα της δημοκρατίας. Οι όποιες ανακοινώσεις της αποτελούν θέσφατο και δεν επιδέχονται ούτε καν ερωτήσεις. Οι αρχηγοί της παρουσιάζονται ως ήρωες και είναι τα κεντρικά πρόσωπα στη γιορτή της δημοκρατίας. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης θεωρείται ο πλέον πετυχημένος υπουργός και προβάλλεται ως δελφίνος του κυβερνώντος κόμματος.

Η αντίθεση «τρομοκρατία - δημοκρατία» ανάγεται σε κυρίαρχη αντίθεση του πολιτικού μας συστήματος και όποιος αμφισβητεί την αστική δημοκρατία ταυτίζεται σχεδόν αυτόματα με τρομοκράτη.

Η τρομοκρατία ταυτίζεται, σύμφωνα με την κυρίαρχη προπαγάνδα, με την «αριστερής» προέλευσης τρομοκρατία, λες και δεν υπάρχει η κρατική, και δη των ΗΠΑ, τρομοκρατία. Η καταδίκη της τρομοκρατίας σημαίνει και καταδίκη κάθε μορφής μαζικής ένοπλης αντίστασης και, τελικά, κάθε μορφής αντίστασης, πόσο μάλλον της επανάστασης.

Τέλος και κυρίως, ενώ όλα τα δεδομένα αποδεικνύουν ακράδαντα ότι η «17 Νοέμβρη» δεν ήταν μια επαναστατική αριστερή οργάνωση, χρησιμοποιούνται οι «αριστερές» προκηρύξεις άλλοθι - έτσι φτιαγμένες, ώστε να επιχειρείται η διεμβόλιση των λαϊκών συνειδήσεων - και το όποιο αριστερό παρελθόν ορισμένων από τους κατηγορουμένους, για να χαρακτηριστεί ως αριστερή οργάνωση και να θεμελιωθεί έτσι η δίωξη της αριστερής ιδεολογίας ως γεννήτορα της τρομοκρατίας. Ταυτόχρονα, οι εκ του πονηρού διαρροές περί πολλών άλλων εμπλεκομένων ανά διαστήματα στην υπόθεση τρομοκρατία, οι οποίοι σε κάποια φάση αποσύρθηκαν, στοχεύουν να κρατούν επ' αόριστο σε ομηρία όλους όσοι δε συμμορφώνονται με την κυρίαρχη αντίληψη.

• Ο τρόπος ένταξης στην οργάνωση μάλλον το χαρακτήρα πρόσληψης εκτελεστών σε εγκληματική συμμορία είχε, παρά στρατολόγησης σε αριστερή, επαναστατική οργάνωση.
• Οπως αποδεικνύεται από τις ομολογίες των μελών της, η οργανωτική συγκρότηση της οργάνωσης ήταν τέτοια, που, όχι μόνο δεν τηρούνταν οι στοιχειώδεις κανόνες τριαδικού συστήματος των παραδοσιακών επαναστατικών πυρήνων, αλλά πάντες γνώριζαν τους πάντες.
• Η ιδεολογική της συνοχή, όχι μόνο δεν ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις ενός νόμιμου αριστερού κόμματος, πόσο μάλλον μιας παράνομης ένοπλης οργάνωσης, αλλά ήταν πρωτοφανώς ετερόκλητη, αν όχι εντελώς ανύπαρκτη.
• Ο διαχωρισμός σε «θεωρητικούς» ηγέτες και σε κοινούς εκτελεστές, οι οποίοι εκτελούσαν δίχως καν να γνωρίζουν τα θύματά τους, δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία των επαναστατικών οργανώσεων.
• Ο τρόπος σύλληψης των μελών της οργάνωσης και, μάλιστα, όταν έχει χτυπηθεί η οργάνωσή τους και οι ίδιοι είναι καταζητούμενοι, στα σπίτια τους ή στις παραλίες, καμιά σχέση δεν έχει με τις ανά την ιστορία συλλήψεις των παράνομων αριστερών αγωνιστών.
• Ο τρόπος ομολογίας των μελών της οργάνωσης θυμίζει μάλλον εξομολόγηση μελών του κατηχητικού στον παπά της ενορίας τους, παρά τη στάση των αγωνιστών της επαναστατικής Αριστεράς, οι οποίοι οδηγούνταν στο εκτελεστικό απόσπασμα, όχι γιατί δεν κάρφωναν τους συντρόφους τους, αλλά επειδή αρνούνταν να αποκηρύξουν την ιδεολογία τους και το κόμμα τους.
• Το περιεχόμενο των ομολογιών τους δεν έχει την παραμικρή ιδεολογική αναφορά, όπως συνέβη σε όλες δίχως εξαίρεση τις ένοπλες ομάδες του εξωτερικού, ακόμη και για τα μέλη τους που εμφανίστηκαν ως μετανοούντες.
• Η ποσότητα των κοινών ληστειών σε σχέση με τα «πολιτικά» εγκλήματα, των οποίων οι στόχοι κάθε άλλο παρά πολιτικά ξεκάθαροι είναι, υπερβαίνει κατά πολύ την κάλυψη των αναγκών μιας ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης.
• Το παγκόσμιο ρεκόρ της 27χρονης απρόσκοπτης δράσης της οργάνωσης, η πληροφόρησή της, που σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν επιπέδου ανωτέρων κλιμακίων μυστικών υπηρεσιών, καθώς και το επίπεδο της εκπαίδευσης των μελών της οργάνωσης, που ήταν απαραίτητο τουλάχιστον για ορισμένες από τις ενέργειές της, ήταν αδύνατο να επιτευχθούν από μια απομονωμένη, διεθνώς και εσωτερικά, επαναστατική οργάνωση.