Αν κάποιος ενδιαφερόμενος να χτίσει σπίτι πάει στην Κτηματική Τράπεζα, ζητήσει και πάρει δάνειο περίπου 7 εκατομμυρίων δραχμών, θα πληρώνει, στη χειρότερη περίπτωση, τοκοχρεολυτική δόση 90.000 δραχμών το μήνα, που θα του φαίνονται - εδώ που τα λέμε, σωστά - πολλά. Ε, λοιπόν, η Ιωάννα Ζαβουδάκη πληρώνει εδώ και πέντε χρόνια από 200 μέχρι και 300 χιλιάδες δραχμές το μήνα.Και σαν να μην φτάνει αυτό, η Κτηματική, με αλλεπάλληλες επιστολές, την απειλεί ότι θα "λάβει τα απαραίτητα μέτρα για την αναγκαστική είσπραξη της συνολικής απαίτησης"... Με δυο λόγια, θα προχωρήσει σε κατάσχεση του ακινήτου. Για να μη γίνει αυτό, η Τράπεζα καλεί την πελάτισσα να δεχτεί ρύθμιση και να πληρώσει εφάπαξ 3 - 5 εκατομμύρια δραχμές έναντι των θεωρούμενων ληξιπρόθεσμων οφειλών της, που η Τράπεζα υπολογίζει πως φτάνουν τα 11 εκατομμύρια δραχμές και να συνεχίσει μετά να πληρώνει μέχρι το 2005 ακόμα 150.000 δραχμές το μήνα!

Αυτή είναι η "απελευθέρωση" του τραπεζικού συστήματος. Να γίνεται ο καθένας μας βορά στα σχέδια πολλαπλασιασμού των τραπεζικών κερδών. Κι αν μάλιστα συμβαίνει να μην κατέχουμε τον τρόπο που λειτουργούν οι τράπεζες, να μην γνωρίζουμε δηλαδή κάποιες καίριες λεπτομέρειες και τα "ψιλά γράμματα", για τον τρόπο που στήνονται οι σχέσεις τράπεζας - πελάτη, τότε να μετατρεπόμαστε σε θύματα που πρέπει να υποστούμε τη μία κοροϊδία μετά την άλλη. Σ' αυτές τις περιπτώσεις βέβαια, δεν πέφτουμε θύματα μόνο της Τράπεζας."Κομμάτια" από πάνω μας τρώνε και κάποιοι μηχανικοί, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι και άλλοι επαγγελματίες, με τους οποίους αναγκαστικά ερχόμαστε σε επαφή.

Ας δούμε, όμως, την περιπέτεια της Ιωάννας Ζαβουδάκη, η οποία μπορεί να είναι μεμονωμένη περίπτωση, δείχνει, όμως, τη ληστρική λογική των τραπεζών και την τύχη που αυτές επιφυλάσσουν σε χιλιάδες και χιλιάδες ανίδεους πολίτες, οι οποίοι θέλουν μεν "το δικό τους κεραμίδι", το πληρώνουν, όμως, τελικά χρυσό...

• Η ιστορία ξεκινάει το Μάρτη του 1986,όταν υποβλήθηκε αίτηση για επιδοτούμενο στεγαστικό δάνειο ύψους 4.600.000 δραχμών,για ανέγερση πρώτης κατοικίας στη Σάμο, περίπου 80 τετραγωνικών μέτρων. Τόσο έχει υπολογίσει η οικογένεια πως θα στοίχιζε το σπίτι που ήθελε να χτίσει και με βάση αυτούς τους υπολογισμούς είχε κάνει τα σχέδιά της και είχε ξεκινήσει τις κινήσεις.
• Η Κτηματική Τράπεζα, για δικούς της λόγους και βασιζόμενη προφανώς στους όρους και τις προϋποθέσεις, βάσει των οποίων εγκρίνονται τα δάνεια, χορηγεί στην ενδιαφερόμενη δάνειο, ύψους 1.650.000 δραχμές,με επιτόκιο 15,5%,χωρίς να εγκρίνει την επιδότηση επιτοκίου για πρώτη κατοικία. Οταν η ενδιαφερόμενη δήλωσε στην τράπεζα πως αυτά τα χρήματα δε φτάνουν ούτε για τα θεμέλια, η απάντηση που πήρε ήταν πως με την πρόοδο των εργασιών της οικοδομής θα μπορέσει να πάρει και άλλα χρήματα.Στην πραγματικότητα, εννοούσαν ότι μπορεί να πάρει και νέο δάνειο, αν και εφόσον βέβαια ήταν διατεθειμένη να υποβληθεί σε νέα έξοδα για την υποβολή αίτησης και την έγκριση, για συμβολαιογραφικά και δικηγόρους, για μηχανικούς, για την προσημείωση υποθηκών, για βεβαιώσεις υποθηκοφυλακείου και προπαντός σε νέα τρεχάματα και γραφειοκρατικές ταλαιπωρίες.
• Οπως ήταν φυσικό, τα χρήματα δεν έφτασαν ούτε για "ζήτω", πράγμα που φαίνεται πως το παραδέχεται και η Τράπεζα, αφού, δύο χρόνια μετά,τον Αύγουστο του 1988, εγκρίνει τη χορήγηση νέου δανείου, ύψους 3.000.000 δραχμών,με επιτόκιο αυτή τη φορά 21,5%!. Στο μεταξύ όμως, οι τιμές έχουν ανέβει στα ύψη κι έτσι τα 4,5 περίπου εκατομμύρια έχουν εξανεμιστεί, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί το χτίσιμο του σπιτιού.
• Για την ολοκλήρωση της οικοδομής, η Κτηματική Τράπεζα εγκρίνει τον Ιούλη του 1989 και νέο, τρίτο, δάνειο ύψους 2.200.000 δραχμών,με επιτόκιο 21%.

Αλήθεια είναι πως για κάποιο χρονικό διάστημα, μετά το 1989, η οικογένεια, πιεζόμενη προφανώς από τα υπέρογκα έξοδα που έπρεπε να κάνει για να μην καταστραφεί η οικοδομή που ήταν ήδη σε εξέλιξη, καθυστέρησε κάποιες δόσεις προς την Τράπεζα. Τότε ακριβώς άρχισε ο εφιάλτης των τόκων υπερημερίας και των ληξιπρόθεσμων χρεών. Εκείνη την περίοδο, άρχισαν οι προτροπές των εκπροσώπων της τράπεζας για διαδικασίες "ευνοϊκής ρύθμισης" των ληξιπρόθεσμων οφειλών που είχαν δημιουργηθεί, αδιαφορώντας αν με αυτό τον τρόπο γεννιούνταν νέες υποχρεώσεις κ.ο.κ. Η υπηρεσία, που είχε αναλάβει την υπόθεση των ληξιπρόθεσμων οφειλών, πίεζε για πληρωμές, οι πληρωμές όμως από ένα σημείο και μετά δεν πήγαιναν για την εξόφληση των δανείων, αλλά για την πληρωμή των προηγούμενων χρεών,με αποτέλεσμα να δημιουργεί ο γνωστός φαύλος κύκλος με τους τόκους υπερημερίας και το διαχωρισμό του χρέους σε "κανονικό" και "ληξιπρόθεσμο".

Βέβαια, σε πλήρη αντίθεση με εκείνους τους μεγαλοεπιχειρηματίες που συστηματικά επιδιώκουν να παίρνουν δάνεια από τις τράπεζες με πρόθεση πολλές φορές να μην τα επιστρέψουν ποτέ, η Ιωάννα Ζαβουδάκη και η οικογένειά της, μόλις ορθοπόδησε, ξεκίνησε, όχι μόνο να πληρώνει κανονικά τις δόσεις, αλλά να καταβάλει πολλαπλάσια ποσά.Από τα μέσα του 1992, μάλιστα, πληρώνει με υποδειγματική συνέπεια υπέρογκα ποσά προς την Τράπεζα, όμως το ..."σύστημα Γούκου" είχε ήδη αρχίσει να τη σπρώχνει προς τα γνωστά αδιέξοδα, στα οποία περιέρχονται όσοι συναλλάσσονται με τοκογλύφους.

Περίπου 37 εκατομμύρια δραχμές απαιτεί η Κτηματική Τράπεζα από τη συγκεκριμένη πελάτισσά της για τα δάνεια που πήρε, προκειμένου να χτίσει ένα σπιτάκι 80 τετραγωνικών στη Σάμο. Το εξωφρενικό αυτό νούμερο προκύπτει από τις επιστολές, που στις αρχές του Μάη έστειλε προς την οικογένεια η Κτηματική Τράπεζα. Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος της - κατά πάσα πιθανότητα νομότυπης - ληστείας, θύμα της οποίας έπεσε και να συνειδητοποιήσει το αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί, αρκεί ο καθένας μας να έχει υπόψη του τα εξής, ιδιαίτερα αποκαλυπτικά στοιχεία:

Πρώτον: Δάνειο ή δάνεια συνολικού ύψους 6.850.000 δραχμών που δίνει σήμερα η Κτηματική, χωρίς επιδότηση για πρώτη κατοικία, προϋποθέτουν μηνιαία τοκοχρεολυτική δόση 90.077 δραχμές. Αν μάλιστα είναι για πρώτη κατοικία, η δόση "πέφτει" στις 70.500 δραχμές.

Δεύτερον: Η εξυπηρέτηση των τριών διαφορετικών δανείων της Ι. Ζαβουδάκη, με τη σειρά που δόθηκαν από την τράπεζα και τα αντίστοιχα επιτόκια, προβλέπει μηνιαίες τοκοχρεολυτικές δόσεις - μαζί με τον Ειδικό Φόρο επί των τόκων - ύψους 23.093 δρχ. το πρώτο, 56.043 δρχ. το δεύτερο και 40.273 δρχ. το τρίτο. Δηλαδή συνολικά 118.284 δραχμές το μήνα.

Τρίτον: Οι δόσεις για το 1987 και 1988 πληρώθηκαν κανονικά.

Τέταρτον: Η ενδιαφερόμενη, από το 1992 που άρχισε και πάλι να πληρώνει συστηματικά, κατέβαλε δόσεις κατά μέσο όρο το μήνα περίπου 100.000 δραχμές το 1992, 155.000 δρχ. την επόμενη χρονιά, 237.000 δρχ. το 1994, τουλάχιστον 295.000 δρχ. το 1995 και 300.000 δρχ. κάθε μήνα του 1996 και το πρώτο φετινό τετράμηνο!

Πέμπτον: Η κανονική πληρωμή των δόσεων από τη στιγμή που εκχωρήθηκαν τα δάνεια μέχρι σήμερα προέβλεπε την καταβολή, μαζί με τους σχετικούς φόρους, ποσού ύψους 12.198.515 δραχμών.Η Ιωάννα Ζαβουδάκη έχει ήδη καταβάλει στην Τράπεζα 15.630.000 δραχμές!

Κι όμως. Επειδή την περίοδο 1989 - '91 η ενδιαφερόμενη καθυστέρησε τις κανονικές πληρωμές, άρχισαν να τρέχουν τα πρόστιμα, οι περιβόητοι τόκοι υπερημερίας δηλαδή, με αποτέλεσμα σχεδόν όλα τα χρήματα που τόσα χρόνια καταβάλλονταν στην Τράπεζα,να θεωρούνται ουσιαστικά πρόστιμα για την καθυστέρηση των πληρωμών που είχε σημειωθεί την παραπάνω περίοδο. Το ...διά ταύτα όλης της ιστορίας είναι, σύμφωνα με το "κοστούμι" που η Κτηματική έραψε για την πελάτισσά της, να θεωρεί ότι εκτός από τα 15,5 εκατ. δρχ. που έχει ήδη πληρώσει, πρέπει εδώ και τώρα να διακανονίσει (δηλαδή να πληρώσει με έκπτωση κάποιο μέρος και να κεφαλαιοποιηθεί το υπόλοιπο) ληξιπρόθεσμο χρέος 11,3 εκατομμυρίων δραχμών και στη συνέχεια ...να συνεχίσει να πληρώνει κανονικά τις δόσεις, που, στην καλύτερη περίπτωση, θα είναι ακόμα 10 εκατ. δραχμές!

Σε αντίθετη περίπτωση, η Τράπεζα απειλεί να βγάλει το σπίτι της στο σφυρί, τινάζοντας στον αέρα τους κόπους και τα βάσανα μιας ολόκληρης ζωής.

***

Πώς είναι, για παράδειγμα, δυνατόν, αν και η Ιωάννα Ζαβουδάκη που ζήτησε ένα δάνειο και τελικά πήρε τρία (με τις γνωστές επιβαρύνσεις και επιπτώσεις) να πληρώνει εδώ και πέντε χρόνια διπλάσιες και τριπλάσιες δόσεις από εκείνες που προέβλεπαν συνολικά οι τρεις συμβάσεις δανειοδότησης και η Τράπεζα να δηλώνει πως μήνα με το μήνα αυξάνονται οι ληξιπρόθεσμες οφειλές;

Πώς συμβιβάζεται, με τα δημοσιοποιημένα σχέδια του διοικητή της Τράπεζας για μεγάλα προγράμματα χορηγήσεων στεγαστικών δανείων με χαμηλά επιτόκια, το γεγονός ότι η συγκεκριμένη πελάτισσα έχει δώσει μέχρι στιγμής στην Τράπεζα περίπου 3,5 εκατομμύρια περισσότερα από όσα προβλέπουν οι κανονικές τοκοχρεολυτικές δόσεις, αλλά η υπηρεσία, υπολογίζοντας - με τον τρόπο που αυτοί λογίζονται - τους περιβόητους τόκους υπερημερίας, θεωρεί αυτή τη στιγμή το ληξιπρόθεσμο μέρος των δανείων στα 11 εκατομμύρια δραχμές;

Αυτά και δεκάδες άλλα θα μπορούσαν να είναι τα ερωτήματα προς τη διοίκηση της Κτηματικής. Εκπρόσωποί της, βέβαια, θα μπορούσαν να μας απαντήσουν ότι, με βάση το γράμμα διαφόρων ρυθμίσεων, "έτσι έχει το πράγμα" και να επιμείνουν, ουσιαστικά, να ζητάνε από την Ιωάννα Ζαβουδάκη, ούτε λίγο - ούτε πολύ, να επιστρέψει κάπου 37 εκατομμύρια για ένα ρημάδι 80 τετραγωνικών ή να απαιτούν την κεφαλήν της επί πίνακι...

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Η διείσδυση στις βαλκανικές χώρες και στις χώρες του Εύξεινου Πόντου, αποτελεί μονόδρομο για το ελληνικό κεφάλαιο, κάτι, όμως, που αναβάλλεται διαρκώς, καθώς οι χώρες αυτές έχουν εισέλθει σε έναν κύκλο πολιτικής και οικονομικής αστάθειας.

Τις απόψεις αυτές υποστηρίζουν παράγοντες της Τράπεζας της Ελλάδας, γεγονός που υποδηλώνει και μία έμμεση ομολογία για την ανικανότητα της αστικής τάξης της Ελλάδας να σταθεί σαν ...ισότιμος εταίρος στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η δραματική επιδείνωση του ισοζυγίου πληρωμών της χώρας, τα τελευταία ειδικά χρόνια, πιστοποιεί απόλυτα τις ετεροβαρείς οικονομικές σχέσεις που έχουν αναπτυχθεί μεταξύ της Ελλάδας και των υπόλοιπων χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με τις οποίες η χώρα μας διατηρεί το μεγαλύτερο όγκο των συναλλαγών της. Η κατάσταση αυτή αναμένεται να επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο τα επόμενα χρόνια, καθώς τα ίδια στελέχη εκτιμούν το μέχρι σήμερα βαθμό εισαγωγικής διείσδυσης μικρό και υποστηρίζουν ότι η τάση αυτή τα επόμενα χρόνια θα ενταθεί.

Σε ό,τι αφορά τις σχέσεις εισαγωγών προς εξαγωγές, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ (έτος 1993), η Ελλάδα παρουσιάζει τη δυσμενέστερη αναλογία (τρεις μονάδες εισαγωγές προς μία μονάδα εξαγωγές) απ' όλες τις χώρες - μέλη του διεθνούς αυτού οργανισμού, ακόμα και από την Τουρκία.

Πάντως, η επιδείνωση των ελλειμμάτων του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, δε φαίνεται να ανησυχεί την Τράπεζα της Ελλάδας (έτσι τουλάχιστον υποστηρίζουν τα στελέχη της), καθώς εκτιμά ότι η διαμόρφωση του ελλείμματος του ισοζυγίου πληρωμών στο 3,7% του ΑΕΠ το 1996, βρίσκεται μέσα σε ... ελεγχόμενα πλαίσια και ότι λόγοι ανησυχίας θα συντρέξουν μόνο όταν το έλλειμμα ξεπεράσει το 6% του ΑΕΠ!

Πρόκειται ασφαλώς για επιχειρήματα, τα οποία προσπαθούν να ωραιοποιήσουν μία κατάσταση καθόλου ευχάριστη για την ελληνική οικονομία. Αυτό προκύπτειαπό το γεγονός ότι θεωρούν μονόδρομο τις οικονομικές σχέσεις Ελλάδας - ΕΕ και, με βάση τη σημερινή δυναμική, αναμένουν και νέα χειροτέρευση στη σχέση εισαγωγών - εξαγωγών.

Πάντως, είναι χαρακτηριστικό ότι κυβέρνηση και μεγάλο κεφάλαιο έχουν εναποθέσει πλέον όλες τους τις ελπίδες στην ανάπτυξη οικονομικών σχέσεων με τις βαλκανικές και παρευξείνιες χώρες, όπου το ελληνικό κεφάλαιο θα κληθεί να παίξει το διπλό ρόλο του ενδιάμεσου μεταξύ των χώρων αυτών και των δυτικών κεφαλαίων, αφ' ενός, και της μικροϊμπεριαλιστικής δύναμης, αφ' ετέρου. Επιδίωξη, βέβαια, καθόλου εύκολη, καθώς προσκρούει σε μία σειρά παράγοντες, όπως είναι η οικονομική και κοινωνική αστάθεια στις περιοχές αυτές, οι αντιστάσεις που προβάλλουν οι Βαλκανικοί λαοί στα σχέδια υποταγής τους από τα δυτικά κέντρα (Γιουγκοσλαβία, Αλβανία), ο ανταγωνισμός με άλλες χώρες (Ιταλία, Τουρκία) για τον έλεγχο των περιοχών κλπ.

Στο γενικότερο στόχο της εισαγωγικής διείσδυσης του ελληνικού κεφαλαίου προς τις βαλκανικές χώρες, εντάσσεται και η αγωνιώδης πλέον, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, επιδίωξη εξομάλυνσης των σχέσεων της Ελλάδας με τον πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, αλλά και η διευθέτηση - υπό ΝΑΤΟικούς όρους - των θεμάτων του Αιγαίου και της Κύπρου.

Η μεγαλοαστική τάξη της χώρας επιλέγει σ' αυτήν τη φάση την υποστολή των εθνικιστικών κορονών, με μοναδικό αντάλλαγμα να της αναγνωρίσουν οι Δυτικοί, ηγεμονικό ρόλο στο βαλκανικό ...Ελντοράντο. Μία επιδίωξη, βέβαια, πάρα πολύ κοντόφθαλμη για την ελληνική οικονομία και επικίνδυνη για τις προοπτικές του αύριο.

Θ. Κ.

Κυριολεκτικά στο δρόμο κινδυνεύουν να βρεθούν οι ενοικιαστές των κατοικιών, που τον προηγούμενο Ιούλη, τον Ιούλη του 1996, συμπλήρωσαν 4 χρόνια παραμονής στο ακίνητο. Σύμφωνα με τη σχετική νομοθεσία, τον προηγούμενο Ιούλη ολοκληρώθηκε ο νόμος της "απελευθέρωσης" των ενοικίων, που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση της ΝΔ, και διατήρησε ίδιο στην κεντρική φιλοσοφία του, με επουσιώδεις μικροαλλαγές, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Με βάση αυτό το νόμο, από την 1η Ιούλη μπορούν να εκτελούνται οι εξωστικές αγωγές που υποβλήθηκαν και εκδικάστηκαν από την 1η Γενάρη 1996 για τις κατοικίες, των οποίων η μίσθωση έληξε την 1η Ιούλη του 1996, ολοκληρώνοντας το τελευταίο στάδιο της απελευθέρωσης της αγοράς ενοικίων που παρέμενε υπό έλεγχο. Ετσι, από εδώ και πέρα, οι ιδιοκτήτες μπορούν να καθορίζουν ελεύθερα το ύψος των ενοικίων κατά τις ανάγκες ή τις ...επιθυμίες τους, ανεξάρτητα από τις πραγματικές δυνατότητες των εργαζόμενων ενοικιαστών, χάρη στο νόμο ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, που, ξεπερνώντας ακόμα και τις εντολές της ΕΕ, προχώρησαν στην απελευθέρωση των ενοικίων.

Με βάση το σχετικό νόμο, η μίσθωση ακινήτου για κατοικία ισχύει τουλάχιστον για τρία χρόνια και μετά την ολοκλήρωση της απελευθέρωσης, ακόμη κι αν έχει συμφωνηθεί για μικρότερο χρονικό διάστημα ή για αόριστο χρόνο. Σύντμηση της τριετίας μπορεί να γίνει μόνο με νεότερη συμφωνία και αφού έχουν περάσει τουλάχιστον έξι μήνες από την έναρξη της μίσθωσης και αποδεικνυόμενη με συμβολαιογραφικό έγγραφο.

Σε ό,τι αφορά τον τρόπο αναπροσαρμογής του ενοικίου, ο νόμος ορίζει ότι εάν δεν υπάρχει συγκεκριμένη συμφωνία για το ποσοστό της αύξησής του και το μισθωτήριο συμβόλαιο είναι για διάστημα μικρότερο της τριετίας, από εκεί και πέρα η αύξηση είναι ίση με το 75% του τιμαρίθμου του προηγούμενου δωδεκάμηνου, υπό την προϋπόθεση ότι έχει περάσει ένας χρόνος από την προηγούμενη αύξηση.

Χαρακτηριστικό αποτέλεσμα της απελευθέρωσης των ενοικίων, που έχει οδηγήσει τα μισθώματα στα ύψη, είναι η αύξηση τα τελευταία χρόνια των ιδιοκατοικούντων. Και αυτό, βέβαια, κάθε άλλο παρά ότι οι Ελληνες εργαζόμενοι έγιναν ξαφνικά πλούσιοι σημαίνει. Αντίθετα, οι υπερβολικές απαιτήσεις των ιδιοκτητών που έχουν φτάσει να νοικιάζουν ένα τριάρι 130.000 δρχ. σπρώχνουν τους εργαζόμενους στην αναζήτηση τρόπων να γλιτώσουν το βραχνά του ενοικίου και τις ετήσιες αυξήσεις, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια θα αποπληρώνουν στεγαστικό δάνειο.

Στο μεταξύ, από την 1η Σεπτέμβρη μπαίνει σε εφαρμογή και το τρίτο και τελευταίο στάδιο της απελευθέρωσης των ενοικίων και στο χώρο της επαγγελματικής στέγης. Συγκεκριμένα, την 1η Σεπτέμβρη 1995, απελευθερώθηκαν οι επαγγελματικές μισθώσεις που είχαν συμπληρώσει τριάντα χρόνια, τον περασμένο Σεπτέμβρη εκείνες που είχαν συμπληρώσει είκοσι χρόνια και φέτος αυτές που συμπληρώνουν δώδεκα χρόνια, αφήνοντας, στην πραγματικότητα, στο έλεος της ασυδοσίας των ιδιοκτητών τους επαγγελματίες βιοτέχνες και τους εμπόρους.

Μ. Ζ.

Και οι τρεις περιπτώσεις του πίνακα αναφέρονται στη χορήγηση δανείου για 15 χρόνια. Και στις τρεις επίσης, εκτός από τις τοκοχρεολυτικές μηνιαίες δόσεις, έχει υπολογιστεί και ο Ειδικός Φόρος Τραπεζικών Εργασιών, που επιβαρύνει τους τόκους.

Στην πρώτη περίπτωση του πίνακα, το δάνειο - άρα και η αποπληρωμή του - υπολογίζεται με το ισχύον σήμερα επιτόκιο 13,75%.

Στην περίπτωση με τα "επιτόκια εποχής", έχουν συνυπολογιστεί και αθροιστεί όλες, οι 180 τοκοχρεολυτικές δόσεις, των τριών δανείων της συγκεκριμένης πελάτισσας της Κτηματικής, με βάση το επιτόκιο του κάθε δανείου.

Στα 36,9 εκατ. δρχ. έχουν υπολογιστεί: α) τα χρήματα που ήδη έχουν πληρωθεί, β) οι ληξιπρόθεσμες οφειλές, όπως απεικονίζονται από επιστολές της Τράπεζας και γ) οι "κανονικές" οφειλές - τοκοχρεολυτικές δόσεις, όπως προβλέπονταν από την αρχή πως θα είναι, από το Μάη του 1997 μέχρι την εξόφληση των τριών δανείων το ...2005!