-- Από το 1990, με σκληρή προσπάθεια, αντιπαράθεση με αντιπάλους και διαπάλη στις γραμμές μας, αντιμετωπίσαμε σωστά μεγάλες αντικειμενικές, υποκειμενικές δυσκολίες που προέκυψαν.

-- Διαμορφώσαμε Πρόγραμμα του Κόμματος, αντιμετωπίσαμε προηγούμενες λαθεμένες αναλύσεις. Εχουμε αδιαμφισβήτητη πρόοδο στην προώθηση της στρατηγικής μας.

-- Να συνειδητοποιηθεί ότι βρισκόμαστε σε κρίσιμη φάση, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, ιδεολογικοπολιτική, οργανωτική επαγρύπνηση, πιο σκληρή προσπάθεια, να βοηθηθούν όσοι πιέζονται, ταλαντεύονται. Δε μιλάμε για ορισμένους, λίγους, που διαφωνούν με τη γραμμή μας, φρενάρουν, αποτελούν βαρίδια. Μαζί με τις δυνατότητες αυξάνονται οι δυσκολίες. Η παράταση της κρίσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος περικλείει κινδύνους ακόμα μεγαλύτερου πισωγυρίσματος, θα προστεθούν οι δυσκολίες της οικονομικής κρίσης, πίεση να υπάρξει «κοινωνική ειρήνη», «όλοι μαζί με βάση το πρόβλημα».

-- Η αστική τάξη, οι δυνάμεις που τη στηρίζουν, μπροστά στις δυσκολίες προώθησης των σχεδίων της, προσαρμόζουν ανάλογα την τακτική τους. Θα γίνουν πιο επιθετικοί απέναντί μας, παρεμποδίζοντας τη ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής συνείδησης.

-- Ο οπορτουνισμός, με προμετωπίδα το ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ, θα γίνει πιο ύπουλος, επικίνδυνος. Με «αντικαπιταλιστική φρασεολογία», «πιο αγωνιστικές μορφές πάλης», επεξεργασία ανάλογων συνθημάτων, θα προσπαθήσει να σπείρει συγχύσεις, να εκχυδαΐσει επαναστατικά - ταξικά συνθήματα, στηρίζοντας και σε αυτή τη φάση το αστικό πολιτικό σύστημα.

-- Ολος αυτός ο σχεδιασμός, που μέρος του είδαμε τελευταία με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου, θα γίνεται την περίοδο που και εμείς ως Κόμμα θα πρέπει να δώσουμε μάχη να ξεπεράσουμε μια σειρά δυσκολίες, καθυστερήσεις, στην οργάνωση της εργατικής τάξης, στην ισχυροποίηση του Κόμματος, θα δεχτούμε μεγάλη, πολύπλευρη πίεση. Αυτό που τους ενοχλεί δεν είναι ο τίτλος, το σφυροδρέπανο, αλλά ο στρατηγικός προσανατολισμός, η επαναστατική στρατηγική και αισιοδοξία του. Αυτό πρέπει να περιφρουρηθεί, να ισχυροποιηθεί, και όχι γενικά και αόριστα.

-- Να αξιοποιήσουμε τα διδάγματα από το '90 και μετά. Να σκεφτούμε πού θα ήμασταν:

-- Αν δε διαμορφώναμε νέο πρόγραμμα, με βάση το χαρακτήρα της εποχής, δεν καθορίζαμε το χαρακτήρα της επανάστασης ως σοσιαλιστικής, αντιμετωπίζοντας τη λογική των σταδίων, την υπόκλιση στους συσχετισμούς.

-- Αν δεν επιμέναμε στην αντιιμπεριαλιστική / αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης και πορευόμασταν με βάση το «αριστερά - δεξιά», «συντήρηση - πρόοδος», τη γελοιότητα της «ενότητας στο πρόβλημα», που επαναφέρονται στον προσυνεδριακό διάλογο.

-- Αν δε φεύγαμε από τις επιτροπές «κοινωνικού διαλόγου» (ΟΚΕ) και ακολουθούσαμε τη λογική «να συμμετέχουμε για να έχουμε λόγο».

-- Αν δεν απείχαμε από τα εθνικιστικά συλλαλητήρια και στο όνομα των «εθνικών προβλημάτων», «εθνικής ενότητας», υποκύπταμε και συμμετείχαμε.

-- Αν δε συγκροτούσαμε το ΠΑΜΕ και στο όνομα «της μη διάσπασης των εργαζομένων», «της απομόνωσης» δεν υπήρχε σήμερα συγκροτημένος, αναγνωρισμένος, ταξικός πόλος. Δε συγκροτούσαμε κλαδικά συνδικάτα σε μια σειρά κλάδους, ξεχωριστά ψηφοδέλτια, ξεχωριστές συγκεντρώσεις και υποκύπταμε στις πιέσεις της εργοδοσίας και βολεμένης εργατικής αριστοκρατίας, στο όνομα της «μη διάσπασης της ενότητας».

-- Αν στους Δήμους πηγαίναμε ακόμα με τη γραμμή ότι αποτελούν «λαϊκούς θεσμούς», «της ενότητας βάσει των ιδιαίτερων τοπικών προβλημάτων για να πάρουμε το Δήμο».

-- Αν για «να μην αδυνατίσει η δουλειά στη γειτονιά», δε διατάσσαμε τις δυνάμεις μας ΚΚΕ - ΚΝΕ με κοινωνικοταξικά κριτήρια.

-- Αν στην πίεση «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος», «να μην τσουβαλιάζουμε ΝΔ - ΠΑΣΟΚ», «κυβέρνηση ή ακυβερνησία», υποκύπταμε, πηγαίναμε με κοινοβουλευτικές αυταπάτες, και δε δουλεύαμε με το «αδύναμη κυβέρνηση και αντιπολίτευση» με την προβολή της συνολικής μας πρότασης.

-- Αν υποκύπταμε στη «συνεργασία με τον ΣΥΝ εκεί που συμφωνούμε, εκεί που διαφωνούμε χώρια», και δεν τον θεωρούσαμε αντίπαλο, εχθρό.

Συμπέρασμα: Ο,τι πετύχαμε έγινε όχι γιατί προσπαθήσαμε γενικά, αλλά γιατί ακολουθήσαμε αυτή τη γραμμή, απορρίψαμε τις άλλες απόψεις. Γιατί δεν ασχοληθήκαμε με τα προβλήματα γενικά, αλλά με βάση την αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή γραμμή. Αν δε δουλεύαμε με αυτή τη γραμμή, σήμερα δε θα ήμασταν εδώ που είμαστε και για άλλα θα μιλάγαμε.

-- Η πορεία μας από το '90 και μετά, δεν ήταν μια ήσυχη πορεία, χωρίς διαφωνίες, αντιπαραθέσεις, χωρίς μάχη με λαθεμένες αντιλήψεις - πρακτικές του παρελθόντος. Η ζωή απέδειξε, ποιο ήταν το σωστό και ποιο το λάθος. Εδώ δε χωράνε μισόλογα, γενικολογίες, «ναι μεν αλλά», αλλά καθαρές κουβέντες. Το 2009 δεν είναι 1990, υπάρχει πείρα.

-- Η συνέχιση της θετικής πορείας, δεν είναι δεδομένη. Χρειάζεται να αξιοποιηθεί η νέα πείρα για να πετύχουμε το στόχο του Συνεδρίου. Η αντιμετώπιση των όποιων καθυστερήσεων, με πρώτη της οικοδόμησης του Κόμματος, εξαρτάται από την ενίσχυση αυτής της γραμμής, την απαλλαγή της από διαστρεβλώσεις, παραλείψεις, βαρίδια που εμποδίζουν την υλοποίησή της. Οχι στο όνομα διαστρεβλώσεων, καθυστερήσεων, αδυναμιών, να υποσκάπτουμε τη γραμμή, που η ορθότητά της έχει επιβεβαιωθεί.

-- Προχωράμε αταλάντευτα στη γραμμή που έχουμε χαράξει. Ενίσχυση - προτεραιότητα στη θεωρητική ιδεολογική, διαπαιδαγωγητική δουλειά, αντιμετώπιση κοινοβουλευτικών αυταπατών, θεσμολαγνίας, απαλλαγή από βαρίδια.

-- Εξειδίκευση κατά κλάδο, περιοχή, με καλύτερη ανάδειξη της διαχωριστικής γραμμής, όξυνση αντιπαράθεσης με ΕΕ και άλλες δυνάμεις, που βοηθάει στον απεγκλωβισμό, συσπείρωση, διαμόρφωση αντιιμπεριαλιστικής /αντιμονοπωλιακής συνείδησης.

-- Ενίσχυση του ΠΑΜΕ, μοναδικού εκφραστή της εργατικής τάξης στο εργατικό κίνημα, αλλαγή συσχετισμών, δηλαδή μαζικοποίηση των ταξικών συνδικάτων, συγκρότηση νέων κλαδικών ταξικών συνδικάτων κατά νομό με ποδάρια σε κάθε κλάδο. Αυτό σημαίνει πρακτικά ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, όρος για την ανάπτυξη όλων των άλλων κινημάτων και προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας.

-- Ενίσχυση της ΠΑΣΥ, συγκρότηση αντίστοιχων ξεχωριστών πόλων με βάση τη διαχωριστική γραμμή σε όλα τα υπόλοιπα κινήματα (ΕΒΕ, σπουδαστές, φοιτητές, μαθητές).

-- Βελτίωση κοινωνικής, ηλικιακής σύνθεσης οργάνων, όχι γενικά, αλλά πριν από όλα από κλάδους που οι Θέσεις ιεραρχούν. Το ίδιο και της κοινοβουλευτικής ομάδας. Πιο τολμηρά, τράβηγμα και αξιοποίηση εργατικών στελεχών από την ΚΝΕ στο Κόμμα, ανάδειξη νέων στελεχών στην ΚΝΕ. Ξεκαθάρισμα των γραμμών μας με βάση το Πρόγραμμα και το Καταστατικό μας.

-- Συνέχιση αναδιάταξης, συγκέντρωσης δυνάμεων στους κλάδους που ιεραρχούν οι Θέσεις. Επιμονή στη δουλειά με παραγωγικά κριτήρια στις εδαφικές ΚΟΒ, όχι «γενικά στη γειτονιά».

-- Ανανέωση περίγυρου κάθε ΚΟΒ, όχι γενικά αλλά με εργάτες, μετανάστες, νέους εργαζόμενους/ες.

-- Οξυνση πολέμου με οπορτουνισμό, ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, και στο κίνημα, στο τελευταίο μαθητικό συμβούλιο. Είναι αντίπαλος, εχθρός του ταξικού κινήματος.

-- Χωρίς αυτά, το σύνθημα για ισχυροποίηση του ΚΚΕ και ανασύνταξη του εργατικού κινήματος θα είναι «ευχές» χωρίς αντίκρισμα.

Γιάννης Μερεντίτης

«Κόντρα, στην πρώτη δημοκρατία των εργατών και χωρικών, ξιφολόγχες, αστραπές, ντουφεκιές, όλοι του κόσμου οι αφεντάδες, κι αυτοί εκεί κι αυτοί εδώ, ρίχτηκαν πάνω μας, στρατιές και στόλοι.

Καταραμένοι να 'στε, βασίλεια και δημοκρατίες, μουχλιασμένες μ' όλη σας την "αδελφοσύνη, ισότητα" που πάνω μας χύνονται σα λυσσασμένες οι μπαταριές σας σίδερο καυτό.

Μέσα στα όπλα, στις βροντές των πυροβόλων μένει ένα νησίδιο και πάνω στο νησίδιο αυτό εμείς οι πεινασμένοι, εμείς δυστυχισμένοι, μ' ένα ρεβόλβερ μονάχα στο χέρι μας και μέσα στο κεφάλι μας τον Λένιν» Β. Μαγιακόφσκι.

Στην αυγή του σοσιαλισμού, οι αστοί, με κάθε λογής όπλα έπεσαν να κατασπαράξουν τη νεαρή ΕΣΣΔ. Οπως τότε, έτσι και τώρα αξιοποιώντας τις πιο σύγχρονες και ακριβές μεθόδους προπαγάνδας, η αστική τάξη και οι ιδεολόγοι της εξαπολύουν την πιο χυδαία επίθεση στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε κρατώντας στην αιχμή του δόρατος τη σταλινολογία. Ξοδεύουν όχι μόνο αστρονομικά ποσά για να προβάλλουν καθημερινά τις αντιεπιστημονικές - αντικομμουνιστικές εκπομπές αλλά και βάζουν σε κίνηση τα καλύτερα μυαλά και τα πανεπιστήμιά τους (σαν εργοστάσια παραγωγής και αναπαραγωγής της αστικής ιδεολογίας που είναι) στην υπηρεσία της συκοφάντησης του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Μπροστά στο 18ο Συνέδριο του κόμματός μας το μάτι της αστικής τάξης έχει εστιάσει στο συνέδριο του κόμματος. ΚΚΕδολόγοι, καθηγητάδες, αστοί ιδεολόγοι και οι αγαπημένοι της αστικής τάξης, οι πρώην κομμουνιστές, μπήκαν σε κίνηση με «πόνο ψυχής» για να χτυπήσουν το σοσιαλισμό. Πόνο ψυχής για την άρνηση του ΚΚΕ να συνθηκολογήσει με τον ιμπεριαλισμό.

Βγαλμένοι από τους πόθους της αστικής τάξης και δουλεμένοι από διάφορους αντικομμουνιστές και πανεπιστημιακούς καθηγητάδες που διδάσκουν στους ναούς της αστικής ιδεολογίας, οι αντικομμουνιστικοί λίβελοι είναι πασπαλισμένοι με ολίγον από Λένιν ενίοτε ακόμα κι από Στάλιν (τελικά είναι ή όχι ανθρωπόμορφο τέρας;) ώστε να καλύπτεται, η αστική αντίληψή τους, να κερδίζουν σε επιστημονικοφάνεια να σπείρουν σύγχυση και αμφισβήτηση για την επαναστατική γραμμή του κόμματος. Τους έπιασε πόνος μήπως «στραβοπατήσει» το ΚΚΕ... Μήπως κάνει «σταλινική στροφή» που θα είναι «καταστροφική». Και ποια είναι τελικά η αλήθεια, και ποιος τη λέει: Γιατί όχι και κάποιος επιστήμων της αστικής ιδεολογίας;

Την αλήθεια τη λέει, σε κάθε εποχή αυτή η τάξη που έχει συμφέρον να την πει, και στην εποχή μας, εποχή περάσματος στο σοσιαλισμό, αυτή είναι η εργατική τάξη και η πρωτοπορία της, το κόμμα της, το ΚΚΕ και όχι η αστική τάξη και οι ιδεολόγοι της που πασχίζουν για τη διαιώνιση του καπιταλισμού και προσπαθούν να μας πείσουν ότι τελείωσε η ιστορία.

Ευτυχώς για εμάς, είναι εύκολο να καταλάβεις την αλεπού στο παζάρι όσο και να μασκαρευτεί, ακόμα κι αν κόψει την ουρά της... Καμία κριτική από τη σκοπιά της διαιώνισης του καπιταλισμού δεν είναι ευπρόσδεκτη και αυτή του κυρίου Γιώργου Ρούση είναι τέτοια. Ενας γνήσιος απολογητής του καπιταλισμού με τα όλα του, με βιβλιογραφία - πηγές της λάσπης και των χαλκείων του αντικομμουνισμού, όπως την περιβόητη «Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού» του Κουρτουά, το «Θρίαμβος και τραγωδία» του Βολγονγκόνοφ και άλλα παρόμοια, που απλά αναμασά τα ίδια και τα ίδια παλιωμένα επιχειρήματα της αστικής τάξης και των οπορτουνιστών που έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές:

-- Ο σοσιαλισμός δεν οικοδομείται σε μια χώρα, άρα και η προσπάθεια είναι ανώφελη, καθώς «υιοθετούμε τη σταλινική θέση περί δυνατότητας "οικοδόμησης του σοσιαλισμού" σε μια μόνο χώρα».

-- Η ταξική πάλη σταματά στο σοσιαλισμό (τι κι αν αποδείχτηκε το αντίθετο στην πράξη).

-- Στην ΕΣΣΔ δεν υπήρξε ποτέ σοσιαλισμός (...) αλλά «ασιατικός τρόπος παραγωγής» πράγμα που οφείλεται φυσικά στον Στάλιν. (Είναι γνωστό ότι στον ασιατικό τρόπο παραγωγής οι εργάτες είχαν τις ίδιες τιτάνιες καταχτήσεις που είχαν στην ΕΣΣΔ...).

-- Η εργατική τάξη δεν μπορεί να χρησιμοποιεί βία, ούτε το κράτος της.

-- Ο Στάλιν κατέσφαξε 2 φορές τον πληθυσμό της ΕΣΣΔ.

Και κάποιες ακόμα φλυαρίες για την πολιτική οικονομία, αντικείμενο που φαίνεται ότι ούτε καν γνωρίζει, οι οποίες και απαντιούνται στο κείμενο της ΚΕ. Πόση αλήθεια άραγε υπάρχει σε αυτά; Καμία.

Η «αλήθεια» των αντικομμουνιστών για την ΕΣΣΔ και τον Στάλιν είναι αυτή που γεννήθηκε στα επιτελεία προπαγάνδας της CIA και έχει αγκαλιαστεί ζεστά από σύσσωμο τον καπιταλιστικό κόσμο και τους οπορτουνιστές. Είναι μια ακόμη σελίδα από την ίδια «αλήθεια» που θέλει τους Ελληνες κομμουνιστές αιμοβόρους σφαγείς με το κονσερβοκούτι, που ρίχνει τόνους λάσπη για την Εθνική Αντίσταση και τον Εμφύλιο και ζητά στο κόμμα μας να ζητήσει συγχώρεση για το μεγαλύτερο δημιούργημά του.

Μιλάνε για «Σταλινική στροφή», «καθεστώς ανελευθερίας», «σταλινικός αυταρχισμός», «τουφεκισμοί», «καταστολή και τιμωρία με την εσχάτη των ποινών για τους εργαζόμενους που διαφωνούν», «γραφειοκρατική απόσπαση των πολιτικών οικονομικών διαχειριστών», «ασιατικός τρόπος παραγωγής»: Τύφλα να έχει το BBC... Η επίθεση επικεντρώνεται πού αλλού, κατά τα κελεύσματα της CIA στο πρόσωπο του Στάλιν, το παραμύθι ξεκίνησε στα γραφεία των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και τραγουδιέται ως και σήμερα από κάθε σωστό αντικομμουνιστή, «Ευρωπαίο», «αριστερό», «πολίτη του κόσμου» κλπ.

Το μεγαλύτερο έγκλημα που διέπραξε αυτό το «αιμοβόρο τέρας» όπως τον ονομάζουν οι απανταχού αντικομμουνιστές, είναι πως ήταν Γενικός Γραμματέας του ΚΚΣΕ κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής όπου στην ΕΣΣΔ δεν έγινε τίποτα άλλο παρά οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Την περίοδο που η νεαρή Σοβιετική Ενωση συνέτριψε το φασιστικό γίγαντα που τροφοδοτούσαν τα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα μονοπώλια, που η υπονόμευση και ο πόλεμος των κουλάκων - της αστικής τάξης της υπαίθρου - απαντήθηκε σαν τέτοιος, που η ΕΣΣΔ σημείωσε τους μεγαλύτερους δείκτες ανάπτυξης στην Ιστορία της ανθρωπότητας με κατακτήσεις για την εργατική της τάξη που δεν είχαν προηγούμενο.

Το αγαπημένο θέμα: η βία, με γνήσια μικροαστική ψευτοευαισθησία χύνονται ποτάμια δάκρυα για τους τίμιους ειρηνικούς κουλάκους που έχασαν τη ζωή τους στην κολεκτιβοποίηση, και οι αριθμοί «ποτίζονται» και φουσκώνουν... Οι ίδιοι που πίνουν νερό στο όνομα των αιματοβαμμένων ηρώων των αστικών επαναστάσεων, ανατριχιάζουν απέναντι στην επαναστατική βία της εργατικής τάξης.

Μπορεί η γκιλοτίνα να «άναψε» στη γαλλική επανάσταση, να κόλλαγε η βοϊδάμαξα στη λάσπη από αίμα, αλλά καθώς έφερε στην εξουσία την αστική τάξη, ήταν για «καλό σκοπό» και γι' αυτό καθαγιάστηκε. Οπως και κάθε μορφή βίας που βιώνουμε καθημερινά στον καπιταλισμό, από τις χιλιάδες μεταναστών που καταφθάνουν (αν δεν πνιγούν ή πεθάνουν σε κάποιο βουνό από το κρύο) από όπου έβαλε το χέρι του ο Ιμπεριαλισμός (εμπόλεμα ή όχι) για να πάρουν τη θέση τους σαν το πιο φτωχό κι εξαθλιωμένο κομμάτι του πληθυσμού, ως τα 100άδες θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα, τη φτώχεια και την ανέχεια. Αυτά δεν αγγίζουν τόσο τις ευαίσθητες ψυχές των επιστημόνων του αντικομμουνισμού, μπροστά στη «θηριωδία» του σοσιαλιστικού κράτους που τόλμησε να είναι τέτοιο, που τόλμησε να ασκήσει επαναστατική βία ενάντια στους εκμεταλλευτές και τους υπηρέτες τους, αντί να πετά γαρίφαλα για να αντιμετωπίσει τη σφοδρή επίθεση του αντιπάλου, την υπονόμευση, το σαμποτάζ, την προδοσία. Το πρόβλημά τους δεν είναι γενικά η βία, είναι η βία της εργατική τάξης.

Μάλιστα τη βία της εργατικής τάξης την ονομάζουν «σταλινικά εγκλήματα» με σκοπό να την παρουσιάσουν σαν τη βίαια φρενίτιδα ενός παρανοϊκού ηγέτη για να αποκρύψουν ότι διεξήχθη ταξική πάλη και μάλιστα για τη διατήρηση της εξουσίας, που πήρε ακόμα και ένοπλη μορφή ανάμεσα στο προλεταριακό κράτος και τους αντεπαναστάτες. Εξ ου και ο «πόνος ψυχής» που το ΚΚΕ στις θέσεις του υποστηρίζει ότι η ταξική πάλη δε σταματά στο σοσιαλισμό - στον ανώριμο κομμουνισμό δηλαδή, αλλά και η φιλολογία της «κατάρρευσης» του σοσιαλισμού: να αποκρυφτεί η ουσία, ότι η ταξική πάλη δε σταματά. Θέλουν να πείσουν το κόμμα μας να υιοθετήσει μια θέση που θα σημάνει από την αποδοχή της και πριν ακόμα την επανάσταση την ήττα του σοσιαλισμού, και την ανατροπή του τη δεύτερη αν όχι την πρώτη μέρα της οικοδόμησής του. Αυτή θα ήταν μια πραγματικά καταστροφική θέση για το κόμμα.

Το 18ο Συνέδριο και οι θέσεις του είναι αγκάθι στο μάτι της αστικής τάξης. Από την πρώτη στιγμή οι θέσεις για το σοσιαλισμό προκάλεσαν το μένος των ιδεολογικών τους επιτελείων, καθώς σαλπίζουν την αντεπίθεση, την αποφασιστικότητα του κόμματος να προχωρήσει ως το τέλος και να επιμένει να λέει ότι ο κομμουνισμός είναι το μέλλον της ανθρωπότητας και να αγωνίζεται για αυτόν. Δε συνθηκολογούμε με τον ιμπεριαλισμό, δεν υποτασσόμαστε, ο τροχός της ιστορίας θα γυρίσει και θα είμαστε εμείς στην πρωτοπορία, με την πείρα από την πρώτη προσπάθεια οικοδόμησης του κομμουνισμού, από τα 90 χρόνια αγώνων και θυσιών του κόμματος και την πίστη στην επαναστατική θεωρία και τις επαναστατικές αρχές λειτουργίας μας! Ζήτω το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ, Συνέδριο Αντεπίθεσης!