Διεργασίες αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος είχαμε και στο παρελθόν, ιδιαίτερα την περίοδο της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, που οδήγησε σε μεγάλη αναδιάταξη των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Σήμερα όμως, τα χαρακτηριστικά της είναι πολύ διαφορετικά, επειδή το έδαφος στο οποίο εξελίσσεται έχει καινούργια και πρωτόγνωρα στοιχεία.

Πρώτα απ' όλα, η περίοδος την οποία διανύουμε χαρακτηρίζεται από μεγάλη όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και το ξέσπασμα πολεμικών συγκρούσεων, με τάση γενίκευσης. Η αστική τάξη της Ελλάδας προσπαθεί να παίξει δραστήριο ρόλο και επιδιώκει να αναβαθμίσει την εμπλοκή της, ως μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Στο σύνολό τους σχεδόν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις συγκλίνουν σ' αυτόν τον στρατηγικό στόχο. Αυτό επιβεβαιώνουν η συμφωνία τους για μεγαλύτερη εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο της Ουκρανίας, η στήριξη της «στρατηγικής σχέσης» με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, η σύμπλευση για στροφή στην πολεμική οικονομία, που εκφράζεται και με την υπερψήφιση των πολεμικών προϋπολογισμών, οι πανηγυρισμοί για την ανάδειξη της χώρας σε ενεργειακό κόμβο και πύλη εισόδου στην Ευρώπη του αμερικανικού LNG.

Στο πεδίο της οικονομίας, τα σύννεφα πάνω από τις μεγαλύτερες οικονομίες της ΕΕ και παγκόσμια προμηνύουν μια νέα, βαθιά καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης. Η προσπάθεια για ελεγχόμενη καταστροφή μέσω της «πράσινης μετάβασης» δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και γι' αυτό επιταχύνεται τώρα η στροφή στην πολεμική οικονομία, στο έδαφος των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οξύνονται.

Η έκφραση όλων αυτών στη χώρα μας και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης (π.χ. διαφορετικές προτεραιότητες σε «αναπτυξιακούς σχεδιασμούς», επιφυλάξεις για τη διάρρηξη όλων των σχέσεων με τη Ρωσία, για τις εξελίξεις και τους διαφαινόμενους συμβιβασμούς στα Ελληνοτουρκικά) διαπερνούν τις διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα, ενώ η λαϊκή δυσαρέσκεια που συσσωρεύεται από την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ενσωματωθεί, να χειραγωγηθεί με τα παλιά «εργαλεία».

Σημειώνεται χαρακτηριστικά στις Θέσεις: «Επιβεβαιώνεται η εκτίμηση, που έχουμε εδώ και πολύ καιρό ως Κόμμα, ότι μέσα στην εργατική τάξη και πλατιά στις λαϊκές δυνάμεις αναπτύσσεται μια ευρύτερη δυσαρέσκεια εξαιτίας μιας σειράς εξελίξεων στην καπιταλιστική οικονομία. Βιώνονται πια στην πράξη οι επιπτώσεις από την "ωρίμανση" των "νέων" ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, των νέων μεθόδων έντασης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, τη συρρίκνωση του πραγματικού εργατικού - λαϊκού εισοδήματος, την αύξηση της ακρίβειας, αλλά και την όξυνση μιας σειράς προβλημάτων όπως π.χ. της στέγης, της Υγείας κ.ά. Εχει ταυτόχρονα ενισχυθεί η δυσπιστία σε ορισμένους "θεσμούς" και λειτουργίες του αστικού κράτους, έχουν διευρυνθεί η αβεβαιότητα, η ανησυχία για το μέλλον, ο φόβος του πολέμου, παρόλο που συνεχίζει να μην αξιολογείται σωστά ως υπαρκτός κίνδυνος για τη χώρα».

Ολα αυτά δυσκολεύουν τη διαμόρφωση κυβερνητικής εναλλακτικής, ιδιαίτερα από τον χώρο της χρεοκοπημένης σοσιαλδημοκρατίας, όπου επικεντρώνουν οι περισσότερες προσπάθειες της αστικής τάξης. Στις δυσκολίες παίζει ρόλο και η ορισμένη πείρα που έχουν αποκτήσει τα λαϊκά στρώματα, με καθοριστική συμβολή του ΚΚΕ, από τη διάψευση των προσδοκιών την περίοδο της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, έχοντας ζήσει στο πετσί τους όλες τις εκδοχές της αστικής διαχείρισης (επεκτατική και περιοριστική δημοσιονομική/οικονομική πολιτική) απ' όλες τις κυβερνήσεις (μονοκομματικές, συνεργασίας, νεοφιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές), σε ανάπτυξη και κρίση της οικονομίας.

Γι' αυτό σήμερα παρακολουθούμε την προσπάθεια να στηθούν διαχωριστικές γραμμές και κάλπικα διλήμματα σε επιμέρους ζητήματα, όπως το «κράτος δικαίου», με καταλύτη τα σκάνδαλα που αποκαλύπτονται, αλλά και την προσπάθεια συγκάλυψης από την κυβέρνηση του εγκλήματος των Τεμπών.

Από τη σκοπιά της αστικής τάξης, όπως γράφουν οι Θέσεις, «το βλέμμα είναι στραμμένο στο μέλλον. Είναι στραμμένο στην πιθανότητα μαζικής αμφισβήτησης του αστικού πολιτικού συστήματος σε συνθήκες γενίκευσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου, νέας βαθιάς οικονομικής κρίσης, μεγάλης όξυνσης των ενδοαστικών αντιθέσεων».

Απέναντι στην προσπάθεια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος το ΚΚΕ αναπτύσσει την ιδεολογικοπολιτική του παρέμβαση, αναδεικνύοντας τα αδιέξοδα για τον λαό που προκύπτουν όταν η αποδυνάμωση μιας μερίδας αστικών πολιτικών δυνάμεων διοχετεύεται στη στήριξη άλλων. Αναδεικνύει τον ταξικό και κατά συνέπεια αντιλαϊκό χαρακτήρα του αστικού πολιτικού συστήματος, των κοινοβουλευτικών διεργασιών και των κυβερνήσεων στο έδαφος του καπιταλισμού, συνολικά των αστικών θεσμών, όπως η Δικαιοσύνη κ.λπ.

Αναδεικνύει ότι πραγματικός αντισυστημισμός είναι η αμφισβήτηση και αντιπαράθεση με το καπιταλιστικό σύστημα, το αστικό κράτος, το αστικό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του και όχι η υπεράσπιση των αστικών θεσμών, της Δικαιοσύνης και του Συντάγματος. Οτι πραγματική αντισυστημική δράση είναι η ανάπτυξη της ταξικής πάλης, ο αγώνας για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, για τη συγκέντρωση δυνάμεων σε αντικαπιταλιστική και αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, ο δρόμος δηλαδή για τη ριζική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε βάρος του κεφαλαίου και υπέρ της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.