Associated Press

Ο Γκ. Σρέντερ ενώ αποχωρεί από το δείπνο στην Ντάουνινγκ Στριτ 10

Και παρά τη δήλωση του εκπροσώπου του Τόνι Μπλερ πως κατά το «δείπνο δεν αποφασίστηκε καμία μεγάλη νέα στρατιωτική πρωτοβουλία», οι εξελίξεις που ακολούθησαν το δείπνο, «αχνογράφησαν» τα πρώτα πιάτα απ' όσα μαγείρεψαν ή έβαλαν στις καλένδες να «μαγειρέψουν» οι οκτώ υψηλοί συνδαιτυμόνες του Βρετανού πρωθυπουργού (Γερμανός καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ, Πρόεδρος της Γαλλίας Ζακ Σιράκ, ο πρωθυπουργός Λιονέλ Ζοσπέν οι πρωθυπουργοί Ολλανδίας Βιμ Κοτ, Βελγίου Γκι Φερχοστάτ, Ισπανίας, Χοσέ Μαρία Αθνάρ, και ο ύπατος εκπρόσωπος της ΕΕ για Εξωτερική Πολιτική και Ασφάλεια, Χαβιέ Σολάνα)...

Ποια ήταν λοιπόν τα όσα μαγειρεύτηκαν στο «αθώο», κατά τα άλλα, δείπνο που έδωσε ο Βρετανός πρωθυπουργός προκαλώντας την αναμενόμενη μήνι των μη προσκεκληθέντων ηγετών της ΕΕ;

Πρώτα απ' όλα, οι πρακτικές πλευρές της ενεργοποίησης του άρθρου πέντε του ΝΑΤΟ περί στρατιωτικής συνδρομής στις ΗΠΑ. Οπερ διαφάνηκε απ' την, ένα 24ωρο μετά το δείπνο στην οδό Ντάουνινγκ, εσπευσμένη ανακοίνωση των ηγετών της Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας για την αποστολή και συμμετοχή εκατοντάδων στρατιωτών και στρατιωτικών αξιωματούχων των χωρών τους στον πόλεμο της Ουάσιγκτον.

Associated Press

Ετοιμοι οι Γερμανοί στρατιώτες να αναλάβουν δράση

Ενα 48ωρο μετά, (περασμένη Τετάρτη) ο Ιταλός υπουργός Αμυνας Αντόνιο Μαρτίνο ανακοίνωσε πως η Ρώμη θα συμβάλει στρατιωτικά με 2.700 άνδρες και με την αποστολή του αεροπλανοφόρου Γκαριμπάλντι, δύο φρεγατών, μαχητικών τζετ τύπου Χάριερ και μεταγωγικό πλοίο, πρόταση που υπερψήφισε λίγες ώρες μετά και η ιταλική Βουλή.

Την ίδια μέρα, ο Γάλλος Πρόεδρος Ζακ Σιράκ συναντήθηκε με τον Αμερικανό ομόλογό του Τζορτζ Ουόκερ Μπους στην Ουάσιγκτον και μετά την πολύ χαρακτηριστική φράση του τελευταίου πως «πέρα απ' την έκφραση συμπάθειας οι εταίροι στη συμμαχία πρέπει να κάνουν πράγματα, να αναλάβουν δράση», είπε πως το Παρίσι σκέφτεται την παροχή περαιτέρω στρατιωτικής βοήθειας προς τις ΗΠΑ, πέρα των 2.000 Γάλλων στρατιωτών που έχουν ήδη σταλεί για να συνδράμουν τους Αμερικανούς στον πόλεμο...

Το αλυσοδέσιμο των Ευρωπαίων «συμμάχων» στην πολλαπλώς ρηξικέλευθη στρατιωτική περιπέτεια (και ολέθριων επιπτώσεων σε παγκόσμια κλίμακα) δεν ήταν το μόνο που «μαγειρεύτηκε» και «συντονίστηκε» κατά το δείπνο του Τόνι Μπλερ. Και τούτο επειδή ένα μεγάλο μέρος της συζήτησης αφιερώθηκε στο ποιος και ποιο κομμάτι θα πάρει απ' την «πίτα» του ορυκτού πλούτου του Αφγανιστάν και της Κεντρικής Ασίας, διά του συντονισμού μεθοδεύσεων που θα οδηγήσουν στον - διακαώς επιθυμούμενο - έλεγχο του μελλοντικού καθεστώτος στην Καμπούλ... Γεγονός που αποδεικνύεται (μεταξύ άλλων) και από τις συντονισμένες προσπάθειες Βρετανίας-Γαλλίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ προκειμένου να «καθοριστεί» με απόφαση του σώματος η επόμενη «μεταβατική κυβέρνηση» στο Αφγανιστάν!

Εντούτοις, ο καθείς μπορεί να αντιληφθεί πως οι μεθοδεύσεις για το γεωπολιτικό έλεγχο του Αφγανιστάν δε θα μπορούσε να καταστούν επιτυχείς δίχως την «άδεια», συμμετοχή και συναίνεση άλλων σημαντικών παιχτών της διεθνούς γεωπολιτικής σκακιέρας (κυρίως χωρών του μουσουλμανικού κόσμου με, ίσως, πρώτο το Ιράν). Και υπό τις παρούσες συνθήκες, αυτή η συναίνεση, δε θα μπορούσε να θεωρηθεί ούτε «αναμενόμενη», ούτε «δεδομένη», δίχως την παρακάτω βασική προϋπόθεση: την επίτευξη μίας συμφωνίας - όχι με σκοπό την προσωρινή εκτόνωση...- για τη βιώσιμη επίλυση του παλαιστινιακού ζητήματος.

Ωστόσο η πολυπλοκότητα αυτών των ευαίσθητων, ρευστών ζητημάτων και αντιπαραθέσεων εντός του συσχετισμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων χρειάζονται κάτι παραπάνω από ένα δείπνο επί της οδού Ντάουνινγκ...

Εν μέσω των αμερικανοβρετανικών βομβαρδισμών η Παγκόσμια Τράπεζα (ΠΤ) δημοσίευσε (7 Νοέμβρη) ένα συνοπτικό κείμενο που περιέχει την «προσέγγισή της» όσον αφορά το θέμα της «ανοικοδόμησης» του μεταπολεμικού Αφγανιστάν. Εκτός από μαθήματα κυνισμού (μια από τις «προτεραιότητες» που σημειώνονται είναι η «τακτοποίηση» των χρεών του Αφγανιστάν προς την Τράπεζα, ύψους περίπου 23 εκατομμυρίων δολαρίων), οι συντάκτες της έκθεσης παραδίδουν και μαθήματα νεοαποικιακής «σκέψης». Αφού ξεμπερδεύει με το θέμα της ανθρωπιστικής βοήθειας, παραπέμποντάς το στην «διεθνή κοινότητα οργανώσεων αρωγής» των οποίων θα πρέπει «να ηγηθεί το σύστημα των ΗΕ», η έκθεση περνάει στο ψητό, το οποίο είναι η δημιουργία, μόλις η πολιτική κατάσταση το επιτρέψει - που χαρακτηρίζεται, καθόλου τυχαία, «ρευστή» προς το παρόν - ενός «μηχανισμού» ανοικοδόμησης.

Αυτός ο «μηχανισμός», λέει η ΠΤ, θα πρέπει να αποτελείται από δύο κομμάτια, ένα «εξωτερικό» και ένα «εσωτερικό». Το πρώτο κομμάτι θα το αποτελεί ένας άτυπος φορέας δανειοδότησης (trust fund), που θα συγκεντρώνει κεφάλαια, θα τα διανέμει και φυσικά θα υπαγορεύει τη χρήση τους. Σε αυτό, υπονοείται εμμέσως πλην σαφώς, η Τράπεζα κρατά για τον εαυτό της έναν πρωταγωνιστικό ρόλο, μαζί με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το δεύτερο κομμάτι, ένας εσωτερικός «φορέας ανοικοδόμησης» (reconstruction agency,) θα πρέπει να συσταθεί εκ του μηδενός, με ανθρώπους που θα μπορούν, προφανώς, να υλοποιήσουν μια «νέα κατεύθυνση» σε ό,τι αφορά την οικονομία της χώρας: η Τράπεζα, τονίζοντας ότι η επαναφορά σε μια οικονομία ανάλογη της προ του 1978 περιόδου «θα άφηνε τη χώρα μια από τις πιο φτωχές του κόσμου», αναφέρεται στην «ανάγκη» δημιουργίας ενός πλαισίου που θα «προσελκύσει Αφγανούς επιχειρηματίες του εξωτερικού», και θα υποβοηθήσει την «ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα». Προφανώς η Τράπεζα έχει κυρίως κατά νου τους γίγαντες του πετρελαίου, που προσβλέπουν, σε ένα μεταπολεμικό και υπό αμερικανικό έλεγχο Αφγανιστάν (κάτι που βεβαίως ακόμη δεν είναι ούτε καν ενδεχόμενο, αφού η ανατροπή των Ταλιμπάν δε θα σημάνει αναγκαστικά και την επικράτηση ειρήνης στη χώρα...), στη μετατροπή της χώρας σε ένα χώρο που θα φιλοξενεί τους αγωγούς διαμετακομιδής του κεντροασιατικού πετρελαίου - δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι επαναλαμβάνεται πολλές φορές στην έκθεση της Τράπεζας η απόλυτη προτεραιότητα που θα πρέπει να δοθεί στον τομέα της «ενέργειας και της ενεργειακής ασφάλειας», κάτι που φυσικά δεν αφορά τους δύστυχους κατοίκους της Καμπούλ...

Ποιο θα είναι το «κόστος» της ανοικοδόμησης η Τράπεζα αποφεύγει να το ορίσει, αλλά δίνει κάποια στοιχεία από πρόσφατες τέτοιες «επιχειρήσεις», ώστε να υπάρξουν μέτρα σύγκρισης: Στη Δυτική Οχθη και τη Γάζα, με πληθυσμό λιγότερο από 2 εκατομμύρια, τα δύο πρώτα χρόνια προτάθηκε το ποσό των 3 δισ. δολ., στο Λίβανο (4 εκατ. κάτοικοι) η «βοήθεια» ήταν 400 εκατ. δολ., για 10 χρόνια, στη Βοσνία (5 εκατ. κάτοικοι) οι υποσχέσεις βοήθειας ήταν 5,9 δισ. δολάρια, από το 1995 ως το 1999. Και το Ανατολικό Τιμόρ, με πληθυσμό μικρότερο του ενός εκατομμυρίου, δέχτηκε «βοήθεια» 350 εκατ. δολ., για μια τριετία. Βεβαίως οι συγκρίσεις με το Αφγανιστάν δεν είναι καθόλου δόκιμες: η χώρα των 18-20 εκατομμυρίων (συνολικά ο πληθυσμός της, μαζί με τους διεσπαρμένους στις πέντε ηπείρους πρόσφυγες και μετανάστες, θα έφθανε κανονικά τα 25 εκατ.) έχει καταστραφεί τόσο από τον εμφύλιο, που ποτέ δε σταμάτησε, που είναι αμφίβολο αν τέτοιου είδους ποσά θα έφθαναν για να «αναδομηθεί» η χώρα. Μια χώρα με ειδικές εδαφικές, κλιματολογικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, όπου η εκπαίδευση ή η δημόσια υγεία ποτέ δεν έφθασε σε ολόκληρη την επικράτεια. Μια χώρα της οποίας η παιδική θνησιμότητα είναι απίστευτα υψηλή (165:1.000), όπου η κοινωνία παραμένει αγκιστρωμένη σε φεουδαλικά πρότυπα, θεοκρατικές προλήψεις, ακραίο ρατσισμό σε βάρος των μειονοτήτων και των γυναικών.

Βεβαίως η ανάγκη να «διορθωθούν» τέτοια κακώς κείμενα αναφέρεται από την Τράπεζα μαζί με άλλες ανθρωπιστικές φιοριτούρες (π.χ. την αποναρκοθέτηση - 500 Αφγανοί χάνουν τη ζωή τους ή ακρωτηριάζονται από νάρκες το μήνα...), αλλά η ουσία είναι τα κεφάλαια και τα επιχειρηματικά πλάνα που θα αποφέρουν «πρώιμες νίκες» (διάβαζε, κέρδη), για τα οποία από τις 27 ως τις 29 Νοέμβρη θα μαζευτούν αξιωματούχοι της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΔΝΤ, της Ασιατικής Τράπεζας Ανάπτυξης κ.λπ., για να «τα βρουν»...