MotionTeam

Ολοένα και πιο καθαρά αποκαλύπτεται ότι το «Μεσοπρόθεσμο» δεν ψηφίστηκε για να πληρωθούν συντάξεις και μισθοί, αλλά για να εξασφαλίσει το κεφάλαιο νέα πεδία χρυσοφόρας δράσης, όπως από την πρώτη ώρα καταγγέλλει το ΠΑΜΕ

Από την πλευρά του, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Der Spiegel», ξεκαθαρίζει ότι τα δάνεια προς την Ελλάδα δεν αποτελούν «λευκή επιταγή», αλλά «η Ελλάδα πρέπει τώρα να γυρίσει σελίδα και να εφαρμόσει ένα άνευ προηγουμένου φιλόδοξο πρόγραμμα λιτότητας. Σίγουρα είναι σκληρό. Οι περικοπές, για τα γερμανικά δεδομένα, αντιστοιχούν σε 400 δισ. ευρώ, περισσότερα από το συνολικό γερμανικό προϋπολογισμό. Αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος να καλυφθούν οι παραλείψεις πολλών ετών».

Ο ίδιος καθορίζει ως κύριο ζήτημα τις αποκρατικοποιήσεις, σημειώνοντας ότι με την έντασή τους «δε θα εισρεύσουν μόνο χρήματα στα κρατικά ταμεία, αλλά θα απελευθερωθούν και σημαντικές αναπτυξιακές δυνάμεις». Φυσικά, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, όταν μιλάει για αναπτυξιακές δυνατότητες, εκείνο που εννοεί είναι τα νέα πεδία για μπίζνες και κερδοφορία για το μεγάλο κεφάλαιο.

Παράλληλα, προαναγγέλλει συνάντηση με τον Ε. Βενιζέλο, σημειώνοντας ότι «όταν τις επόμενες μέρες έλθει ο Ελληνας ομόλογός μου στο Βερολίνο, θα συζητήσω μαζί του πώς μπορούμε να προωθήσουμε αυτή τη διαδικασία» για τη «δημιουργία ανάπτυξης», σημειώνοντας: «Πείτε το όπως θέλετε, σχέδιο Μάρσαλ ή οτιδήποτε άλλο, σημασία έχει η Ευρώπη να βοηθήσει την Ελλάδα να δημιουργήσει ανάπτυξη (...) Εκεί βρίσκεται το καθήκον και η πρόκληση της γερμανικής οικονομίας και βιομηχανίας».

Στο πλαίσιο αυτό ο Χανς - Πέτερ Κάιτελ, πρόεδρος του Συνδέσμου Γερμανικών Βιομηχανιών, παίρνει τη σκυτάλη και επαναλαμβάνει ότι «η Ελλάδα χρειάζεται ένα Businessplan», επισημαίνοντας ότι απαιτείται ένα μακροπρόθεσμο πακέτο μέτρων, ώστε να καταστεί η χώρα ελκυστικότερη για τους επενδυτές, όπως η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, η φορολογική δικαιοσύνη (δηλαδή, οι φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο) και η διαφάνεια.

Από την πλευρά του, ο οίκος «Standard & Poor's» δηλώνει ότι η κυρίαρχη πρόταση για τη μετακύλιση των ελληνικών ομολόγων που λήγουν θα ισοδυναμεί με χρεοκοπία, σύμφωνα με τα κριτήριά του: «Πιστεύουμε (...) ότι ο σκοπός των χρηματοοικονομικών επιλογών είναι να μειώσουν το ρίσκο μας βραχυπρόθεσμης χρεοκοπίας ή μιας αναδιάρθρωσης χρέους με "κούρεμα" και να δώσουν στην ελληνική κυβέρνηση περισσότερο χρόνο να προχωρήσει τη δημοσιονομική ενοποίηση και τις μεταρρυθμίσεις».

-- Θα ήθελα το σχόλιό σας για τις επιθέσεις και την άσκηση βίας σε βάρος βουλευτών του ΠΑΣΟΚ το τελευταίο διάστημα.

-- Η αντιπαράθεση αυτή είναι άκρως καιροσκοπική, άρα και άκρως επικίνδυνη. Παίρνει αυτή τη μορφή χωρίς το περιεχόμενο της αντιπαράθεσης κατά τη γνώμη μου να είναι ουσιαστικό. Μου θυμίζει αρχές της δεκαετίας του '50, μέσα της δεκαετίας του '50, όπου, ξέρετε, τότε, αυτό που εμείς λέμε αστικό πολιτικό σύστημα ήταν υπό διαμόρφωση και τότε ήταν εύκολο ένα κόμμα της αντιπολίτευσης να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση, μιας και τα αστικά κόμματα δεν ήταν ισχυρά, δεν ήταν διαμορφωμένα κ.λπ. Αυτό εκφράζει η αντιπαράθεση κυρίως από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να το χρεώνω ή να είμαι σε θέση να του χρεώσω όλες τις ενέργειες.

Ολη η συζήτηση που γίνεται τώρα, αν θέλετε και η αντιπαράθεση ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ., όλη αυτή η συζήτηση που γίνεται για τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας - που μέχρι πριν 1 - 2 χρόνια όποιος μιλούσε για κυριαρχικά δικαιώματα θεωρούνταν ότι ήταν στο παρελθόν -, όλη αυτή η συζήτηση είναι μια μίμηση της δεκαετίας του '50, όπου διεκδικείται η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού ή η διαμόρφωση ενός νέου αντιπολιτευτικού μπλοκ, που θα πιάνει μια φτερούγα απ' το ΠΑΣΟΚ, που θα πιάνει τον ΣΥΝ ή και μια φτερούγα από τον ΣΥΡΙΖΑ με επιδίωξη, θα έλεγα, κυριολεκτικά την ενεργητική συμμετοχή τους στην αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, που όμως δεν θα αλλάξει τίποτα ουσιαστικό για το λαό. Και παίρνει αυτή τη μορφή η αντιπαράθεση που είναι μορφή εκφυλισμού.

Να ξεκαθαρίσω όμως και το εξής πράγμα: Η οξύτατη πολιτική κριτική απέναντι στην κυβερνητική πολιτική και σε άλλα κόμματα, δε σημαίνει λεκτική και ιδεολογική βία. Αλλο η σωματική βία. Και εμείς λέμε ότι η πολιτική της κυβέρνησης είναι εγκληματική, σε καμία περίπτωση όμως δε θεωρούμε ότι αυτό μπορεί να λυθεί με τέτοιου τύπου αποδοκιμασίες ή με γιαουρτώματα ή με μούντζες κ.λπ. Και τέλος, κοιτάξτε να δείτε, η πλατεία των αγανακτισμένων που βεβαίως είχε και απλό κόσμο, ως ένα βαθμό έκφραζε και μια αυθόρμητη αγανάκτηση, έγινε προσπάθεια - θα το πω καθαρά - από όλα τα κόμματα της Βουλής, εκτός από εμάς, να ερμηνευτεί κατά το δοκούν, να ομογενοποιηθεί.

Εβγαινε ο καθένας κι έλεγε «αυτό λένε οι αγανακτισμένοι». Και επιπλέον, έγινε μια διαπάλη μέσα στις πλατείες για το ποιος θα πάρει την καθοδήγηση αυτού του κινήματος. Απ' όλα τα κόμματα, πλην του ΚΚΕ. Σας το λέω καθαρά. Οχι ότι εμάς δεν μας ενδιαφέρει να επιδράσουμε σε ανθρώπους που έχουν αγανάκτηση και αν θέλετε να ασκήσουμε και επιρροή. Αλλο αυτό και άλλο ο τυχοδιωκτισμός και η ομογενοποίηση απόψεων τόσο διαφορετικών, αν θέλετε, κι από πλευράς μεθοδολογίας, τακτικής, συνθημάτων.

-- Σήμερα διάβαζα μια ανακοίνωσή σας, παρεμβαίνοντας στην κόντρα ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ, όπου εσείς μιλάτε για ακροδεξιούς, δεν λέτε δηλαδή ποιος είναι, κάνετε έναν χαρακτηρισμό - ομπρέλα και λέτε ότι είναι ακροδεξιοί, τι εννοείτε;

-- Και στη Βουλή θέσαμε ζητήματα και η αρθρογραφία μας το βάζει. Η «πάνω» πλατεία π.χ. της Αμαλίας - αφαιρώ τον απλό κόσμο που πάει, αυτόν που δε θέλει να ενταχθεί σε ένα συγκεκριμένο κόμμα, δεν το συζητάμε -, αλλά η «πάνω» πλατεία, από τις πρώτες μέρες που εμφανίστηκε το Σύνταγμα, οι διαδηλώσεις του Συντάγματος και σε αρκετές άλλες πλατείες πόλεων της Ελλάδας, η «πάνω» πλατεία έχει δυνάμεις οι οποίες ανήκαν και στο χώρο της ΝΔ, αλλά κυρίως δυνάμεις εθνικιστικές, ρατσιστικές και εν πάση περιπτώσει που κάθε άλλο παρά θέλουν να παλέψουν από προοδευτική πλευρά την πολιτική της κυβέρνησης.

Ο,τι θέλετε έχει εκεί. Ομάδες φιλάθλων. Αυτοί που προσφέρουν υπηρεσίες μπράβων στα νυχτερινά κέντρα, ό,τι θέλετε... Βεβαίως, υπήρχε και απλός κόσμος, φτωχός δεν το συζητάμε, υπήρχαν άνθρωποι που κάνανε κουμάντο, δεν ήταν όλοι αυθόρμητα αγανακτισμένοι, ή μάλλον αγανακτισμένοι που αυθορμήτως προσήλθαν στο Σύνταγμα. Και να σας πω κάτι, όταν γεμίζει μια πλατεία από λαό, ποιος φαντάζεται ότι δεν θα γίνει προσπάθεια από κόμματα, από μηχανισμούς, από υπηρεσίες να μπουν μέσα σ' αυτήν την πλατεία και να την καθοδηγήσουν έτσι ή αλλιώς. Η «κάτω» πλατεία πάλι είχε τη δική της ιδιομορφία, επίσης συγκεκριμένος πολιτικός χώρος.

-- Είναι σωστή ανάγνωση ότι αυτό εννοείται και για τα επεισόδια εναντίον πολιτικών; Γιατί σήμερα βγάλατε αυτή την ανακοίνωση που συζητάμε για την κόντρα ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ που μιλάτε για ακροδεξιούς.

-- Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να ξέρω - ούτε και μας ενδιαφέρει να κάνουμε ανακρίσεις, ούτε αστυνομία είμαστε -, ποιοι ήταν στην Κομοτηνή, ποιοι ήταν στο Βόλο, ποιοι ήταν στα Ιωάννινα. Και να σας πω και κάτι άλλο, και όταν ακόμα υπάρχουν δυνάμεις παρασκηνιακές, το γεγονός ότι μαζεύεται κόσμος οπωσδήποτε πατάει στη δικαιολογημένη αγανάκτηση του λαού. Και ξέρετε, οι προβοκάτσιες και οι σχεδιασμοί δεν προχωράνε αν δεν πατάνε σε υπαρκτά προβλήματα. Το πρόβλημα όμως είναι ότι στρατεύουν ένα τμήμα του λαού όχι μόνο σε λαθεμένη μέθοδο πολιτικής αντιπαράθεσης - και αυτό γίνεται -, αλλά και σε λαθεμένες απόψεις, συντηρητικές, συμβιβαστικές.

-- Κατηγορήσατε τα κόμματα της Βουλής πλην του ΚΚΕ ότι κατά το δοκούν πήγαν να ερμηνεύσουν το μήνυμα της πλατείας...

-- Από τις πολιτικές τους δηλώσεις

-- Και εσείς στέκεστε απέναντι και αφορίζετε ουσιαστικά μέσω της αποσύνδεσης του μηνύματος του κόσμου...

-- Λάθος.

-- Οταν λέτε ότι μέχρι και μπράβοι ήταν κάτω, ομάδες οργανωμένων φιλάθλων, στην πάνω μεριά της πλατείας.

-- Ναι ήταν. Αυτοί που κρεμάνε τον αγκυλωτό, αυτοί που λένε «οι 300 στην αγχόνη». Ναι, δεν είναι ο απλός αγανακτισμένος άνθρωπος. Ακούστε, κάνουμε περιοδείες όλα τα στελέχη του Κόμματος και πηγαίνοντας στις γειτονιές, στους τόπους δουλειάς ακούς τα πάντα. Πολλά απ' αυτά τα ακούς και στο Σύνταγμα. Ε, σας πληροφορώ ότι είναι άλλος ο τύπος συζήτησης στους τόπους δουλειάς, άλλο πράγμα. Είναι αναγνωρίσιμοι αυτοί που λέμε.

-- Εχει σημασία αν κάποιος έρχεται από την Κάτω Κηφισιά ή από το Περιστέρι; Οταν μοιράζεται την αγωνία του ότι δεν αντέχει άλλο τη φορολογία; Γιατί πρέπει να είναι κομματικά ομοιογενές ένα τέτοιο πλήθος;

-- Η πλειοψηφία του λαού δεν είναι κομματικά οργανωμένη ούτε και πρόκειται να είναι. Ενα μεγάλο μέρος του λαού υιοθετεί απόψεις που μπορεί εν μέρει να είναι του ενός κόμματος ή του άλλου. Ξέρουμε πολύ καλά πώς σκέφτεται ο κόσμος.

-- Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται τα κόμματα πια κ. Παπαρήγα, ο κόσμος δίνει 50% στον κανένα, ο κόσμος δίνει τα χαμηλότερα δυνατά ποσοστά στο κομματικό μας σύστημα.

-- Μη βιάζεστε. Αυτή η άποψη που λέει δε δέχομαι το πολιτικό σύστημα, γενικά τα κόμματα, τα συνδικάτα, ό,τι οργανωμένο, αυτή η άποψη είναι ο διάδρομος για να παίξουν οργανωμένες δυνάμεις πάνω στο λαό. Εγώ θα συμφωνήσω στο εξής πράγμα: Ο λαός να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, να μπει ένα τέρμα στα άμαζα σωματεία, να μπει ένα τέρμα στα σωματεία να δουλεύουν μόνο οι διοικήσεις, να μπει ένα τέρμα οι εκλογές στα συνδικάτα να είναι μόνο κομματική αναμέτρηση.

Να γίνονται απολογιστικές συνελεύσεις στα σωματεία και να πηγαίνουν οι πάντες από τον ακροδεξιό μέχρι τον κομμουνιστή και να γίνεται κριτική στα πεπραγμένα. Οταν διοικήσεις συλλόγων και σωματείων δεν ανταποκρίνονται στα συμφέροντα των εργαζομένων να γίνονται έκτακτες συνελεύσεις με βάση τα καταστατικά, εκλογές, αλλαγή συσχετισμού δύναμης, μία τέτοια ζωντανή διαδικασία από τα κάτω. Και σ' αυτή τη διαδικασία πρέπει να μπουν αυτοί οι οποίοι βεβαίως δεν εντάσσονται στα κόμματα, είναι όμως εργάτες, υπάλληλοι.

Κάνετε λάθος. Εμείς δεν καταλαβαίνουμε μαζικό κίνημα χωρίς - αν θέλετε - και τη σχέση συνειδητού και αυθόρμητου. Αυτό που επικρίναμε στην πλατεία είναι η αντιπαράθεση του συνειδητού προς το αυθόρμητο, η αντιπαράθεση του οργανωμένου προς το ανοργάνωτο. Η πλατεία μπορεί να έχει και οργανωμένους και ανοργάνωτους, κι αυτοί που απέχουν από τις εκλογικές διαδικασίες. Μιλάμε για πολιτικές δυνάμεις και μηχανισμούς που έπαιξαν στην πλατεία. Οχι για τον απλό κόσμο που μπορεί να έχει από ακροδεξιές απόψεις μέχρι οτιδήποτε.

-- Να σας κάνω μια ερώτηση για το ΚΚΕ. Δημοσκοπικά και πολιτικά ανεβαίνει, χαρακτηρίζεται όμως από μια πολιτική μοναξιά κατά την άποψή μου. Το ΠΑΜΕ, που επηρεάζεται από το ΚΚΕ, διαδηλώνει μόνο του. Αυτή η μοναξιά, η πολυδιάσπαση της αριστεράς θα παραμείνει ο κανόνας; Γιατί είναι ένας κανόνας που προφανώς διευκολύνει τον δικομματισμό ή μπορεί να υπάρξει λύση σ' αυτό το πρόβλημα.

-- Θα το πω για άλλη μια φορά η βάση και ο πυρήνας της πολιτικής του ΚΚΕ είναι το εξής πράγμα: Οποιαδήποτε αλλαγή στην Ελλάδα και πολύ περισσότερο η αλλαγή για την ανατροπή του αστικού πολιτικού συστήματος - να το πω έτσι - θα είναι έργο της πλειοψηφίας του λαού. Και μάλιστα, όχι προϊόν κάποιων τέτοιων ενεργειών, να κυνηγάμε τους βουλευτές, θα είναι έργο που θα εκφράζει μια ορισμένη οργάνωση και πολιτική συνείδηση. Ενδεχομένως, όλοι όσοι θα πάρουν μέρος σ' αυτόν τον αγώνα, δεν θα ταυτίζονται πλήρως, ούτε είναι δυνατόν να ταυτίζονται με το ΚΚΕ.

Επομένως, για μας η βάση της συμμαχίας και της κοινωνικής και της πολιτικής πρέπει να στηρίζεται όχι στο αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, εκσυγχρονιστές μη εκσυγχρονιστές, λαϊκιστές - εκσυγχρονιστές αλλά στη βάση της σύγχρονης διάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας: Εργατική τάξη - φτωχά, μικροαστικά λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου. Σε συγκεκριμένη πολιτική γραμμή αντίθεσης στην κυριαρχία, στην εξουσία των μονοπωλίων.

Να σας πω όμως και κάτι άλλο. Εγιναν αυτές τις μέρες απεργιακές κινητοποιήσεις. Η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο αριθμό απεργιακών κινητοποιήσεων. Τι δείχνετε στον κόσμο; Το Σύνταγμα και πώς προσέρχονται συντεταγμένα ή μη διάφορες δυνάμεις. Αν θέλουμε να δώσουμε την πραγματική εικόνα της κατάστασης, να πάμε από τις 3 η ώρα έξω από τους τόπους δουλειάς, όπου οι εργοδότες εκβίαζαν τους εργαζόμενους, πήγαιναν από τις 2 η ώρα τη νύχτα, όπου άλλοι εργάτες πήδαγαν από τις μάντρες για να απεργήσουν και άλλοι εργάτες βιάζονταν να πηδήσουν από μέσα για να μην απεργήσουν. Εκεί χτυπάει η καρδιά του αγώνα. Δεν υποτιμούμε τις πλατείες. Και εμείς πάμε στις πλατείες και κάνουμε πορείες.

-- Αυτό βέβαια και στο Δημόσιο, που δεν εκβιάζονται, εκεί δεν απήργησαν επίσης.

-- Είναι πολύ εύκολο να πάω στην πλατεία Συντάγματος το απόγευμα και το πρωί, είτε είμαι ιδιωτικός, είτε δυστυχώς και δημόσιος υπάλληλος. Να πάω στη δουλειά μου, ή να απεργώ, αλλά να πηγαίνω στην υπηρεσία και να λέω ότι ήμουν άρρωστος και να φέρνω χαρτί γιατρού. Κοιτάξτε, αυτό το κίνημα αν δεν ξεπεράσει αυτούς τους φόβους, τις αναστολές - που είναι και συλλογικοί φόβοι και αναστολές - σε προσωπικό επίπεδο, δε θα έχει αποτελέσματα. Ξέρετε τι είναι; Είναι αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού και η πολιτική θα συνεχίζεται και θα γίνεται πολύ χειρότερη.

-- Είχε διατυπώσει ο κύριος Τσίπρας και σήμερα ο κύριος Σκουρλέτης μια οριζόντια συνεργασία και της αριστεράς πολύ περισσότερο, αλλά και όπως μας είπε χωρούν ακόμα και διαμαρτυρόμενοι από το ΠΑΣΟΚ, ή ακόμα και από τη λαϊκή δεξιά, στη βάση της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους και αλλαγής της οικονομικής πολιτικής. Σας βρίσκει αντίθετη μια τέτοια πρόταση;

-- Η συνεργασία πρέπει να πατάει στα αντικειμενικά συμφέροντα των κοινωνικών δυνάμεων - εργατική τάξη, μικροαστικά λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου. Που σημαίνει ότι η συνεργασία είναι η κοινή δράση μέσα στο κίνημα. Αυτή τη στιγμή έχουμε σωματεία, έχουμε ομοσπονδίες, έχουμε μορφές οργάνωσης κλασικές, τυπικές και νέες μορφές οργάνωσης; Μέσα εκεί δεν είμαστε όλοι μαζί; Γιατί πρέπει να ψάξουμε στη βάση ένα άλλο «όλοι μαζί»; Πάμε στο επίπεδο των πολιτικών συμμαχιών, των κομματικών. Αλλο επίπεδο αυτό.

-- Υπάρχει όμως αυτή η βάση. Δηλαδή, κι εσείς είστε εναντίον του μνημονίου, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κατά του μνημονίου...

-- Και η ΝΔ είναι κατά του μνημονίου.

-- Και βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή ζητάει την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, κάτι που νομίζω και εσείς το έχετε θέσει.

-- Οχι, δεν έχουμε θέσει τέτοιο πράγμα εμείς.

-- Εχετε ζητήσει. Τι έχετε ζητήσει; Να μην πληρωθεί το χρέος;

-- Μα, βλέπετε; Δεν είναι έτσι. Η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, του συνολικού είναι αυτό που συντελείται μέσα στην ΕΕ και στο ελληνικό κοινοβούλιο, με εξαίρεση το ΚΚΕ, στην ουσία είναι η συζήτηση για τη μορφή ή και το περιεχόμενο ή το ποσοστό της χρεοκοπίας στην Ελλάδα. Μάλιστα, η λαϊκή χρεοκοπία δεν είναι μέσα στη διαπραγμάτευση. Γιατί η λαϊκή χρεοκοπία έχει συντελεστεί και θα γίνει ακόμα χειρότερη. Αυτό που συζητούν είναι αυτό που εμείς λέμε, αν θέλετε, πολιτικά η απαξίωση του κεφαλαίου στην Ελλάδα και στο πλαίσιο της ευρωζώνης. Θα είναι 10%, 20%, 30%; Αυτό συζητιέται. Αυτό δεν είναι απάντηση στην κρίση. Αυτό είναι διέξοδος από την κρίση προς όφελος των πιστωτών, προς όφελος συνολικά των μονοπωλίων. Αυτό συζητιέται. Η αναδιαπραγμάτευση δεν αφορά το λαό. Θα πάμε να συμμαχήσουμε;

-- Δε νομίζετε πως ήρθε η ώρα να υπάρξει μια συνεργασία στην αριστερά, με όλες τις δυνάμεις εκείνες που προσβλέπουν σε μια αλλαγή του πολιτικού συστήματος για να μπορέσετε εσείς ως τρίτος πόλος, ενωμένος, να μπορέσετε να αλλάξετε το σύστημα και να γίνετε μια πλειοψηφούσα άποψη στην κοινωνία;

-- Αν υπήρχε τέτοια κοινή αντίληψη, θα έπρεπε πρώτοι εμείς να επιδιώξουμε τη συνεργασία. Δεν υπάρχει κοινή αντίληψη και κοινή κατεύθυνση. Τι θα πει λαϊκή δεξιά; Είναι άλλο πράγμα. Εμείς μιλάμε για τους εργατοϋπάλληλους. Δεν ξεκινάμε από το αν είναι στη λαϊκή δεξιά ή στη λαϊκή ακροδεξιά ή στη λαϊκή αριστερά ή στην εκσυγχρονιστική αριστερά. Πίσω από αυτούς τους πολιτικούς όρους για συνεργασία, θα σας το πω καθαρά, κρύβεται η πρόθεση για μια συμμαχία, η οποία απλώς θα φέρει μια νέα διάταξη των πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα, που θέλουν να αλλάξουν επιμέρους και περιφερειακά ζητήματα και όχι να αλλάξει η γενική γραμμή πλεύσης, ή όπως τη λέμε εμείς, η στρατηγική και το πρόγραμμα.

Γι' αυτό σας είπα, είμαστε στη δεκαετία του '50 όπου τότε υπήρχε μια μεγάλη διαμάχη σε όλα τα κόμματα, όπου ένα τμήμα εξέφραζε τη σύγχρονη αστική τάξη που ήταν υπέρ του ευρωπαϊκού προσανατολισμού, ένα άλλο τμήμα που δεν ήταν υπέρ του ευρωπαϊκού προσανατολισμού, αυτοί που ήθελαν να μπούμε στην ΕΟΚ και οι άλλοι που ήθελαν να αναβάλλουμε την ΕΟΚ, αυτοί που ήθελαν να φύγει ο θρόνος και ο στρατός ως κέντρα άσκησης εξουσίας και να πάμε στο αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα. Και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και όλοι αυτοί, είναι ακριβώς στην καρδιά αυτής της συζήτησης με στόχο τι; Να πάρει ένα μερίδιο από την πίτα εξουσίας. Εμείς μερίδιο στο αστικό πολιτικό σύστημα δεν θέλουμε. Και όσο ο λαός είναι στην αντιπολίτευση θα είμαστε και εμείς στην αντιπολίτευση. Αν το ΚΚΕ κρατούσε όλη αυτή τη γραμμή όλα αυτά τα χρόνια, δε θα είχαμε ούτε αυτό το κίνημα κατά του μνημονίου, ούτε αυτό το κίνημα κατά της ΕΕ.

-- Αυτό που λέτε σημαίνει ότι ακόμα κι αν φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού, στο χείλος της χρεοκοπίας, δεν πρόκειται το ΚΚΕ να μετάσχει σε μια κυβέρνηση οικουμενική, σε μια κυβέρνηση συνεργασίας; Για παράδειγμα στην κυβέρνηση Τζαννετάκη, είχε πάρει μέρος.

-- Εκείνο ήταν μια συγκεκριμένη, προσωρινή κυβέρνηση. Θα σας πω το εξής. Οικουμενική κυβέρνηση για να γλιτώσει η Ελλάδα τη χρεοκοπία, σημαίνει κυβέρνηση για να χρεοκοπήσει εντελώς ο λαός. Σε μια τέτοια κυβέρνηση βεβαίως δεν παίρνουμε μέρος.

Πόσες φορές έχουμε πει ότι πάμε για ελεγχόμενη χρεοκοπία. Δεν μπορεί να γίνει διέξοδος από την κρίση, εκτός από την πλήρη χρεοκοπία του λαού - η οποία θα είναι όχι προσωρινή, αλλά μόνιμη - αν δε γίνει ένας διακανονισμός τι θα χάσει το τραπεζικό σύστημα και αν θα χαθεί χρηματικό μέρος του κεφαλαίου, εμπράγματο, ποιες παραγωγικές δυνάμεις θα καταστραφούν. Και το ιδιαίτερο που υπάρχει, είναι η βαθιά κρίση στην ευρωζώνη. Κοιτάξτε, ούτε η οικουμενική κυβέρνηση στην Ελλάδα θα σώσει τον ελληνικό καπιταλισμό, ακριβώς γιατί η Ελλάδα ενταγμένη μέσα στην ΕΕ θα δεχθεί μεγάλο πλήγμα από την όξυνση της κρίσης στην Ισπανία, στην Ιταλία, από ανταγωνισμούς μέσα στην ΕΕ και σε παγκόσμιο πεδίο. Δεν είμαστε στην περίοδο εκείνη όπου μια χώρα μπορούσε να διαχειριστεί την κρίση μόνη της, μακριά από την ΕΕ.

-- Μεγάλο συνασπισμό ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, σαν αυτόν που επιχειρήθηκε πριν από μερικές μέρες, βλέπετε το επόμενο διάστημα ή πιστεύετε ότι εγκαταλείφθηκε αυτό;

-- Εγινε το πρώτο βήμα, απλώς υπάρχει μια διαμάχη ποιος θα έχει το πάνω χέρι και ενδεχομένως να χρειαστεί να γίνουν κάποιες αλλαγές στα ίδια τα κόμματα. Μπορεί να έχουμε άλλες ηγεσίες, ακόμα μπορεί να έχουμε και διασπάσεις.

-- Για να οδηγηθούν στη συνεργασία μετά;

-- Νομίζω ότι το κυρίαρχο σχέδιο που υπάρχει στην Ελλάδα είναι η συναίνεση των δύο κομμάτων και εδώ βρίσκεται ο κύριος Καρατζαφέρης και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που βλέπουν ότι κινδυνεύουν να μείνουν απ' έξω, ενώ θα προτιμούσαν μια κεντροδεξιά ή μια κεντροαριστερή κυβέρνηση, γιατί σου λέει «αν τα βρουν οι δυο τους εμείς θα είμαστε οι τσόντες».

Μπορεί, λοιπόν, το ΚΚΕ, να πάρει μέρος σε μια τέτοια συζήτηση; Και πάλι, ακόμα κι αν υπήρχε δυνατότητα μιας πολιτικής συνεργασίας, ριζοσπαστικής κ.λπ., αν ο λαός δεν μπει μπροστά και περιμένει μόνο μέσα από μια εκλογική συνεργασία να αλλάξει μια κατάσταση, εγώ σας λέω, και μια κυβέρνηση του ΚΚΕ, μόνη της, την άλλη μέρα έχει να αντιμετωπίσει την κυριαρχία των μονοπωλίων και των αποφάσεων της ΕΕ στην Ελλάδα 100%.

Αν, λοιπόν, δεν έχεις ριζική αλλαγή, στο πεδίο της οικονομίας και στο κοινωνικό επίπεδο, αυτή η κυβέρνηση δεν πρόκειται να κάνει τίποτα. Δεν είναι, λοιπόν, ζήτημα, απλώς μιας σύνθεσης του πεδίου της συνεργασίας. Εδώ πια συγκρούονται οι δύο δρόμοι ανάπτυξης, όπως λέμε εμείς. Ωριμάζει αντικειμενικά η ανάγκη αλλαγής στο επίπεδο της εξουσίας, μόνο που ακόμα ένα μεγάλο μέρος του λαού δεν έχει πειστεί ότι έχει τη δύναμη ή ότι πρέπει να το κάνει. Σε αυτό το διάστημα εμείς τι να κάνουμε; Να πάμε να παζαρέψουμε αν θα πάμε με το ΠΑΣΟΚ ή με ένα ανανεωμένο ΠΑΣΟΚ ή αν θα κάνουμε αντιμνημονιακή κυβέρνηση, οικουμενική κυβέρνηση, που θα είμαστε λίγο απ' όλα; Αυτή η κυβέρνηση θα είναι θνησιγενής. Μάλιστα, έτσι, αυτού του τύπου η οικουμενική, ΠΑΣΟΚ - ΝΔ θα τα βρούνε. Ε, αν χρειαστούν και καμιά βοήθεια, δεξιά ή αριστερά... Εμείς δε θα τη δώσουμε αυτή τη βοήθεια.