ICON

«Τα πολιτικά ζητήματα που εγείρει το αντικομμουνιστικό μνημόνιο που εισηγήθηκε, για δεύτερη φορά, ο Σουηδός ευρωβουλευτής Γ. Λίντμπλαντ στις 14 Δεκεμβρίου, και προωθείται για ψήφιση στο Συμβούλιο της Ευρώπης, απαιτούν την άμεση αντίδρασή μας, ενώ συγχρόνως προκαλούν τον έντονο προβληματισμό μας.

Ηδη από τον τίτλο, "Ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων", το αντικομμουνιστικό αυτό μνημόνιο καθιστά αντιληπτή τη διάθεση ορισμένων να αναθεωρήσουν και να ξαναγράψουν την ευρωπαϊκή ιστορία.

Δεν είναι δυνατό όμως σε καμία περίπτωση να ταυτίζεται η κομμουνιστική ιδεολογία με εκείνη του ναζισμού και του φασισμού. Η ταύτιση αυτή, αθεμελίωτη και χωρίς συγκεκριμένες ιστορικές αναφορές, επιθυμεί ουσιαστικά να διαγράψει από τη συλλογική, την ιστορική μνήμη, την άλλη πλευρά, για να επιβάλει με τη σειρά της και με τρόπο αντίστοιχα ολοκληρωτικό, τη δική της μονόπλευρη αλήθεια. Η αλήθεια αυτή, που θα επισημοποιηθεί εάν υπερψηφιστεί το εν λόγω μνημόνιο, θα καταφέρει μεγάλο πλήγμα σε μία εποχή που καθημερινά χρειάζεται να ξαναθυμάται αλλά και να επανεφευρίσκει την ιστορία της».

Γιατί όμως τώρα τέτοια πρεμούρα για μια απόφαση κατά του κομμουνισμού; Γιατί 15 χρόνια μετά;

Οι εξελίξεις στην Ανατολική Ευρώπη το 1989 δημιούργησαν μια σιγουριά στις δυνάμεις του αστικού στρατοπέδου ότι ξεμπέρδεψαν μια για πάντα με τις επαναστατικές ιδέες ανοίγοντας το δρόμο για την ιδεολογική παντοκρατορία του καπιταλισμού. Ηταν η περίοδος των θεωριών περί του τέλους της ιστορίας.

Δυστυχώς γι' αυτούς η ιστορία συνεχίζεται. Από τα βουνά του Μεξικού μέχρι τους δρόμους της Βαγδάτης και της Παλαιστίνης, από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με τα μεγάλα αντιιμπεριαλιστικά συλλαλητήρια μέχρι τη μεγάλη απεργία στα μεταφορικά μέσα της Νέας Υόρκης, η εργατική τάξη και η νεολαία δηλώνουν βροντερά το "παρών" τους.

Στις ίδιες τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης η φρίκη της καπιταλιστικής παλινόρθωσης έχει σπρώξει μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης στο δρόμο του αγώνα και της αντίστασης.

Τα όνειρά μας εξακολουθούν να είναι ο εφιάλτης τους και τρέχουν να εξασφαλίσουν ψηφίσματα καταγγελίας για να δημιουργήσουν ένα κλίμα απαγόρευσης και τρομοκρατίας του αγώνα μας.

Γι' αυτό, το γεγονός του μνημονίου πρέπει να αναδειχτεί όσο πιο πλατιά γίνεται μέσα στις γραμμές του αγωνιζόμενου κινήματος όχι μόνο για να αποτρέψουμε την ψήφισή του αλλά και για να δείξουμε το φόβο του κεφαλαίου από την παγκόσμια αντίσταση της εργατικής τάξης.

ΜΑΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ, αυτή είναι η θεωρητική βάση του μνημονίου και αυτό μας γεμίζει με αισιοδοξία και πείσμα για τους αγώνες που έχουμε μπροστά μας».