Η αναπαραγωγή της πιο αντιδραστικής προπαγάνδας γύρω από την «υπόθεση τρομοκρατία», όπως αυτή εκτυλίσσεται από τα επιτελεία της αστικής τάξης, η οποία ταυτίζει τη δράση κάθε ομάδας, όπως η «17Ν», κατασκευασμένης, ή χρησιμοποιημένης από τις μυστικές υπηρεσίες, των ιμπεριαλιστικών κρατών, με την επαναστατική βία και τοποθετεί τις ρίζες της στη μαρξιστική - λενινιστική κοσμοθεωρία, στρώνει το έδαφος, για να εξαπολυθεί νέα, ακόμη πιο βάρβαρη, επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα. Το ζήτημα που, σε τελευταία ανάλυση, θέτουν είναι η καρδιά του πολιτικού προβλήματος, σε κάθε ταξική κοινωνία, που δεν είναι άλλο από το ζήτημα της εξουσίας, και ποια κοινωνική τάξη την έχει και την ασκεί. Βεβαίως, μπορεί η αστική εξουσία να είναι ισχυρή, αλλά όχι ανίκητη. Η άρχουσα τάξη τη θέλει πανίσχυρη, νομίζοντας πως θα την κάνει ανίκητη. Αλλωστε, στο όνομα της «εξάρθρωσης της τρομοκρατίας», ενισχύουν τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, το νομοθετικό οπλοστάσιο με τους τρομονόμους, που περιστέλλουν ατομικές ελευθερίες και δημοκρατικά δικαιώματα του λαού, επιδιώκουν να βάλουν εμπόδια, προκειμένου να ανακόψουν τη μαζική συμμετοχή της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων, στην κοινωνικοπολιτική δράση την οποία ποινικοποιούν. Στοχεύουν στην επιβολή της «ταξικής ειρήνης» διά της κρατικής βίας, στην ανακοπή των διεκδικητικών αγώνων, κόντρα στη βάρβαρη επιθετική πολιτική του κεφαλαίου, της ιμπεριαλιστικής τάξης και των πολέμων που σπέρνουν δολοφονώντας λαούς. Και τους βολεύει, για να επιβάλλουν τους σκοπούς τους, και η προβοκάτσια με την ατομική τρομοκρατία και τις πολιτικές δολοφονίες και η «εκστρατεία ενάντιά της».
Σε τελευταία ανάλυση, σπεύδουν να προλάβουν τη μαζική αμφισβήτηση της πολιτικής και της εξουσίας τους από τις πλατιές λαϊκές μάζες. Που επίσης συνδέεται με την ικανότητα του λαού, να πορευτεί το δικό του δρόμο ανάπτυξης για τα δικά του συμφέροντα, και που στις σημερινές συνθήκες και τη διεθνή και εσωτερική πραγματικότητα, δεν είναι άλλος από το δρόμο του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, δηλαδή το σοσιαλισμό. Με δεδομένο δε ότι στον παγκόσμιο ιδεολογικοπολιτικό στίβο το αντίπαλο δέος του σοσιαλισμού έχει ανατραπεί, τους βολεύει αυτή η ταχτική. Δηλαδή, να ταυτίζουν την επαναστατική δράση της εργατικής τάξης, τη μαζική λαϊκή κοινωνικοπολιτική δράση με την «τρομοκρατία». Τελευταία, ταυτίζουν την τρομοκρατία με τη σοσιαλιστική εξουσία. Η οποία λένε ότι εγκαθιδρύθηκε με τη βία. Λες και η σοσιαλιστική εξουσία δεν ήταν το αποτέλεσμα της ταξικής πάλης και της νίκης της τεράστιας πλειοψηφίας του λαού κατά των ολίγων κεφαλαιοκρατών. Λες και δεν ήταν η αστική τάξη που όταν έχασε τη Ρωσία από το άρμα του ιμπεριαλισμού, έκανε στρατιωτική επίθεση στη νεαρή τότε σοβιετική εξουσία,(επέμβαση Αντάντ, στην οποία συμμετείχε και η Ελλάδα του Βενιζέλου), σπρώχνοντας στον εμφύλιο πόλεμο. Ποιος, λοιπόν, επέβαλε τη βία των όπλων στην τότε Σοβιετική Ρωσία; Και τι έπρεπε η ίδια να κάνει να μην αντισταθεί, να μην υπερασπίσει την επανάσταση ενάντια σ' όλους όσοι τη χτυπούσαν με τα όπλα;
Αλλά οι ΗΠΑ πώς συγκροτήθηκαν σε «έθνος-κράτος» καπιταλιστικό; Πόσα εκατομμύρια Ινδιάνους εξολόθρευσαν με τα όπλα; Επίσης, δεν κατέκτησαν την ανεξαρτησία τους από την Αγγλία με εξέγερση και πόλεμο; Δεν έλυσαν το ζήτημα βιομηχανικού βορά και αγροτικού δουλοκτητικού νότου με εμφύλιο πόλεμο;
Πόσες χιλιάδες αγρότες ξεκλήρισαν οι Εγγλέζοι καπιταλιστές κλωστοϋφαντουργοί, σπρώχνοντάς τους στην εξαθλίωση, με νόμο της κυβέρνησής τους, τον οποίο χρειάστηκε να επιβάλουν μερικές φορές και με τα όπλα, για να γίνουν τα χωράφια βοσκοτόπια, προκειμένου να υπάρχει το μαλλί ως πρώτη ύλη για τη βιομηχανία τους;
Πιστεύουν, λοιπόν, πως με την «τρομοκρατική» επίθεση κατά του λαϊκού κινήματος και του ΚΚΕ, θα αποτρέψουν αντικειμενικές κοινωνικές εξελίξεις, όπως την αναπόφευκτη ανάπτυξη των διεκδικητικών αγώνων, της σχέσης τους με την κοινωνικοπολιτική δράση για μια άλλη πορεία του τόπου, την αντικειμενική πορεία της ιστορίας προς την αταξική κοινωνία; Φαίνεται πως επιτίθενται γιατί φοβούνται. Φοβούνται τις ίδιες τις εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού, που οξύνονται, διευρύνουν τις κοινωνικές ανισότητες και το χάσμα πλούτου - φτώχειας, γεγονός που κάτω από τη δράση του ΚΚΕ, μπορεί να προσλαμβάνει διαστάσεις μαζικής συμμετοχής όχι γενικά στην αμφισβήτηση του συστήματος, αλλά στη συνειδητή πάλη για την ανατροπή του. Το ζουν την τελευταία δεκαετία, και ιδιαίτερα στα χρόνια που εξαπολύουν τους ιμπεριαλιστικούς τους πολέμους στην ευρύτερη περιοχή. Το κίνημα δεν υποστέλλει τη σημαία. Γι' αυτό χρειάζονται και μηχανισμούς σαν τη «17Ν». Και γι' αυτό επίσης οι κομμουνιστές καταπολεμούν ως ένα από τους βασικούς εχθρούς του κινήματος τέτοιους μηχανισμούς και τη δράση τους. Γιατί είναι μοχλοί στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης. Εχουν τη δική της ιδεολογία, τέτοια έχουν οι πράκτορες και προβοκάτορες, ενισχύουν με τη δράση τους την επιβολή τής βάρβαρης πολιτικής της με κάθε μέσο, με προβοκάτσιες που χρησιμοποιούν ακόμη και το όπλο της ατομικής τρομοκρατίας και των δολοφονιών, εμφανιζόμενοι με το μανδύα του επαναστάτη. Μ' αυτή την ιδεολογία ποτίζουν έως το μεδούλι ανθρώπους ή ομάδες έτοιμους ακόμη και για εγκλήματα. Ξέρουν καλά τη δουλιά τους οι υπηρεσίες, μυστικές και φανερές, ξένες και ντόπιες που τους χρησιμοποιούν στη διαπλεκόμενη δράση τους. Τα αμερικάνικα αρχεία για τη δράση των ΗΠΑ και της CIA την περίοδο πριν τη χούντα και για την επιβολή της είναι άκρως διδακτικά, για όσους έχουν μνήμη και κρίση. Ετσι ενισχύεται η κρατική τρομοκρατία και η ανελευθερία στην πολιτική πάλη ενάντια στο σύστημα. Γι' αυτό, οι κομμουνιστές ήταν και είναι πάντα στην πρώτη γραμμή των αγώνων για τη διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού, των ατομικών ελευθεριών και της συλλογικής πολιτικής του δράσης.
Αλλά η εξουσία της άρχουσας τάξης χρησιμοποιεί τέτοιους μηχανισμούς «τύπου 17Ν» πολύμορφα. Και για ένταση της κρατικής καταστολής κατά του οργανωμένου λαϊκού κινήματος, στο όνομα της αντιμετώπισής τους, αλλά και στην ιδεολογική διαπάλη, με ενοχοποίηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας και της κομμουνιστικής κοινωνίας. Θέλουν να αποστερήσουν τις λαϊκές μάζες από τη συμμετοχή και τη διαπαιδαγώγησή τους στην ταξική πάλη. Να περάσουν στη συνείδησή τους ότι δεν υπάρχουν επαναστατικές δυνάμεις, ότι η επανάσταση είναι ουτοπία, ότι οι κομμουνιστές μιλούν για μαζική κοινωνικοπολιτική δράση, για επανάσταση και σοσιαλισμό, αλλά όλ' αυτά είναι αυταπάτες. Γι' αυτό δε σας βγάζει πουθενά η αγωνιστική δράση για τα δικαιώματά σας στην κατεύθυνση που προτείνουν και παλεύουν οι κομμουνιστές. Αρκεστείτε σ' αυτά που δίνει ο καπιταλισμός, η «δημοκρατία», η σημερινή πολιτική. Δε βγάζει πουθενά ο πολιτικός αγώνας για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Σ' αυτό οδηγούν τη λαϊκή συνείδηση.
Επειδή όμως με την όξυνση των λαϊκών προβλημάτων, οξύνονται και οι κοινωνικές αντιθέσεις, γεγονός που αντικειμενικά ωθεί τις λαϊκές μάζες στην πάλη, προσπαθούν να προλάβουν, αφ' ενός να μην αποκτήσει συνειδητό χαρακτήρα πολιτικής πάλης ενάντια στο σύστημα, αφ' ετέρου να απομακρύνουν το ενδεχόμενο μαζικής συμμετοχής του λαού σ' αυτήν την κοινωνικοπολιτική πάλη. Μόνο που αυτή η προοπτική, αντικειμενικά, είναι αναπόφευκτη. Γι' αυτό ταυτίζουν την ταξική πάλη με την ατομική τρομοκρατία. Για να συγκαλύψουν την κρατική βία και την τρομοκρατία του αστικού κράτους, την ένοπλη κρατική τρομοκρατία με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους ή τη χρησιμοποίηση των όπλων κατά του «εσωτερικού εχθρού», και να αφοπλίσουν ιδεολογικά την εργατική τάξη, τ' άλλα λαϊκά στρώματα, ώστε να διεξάγει η άρχουσα τάξη τη δική της ταξική πάλη ενάντιά τους αποτελεσματικά, προκειμένου να διατηρεί την εξουσία της, γνωρίζοντας ότι η ανατροπή της, το αναπόφευκτο αυτής της ανατροπής και οι κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις που θα εκπληρώσουν αυτή την ιστορική αποστολή, είναι επίσης δικά της δημιουργήματα, από τα οποία δεν μπορούν να απαλλαγούν.
Δεν είναι καινούρια ζητήματα όλ' αυτά. Ας δούμε πώς ο Β.Ι. Λένιν τα αναπτύσσει στο έργο του «Νέα γεγονότα και παλιά ζητήματα», («Απαντα», τ.7, σελ.56-60), χαρακτηριστικά αποσπάσματα του οποίου παρουσιάζουμε:
Κυρίως φύλλο
Feeds
