Η πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, η παραπέρα μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, η διεύρυνση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, το πάγωμα του κατώτερου μισθού και την επόμενη τριετία και η εξασφάλιση για τις επιχειρήσεις σχεδόν κατά 1/4 φθηνότερου «εργατικού κόστους», είναι τα πλούσια πρωτοχρονιάτικα δώρα της κυβέρνησης προς το μεγάλο κεφάλαιο.

Το αντεργατικό πακέτο παρουσίασε χτες ο υπουργός Εργασίας, Γ. Βρούτσης, μιλώντας σε εκδήλωση του ΕΒΕΑ. Σε ένα πραγματικό ντελίριο, εκφράζοντας ευθέως τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, τους διαβεβαίωσε πως «εμείς στο υπουργείο Εργασίας και, γενικότερα, η κυβέρνηση είμαστε αποφασισμένοι να μην υπάρξει καμιά ολιγωρία ή υπαναχώρηση σε σχέση με τις απαραίτητες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η αγορά εργασίας».

Για την ειλημμένη απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει στην πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων, ο υπουργός υποστήριξε ότι πρέπει να δίνεται «η δυνατότητα στις επιχειρήσεις να αυξομειώνουν χωρίς δυσκολίες το προσωπικό τους», σημειώνοντας ότι πρέπει και στη χώρα μας να υπάρξει «ευθυγράμμιση με ό,τι ισχύει στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες»!

Στο ίδιο πνεύμα πρόσθεσε: «Η ελληνική πρωτοτυπία να εγκρίνονται ή να απορρίπτονται από τον εκάστοτε υπουργό Εργασίας, είναι μοναδική στην Ευρώπη... Είναι φανερό ότι και εδώ χρειάζεται ένας εξορθολογισμός. Πρέπει - όπως συμβαίνει σε όλες τις προηγμένες χώρες σε όλο τον κόσμο - να δίνεται η δυνατότητα στις επιχειρήσεις να αναδιοργανώνουν την παραγωγική τους δομή».

Η πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων, που προωθεί η κυβέρνηση, αφορά αποκλειστικά σε μεγάλους ομίλους και τα μονοπώλια, με προσωπικό πάνω από 150 εργαζόμενους, αφού μόνο εκεί ισχύει ακόμα το υπουργικό «βέτο» στις ομαδικές απολύσεις. Σε αυτούς τους ομίλους - τράπεζες, πρώην ΔΕΚΟ, αλυσίδες εμπορίου - κάνει αβάντα η κυβέρνηση.

Ο Γ. Βρούτσης, με μεγάλη δόση ικανοποίησης, ομολόγησε ακόμα: «Γι' αυτό το λόγο, με το νόμο 4093/2012, προσαρμόσαμε το κόστος αποζημίωσης απόλυσης, συγκλίνοντας στα μέσα επίπεδα των ευρωπαϊκών χωρών». Επιβεβαιώνεται και με αυτόν τον τρόπο ότι τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση, δεν επιβάλλονται από τη συγκυρία του μνημονίου, αλλά είναι στρατηγικές αναδιαρθρώσεις που προβλέπονται από τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ, για λογαριασμό της ντόπιας αστικής τάξης.

Το δεύτερο «δώρο» της κυβέρνησης στις επιχειρήσεις είναι η μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους», δηλαδή των ασφαλιστικών εισφορών, συνολικά κατά 5 ολόκληρες μονάδες, που θα τους εξασφαλίσει πρόσθετα έσοδα 1,3 δισ. ευρώ ετησίως. Μετά τη μείωση κατά 1,1 μονάδες, θα ακολουθήσει σταδιακά μέχρι το 2016 επιπλέον μείωση κατά 3,9 μονάδες. Η μείωση αυτή, που θα επιβαρύνει το ΙΚΑ και θα το οδηγήσει σε οριστική χρεοκοπία, θα αρχίσει, σύμφωνα με τον υπουργό Εργασίας, «στοχευμένα» από τους «νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας» και τους «μακροχρόνια άνεργους».

Με τον τρόπο αυτό, οι επιχειρήσεις θα αρχίσουν ακόμα έναν γύρο απολύσεων παλιών εργαζομένων και την αντικατάστασή τους με «νέους», που εκτός από μικρότερο κατώτερο μισθό (510 ευρώ μεικτά), θα έχουν και μικρότερες ασφαλιστικές εισφορές.

Ταυτόχρονα, ο υπουργός εκθείασε το έργο της κυβέρνησης, που πασχίζει να εξασφαλίσει «έναν ικανοποιητικό βαθμό ευελιξίας στην αγορά εργασίας», λέγοντας προκλητικά: «Μιλάμε για τη δυνατότητα αξιοποίησης εναλλακτικών συμβάσεων εργασίας, όταν οι επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν πρόσκαιρες ή ειδικές ανάγκες ή ακόμη και όταν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τις προτιμούν για διάφορους λόγους. Παράδειγμα, η μερική και η εκ περιτροπής απασχόληση, οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, η προσωρινή εργασία. Ευέλικτα σχήματα απασχόλησης, χρήσιμα εργαλεία της αγοράς εργασίας που αξιοποιούνται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες».

Με τον τρόπο αυτό, φτάσαμε ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων να φυτοζωεί, αφού πλέον το 20% των μισθωτών απασχολείται με εκ περιτροπής και μερική απασχόληση, γεγονός για το οποίο κομπορρημονεί ο Γ. Βρούτσης. Το ίδιο ευχαριστημένος έδειξε και με το γεγονός ότι το μοναδιαίο κόστος εργασίας την τριετία 2012 - 2014 θα μειωθεί κατά 23%, αντί του 15% που ήταν ο στόχος του μνημονίου.

Μετά τα παραπάνω, είναι απόλυτα φυσιολογικό για τον υπουργό να θεωρεί ευτύχημα το γεγονός ότι αφήσαμε πίσω την «εποχή που στη διαδικασία της διαιτησίας δίνονταν υπέρογκες μισθολογικές αυξήσεις» και να υπεραμύνεται της «διαμόρφωσης ενός μηχανισμού καθορισμού των αμοιβών στην οικονομία που να αντανακλά την εξέλιξη της παραγωγικότητας της εργασίας». Με άλλα λόγια, τη διαμόρφωση εκείνου του μηχανισμού που ενώ θα εξασφαλίζει την περίφημη ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, θα ρίχνει στα Τάρταρα τους εργάτες.