Τους τέσσερις έφτασαν οι εργάτες που μέσα σε μια βδομάδα έφυγαν από το σπίτι τους για το μεροκάματο και δεν επέστρεψαν ποτέ. Σκοτώθηκαν σε ισάριθμα εργοδοτικά εγκλήματα, σε εργοστάσια, εργοτάξια και καράβια, όπου παράγονται τεράστια κέρδη για το κεφάλαιο από την εκμετάλλευση και που, όπως αποδεικνύεται, αυτά τα κέρδη μυρίζουν καταστροφή και θάνατο.

Η τραγική ειρωνεία είναι πως την ίδια ώρα η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει το εκτρωματικό νομοσχέδιο, με τον προκλητικό τίτλο «δίκαιη εργασία για όλους - στήριξη στον εργαζόμενο - προστασία στην πράξη», όπου κεντρικό στοιχείο είναι το 13ωρο!

Με την εργατική τάξη να θρηνεί έναν τουλάχιστον νεκρό κάθε τρεις μέρες, είναι φανερό ότι το νομοσχέδιο θα φέρει την εργατική τάξη αντιμέτωπη με ακόμα μεγαλύτερες τραγωδίες, με περισσότερες απώλειες στο μεροκάματο.

Κάθε άρθρο του εκτρώματος που κάνει «νόμο» την εξόντωση, πολλαπλασιάζει τους κινδύνους για τους εργαζόμενους και δίνει νέα όπλα στην εργοδοσία για να τους ξεζουμίζει, καθώς προβλέπει ακόμα μεγαλύτερη εντατικοποίηση και «ευελιξία», πιο άγρια διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου, πλήρη αποδόμηση κάθε σταθερότητας. Δηλαδή, όλους εκείνους τους παράγοντες που ευθύνονται για την αύξηση των «ατυχημάτων», του νεκρούς και σακατεμένους εργάτες.

Η 13ωρη εργασία σημαίνει μια εφιαλτική καθημερινότητα, με χιλιάδες εργαζόμενους να συσσωρεύουν την εξάντληση, χωρίς να ξεκουράζονται και χωρίς να αναπληρώνουν δυνάμεις.

Ενα παράδειγμα για το πού οδηγεί το ξεχείλωμα του εργάσιμου χρόνου είναι η πρόσφατη σφοδρή σύγκρουση μεταξύ αστικών λεωφορείων στην Αθήνα, όταν αποκαλύφθηκε ότι η οδηγός εργαζόταν 12ωρα και 13ωρα με ατέλειωτες υπερωρίες, ενώ έκανε και δεύτερη δουλειά.

Το νομοσχέδιο προβλέπει ταυτόχρονα ως τάχα ...«θετικό μέτρο» την απλοποίηση των προσλήψεων, ακόμα και με ένα sms για δουλειά μέχρι δύο ημερών. Δίνεται έτσι το «ελεύθερο» στην εργοδοσία να προσλαμβάνει εργαζόμενους χωρίς τη στοιχειώδη εκπαίδευση, ακόμα και για χώρους δουλειάς ή ειδικότητες υψηλής επικινδυνότητας, χωρίς καν να γνωρίζει πιθανά προβλήματα υγείας του εργαζόμενου.

Σημαίνει επίσης «πάρτι» για τα «δουλεμπορικά», τα οποία θα μπορούν να διοχετεύουν προσωπικό κάθε βδομάδα σε νέα πόστα, έτσι που οι εργαζόμενοι δεν θα στεριώνουν πουθενά, δεν θα εξοικειώνονται με τους κινδύνους που έχουν να αντιμετωπίσουν.

Η υγεία και η ασφάλεια στους χώρους δουλειάς μπαίνουν λοιπόν ανοιχτά στο στόχαστρο, με την κυβέρνηση να προβλέπει στο νομοσχέδιο κάτι ...σεμινάρια πρώτων βοηθειών στους χώρους δουλειάς, μπας και προλαβαίνουν να φτάνουν οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο.

Ολα τα παραπάνω έρχονται σε συνέχεια μέτρων που για τη θωράκιση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας έχουν πολλαπλασιάσει τους κινδύνους, με πιο χαρακτηριστικό τη δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα, τα «κίνητρα» για επιστροφή στο μεροκάματο συνταξιούχων που δεν τα βγάζουν πέρα κ.ο.κ.

Τα ίδια τα στοιχεία δείχνουν ότι τα «ατυχήματα» πολλαπλασιάζονται όσο εντείνεται η «ευελιξία», ενώ η πλειοψηφία των θυμάτων βρίσκεται σε ηλικίες που θα έπρεπε να απολαμβάνουν μια αξιοπρεπή σύνταξη.

Ο ακήρυχτος πόλεμος στην εργατική τάξη από το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, από το κράτος τους και την ΕΕ περνάει στην «επόμενη πίστα» με το νομοσχέδιο της απογείωσης της «ευελιξίας» και της εκμετάλλευσης. Γι' αυτό η αναμέτρηση και η διεκδίκηση δεν μπορεί παρά να σημαδεύουν τα «πρώτα βιολιά» αυτής της επίθεσης: Τους επιχειρηματικούς ομίλους, την πολιτική της κερδοφορίας τους που ρουφάει ζωές για να πολλαπλασιάζεται, μετατρέπει τους εργάτες σε μηχανές, να «ζουν για να δουλεύουν» μέχρι τελικής πτώσης.

Αυτήν τη βαρβαρότητα βάζουν στο στόχαστρο οι εργαζόμενοι και τα σωματεία τους με κορυφαίο σταθμό την πανελλαδική πανεργατική απεργία της 1ης Οκτώβρη, διεκδικώντας σταθερό και μειωμένο εργάσιμο χρόνο, 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο με ουσιαστικές αυξήσεις, μέτρα υγείας και ασφάλειας με ευθύνη του κράτους.

Γιατί, για να κερδίσουν οι εργαζόμενοι την ίδια τους τη ζωή, για να επιστρέφουν σώοι από το μεροκάματο, για να μπορούν να ζουν αξιοπρεπώς από τη δουλειά τους πρέπει να χάσει το κεφάλαιο, να δυναμώσει η σύγκρουση, η πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του.