ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Το πρόβλημα έχει λύση

Το πρόβλημα ήταν και παραμένει η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η ιδιοποίηση από τους καπιταλιστές του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου.

Αυτό ακριβώς θολώνουν όσοι κατά καιρούς προτείνουν μύριους όσους τρόπους διαχείρισης των προβλημάτων, αρκεί ο εργάτης να μη φτάσει στο συμπέρασμα ότι για να αλλάξει πράγματι η ζωή του πρέπει οι ιδιοκτήτες - εκμεταλλευτές να φύγουν απ' τη μέση.

Οσο αυτό το πρόβλημα παραμένει άλυτο, τόσο θα γεμίζουν «σεντόνια» στις εφημερίδες για αναζήτηση γιατρικού κάθε φορά που η σαπίλα ξεχειλίζει.

Αυτή η αναζήτηση δεν άφησε κατά καιρούς ανέγγιχτο και το εργατικό κίνημα. Αδιάψευστος μάρτυρας, οι ζωντανοί εκπρόσωποι του οπορτουνισμού που ακόμα και σήμερα την ήττα τους την ερμηνεύουν ως αποτέλεσμα της ατολμίας τους να πάνε ακόμα πιο δεξιά, ελπίζοντας πάντα στην ήττα της γραμμής, που οι ίδιοι χαρακτηρίζουν δογματική, την ήττα δηλαδή των κομμουνιστών που επιμένουν πως η εργατική τάξη ή θα διεκδικήσει όλη την εξουσία για τον εαυτό της, η θα βαδίζει στα γόνατα.

Η μάχη αυτή δε θα τελειώσει παρά μόνο με την επικράτηση της εργατικής εξουσίας. Που δεν μπορεί να έρθει, αν η εργατική τάξη δεν έχει διαρκώς καθαρό ποιος είναι ο αντίπαλος. Εξ ου και η ανησυχία των εκμεταλλευτών, όταν οι κομμουνιστές δηλώνουν ευθέως ότι το εμπόρευμα πρέπει να φύγει από τη μέση.

Πάμε γι' άλλα: Τι γίνεται στο πολιτικό σύστημα; Δε θα πάνε διακοπές, ή, επειδή «εις υγείαν των κορόιδων» είναι μόνιμα σε διακοπές, έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι οι δικές τους αγωνίες είναι και δικές μας;

Δηλαδή, εσύ - που δεν έχεις να πληρώσεις στον καπιταλιστή «ΔΕΗ» το χαράτσι - κοιμάσαι και ξυπνάς με την τσαντίλα του Πρετεντέρη γιατί - έτσι λέει - ο Παπανδρέου κάνει πλάτες στον Καραμανλή, ή έχεις πάθει τέτοια ήττα που να θεωρείς τον τραπεζίτη - που στα παίρνει χοντρά - ακριβώς γι' αυτό και αυτοδίκαιο ηγέτη σου;

Ασ' τους να βράζουν. Το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης έχει πολλούς λόγους να ανησυχεί. Μα είναι ο φόβος μπροστά στο νεκροθάφτη αυτό που τους κόβει τα πόδια. Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρόν για όποιον εργάτη σέβεται τον εαυτό του.

Ασχετο: Εικόνα απ' αυτούς που τη ζήσανε: «Καθισμένοι στην παραλία της λίμνης λέγαμε τα τραγούδια μας, γύρω αναμμένα τα φώτα από τις πόλεις και τα χωριά τριών κρατών. Ενας κόσμος ήμασταν. Είμαστε! Τα αφεντικά διαφέρουν, αυτοί έχουν ανταγωνισμό μεταξύ τους για το ποσοστό κέρδους, αυτοί θέλουν τους εργάτες μοιρασμένους, ώστε να μην καταλαβαίνουν πως μπορούν να ζήσουν χωρίς αφεντικά. Εκεί στη λίμνη, μιλώντας για τον ΔΣΕ, καταλαβαίναμε τι σόι αγώνας χρειάζεται για να φτάσει να είναι ο κόσμος πράγματι ένας...».

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

ΜΕΧΡΙ «ΝΑ ΦΥΣΗΞΕΙ ΕΝΑΣ ΑΓΕΡΑΣ... »

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ...ΧΑΡΥΒΔΗΣ: «Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν ήρθε η ώρα το ανυπόληπτο πολιτικό μας σύστημα να αποχωρήσει αφήνοντας θέση για νέα κόμματα των οποίων θα ηγούνται πλέον πρόσωπα που θα είναι επιτυχημένοι επιχειρηματίες, επιστημονικές προσωπικότητες (...) προς αποφυγή παρεξηγήσεων δεν υπονοώ ούτε τον κ. Δ. Δασκαλόπουλο ούτε την κ. Γ. Αγγελοπούλου (...) όταν ο κόσμος δεν είναι πια μόνο απελπισμένος, αλλά και οργισμένος εναντίον του πολιτικού συστήματος, δε θα βρεθούν κάποιοι που θα ψηφίσουν έναν αυτοδημιούργητο επιχειρηματία όπως ο Αντρέας Βγενόπουλος που έχει πει στη Βουλή ότι "πολλούς από τους πολιτικούς δε θα τους έπαιρνε ούτε για κλητήρες στη δουλειά του;"» (ο Ν. Νικολάου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗ ...ΣΚΥΛΛΑ: «Η έλλειψη παιδείας των ελλήνων ψηφοφόρων εκεί φαίνεται. Οτι το μοντέλο με το οποίο τους εξαπατούν εδώ και δύο, κοντά τρεις αιώνες, το λανσάρουν τώρα δημοσιογράφοι και επιχειρηματίες, ως νέο στιλ πολιτικών που έρχονται να σώσουν τη χώρα» (ο Μ. Δεληπέτρος στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ).

ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΠΟΥΜΠΟΥΛΑ: «Η κοινωνία ζητά τώρα ένα σοκ στην κυβέρνηση και μετά ένα σοκ στο πολιτικό σύστημα (...) τώρα είναι η ώρα για ρήξη. Ο κ. Καραμανλής έχει ακόμη χρόνο προς αξιοποίηση για να διαμορφώσει εκείνος τους όρους ενός νέου ξεκινήματος και να βγάλει νέα πρόσωπα μπροστά» (ο Μ. Κοττάκης στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

ΨΗΝΕΤΑΙ ΤΟ «ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ»: «Τα σημάδια είναι εκεί: μια κυβέρνηση χωρίς πυξίδα (...) μια ανύπαρκτη αντιπολίτευση (...) μια οικονομική κρίση που μαζί με την ακρίβεια σφίγγουν πολύ τη μεσαία τάξη (...) ελπίζουμε πως κάποιοι σοβαροί άνθρωποι εκτός και εντός κομμάτων θα αντιληφθούν ότι ήρθε η ώρα για κάτι καινούριο» (ο Α. Παπαχελάς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ για τους λαούς της Ευρώπης

ΤΟ ΒΗΜΑ: Το φάσμα της φτώχειας απειλεί και υπονομεύει την κοινωνία

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Η ώρα της ευθύνης των πολιτικών

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Ο «minister» ζητάει και τα ρέστα

ΕΘΝΟΣ: ΜΕΛΟΔΡΑΜΑ και συνωμοσιολογία

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Αποπομπή Λιάπη, τώρα, ζητεί ο Τατούλης

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: «Κέντρα» σχεδιάζουν τις επιθέσεις

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΣΧΕΔΙΟ εξωθεσμικών κέντρων

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΚΑΙ ΝΕΑ ΟΝΟΜΑΤΑ στον χορό Ζήμενς

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΤΙ ΕΨΑΧΝΕ ΓΙΑ ΑΚΗ ΝΤΟΡΑ ΚΥΡΙΑΚΟ

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΑΚΟΥ

Η ΧΩΡΑ: Στα άδυτα του αμαρτωλού C4Ι

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Ηταν κι ο Λιάπης στο lear jet της διαπλοκής

ΤΑ ΝΕΑ: Ζίμενς με το ζόρι και ζημιά 1.820.556 ευρώ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ ΠΑΣΟΚΩΝ στο υπουργείο Εσωτερικών

Η ΑΥΓΗ: 15% η ανεργία

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Μάχη Ελλήνων - ξένων στο ΧΑ

Δεν τους πήγαν όλα αρκετά ...δεξιά

«Στα 93 του χρόνια θυμάται μόνο λάθη, ήττες και διασπάσεις. "Ημασταν πολύ ισχυροί, διοικούσαμε πολλές πόλεις και βιαζόμασταν, θέλαμε να κυβερνήσουμε τη χώρα. Ο Μόρο απάντησε ότι χρειαζόταν χρόνο. Δεν του τον έδωσαν (...) σκότωσαν τον Μόρο, πέθανε ο Μπερλινγκουέρ κι όλα τέλειωσαν" (...) το κόμμα διασπάται ξανά, ο Ακίλε Οκέτο θάβει το σφυροδρέπανο (...) ο Ινγκράο κάνει την αυτοκριτική του "δώσαμε υπερβολική σημασία στη Δυτική Ευρώπη και υποτιμήσαμε την Ανατολική" αρνείται όμως ότι η ήττα ήταν ολοκληρωτική "κατακτήσαμε πόλεις και τις κυβερνήσαμε, δημιουργήσαμε ένα συνδικάτο με μεγάλη εφευρετικότητα, κάναμε διάλογο με την εκκλησία, αλλά, ναι, δεν αλλάξαμε τη χώρα"» (στα ΝΕΑ με αφορμή την έκδοση ενός βιβλίου από τον πρώην ηγέτη του άλλοτε Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας).

Ελπίζουν ακόμα στη ρεβάνς

«Δεν επετεύχθη ο κεντρικός στόχος του '68 που ήταν να ανανεωθεί στο σύνολό του το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα. Η αντίσταση σ' αυτό της δογματικής μερίδας του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα ήταν οξύτατη και ισχυρή. Βεβαίως οφείλεται στη μεγάλη ενίσχυση και βοήθεια που πήρε από το εξωτερικό. Μέσα σ' αυτήν την άνιση μάχη (...) επικράτησε η δογματική πλευρά όπου κέρδισε και το μεγαλύτερο μέρος των ελλήνων κομμουνιστών (...) ο δρόμος που άνοιξε το ΚΚΕ εσωτερικού ήταν ο δρόμος που ακολουθήθηκε και με τη νέα διάσπαση του ΚΚΕ το '91 (...) η νίκη των δυνάμεων της ανανέωσης περνάει μέσα από την ήττα του δογματισμού» (ο Τ. Μπενάς στην ΑΥΓΗ).

Ανησυχίες εμπόρων

«Προς ξεκαθάρισμα λογαριασμών αναφορικά με τα ζητήματα οικοδόμησης του σοσιαλισμού κατά τον 20ο αιώνα στην Ευρώπη οδεύει ο Περισσός (...) οι προσεγγίσεις συνιστούν και μια απόπειρα για θεωρητικές επαναπροσεγγίσεις οι οποίες κινούνται (...) σε πιο "σκληρή γραμμή", όπως π.χ. απορρέει από τη θέση ότι στόχος είναι η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω σε κάθε μορφή εμπορεύματος» (μία ακόμα συγκλονιστική αποκάλυψη με υπογραφή «Λ. Σταυρόπουλος» στο ΒΗΜΑ).