Του Κώστα Μητρόπουλου από τα ΝΕΑ

Το θέμα είναι ότι οι κομμουνιστές νίκησαν τότε ακριβώς που είπαν τα πράγματα με το όνομά τους, όπως και ανατράπηκαν, όταν επέτρεψαν στις εμπορευματικές σχέσεις να πατήσουν πόδι.

Σημαίνει αυτό πως κάθε βήμα πίσω από την αξίωση να είναι κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής, μπορεί να σε πάει σε αρκετούς καπιταλιστικούς παραδείσους, επανάσταση όμως δεν πρόκειται να κάνεις. Ας το κρατάμε αυτό ως κυρίαρχο φίλτρο για την ερμηνεία των πάντων γύρω μας. Τελικά, το κρίσιμο ήταν και παραμένει το πρίσμα - η στρατηγική - που κυριαρχεί εντός σου και για την ερμηνεία του κόσμου και για την ανατροπή...

Αλλιώς: Ο καπιταλιστής, όχι ο αυτοαπασχολούμενος - εχθρεύεται το σοσιαλισμό. Αντε να δεχτεί την έννοια «λογικό κέρδος». Αλλά βάρδα μην του βγάλεις το κέρδος απ' τη μέση.

Οταν, λοιπόν, οι «καμπόσοι» της σοσιαλδημοκρατίας γράφουν ευθέως ότι αυτό που χωρίζει την πρόοδο με τη συντήρηση είναι στο ποιος μπορεί πολιτικά να διαχειριστεί καλύτερα τον κρατικό μονοπωλιακό καπιταλισμό, δεν πρέπει να σε ξενίζει η επέλαση της «επαράτου». Χρόνια και χρόνια εκπαιδεύουν τον κόσμο να θεωρεί τον καπιταλισμό πρόοδο.

Παράδειγμα: Ο Α. Παπανδρέου που θυμόμαστε είναι αυτός που πήρε τα χρέη των βιομηχάνων για να τους επιστρέψει καθαρές τις επιχειρήσεις. Είναι το άρθρο 4 για την απαγόρευση απεργιών στις ΔΕΚΟ, είναι η απαγόρευση αυξήσεων στους μισθούς στα 1985, τότε που έβαλε πρόστιμο στον «Ρ» 15 εκατομμύρια, γιατί έδωσε αυξήσεις στους μισθούς των δημοσιογράφων και των άλλων εργαζομένων παρά τη νομική τους απαγόρευση από νόμο που επεξεργάστηκε ο Σημίτης, είναι οι βάσεις που φεύγουν για να μείνουν, είναι τα νέα τζάκια, τέτοια πράγματα. Αυτός που τα θεωρεί αριστερά όλα αυτά δεν είναι μόνο ψηφοθήρας. Ενας έμπορας του κερατά είναι σάπιο πράμα σε καινούργιο περιτύλιγμα.

Ασχετο: Εξ όνυχος, λένε, αναγνωρίζεις τον λέοντα. Το ίδιο και τους γελοίους. Στα ψιλά αναγνωρίζονται. Εκεί που μέσα στη σιγουριά τους αποκαλύπτονται. Οτι το σφυροδρέπανο είναι ένα πολύ, μα πάρα πάρα πολύ ισχυρό σύμβολο, που παραμένει τέτοιο ακριβώς για το περιεχόμενό του, δε χρειάζεται πολλή ανάλυση. Κάθε φορά όμως αξίζει προσοχής η επίθεση που δέχεται. Ακριβώς γιατί κάθε φορά επιβεβαιώνει αυτή η επίθεση τι είναι αυτό που οι αστοί δε θα σταματήσουν να χτυπάνε, όσο το ίδιο το σύμβολο, το περιεχόμενό του δηλαδή, δε γίνεται και κυρίαρχο. Η γελοιότητα που παριστάνει η λεζάντα στην τελευταία σελίδα της χτεσινής «Ημερησίας» μαρτυρά μια αντικομμουνιστική αγωνία. Στη μία παράγραφο γράφουν πως η φωτογραφία δεν υπήρξε ποτέ και στην αμέσως επόμενη ότι αυτό που έκαναν οι Σοβιετικοί ήταν να τονίσουν το σύμβολο που ήταν ήδη στη σημαία. Δηλαδή η σημαία καρφώθηκε στο Ράιχσταγκ, αλλά ήταν ξεθωριασμένο το σφυροδρέπανο και το τόνισαν! Αποδεικνύει η γελοιότητα ότι οι αστοί ποτέ δεν ξεχνάνε, χτίζουν λιθαράκι λιθαράκι την αναθεώρηση. Σαν μεθαύριο, εξάλλου, ήτανε που η σημαία καρφώθηκε στο Ράιχσταγκ... Και έχασε ο καπιταλισμός για 45 ολόκληρα χρόνια τη μισή Ευρώπη...