«Από τη μια, το συντηρητικό Συμβούλιο των Συνδικάτων που κηρύσσει την ισοτιμία κεφαλαίου και εργασίας (...) Από την άλλη, η μεγάλη μάζα των εργατών (...) που θέλουν να κατακτήσουν οι ίδιοι με αγώνα την ολοκληρωτική τους χειραφέτηση (...) Από τη μια πλευρά ήταν η στασιμότητα (...) Από την άλλη το ζωντανό ελεύθερο κίνημα του βρετανικού προλεταριάτου (...) Και ήταν φανερό και στους πιο τυφλούς, πού ήταν η γεμάτη φρεσκάδα ζωή, και πού η στασιμότητα, σ' αυτή τη διπλή συγκέντρωση. Γύρω από τις επτά εξέδρες της Κεντρικής Επιτροπής ήταν πυκνά πελώρια πλήθη που διαδήλωναν με μουσική και λάβαρα. Παντού επικρατούσε ομοφωνία και ενθουσιασμός (...) Αντίθετα, στις εξέδρες των συνενωμένων αντιδραστικών, τα πάντα έμοιαζαν ξεθωριασμένα, η συγκέντρωσή τους ήταν πολύ πιο αδύνατη από την άλλη, άσχημα οργανωμένη, χωρίς τάξη και αργοπορημένη...»!

Αν κάποιος άλλαζε μερικές ονομασίες θα 'λεγε ότι αυτό το άρθρο είχε γραφτεί μόλις χτες. Και μάλιστα θα μπορούσε να σχολιάζει το γιορτασμό της Πρωτομαγιάς του 2008 στη χώρα μας. Και όμως το άρθρο αυτό γράφτηκε 118 χρόνια πίσω. Φέρει την υπογραφή του Φρ. Ενγκελς και με πολύ παραστατικό τρόπο καταγράφει τον πρώτο γιορτασμό της Πρωτομαγιάς στο Λονδίνο, μετά τη σχετική απόφαση του Διεθνούς Συνεδρίου των σοσιαλιστών εργατών τον προηγούμενο χρόνο στο Παρίσι.

Η παραπομπή ταιριάζει «γάντι» στα ρεπορτάζ για το φετινό γιορτασμό της Πρωτομαγιάς, στις οιμωγές ορισμένων για τη «μοναχική πορεία του ΠΑΜΕ», τις γνωστές κορόνες περί «διασπαστών». Πόσο «μοναχικοί» μπορεί να ένιωσαν οι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές του ΠΑΜΕ που πορεύτηκαν σε πάνω από 70 συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα; Πόσο «διασπαστές» ήταν αυτοί οι χιλιάδες, που όλοι μαζί, σα μια γροθιά, εργάτες και εργάτριες, νέες και νέοι, συνταξιούχοι, άνεργοι, μετανάστες διαδήλωσαν με παλμό και δύναμη; Και ανέδειξαν με τον πιο γνήσιο τρόπο τα ταξικά χαρακτηριστικά αυτής της μεγάλης μέρας;

Ρητορικά τα ερωτήματα. Γιατί βέβαια - όλοι γνωρίζουν - ότι το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι πόσες συγκεντρώσεις έγιναν και αν κάποιοι έκαναν χωριστά από κάποιους άλλους συγκέντρωση. Το πραγματικό ζήτημα είναι πού ήταν οι εργάτες διαδηλωτές. Σε ποια, δηλαδή, διαδήλωση επέλεξαν να πάνε κατά χιλιάδες και σε ποιους γύρισαν στην κυριολεξία την πλάτη τους. Και επιπλέον ποιο ήταν το περιεχόμενο αυτών των συγκεντρώσεων, ποια τα αιτήματα και τα συνθήματα που προβάλλει κάθε συγκέντρωση, πολύ περισσότερο η συγκέντρωση για την κορυφαία μέρα της εργατικής τάξης, την Πρωτομαγιά.

Τη μέρα της Πρωτομαγιάς, μόνο τυφλός δε θα έβλεπε πού ήταν η στασιμότητα και πού το ζωντανό κίνημα - που θα έλεγε και ο Ενγκελς - του ελληνικού προλεταριάτου. Και αυτό δεν έγινε τυχαία. Καθότι από τη μια πλευρά, κατά Πεδίο του Αρεως μεριά, ήταν όλοι αυτοί που επίσημα κηρύσσουν την αγαστή συνεργασία του κεφαλαίου και της εργασίας. Ηταν οι αρχιερείς της «κοινωνικής ειρήνης», του «κοινωνικού εταιρισμού», της κοινής προσπάθειας εργατών και κεφαλαιοκρατών για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της «εθνικής» οικονομίας. Ηταν τα πρωτοκλασάτα στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, μαζί με βουλευτές των κομμάτων τους, αυτοί που ευθύνονται για τα βάσανα του εργάτη, έχοντας δίπλα ως συν-οδοιπόρους τους τον πρόεδρο του ΣΥΝ και τα στελέχη του.

Αραγε, ενάντια σε ποιους και σε ποια πολιτική όλοι αυτοί διαδήλωναν από κοινού; `Η μήπως παρά τους μικροκαυγάδες τους και τους διαγκωνισμούς τους για την πρωτοκαθεδρία στην κάλπη, όλους αυτούς τους συνενώνει η αφοσίωσή τους στο ένα και μοναδικό δόγμα της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης; Οτι όλοι τους, ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - Αυτόνομη Παρέμβαση δίνουν διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης στην εξουσία των Βρυξελλών και του μεγάλου κεφαλαίου. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που βρέθηκαν και την Πρωτομαγιά όλοι μαζί. Οπως βρίσκονται μαζί στην ίδια όχθη σε όλες τις κρίσιμες επιλογές για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Να γιατί απ' αυτή τη συγκέντρωση έλειπαν οι εργάτες και οι εργάτριες. Να γιατί «η μεγάλη μάζα των εργατών που θέλουν να κατακτήσουν οι ίδιοι με αγώνα την ολοκληρωτική χειραφέτησή τους», δηλαδή να παλέψουν για τα δικά τους αιτήματα -και όχι για ένα ευρώ αύξηση - μέχρι να αποτινάξουν από πάνω τους το ζυγό του κεφαλαίου, επέλεξαν να δώσουν το «παρών» στην πλατεία Συντάγματος. Οπως το ίδιο έκαναν στη Θεσσαλονίκη, στον Πειραιά που απήργησαν με τα ταξικά ναυτεργατικά σωματεία, στη Λάρισα, στην Πάτρα, στο Αγρίνιο, στην Κέρκυρα και σε όλη την Ελλάδα.

Ναι, λοιπόν, χαιρόμαστε, όπως ακριβώς πριν από 118 χρόνια χαιρόταν και ο Ενγκελς, γιατί οι εργάτες δεν πήγαν να γίνουν ντεκόρ μπροστά στις εξέδρες των «συνενωμένων αντιδραστικών». Δε χειροκρότησαν - όπως θα ήθελε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ - την αύξηση - κοροϊδία του ενός ευρώ την ημέρα που υπέγραψε με τον ΣΕΒ πριν ένα μήνα. Γιατί όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι ξεπερνούν τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, δεν υποτάσσονται στα κελεύσματά του, γυρίζουν την πλάτη στις θεωρίες της ταξικής «συνεργασίας». Γιατί κάθε μέρα, παρά τις δυσκολίες, παρά το μπαράζ των αστικών μέσων ενημέρωσης, νέοι εργαζόμενοι προσεγγίζουν τα ταξικά συνδικάτα, μπαίνουν στον αγώνα, εμπιστεύονται τη δύναμή τους και το αναντικατάστατο όπλο της ταξικής πάλης.

Για όλους τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα γι' αυτή τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης, που πλημμύρισε με τη ζωντάνια της τις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα αναλαμβάνει μεγάλες ευθύνες. Δε θα τους δώσει βορά στον «κοινωνικό εταιρισμό» και στα κοράκια της «ανταγωνιστικότητας». Δε θα τους χαρίσει στον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Μα το σημαντικότερο, δε θα τους πάει πεσκέσι στο σακί, στα αφεντικά και στα μονοπώλια. Οπως με τόση επιμονή πασχίζουν από κοινού τα κόμματα του ευρωμονόδρομου και οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.