Η Πάτρα, προχτές Κυριακή, γέμισε πολλά, κόκκινα γαρίφαλα. Και νιάτα που κρατούσαν τις τιμημένες κόκκινες σημαίες. Ολα για τον Νίκο. Για το λόγο αυτό η περιοχή είχε στολιστεί ανάλογα. Οι κεντρικοί δρόμοι που οδηγούν στο θέατρο ήταν ντυμένοι με κόκκινες σημαίες. Από βορρά και νότο, με πορεία, οι «κόκκινοι» κατέκλυσαν το χώρο. Η συγκινητική και ογκώδης προσέλευση του κόσμου που ήρθε από όλα τα μέρη της Πελοποννήσου, και όχι μόνο, ήταν τέτοια που το κλειστό θέατρο του Λαδόπουλου γέμισε ασφυκτικά ενώ στο προαύλιο είχε δημιουργηθεί ο κατάλληλος χώρος για να φιλοξενήσει το υπόλοιπο (ισάριθμο) πλήθος που παρακολούθησε την εκδήλωση με τη βοήθεια της τεχνολογίας (βιντεογουόλ).

Κεντρική ομιλήτρια της εκδήλωσης ήταν η Αλέκα Παπαρήγα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Νωρίτερα, την εκδήλωση άνοιξε ο Κώστας Μπάτσικας, Γραμματέας της ΚΟ Πελοποννήσου και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος σημείωσε μεταξύ άλλων: «Η σημερινή μας εκδήλωση αλλά και όλη η δραστηριότητα των ΚΟ στην Πελοπόννησο δεν έχει επετειακό χαρακτήρα. Επιδιώκουμε, φωτίζοντας όλες τις πλευρές της ηρωικής 90χρονης διαδρομής του Κόμματός μας, να γίνουμε ακόμα πιο ικανοί, πιο ετοιμοπόλεμοι. Βασισμένοι στα συμπεράσματα, στα διδάγματα από την ιστορία μας να κατακτήσουμε τη μεγαλύτερη δυνατή ικανότητα στην προώθηση της στρατηγικής του ΚΚΕ για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και τον κομμουνισμό. Αυτός είναι ο δρόμος που συμφέρει το λαό και τη νεολαία. Αυτός είναι ο δρόμος που ανοίγει με τη θυσία του ο Ν. Μπελογιάννης και οι χιλιάδες των επώνυμων και ανώνυμων κομμουνιστών στην 90χρονη διαδρομή του ΚΚΕ».

Στη συνέχεια προβλήθηκε ντοκιμαντέρ με το χρονικό της τελευταίας του σύλληψης στην Ελλάδα, την παραπομπή στο στρατοδικείο και την εκτέλεσή του, που μας μετέφερε νοερά στα αντιδραστικά χρόνια της εποχής εκείνης, την επιμέλεια του οποίου είχε ο δημοσιογράφος του «902» Παύλος Ρούφας. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά τη διάρκεια της προβολής ο κόσμος ξέσπασε πολλές φορές σε χειροκροτήματα όταν έβλεπε μεγάλες στιγμές της ιστορίας να ξετυλίγονται στο πανί με τους κομμουνιστές πρωταγωνιστές, στην πρώτη γραμμή. Ακολούθησε η απαγγελία του ποιήματος του Γιάννη Ρίτσου «Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο», από τον Κώστα Καζάκο, ο οποίος με τη θερμή και στεντόρεια φωνή του συγκίνησε τον κόσμο.

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την ενορχηστρωμένη παρουσίαση αφήγησης της ζωής και της δράσης του Ν. Μπελογιάννη, από τον Βασίλη Κολοβό και τον μουσικό Τάκη Σταθέα, σε κείμενα της Ντίνας Τσούβα. Τις νότες στο κοινό χάρισαν οι μουσικοί Μαρία Κρασοπούλου, Θεόδωρος Τσουκαλάς, Θεόδωρος Τσούλος και Κώστας Κοτσιλιάνος. Στο τέλος, έψαλαν όλοι με σηκωμένες τις γροθιές τον ύμνο της Γ΄ Διεθνούς. Για τα διάφορα πολύ ενδιαφέροντα μέρη της εκδήλωσης θα δημοσιεύσουμε εκτενές ρεπορτάζ σε επόμενο φύλλο.

«Αυτή η δήλωση του Νίκου Μπελογιάννη, μπροστά στους στρατοδίκες δεν πρόκειται να χάσει την αξία της. Είναι επίκαιρη και θα είναι επίκαιρη για πολύ.

Μπορεί σήμερα να μη θέτουν στους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, στους αγωνιστές ριζοσπάστες, σ' αυτούς που έχουν πραγματική αριστερή συνείδηση και δεν τη βλέπουν ως μόδα, το δίλημμα "δήλωση ή τη ζωή σου". Αλλά μπροστά στον κάθε αγωνιστή μπαίνει καθημερινά το δίλημμα αν αντέχει να συνεχίσει ένα δύσκολο δρόμο, αν αξίζει να διακινδυνεύσει τη δουλειά του, αν..., αν..., αν. Το κάθε βήμα του αγωνιστή φέρνει διλήμματα, που είναι και στην ατομική του ευθύνη να τα προσπερνά.

Κόσμος έξω από το κατάμεστο θέατρο παρακολουθεί την εκδήλωση από Βίντεο Γουόλ

Ο Μπελογιάννης και χιλιάδες άλλοι, που επέλεξαν το θάνατο, που αγνόησαν τον κίνδυνο του θανάτου, είναι ήρωες γιατί μπορούσαν να διαλέξουν τη φυγή, τη ζωή, αλλά προτίμησαν να καταθέσουν στο μακρόχρονο αγώνα τη ζωή τους και το παράδειγμά τους.

Ο Μπελογιάννης έγινε ήρωας, γιατί έκανε το καθήκον του ως το τέλος. Ηταν συνειδητή η απόφασή του να πεθάνει. Είχε το χρόνο να κάνει πίσω, να σκεφθεί τα όποια υπαρξιακά διλήμματα.

Δολοφονήθηκε για τις ιδέες του, αλλά και για το γεγονός ότι τις μετέτρεψε σε τρόπο ζωής.

Δολοφονήθηκε γιατί πίστευε, όπως είπε και στο στρατοδικείο, "στην πιο σωστή θεωρία που διανοήθηκαν τα πιο προοδευτικά μυαλά της ανθρωπότητας". Γιατί απέδειξε ότι ο ίδιος και όλοι οι σύντροφοί του στον αγώνα αγάπησαν την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους τους.

Ο καθένας από εμάς έχει να διηγηθεί τη δική του ιστορία, πώς και με ποιες προϋποθέσεις ένιωσε το πρώτο σκίρτημα και αισθάνθηκε την ανάγκη να δράσει, να αποκτήσει τον τιμημένο τίτλο του μέλους του Κόμματος.

Κατάμεστο το Θέατρο

Αλλος ένιωσε την πρώτη συγκίνηση, ακούγοντας ένα πολιτικό τραγούδι, ή γιατί μπήκε σε μια παρέα κομμουνιστών. Πολλοί ένιωσαν την ανάγκη να μάθουν περισσότερα για το ΚΚΕ, γιατί εντυπωσιάστηκαν από τη γνωριμία τους με δοκιμασμένους αγωνιστές, θαμπώθηκαν - και δικαιολογημένα - από το θάρρος και την αυταπάρνησή τους.

Πολλοί νέοι άνθρωποι ένιωσαν την πρώτη συγκίνηση, μαθαίνοντας για τον "άνθρωπο με το γαρύφαλο". Είναι βέβαιοι ότι ο ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ, με το παράδειγμά του, συνέβαλε στη στρατολογία πολλών στο κίνημα, στους αγώνες.

Ο ηρωικός θάνατος του Μπελογιάννη επισκίασε κατά κάποιον τρόπο στα μάτια των κομμουνιστών, των αγωνιστών ορισμένα άλλα χαρίσματα που είχε ως μέλος και στέλεχος του Κόμματος».

«Λίγοι ίσως γνωρίζουν - συνέχισε η ομιλήτρια - ότι ο Νίκος Μπελογιάννης υπήρξε μαχητής και της πένας, ήταν δηλαδή εργάτης και του πνεύματος και της πράξης. Παρά τις αντιξοότητες που συνάντησε, προσπάθησε να κάνει αυτό που οφείλει να κάνει ο κάθε αγωνιστής, ιδιαίτερα ο κομμουνιστής και η κομμουνίστρια: Να δρα πολύπλευρα, να συμβάλλει στην ανάπτυξη της σκέψης, της θεωρίας, ανάλογα βεβαίως και με τις προσωπικές δυνατότητες ή τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και κλίσεις, σε στενή σύνδεση με τη μαχητική πρακτική δουλειά.

Με υψωμένες τις γροθιές υπόσχεση συνέχισης του αγώνα

Το βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη για το ρόλο του ξένου κεφαλαίου στην Ελλάδα από την εποχή του αγώνα του 1821 είναι πολιτικό - ιστορικό ντοκουμέντο, επίκαιρο στις μέρες μας, παρά το γεγονός ότι έχουν αλλάξει και διαφοροποιηθεί ορισμένα δεδομένα και συνθήκες.

Ο Νίκος Μπελογιάννης ασχολήθηκε και με τη λογοτεχνία, γράφοντας σε πολύ δύσκολες συνθήκες για τις πρώτες μακρινές ρίζες της λογοτεχνίας, στις συνθήκες της απομόνωσης, χωρίς τη βοήθεια βιβλιοθήκης και άλλων μέσων. Και όμως έγραψε, γιατί είχε αποθησαυρίσει ένα σημαντικό όγκο γνώσεων, πράγμα που εκπλήσσει, αν σκεφθούμε ποια ήταν η ζωή του και πόσο δύσκολη.

Ο Μπελογιάννης ήταν ένα πολυσύνθετο κομματικό στέλεχος, μια πολύπλευρη κοινωνική προσωπικότητα, που ένιωθε την ανάγκη να μελετά αδιάκοπα ως τον θάνατο. Εγραφε όχι για τον εαυτό του, αλλά γιατί ήξερε πολύ καλά ότι το επαναστατικό κίνημα απαιτεί και ηρωισμό και αυταπάρνηση, προσφορά δίχως όρια, αλλά και γνώση της θεωρίας, της πολιτικής, απαιτεί και πολιτιστική μόρφωση, επαφή με τη λαϊκή δημιουργία».

Στη συνέχεια, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε: «Η ενότητα της πρωτοπόρας θεωρίας και της πρωτοπόρας πράξης ως συλλογική και ατομική κατάκτηση είναι ακόμα περισσότερο αναγκαία και επιτακτική σήμερα.

Η 90χρονη Ιστορία του Κόμματος, αλλά και η πρόσφατη Ιστορία, η παγκόσμια Ιστορία του κινήματος, έχει δείξει πολύ καθαρά ότι οι δυσκολίες και τα διλήμματα, η ανάγκη επιλογής δεν ασκεί πίεση μόνο σε μεγάλες στιγμές όπως: ενός πολέμου, μιας μεγάλης κρίσης, μιας δικτατορίας, ή σε συνθήκες παρανομίας, ή ακόμα μπροστά σε συνθήκες λαϊκής εξέγερσης ή επαναστατικής κατάστασης.

Τα μεγάλα διλήμματα δεν μπαίνουν μόνο στο δύσβατο δρόμο, αλλά και στο ίσιωμα, σε συνθήκες σχετικά αναπτυγμένης αστικής δημοκρατίας. Οταν οι εξελίξεις μοιάζουν αργές, πολύ αργές και ενδεχομένως σε περιόδους που κυριαρχεί η σύγχυση.

Ας ανατρέξουμε σε όλη την πορεία του Κόμματος από τη μεταπολίτευση και έπειτα.

Εως το 1990 - '91 τα πράγματα έμοιαζαν περίπου ομαλά. Το Κόμμα μας δρα ελεύθερα, όσο μπορεί κανείς να δρα ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς στις συνθήκες της αστικής δημοκρατίας. Εδειξε σημαντική δυναμική, εκτός των άλλων βγήκαν στην επιφάνεια οι εφεδρείες που χρόνια ήταν κρυμμένες, λόγω του ότι είχε τεθεί εκτός νόμου και είχε υποκατασταθεί η δράση του στην Ελλάδα από την ΕΔΑ. Ολα φαίνονταν ομαλά, και δυστυχώς οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες φούντωσαν. Και όταν ήρθε απρόσμενα η αντεπανάσταση που σάρωσε το σοσιαλιστικό σύστημα στην Ευρώπη, τότε ήρθαν τα πάνω - κάτω.

Ηγετικά στελέχη του Κόμματος, ένα μεγάλο μέρος της καθοδήγησης λάκισε, τρόμαξε, έδειξε ότι δεν είχε αντοχή να κρατήσει μαχητική πρωτοπόρα στάση. Ή έβγαλαν στην επιφάνεια αναστολές που είχαν εκκολαφτεί πιο πριν. Παρέσυραν και άλλα μέλη του Κόμματος, νεότερα στελέχη που είχαν γνωρίσει το Κόμμα στις σχετικά καλύτερες συνθήκες της αστικής δημοκρατίας. Κατάφεραν χτύπημα στην ΚΝΕ.

Αρκετοί πήγαν στο σπίτι τους, λόγω του τυφώνα της απογοήτευσης και των πελώριων ερωτημάτων που φυσιολογικά προκάλεσε η ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων. Οι περισσότεροι έμειναν στο πλάι για χρόνια, αλλά στην πορεία επανήλθαν, επανέρχονται, δίπλα στο Κόμμα ή κρατιούνται, ακόμα, μακριά, διατηρώντας όμως πάντα ένα σεβασμό για την Ιστορία του Κόμματος, ή μια αυτοεκτίμηση για την προηγούμενη δράση τους.

Πόσο διαφορετική, πόσο εξοργιστική ήταν η στάση των ηγετικών στελεχών που αναδείχτηκαν σε σύγχρονους πατριάρχες του οπορτουνισμού! Ενεργοποιήθηκαν και στήριξαν την αντισοσιαλιστική και αντι-ΚΚΕ εκστρατεία, βέβαιοι ότι θα ξεμπερδέψουν με τις όποιες, ίσως, ενοχές είχαν ορισμένοι για την αποστασία τους. Αλλοι έβγαλαν μίσος. Δυστυχώς, οι περισσότεροι προτίμησαν τον κατήφορο. Επεσαν συνειδητά ή ασυνείδητα στην αγκαλιά του κατεστημένου που τους ανέδειξε σε ήρωες, σε προσωπικότητες και ιστορικά στελέχη.

Διάλεξαν το δρόμο να βολευτούν στην ανοχή του αστικού συστήματος που αισθάνθηκε δυνατό να εκδικηθεί το ΚΚΕ για όλη την Ιστορία του.

Στο ίσιωμα, λοιπόν, χάθηκαν πολλοί. Ανάμεσά τους και αρκετοί που είχαν περάσει και είχαν αντέξει βασανιστήρια και φυλακές, εξορίες, διωγμούς.

Δεν είναι ώρα ίσως να ξύνουμε όλες τις πληγές, όμως είναι ώρα να θυμηθούμε ορισμένα από τα βασικά συμπεράσματα του 14ου Συνεδρίου, που σηματοδότησε την αρχή της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής ανασυγκρότησης του Κόμματος».

«Οι διεθνείς εξελίξεις - συνέχισε η ομιλήτρια - οπωσδήποτε πυροδότησαν μια αρνητική κατάσταση. Αποδείχτηκε, εκτός των άλλων, ότι επαναπαυτήκαμε. Δεν είδαμε ότι ταυτόχρονα υπέβοσκε μια ύπουλη ασθένεια, η έλλειψη συστηματικής ιδεολογικής θωράκισης του Κόμματος και της ΚΝΕ, η έλλειψη συστηματικής επαναστατικής διαπαιδαγώγησης στις σύγχρονες συνθήκες, σε μια περίοδο που νέες ηλικίες είχαν μπει στο Κόμμα.

Αυτό το συμπέρασμα δεν πρέπει να το ξεχάσουμε ποτέ, ειδικά τώρα που οι συνθήκες επιτρέπουν και αισιοδοξία αλλά είναι σύνθετες και περίπλοκες, απαιτούν πολλή προσοχή και υπευθυνότητα. Τα κριτήρια της δύναμης του Κόμματός μας δεν είναι τα ίδια με τα κριτήρια που κρίνεται η δύναμη των άλλων κομμάτων.

Σύντροφοι, σε μια μέρα που γιορτάζουμε τα 90χρονα του Κόμματος δεν πρέπει να μιλάμε μόνο για ό,τι μας πονά, το κάνουμε μόνο και μόνο για να γίνουμε πιο πλούσιοι σε διδάγματα.

Με βεβαιότητα λέμε ότι υπάρχει και η άλλη, η πιο δυνατή πλευρά. Στο σεισμό της αντεπανάστασης που οι δονήσεις του έφθασαν μέχρις εμάς, όπως και σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα, εμείς αντέξαμε έστω και με απώλειες. Ο αντίπαλος δε δικαιώθηκε, δεν ξεμπέρδεψε μαζί μας όπως πίστευε το 1991.

Λίγο καιρό μετά άρχισε να μας ξαναβρίσκει μπροστά του με νέα δύναμη και ορμή. Κρατήσαμε, σηκωθήκαμε, ανασυγκροτηθήκαμε, διαμορφώσαμε Πρόγραμμα, μελετήσαμε και μελετάμε την πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού, για να βγάλουμε συμπεράσματα, εκεί που χρειάζεται θα κάνουμε κριτική, και όπου πρέπει και αυτοκριτική. Ηδη το κάναμε σε μια πρώτη φάση το 1995.

Εχουμε διαμορφώσει επίκαιρες, σύγχρονες επεξεργασίες για πολλά ζητήματα, είμαστε σε φάση ετοιμότητας και αντεπίθεσης. Το κυριότερο, δώσαμε και δίνουμε έως σήμερα μια μεγάλη ιδεολογικοπολιτική μάχη, προκειμένου να αποκαλύψουμε τους μύθους της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης και της ενωμένης Ευρώπης. Οπως πάντα, έτσι και σήμερα, είμαστε πρωτοπόροι στους αγώνες.

Η δράση μας ασκεί επίδραση στη χώρα μας και διεθνώς, είμαστε η υπολογίσιμη δύναμη της ταξικής πάλης, έχουμε σκληραγωγηθεί, διανύουμε φάση ακόμα μεγαλύτερης ωρίμανσης.

Οι απαιτήσεις μεγαλώνουν βεβαίως, όμως σήμερα μπορούμε να τα καταφέρουμε, γιατί έχει προστεθεί μια νέα πρωτόγνωρη πείρα σε πρωτόγνωρες συνθήκες.

Δεν μπορούμε να προεξοφλήσουμε τι θα γράφει μετά από 30 και 40 χρόνια η Ιστορία του Κόμματος για την περίοδο 1991 και τα κατοπινά δύσκολα χρόνια. Οι επόμενες γενιές μπορεί να βρουν ζητήματα που εμείς δεν τα έχουμε ακόμα εντοπίσει. Είναι φυσικό, η Ιστορία πάντα γράφεται εκ των υστέρων, όταν έχουν φανεί όλες οι τάσεις από απόσταση και γράφεται καλύτερα από την επόμενη γενιά.

Νομίζουμε, όμως, ότι όποια κριτική και αν γίνει στο μέλλον για μας σήμερα, ένα πράγμα δεν πρόκειται να αγνοηθεί. Οτι φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού και δεν πέσαμε, σε μια περίοδο που κομμουνιστικά κόμματα άλλαζαν τα σφυροδρέπανα, ενώ κομματικές ηγεσίες των πρώην σοσιαλιστικών χωρών γίνονταν οι ντροπιασμένοι ηγέτες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Οι επόμενες γενιές θα είναι καλύτερες από εμάς σίγουρα, σε ένα βαθμό όμως θα το οφείλουν και στη στάση που κρατήσαμε στα πέτρινα χρόνια της σαρωτικής αντεπανάστασης.

Σήμερα είμαστε πιο δυνατοί. Οι θέσεις μας έχουν μεγαλύτερη απήχηση. Σήμερα πολύ περισσότεροι από πριν, πιο πολλοί συμφωνούν σε πολλά μαζί μας, όμως χρειάζεται να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους. Να πιστέψουν ότι μπορούν να παρεμβάλουν εμπόδια στην πολιτική των μονοπωλίων, της κυβέρνησης, της Ευρωπϊκής Ενωσης. Οτι είναι σε θέση να έρθουν σε ρήξη, είναι σε θέση στην πορεία να επιτύχουν τη μεγάλη ανατροπή, την πραγματική και όχι αυτή που διαλαλούν αστοί, σοσιαλδημοκράτες και αναθεωρητές».

«Πρέπει - τόνισε η Αλ. Παπαρήγα - να έχουμε εμπιστοσύνη στο λαό. Οπως λέει και ο ποιητής, και τραγούδησε ο Μίκης, τη ρωμιοσύνη με την κλαις εκεί που πάει να πέσει, ξαναγεννιέται, πετιέται.

Εμπιστοσύνη να έχουμε και στη νεολαία, και αυτή δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Οι σπουδαστικές και φοιτητικές εκλογές έδειξαν ότι η προοδευτική και ριζοσπαστική νεολαία μπορεί να εντυπωσιάζεται αρχικά από τα διάφορα διαφημιστικά τρικ και τα εντυπωσιακά πειράματα του εργαστηρίου, αλλά όταν πρόκειται να χρησιμοποιήσει την ψήφο της είναι σοβαρή και αρκετά αυστηρή.

Η εκστρατεία που εξαπολύθηκε για έναν τουλάχιστον μήνα ότι ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ θα φέρει τα πάνω - κάτω στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ, ότι θα οδηγήσει την ΠΚΣ στις τελευταίες θέσεις δεν πέρασε.

Δόθηκε έτσι μια απάντηση σ' αυτούς που θέλησαν να σφετεριστούν και να καπηλευτούν τους αγώνες, ενώ η συνεισφορά τους ήταν να περιμένουν στη γωνία τις κινητοποιήσεις για να σύρουν το χορό πρώτοι.

Εμείς δεν είμαστε ΠΑΣΟΚ να μετράμε τις μέρες πότε θα γίνουμε κυβέρνηση, παίρνοντας σεμνά και ταπεινά τη σκυτάλη από τη ΝΔ. Δεν είμαστε ΣΥΡΙΖΑ για να κάνουμε τσαλιμάκια, ενώ ο νους μας είναι να πάρουμε μερικά υπουργεία για να σώσουμε την Ελλάδα από τη δεξιά πολιτική.

Βεβαίως και προσβλέπουμε να γίνει το ΚΚΕ κόμμα εξουσίας, αλλά αυτή η εξουσία θα είναι της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, καρπός του λαού, αλλά και της πρωτοπόρας δράσης του ΚΚΕ και της πολιτικής συμμαχιών.

Το ΚΚΕ θα μείνει σταθερά στην αντιπολίτευση όσο ο λαός είναι στην αντιπολίτευση.

Δεν πρόκειται να γίνουμε βαστάζοι των σχεδίων της αστικής τάξης.

Δε θέλουμε να είμαστε στην ίδια μοίρα με τα κομμουνιστικά κόμματα που μπήκαν σε κυβερνήσεις με τη σοσιαλδημοκρατία και βρέθηκαν να συμφωνούν μέχρι και με τον πόλεμο, αλλά και με τις ιδιωτικοποιήσεις και την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων».

«Αυτήν την περίοδο - σημείωσε στη συνέχεια η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ - δουλεύουμε σε δύο μέτωπα ταυτόχρονα. Και τα δύο μαζί πρέπει να λειτουργήσουν. Το μέτωπο των καθημερινών αγώνων, στον τόπο δουλειάς και στον τόπο κατοικίας, εκεί που σπουδάζει, ζει η νεολαία, εκεί που εργάζεται η νεολαία, εκεί που αναζητεί δουλειά. Κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να μας είναι ξένο, να το θεωρούμε δευτερεύον.

Ταυτόχρονα, πρέπει να ξεδιπλώσουμε πλατιά και βαθιά στο λαό μια συστηματική εκστρατεία πολιτικής ενημέρωσης και διαλόγου για τη διέξοδο, για την εναλλακτική πρόταση εξουσίας, για την προοπτική. Η διαλεκτική σχέση του καθημερινού αγώνα με τον πολιτικό αγώνα για τη συγκρότηση του Μετώπου, τη λαϊκή εξουσία - οικονομία είναι η απάντηση στο βασανιστικό ερώτημα ως πότε θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση.

Η κάθετη πτώση και των δύο κομμάτων εξουσίας θα αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά όταν υψωθεί απέναντί τους όχι γενικά ένα ισχυρό μαζικό κίνημα, αλλά ένα κοινωνικοπολιτικό κίνημα που παλεύει για τον άλλο δρόμο, την εναλλακτική πολιτική λύση, που θέτει σε αμφισβήτηση την εξουσία και κυριαρχία των μονοπωλίων στην οικονομία, στην κοινωνία. Αμεσο και επιτακτικό καθήκον είναι να συμβάλουμε στην ενεργητική συμμετοχή των εργαζομένων στα σωματεία. Δε θα είναι εύκολη υπόθεση όσο κυριαρχούν εργατοπατέρες, αριβίστες και συμβιβασμένοι. Οσο οι συνδικαλιστικές ηγεσίες βλέπουν τον εργατικό αγώνα ως μοχλό της εναλλαγής των δύο κομμάτων. Αμεσο καθήκον είναι να κατανοηθεί σε κλαδικό και τοπικό επίπεδο η αναγκαιότητα συμμαχίας της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους στα αστικά κέντρα και τη μικρομεσαία αγροτιά. Το ζητούμενο δεν είναι η εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, αλλά η εναλλακτική πρόταση εξουσίας που εδράζεται στο επίπεδο της οικονομίας, της κοινωνίας συνολικά. Εναλλακτική πρόταση για το κεφάλαιο είναι μια κυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ή ΝΔ με τον ΛΑ.Ο.Σ., ή ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ. Ζευγάρια υπάρχουν, γάμοι μπορεί να γίνουν. Δεν είναι καθόλου αταίριαστα ζευγάρια μεταξύ τους».

«Το να λες - συνέχισε η ομιλήτρια - ότι υπάρχει τρόπος να βάλεις κανόνες στην αγορά, δεν είναι πια αυταπάτη, αλλά κοροϊδία για το λαό. Ας μας πει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ πώς θα βάλουν κανόνες στην αγορά. Η καπιταλιστική αγορά μπορεί θαυμάσια να λειτουργεί και με κυβερνητική πλειοψηφία 151 βουλευτών και με πλειοψηφία 150 βουλευτών, και με αποκαλύψεις για σκάνδαλα, και με αστικούς θεσμούς που χάνουν το λαϊκό έρεισμα.

Το να μιλάς για τη γενιά των 600 και 700 ευρώ και τη γενιά των STAGE είναι εύκολο ζήτημα. Το θέμα είναι να απαντήσεις πώς θα εξασφαλίσουν δουλειά και οι νέοι και όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι που είναι σε παραγωγική ηλικία, μόνιμη και σταθερή δουλειά, με εισοδήματα και παροχές που αντιστοιχούν στις σημερινές ανάγκες και δυνατότητες της επιστήμης. Πώς θα γίνει αναδιανομή του πλούτου;

Μήπως τα επιχειρηματικά μονοπώλια θα φοβηθούν τους αριστερούς λεονταρισμούς ή έστω και κάποιες εργατικές κινητοποιήσεις που εξαγγέλλονται από τις ρεφορμιστικές ηγεσίες;

Αλλαγή σημαίνει ανατροπή στο πολιτικό και το οικονομικό - κοινωνικό επίπεδο και όχι μόνο στο Κοινοβούλιο. Ανατροπή προϋποθέτει μια πορεία αναμέτρησης και ρήξης. Επομένως όσοι ευαγγελίζονται αλλαγή πρέπει να αναδείξουν το κύριο και βασικό: Ποια τάξη, ποια κοινωνικά στρώματα θα νικήσουν, ή θα βάλουν ως στόχο να νικήσουν, ποια τάξη θα χάσει την εξουσία της.

Η πρότασή μας είναι πρόταση πάλης γύρω από ώριμους άμεσους στόχους και αιτήματα, πρόταση συσπείρωσης σε επιμέρους μέτωπα πάλης, που στην πορεία να μετατραπούν στα ρυάκια που θα οδηγήσουν στη συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου. Είναι πρόταση καθημερινού αγώνα, συμμαχίας και πάλης για τη λαϊκή εξουσία.

Ο κρίκος σύνδεσης της καθημερινής μάχης με την προοπτική είναι η συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου. Εδώ φαίνονται και οι διαφορές μας και με τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, που το ρόλο τους τον βλέπουν στη συμμετοχή στη διαχείριση του συστήματος.

Δε μιλάμε απλά για συντονισμό φορέων, ούτε για κοινή δράση φορέων και κομμάτων. Αλλά για κοινωνικοπολιτικό συμμαχικό κίνημα λαού όπου βεβαίως τα κόμματα διατηρούν την οργανωτική τους αυτοτέλεια και τα προγράμματά τους.

Εκφράζει αποκλειστικά τα συμφέροντα, τις ανάγκες της εργατικής τάξης και του μεγαλύτερου μέρους των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και του χωριού, τους αυτοαπασχολούμενους και εκείνους που μισθώνουν έως 2 και 3 εργαζόμενους, τους μικροϊδιοκτήτες αγρότες. Σήμερα οι κοινωνικές δυνάμεις υπάρχουν, όμως ακόμα το λαϊκό κίνημα είναι σε φάση υστέρησης, δεν εκφράζεται η δυναμική των κοινωνικών δυνάμεων για δύο λόγους, εξαιτίας του εγκλωβισμού και εξαιτίας του συσχετισμού στο κίνημα.

Πολιτικές δυνάμεις σήμερα δεν υπάρχουν που να θέλουν και να μπορούν να δράσουν σε ριζική αντίθεση προς την κυρίαρχη πολιτική από τη σκοπιά εναλλακτικής πρότασης ανάπτυξης, συμμαχίας και εξουσίας. Δε θα προκύψουν από μετάλλαξη των σημερινών πολιτικών δυνάμεων, αλλά από τον απεγκλωβισμό πριν απ' όλα από τα κόμματα εξουσίας, από την ιδεολογικοπολιτική αποδυνάμωση του ρεφορμισμού και οπορτουνισμού. Σ' αυτό το έδαφος δημιουργούνται δυνατότητες να εμφανιστούν νέες πολιτικές δυνάμεις, και συντηρητικές αλλά και ριζοσπαστικές. Με αυτές τις δυνάμεις το ΚΚΕ θα είναι υποχρεωμένο να ανοίξει διάλογο».

«Η Ελλάδα, τόνισε η Αλ. Παπαρήγα, έχει - παρά τις σοβαρές συνέπειες, έως και καταστροφικές σε ορισμένους τομείς, που έχει επιφέρει η κυριαρχία του κεφαλαίου, του μονοπωλιακού ανταγωνισμού, της ανισόμετρης ανάπτυξης, της γενικότερης προσαρμογής στις επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ - τις προϋποθέσεις να διαμορφώσει και να αναπτύξει τη λαϊκή οικονομία. Οι αρνητικές εξελίξεις της τελευταίας 20ετίας σε ορισμένους κλάδους βιομηχανικής παραγωγής, στην αγροτική οικονομία, μπορούν να αντιμετωπιστούν σε διαφορετικές πολιτικοοικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, δεν είναι αργά.

Διαθέτει ικανοποιητικό επίπεδο συγκέντρωσης της παραγωγής, των μέσων παραγωγής, του εμπορικού δικτύου και ένα ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης της σύγχρονης τεχνολογίας. Κυρίως διαθέτει έμπειρο πολυάριθμο εργατικό δυναμικό, με βελτιωμένο μορφωτικό επίπεδο σε σύγκριση με το παρελθόν, και εξειδίκευση, διαθέτει πολυάριθμο επιστημονικό δυναμικό.

Διαθέτει αξιόλογες φυσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, σημαντικά αποθέματα ορυκτού πλούτου, που είναι πλεονέκτημα για την παραγωγή βιομηχανικών και καταναλωτικών προϊόντων.

Διαθέτει ένα επίσης μεγάλο πλεονέκτημα, τη δυνατότητα επάρκειας στα είδη διατροφής για τις λαϊκές απαιτήσεις, αλλά και το διεθνές εμπόριο. Διαθέτει ικανότητες για παραγωγή σύγχρονων προϊόντων, μηχανών, εργαλείων και συσκευών.

Οι δυνατότητές της αυτές υπονομεύτηκαν και υπονομεύονται συστηματικά από τα μονοπώλια, με τις επιλογές της πολιτικής εξουσίας. Μια νέα εξουσία, η λαϊκή, μπορεί να δώσει νέα ώθηση και ακμή.

Για να υπάρξει λαϊκή οικονομία για όλους απαιτείται επίλυση του προβλήματος της ιδιοκτησίας.

Βασική προϋπόθεση μιας σχεδιασμένης ανάπτυξης, αποτελεί η αλλαγή των ξεπερασμένων ιστορικά σχέσεων που υπάρχουν στην παραγωγή και εμποδίζουν πια ασφυκτικά την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.

Απαιτείται η κοινωνικοποίηση τουλάχιστον των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής δηλαδή, στους παρακάτω τομείς:

-- Ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, ορυκτός πλούτος, ορυχεία, ύδρευση, μεταφορές.

-- To τραπεζικό σύστημα, το σύστημα συγκέντρωσης, διοχέτευσης και διαχείρισης υλικών πόρων.

-- Το εξωτερικό εμπόριο, το συγκεντρωμένο δίκτυο του εσωτερικού εμπορίου.

-- Ο τομέας της λαϊκής στέγης.

-- Η έρευνα και η δημοκρατική πληροφόρηση του λαού.

Απαιτείται αποκλειστικά δημόσιο, ενιαίο και δωρεάν σύστημα Εκπαίδευσης, Υγείας, Πρόνοιας, Ασφάλισης.

Το ΚΚΕ θεωρεί ότι μπορεί να υπάρξουν τομείς που να μη συμπεριληφθούν στην πανεθνική πλήρη, καθολική κοινωνικοποίηση. Με βάση την κοινωνικοταξική διάρθρωση της χώρας και το επίπεδο ανάπτυξης εκτιμά ότι δίπλα στον κοινωνικοποιημένο τομέα μπορεί να συγκροτηθεί ο τομέας του παραγωγικού συνεταιρισμού της μικρομεσαίας αγροτιάς, των μικρών επιχειρηματιών σε κλάδους που η συγκέντρωση είναι μικρή. Η ένταξη στους συνεταιρισμούς θα κατανοείται ως συμφέρουσα επιλογή, με βάση την εμπειρία που υπάρχει από τον κλοιό των μονοπωλίων».

«Τόσο ο κοινωνικοποιημένος - συνέχισε η ομιλήτρια - όσο και ο συνεταιριστικός τομέας, γενικότερα ο τομέας της οικονομίας, πρέπει να ενταχθεί σε ένα κεντρικό πανεθνικό οικονομικό μηχανισμό σχεδιασμού και διεύθυνσης, ώστε να κινητοποιούνται όλα τα μέσα παραγωγής και να αξιοποιείται - προστατεύεται το εργατικό δυναμικό, να αξιοποιείται κάθε δυνατή οικονομική διεθνής συνεργασία στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Προστατεύεται η εγχώρια παραγωγή και τα συμφέροντα των εργαζομένων από τις συνέπειες της παγκόσμιας αγοράς, της δράσης των μονοπωλίων που κινούνται πολύ περισσότερο ελεύθερα και ανεξέλεγκτα από πριν με βάση τις γνωστές 4 ελευθερίες του Μάαστριχτ.

Αποτελεί χονδροειδή διαστρέβλωση ότι κεντρικός σχεδιασμός σημαίνει ότι όλα αποφασίζονται κεντρικά. Κεντρικός σχεδιασμός σημαίνει: Διαμόρφωση στρατηγικών στόχων και επιλογών, ιεράρχηση των κλάδων και των τομέων, το πού θα συγκεντρώσεις περισσότερες δυνάμεις, καταμερισμό. Από εκεί και πέρα υπάρχει εξειδίκευση κατά κλάδο και κατά περιοχή.

Δίνει τη δυνατότητα και προϋποθέτει ότι η εργατική τάξη και τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα θα συμμετέχουν και θα συναποφασίζουν για το τι θα αναπτυχθεί και πώς αυτό θα μοιραστεί ή θα αξιοποιηθεί από ολόκληρη την κοινωνία. Και ταυτόχρονα να μπορούν να ελέγχουν αν αυτό πραγματοποιείται.

Προωθεί διακρατικές - εμπορικές συμφωνίες και συναλλαγές, συμφωνίες για αξιοποίηση της τεχνογνωσίας, με βάση το αμοιβαίο συμφέρον.

Η κεντρικά σχεδιασμένη ανάπτυξη της κοινωνίας δεν είναι μια έμπνευση ή ιδέα των κομμουνιστών. Είναι ανάγκη που πηγάζει από τις σημερινές απαιτήσεις, καταρχήν των ίδιων των μέσων παραγωγής για να εξελιχθούν και να αξιοποιηθούν στο έπακρο όλες οι δυνάμεις και οι δυνατότητες που έχει διαμορφώσει η κοινωνία σήμερα με την εργασία και με την επιστήμη. Να ικανοποιηθούν οι διευρυμένες σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων».

«Η κυβέρνηση - τόνισε η ομιλήτρια - το όργανο της λαϊκής εξουσίας, θα είναι υποχρεωμένο όχι μόνο να ικανοποιήσει πιεστικές λαϊκές ανάγκες, αλλά και να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του λαού στο νέο και πρωτόγνωρο έργο, να στηρίζει το λαϊκό κίνημα, να στηρίζεται και να ελέγχεται από αυτό μέσα από νέους θεσμούς εργατικού και κοινωνικού ελέγχου. Οι θεσμοί αυτοί θα γεννώνται στην πορεία της αναμέτρησης και ιδιαίτερα στην κορύφωσή της.

Από τα πρώτα της βήματα, η λαϊκή εξουσία θα έχει να αντιμετωπίσει την οργανωμένη εσωτερική και διεθνή αντίδραση. Στόχος τους να τη μετατρέψουν σε μια διακυβέρνηση που θα υποχωρεί και θα αθετεί το πρόγραμμά της, να εκφυλιστεί σε μια διακυβέρνηση που θα βρίσκεται ανάμεσα σε δύο πυρά, των ταξικών αντιπάλων αλλά και των δυσαρεστημένων λαϊκών μαζών. Η Ιστορία έχει να επιδείξει τέτοια φαινόμενα. Αναπόφευκτα θα τεθεί το ζήτημα αναδίπλωση ή αντεπίθεση.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ, οι συμφωνίες με τις ΗΠΑ δεν αφήνουν περιθώρια ελιγμών στα κράτη - μέλη.

Η επίλυση αυτού του προβλήματος είναι αναπόφευκτη. Γνωρίζουμε ότι μια χώρα μόνη της έχει σήμερα πολύ περισσότερες δυσκολίες να αποτινάξει τις ιμπεριαλιστικές δεσμεύσεις, να αντιμετωπίσει τη ρεβανσιστική απάντηση, όμως δε συμφωνούμε ότι η Ελλάδα θα είναι μόνη της, ή δε θα είναι σε θέση να χειριστεί το όλο ζήτημα προκαταβολικά.

Το ΚΚΕ ποτέ έως σήμερα, από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, δε συμβιβάστηκε με την ιδέα της παραίτησης από τον αγώνα κατά του ξένου παράγοντα. Πολύ περισσότερο που σήμερα κερδίζει έδαφος στους λαούς η έλλειψη εμπιστοσύνης ως και αμφισβήτησης των διακρατικών αυτών ενώσεων.

Κάθε χώρα, κάθε λαϊκό κίνημα πρέπει να επιδιώκει να τραβούν τα πράγματα μπροστά, πολύ περισσότερο που όλα τα πράγματα δείχνουν ότι τόσο η Ευρωπαϊκή Ενωση όσο και ο ιμπεριαλισμός γενικότερα δυσκολεύονται να περάσουν την πολιτική τους με την ίδια άνεση. Οσες περισσότερες εστίες ανάβουν, τόσο πιο πολύ μεγαλώνουν οι ελπίδες περισσότεροι λαοί να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους».