Για τη συζήτηση γύρω από τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ καθώς και την παρουσία του Τσίπρα στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ ρωτήθηκε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Απάντησε:

Η Ιταλία, παραδείγματος χάρη, είναι κλασικό παράδειγμα μεταπολεμικό. Ο ιστορικός συμβιβασμός τι ήταν; Για να μην πάμε τώρα στα πρόσφατα, όταν πια τα παραδοσιακά αστικά κόμματα εξαφανίστηκαν και μέχρι να γίνει ένα καινούριο, έγιναν πολλά, η «ελιά», η «μαργαρίτα», τα «ουράνια τόξα». Ολα αυτά τι είναι; Προσπάθεια να σταθεί, να «συντηρηθεί» το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ιταλία.

Πάρτε την περίοδο του ιστορικού συμβιβασμού. Δεν ήταν χέρι βοήθειας στο αστικό σύστημα; Τι ήταν; Επομένως, καλά κάνουν οι αστοί από την πλευρά τους. Δεν αφήνουν καμία τρύπα που να μην την κλείνουν. Το θέμα είναι αν υπάρχουν διαθέσιμοι. Δυστυχώς, ιστορικά, βρέθηκαν και διαθέσιμοι κομμουνιστές, δυστυχώς.

Εμείς λοιπόν δεν έχουμε καμία τέτοια διάθεση. Εμείς, άμα έχει μια τρύπα το σύστημα, θέλουμε να του κάνουμε κι άλλες τρύπες, περισσότερες, όσο γίνεται περισσότερες. Δεν το κρύβουμε - με όρους κινήματος - γιατί αυτό συμφέρει το λαό και θεωρούμε πάρα πολύ σημαντικό αυτό που έκανε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, πολύ πριν γίνουν οι εκλογές, που έλεγε: όσο πιο αδύναμη κυβέρνηση και όσο πιο αδύναμη αντιπολίτευση, όσο μεγαλύτερη πολιτική αστάθεια έχουμε, τόσο πιο δυνατό μπορεί να γίνει το κίνημα.

Βεβαίως, όταν έχεις αστάθεια και το κίνημα δεν υπάρχει, μπορεί τα πράγματα να πάνε πιο δύσκολα, αλλά εμείς λέμε αυτό το πράγμα. Ο ένας πρέπει να χάνει και ο άλλος να κερδίζει. Ολοι να είμαστε ευχαριστημένοι δε γίνεται.

Λοιπόν, ποιος είναι ο σχεδιασμός; Ο πρώτος σχεδιασμός είναι κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - Νέας Δημοκρατίας. Το λένε οι άνθρωποι. Αλλά εάν αυτό δεν περπατήσει για διάφορους λόγους, λένε καλό είναι και ΠΑΣΟΚ - Συνασπισμός, ώστε να πάμε από το δικομματισμό μάλλον στο διπολισμό. Αυτό λέγεται ανοιχτά και γι' αυτό υπάρχει μια τέτοια υπερπροβολή για να βοηθηθεί.

Κοιτάξτε να δείτε, κάθε προϊόν καινούριο πρέπει να το βγάλεις στη βιτρίνα. Μπορεί να πουληθεί ένα προϊόν χωρίς να μπει στη βιτρίνα; Δε γίνεται. Αυτό γίνεται λοιπόν. Και εδώ ο Συνασπισμός είναι διαθέσιμος. Βέβαια κάνει και κόνξες, κάνει και τσαλιμάκια που λέμε, εντάξει, αλλά είναι διαθέσιμος.

Ο Συνασπισμός τι κάνει; Σου λέει: εγώ θα γδάρω το ΠΑΣΟΚ όσο μπορώ, γιατί είναι χώροι ιδεολογικά συγγενείς, είναι εύκολοι και κυρίως αυτοί που μπορούν να κινηθούν είναι ορισμένα κοινωνικά στρώματα, μεσαία, ανώτερα, για τα οποία θέλει και περισσότερη μελέτη. Πώς γεννήθηκαν; Από τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης ή τους εργολάβους, από τα μελετητικά γραφεία. Δεν είναι τυχαίο. Πολλά απ' αυτά εκκολάφτηκαν στα πανεπιστήμια. Πώς θα γίνει; Εκκολάφτηκαν στις συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Σ' αυτές τις Επιτροπές Μελέτης, τα σεμινάρια. Είναι άνθρωποι δηλαδή οι οποίοι, να το πω καθαρά, είναι οι καινούριοι βολεμένοι και είναι και οι άνθρωποι που βγάζουν ένα δεύτερο μισθό, καλό μισθό, απ' όλο αυτό το πλέγμα του παρασιτισμού του σύγχρονου, του ευρωπαϊκού παρασιτισμού που αναπτύσσεται. Αυτά τα στρώματα - πώς να σας πω; - έχουν μια οικονομική άνεση και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να φύγουν από το ΠΑΣΟΚ και να πάνε στο Συνασπισμό, σε ένα καινούριο κόμμα που δεν είναι εκτεθειμένο κυβερνητικά.

Μ' αυτή την έννοια εκκολάπτονται καινούριοι σχηματισμοί. Αυτό δηλαδή μόνο εμείς το λέμε; Εδώ βλέπουμε πρώτη σελίδα: θα πάει ο τάδε στο Συνέδριο τάδε. Λοιπόν, τι έγινε; Τους δίνουν μια σημασία, πρώτη σελίδα σήμερα οι εφημερίδες.

Υπάρχουν τέτοιοι σχεδιασμοί. Θα περπατήσουν; Δεν ξέρουμε ακριβώς, τώρα δεν μπορούμε να πούμε τι θα περπατήσει, πάντως υπάρχουν αυτοί οι σχεδιασμοί. Είναι αυτό που είπαμε κι άλλη φορά, ότι γίνονται θετικές διεργασίες στο λαό. Εμάς δε μας φοβίζουν αυτά. Δηλαδή, όταν ο λαϊκός κόσμος φεύγει από τα δυο κόμματα, αυτός ο κόσμος μας ενδιαφέρει να φύγει, ο εργατόκοσμος, ο λαϊκός κόσμος. Οτι στη γωνία θα τον εγκλωβίσουν σε νέα σχήματα, κι αυτό το έχουμε ως δεδομένο. Δε μας φοβίζει. Δεν έχουμε κανένα πλέγμα φοβίας.

Ο εργατόκοσμος όμως πρέπει γρήγορα να ξεπεράσει τις αυταπάτες ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις. Και η νεολαία. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Υπάρχουν και στη μια πολιτική και στην άλλη οδυνηρές, αλλά όταν ο λαός είναι στο προσκήνιο, δεν είναι το ίδιο οδυνηρές με το όταν είναι στη γωνία.

Και ξαναλέω, η στάση απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι κριτήριο, λυδία λίθος. Δεν μπορεί να λες μονόδρομος, η Ευρωπαϊκή Ενωση να γίνει ομοσπονδία και όσο πιο πολύ γίνει ομοσπονδία τόσο καλύτερα είναι τα πράγματα. Αυτά τα λένε όλα τα κόμματα εκτός από το ΚΚΕ. Τόσο πιο πολλή φυλακή θα είναι για τους λαούς. Θα είναι δύσκολη η δραπέτευση. Είναι κρίσιμο ζήτημα η στάση απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Δεν είναι δευτερεύον.

Απέναντι στο ΝΑΤΟ δεν είναι; Τι θα έκανες δηλαδή άμα είσαι κυβέρνηση, με τους στρατιώτες στο Αφγανιστάν; Δε θα τους έπαιρνες πίσω; Οταν σου πει το ΝΑΤΟ: δεν έχεις δικαίωμα να τους πάρεις πίσω, τι θα λες; Για να μην απομονωθώ από τις εξελίξεις θα τους στείλω;

Για την προσπάθεια δημιουργίας της εντύπωσης ότι το ΚΚΕ αντιτίθεται στην απεργία των εργαζομένων στη ΔΕΗ, ρωτήθηκε και σχολίασε η Αλ. Παπαρήγα.

Για να ξεκαθαρίσουμε: Εμείς κάναμε κριτική σε θέσεις της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Οπως κάνουμε κριτική σε θέσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, όπως κάναμε κριτική παλαιότερα σε άλλες Οργανώσεις, και έχουμε δικαίωμα, όπως έχουν δικαίωμα και οι φορείς να κάνουν κριτική στο Κόμμα. Κάθε δικαίωμα έχουν να μας κρίνουν. Ισα ίσα η δήλωση που έγινε, ήταν η εξής: δε μας ενοχλούν οι διακοπές ρεύματος, όχι μόνο στηρίξαμε τον αγώνα, αλλά δε μας ενοχλούν οι διακοπές ρεύματος. Καθόλου δε μας ενοχλούν και το επαναλαμβάνουμε. Δε μας ενοχλούν πολιτικά, κοινωνικά κλπ. Δεν πρέπει να ενοχλούν.

Οπως δεν πρέπει να ενοχλούν τα σκουπίδια στους δρόμους. Μας ενοχλεί όμως το πλαίσιο του αγώνα και έχουμε δικαίωμα να το πούμε. Αλλά ξέρετε τι έγινε; Ενώ σταμάτησαν το βιολί αυτό, επειδή βγήκε ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ και πήρε απόσταση από τις μορφές πάλης, για να μη φανεί ότι μόνο αυτός παίρνει, ξαναθυμήθηκαν και το ΚΚΕ.

Ξεκαθαρίζουμε ότι εμείς θεωρούμε πως είναι τόσο σφοδρή η επίθεση, που πρέπει και το πλαίσιο πάλης και η μορφή αγώνα να αντιστοιχούν στη σφοδρότητα της επίθεσης. Η κυβέρνηση δεν απεργεί, οι εργοδότες δεν απεργούν από την αντεργατική πολιτική. Το όπλο που έχουν οι εργαζόμενοι είναι η απεργία. Να σας πω κάτι; Αξιζε να υπάρχει γενική πολιτική απεργία, που δεν υπάρχει. Πολιτική απεργία, γενική, με τέτοια μέτρα που παίρνονται, για να μην έρθουν και τα άλλα. Γενική πολιτική απεργία. Οχι αντιπολίτευση με τα μάτια στην κάλπη, αλλά πολιτική ρήξης πραγματική.

Επρεπε αυτή τη στιγμή να υποφέρει η εργοδοσία στην απεργία. Γι' αυτό στις 19 πρέπει να πάρει τέτοια χαρακτηριστικά η απεργία και πρέπει να στηριχτούν οι εργατοϋπάλληλοι στα εργοστάσια, στα πολυκαταστήματα. Πρέπει έξω από κάθε εργοστάσιο, έξω από κάθε πολυκατάστημα να υπάρχει αλυσίδα συμπαράστασης και αν απολυθεί ένας με τη δύναμη του κινήματος να επαναπροσληφθεί.

Εμείς αυτό θα κάνουμε. Εμείς δεν κάνουμε φιγούρα στα κανάλια και το ξέρετε αυτό. Τα μέλη του Κόμματος, τα μέλη της ΚΝΕ από τα χαράματα θα είναι έξω από τους τόπους δουλειάς. Αυτό θα κάνουμε. Δε θα κάνουμε σποτάκια στην τηλεόραση. Οχι ότι είναι κακό, αλλά το θέμα είναι τι λένε και για ποιο σκοπό τα κάνεις. Οταν λες ότι έχω σφοδρή επίθεση, οι μορφές πάλης πρέπει να είναι ανάλογες. Αποφασισμένες όμως και να στηρίζονται στην οργάνωση από τα κάτω των εργαζομένων με την υπεράσπιση των μορφών πάλης. Αυτή είναι η θέση μας και ας αφήσουν ότι είμαστε αντίθετοι. Εμείς μιλάμε για ρήξη και ανατροπή και θα νοιαστούμε τώρα επειδή κάποιες ώρες είμαστε με τα καντηλάκια στο σπίτι;

Θα πρέπει να εξοικειωθούν οι εργαζόμενοι και με θυσίες. Πάντως στα σαλόνια και στο Κολωνάκι δε γίνονται οι ανατροπές. Εκεί γίνονται άλλα πράγματα...