Αρθρο της βουλευτίνας Ούλα Γέλπκε, μέλος της Αριστεράς στο Μπούντεσταγκ και μέλος της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, που δημοσιεύτηκε στη «Γιουνγκ Βελτ» (4 Ιούλη 2007)
Associated Press |
Συνέταιροι -ανταγωνιστές για την ιμπεριαλιστική λεία |
Για να νομιμοποιηθούν αυτοί οι στόχοι επαναλαμβάνονται αδιάκοπα οι «απειλές» που αντικρίζει η Γερμανία: Η Λευκή Βίβλος αναφέρει συνοδείες, κινήματα προσφύγων, τρομοκρατία, μετάδοση ατομικών όπλων, πειρατείες, επιδημίες κλπ. Απαιτεί τα «ρίσκα και οι απειλές για την ασφάλειά μας να προλαμβάνονται και να αντιμετωπίζονται έγκαιρα εκεί που δημιουργούνται».
Μια «προδοτική» φράση της Λευκής Βίβλου αναφέρει: «Η πρώτη γραμμή άμυνας θα βρίσκεται συχνά στο εξωτερικό». Η φράση έχει αντιγραφεί από το στρατιωτικό δόγμα της ΕΕ, θα μπορούσε κάλλιστα να προέρχεται και από το στρατιωτικό σύμφωνο του ΝΑΤΟ. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θεωρεί τις δυο συμμαχίες απαραίτητες για την εξασφάλιση των δικών της παγκόσμιων αξιώσεων κυριαρχίας.
Το ότι η τώρα τρέχουσα απόκτηση υποβρυχίων, φρεγατών και μαχητικών αεροπλάνων αποσκοπεί σοβαρά στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας επιτρέπεται να αμφισβητηθεί. Πρόκειται πολύ περισσότερο για ικανότητα επίθεσης και εκφοβισμό. Στη Λευκή Βίβλο αναφέρεται σχετικά: «Μια πολιτική, στρατιωτική ή ψυχολογική επίδραση μπορεί να επιτευχθεί ήδη με μια πιστευτή παράταξη στρατιωτικών ικανοτήτων». Αλλά εναντίον ποιου στρέφεται;
Σαν κόκκινη κλωστή περνάει μέσα από τη Λευκή Βίβλο το αίτημα για «ελεύθερο και ανεμπόδιστο παγκόσμιο εμπόριο σαν βάση της ευημερίας μας». Η Γερμανία, αναφέρεται, «είναι εξαρτημένη σε μεγάλο βαθμό, από μια ασφαλή είσοδο πρώτων υλών. Γι' αυτό απαιτούνται ανοιχτό σύστημα παγκόσμιου εμπορίου και ελεύθεροι δρόμοι μεταφοράς». Με άλλα λόγια: Αν ένα τριτοκοσμικό κράτος σκεφτεί να μην πουλήσει το πετρέλαιό του με τους όρους που υπαγορεύει η παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, αυτό είναι περίπτωση (τακτοποίησης) από την Μπούντεσβερ.
Οι στρατιωτικοί χρησιμοποιούν (για διακόσμηση) ανθρωπιστικούς λόγους για τις επεμβάσεις. Π.χ. στο Σουδάν, για να παρεμποδίσουν γενοκτονία. Ομως τα οικονομικά συμφέροντα είναι ευδιάκριτα: Προπάντων στο Νότο αυτής της χώρας, που επιδιώκει την ανεξαρτησία του, υπάρχουν μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου. Γερμανικές εταιρείες έχουν ήδη υπογράψει συμφωνίες για την κατασκευή σιδηροδρόμων και αγωγών μεταφοράς, ύψους δισεκατομμυρίων.
Το Μάρτη αυτού του έτους ήταν στο Σουδάν αντιπροσωπεία του γερμανικού υπουργείου Οικονομίας, συνοδευόμενη από επιχειρηματίες πολλών ειδών. «Κέντρο βάρους του ενδιαφέροντος των επιχειρηματιών ήταν το Νότιο Σουδάν», αναφέρεται σε απάντηση της κυβέρνησης στο κόμμα EDP (των φιλελευθέρων): Ο «πρόεδρος» του Νότιου Σουδάν εξήγησε ότι προτεραιότητες στις επενδυτικές δυνατότητες έχουν οι τομείς της γεωργίας, της υποδομής, του πετρελαίου, της εκμετάλλευσης πρώτων υλών, οι συγκοινωνίες, το σύστημα υγείας και η βιομηχανία.
Οσο αναμφίβολο και αν είναι ότι στο Σουδάν γίνονται αγριότητες - είναι ωστόσο μοιραίο ότι τμήματα της κοινοβουλευτικής ομάδας της Αριστεράς στο Μπούντεσταγκ, πέφτουν στην παγίδα της ανθρωπιστικής υποκρισίας. Μερικοί βουλευτές κάνουν διάκριση μεταξύ «επεμβάσεων», «μαχητικών χρήσεων», από τη μια και έτσι λεγόμενης χρήσης για «διασφάλιση της ειρήνης από την άλλη. Πληθαίνουν οι γνώμες στο κόμμα και την κοινοβουλευτική ομάδα ότι πρέπει να είμαστε ευέλικτοι και να απορρίπτουμε συνολικά κάθε στρατιωτική επέμβαση. Αυτή η εξέλιξη βάζει σε κίνδυνο την αξιοπιστία του κόμματος στον κεντρικό τομέα της πολιτικής της ειρήνης. Τόσο αναγκαιότερη γίνεται η εξωκοινοβουλευτική πίεση του κινήματος ειρήνης για να μην ακολουθήσει το κόμμα το δρόμο των «Πρασίνων», αλλά να μείνει πιστό στις αντιμιλιταριστικές αρχές. Η Μπούντεσβερ είναι ιμπεριαλιστικός στρατός και φροντίδα της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι η αποστολή στο εξωτερικό, αλλά η ανάκλησή της (στη Γερμανία).
Γίνεται μια μικρή σιωπή. Μετά ακούγεται διστακτικός ο καλλιτέχνης. «Να τολμήσω μια ερώτηση, κυρία μου»; «Παρακαλώ, γι' αυτό είμαι εδώ, για να σας απαντήσω»! «Τι να κάνω εγώ και η υπουργός των Εξωτερικών, στο καφενείο;». «Πρώτον, δε θα είστε οι δυο σας...». «Α!». «... δεύτερον, θα μιλήσετε για τέχνη»! «Για τέχνη! Στο καφενείο, κυρία μου;». «Σας είπα, φιλική συνάντηση είναι. Η υπουργός κάλεσε κάποιους ανθρώπους που εκτιμά για να τους ακούσει»!
Δεύτερη σιωπή. Λίγο πιο μακρύτερη αυτή τη φορά. «Να τολμήσω άλλη μια ερώτηση, αγαπητή μου»; «Παρακαλώ, τολμήστε»! «Η κυρία Μπακογιάννη έφυγε από το Εξωτερικών;». «Οχι, κύριε (φάτε τη γλώσσα σας (μέσα της)»! «Μα η τέχνη, δεν είναι υπόθεση του Πολιτισμού;». «Και του Πολιτισμού είναι, και του ΥΠΕΧΩΔΕ, και του Υγείας, και του Τουρισμού, και, φυσικά, και των Εξωτερικών. Οι πολιτικοί πρέπει να είναι ενημερωμένοι. Εκλογές έρχονται...»!
Τριάντα έξι, λοιπόν, ολόκληροι άνθρωποι... τι άνθρωποι; Κορυφές ανθρώπων, τα είπαμε! Κορυφές συνέπειας έργων και λόγων. Τριάντα έξι πολιτικοποιημένα ενεργά άτομα. Ενεργά άτομα που ανήκουν σε ολόκληρο το πλατύ φάσμα της κοινωνικής συναίνεσης (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Συνασπισμός). Αλλά και στις ακόμα πλατύτερες «περιβαλλοντολογικές» και άλλες «αριστερές» δυνάμεις. Ακόμα και απολιτίκ ή άτομα «αφοσιωμένα» ιεραποστολικά στην τέχνη! Ολος ετούτος ο θαυμάσιος κόσμος, ήσυχα και ειρηνικά, γύρω - γύρω από τη μαρμάρινη λίμνη. Η οποία ήταν γεμάτη νερό! Το οποίο, έτσι που το φώτιζαν τα κεριά, έπαιρνε ένα απύθμενο βάθος. Ενα βάθος που έδινε την αίσθηση μιας ατέλειωτης υδάτινης τρύπας! Ολο αυτό το κενό, όλο αυτό το απύθμενο βάθος, αυτή την τεράστια τρύπα στο νερό, ήρθε να τη γεμίσει το περιεχόμενο της υψηλής και εμπεριστατωμένης κουβέντας! Μέσα σε ένα λεπτό, δέστε ταχύτητα και συμπύκνωση, ο κάθε καλλιτέχνης, από τους 36 που μαζεύτηκαν με το σφύριγμα της κυρίας υπουργού, έπρεπε να πει τη σοφία του! Να τοποθετηθεί για το ζήτημα της τέχνης! Να δικαιολογήσει το στιφάδο, που έφαγε! (Δεν είμαι σίγουρος για το μενού).
Η γιούζουαλ συνάντηση, το συμπόσιο όπως το ονόμασαν, είχε τον τίτλο «Ενός Λεπτού Μαζί» (από ποιητική συλλογή της Κικής Δημουλά). Είμαι, δε, στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω, πως τίποτα απ' όσα ειπώθηκαν εκεί δεν πρόκειται να πάει χαμένο. Η υπουργός των Εξωτερικών προνόησε και ηχογράφησε τις τοποθετήσεις. Οι γενεές που θα έρθουν θα μάθουν το τι λέχθηκε γύρω από την υδάτινη τρύπα. Και από ποιους λέχθηκε, φυσικά!