Αλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα της «δημοκρατίας» που επικρατεί στους τόπους δουλιάς, μας δίνει το Εργατικό Κέντρο Ζακύνθου με ανακοίνωσή του. Σε ξενοδοχείο του νησιού, ιδιοκτήτρια του οποίου είναι η πρόεδρος των ξενοδόχων του Λαγανά (Ζάκυνθος), χτες απολύθηκε μια σερβιτόρα η οποία δε θεωρήθηκε «υπάκουη» στις παραινέσεις της εργοδοσίας, να μη μιλά με συνδικαλιστές.

Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα, οι εργοδοτικές πιέσεις εξώθησαν σε παραίτηση έναν ακόμα εργαζόμενο, ο οποίος επανειλημμένα είχε ζητήσει να σταματήσει η παραβίαση της κλαδικής σύμβασης και να πληρώνεται όπως δικαιούται. Ο διευθυντής έχει ξεκαθαρίσει στους εργαζόμενους ότι παρακολουθούνται από τις κάμερες. Οσο για τις συνθήκες δουλιάς, το Εργατικό Κέντρο καταγγέλλει ότι οι καμαριέρες τρώνε μέσα σε μια βρώμικη αποθήκη, ενώ πρόσφατα αυξήθηκε από 15 σε 17 ο αριθμός των δωματίων που πρέπει κάθε μία να καθαρίζει.

Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, η εργοδοσία απαγόρευσε σε συνδικαλιστές του Εργατικού Κέντρου να μπουν στο ξενοδοχείο, με το πρόσχημα ότι θα απασχολούσαν τους εργαζόμενους και θα δυσκόλευαν τη λειτουργία της επιχείρησης. Με ποιανού την ανοχή γίνονται όλα αυτά που καταγγέλλουν οι συνδικαλιστές; Μα φυσικά με την ανοχή των κομμάτων εκείνων που βαφτίζουν «δημοκρατία» την εκμετάλλευση και «τρομοκρατία» τους λαϊκούς - εργατικούς αγώνες. Καιρός τους είναι να πάρουν και στην κάλπη την απάντηση που τους πρέπει.

Οπως σε κάθε περίπτωση έτσι και στην περίπτωση της παιδείας και ιδιαίτερα στην περίπτωσή μας για το Λύκειο, οι θέσεις του ΣΥΝ αποκαλύπτονται όταν αποκρυπτογραφηθούν και τους αφαιρεθεί το επίχρισμα «προοδευτικότητας». Συγκεκριμένα, χτες ο Αλ. Αλαβάνος μιλώντας στο 13ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ, μεταξύ άλλων πρότεινε: «Διαφοροποιημένη μάθηση για όλα τα παιδιά (...)». Ομως αυτό το μέτρο θα επιτείνει και θα νομιμοποιήσει τις ήδη υπαρκτές και μεγάλες ανισότητες παιδιών που ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες που προσδιορίζονται κύρια από το πόσο βαθιά μπορεί να βάλει το χέρι στην τσέπη η οικογένειά τους. Πρότεινε ακόμα: «Αναζήτηση νοήματος στην παιδεία από τον ίδιο τον μαθητή (...)». Δηλαδή, το κάθε παιδί θα πορεύεται «στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα» με οδηγό τις παιδικές παρορμήσεις τις περιορισμένες γνώσεις και εμπειρίες, τη λειψή κοινωνικοποίηση και όπου το βγάλει; Ποιος θα το προσανατολίσει; Και, τέλος, «άνοιγμα του σχολείου στην τοπική κοινωνία (...)». Μπορεί ο Αλ. Αλαβάνος να ισχυρίζεται ότι αυτό μπορεί να γίνει με τη μετατροπή του σχολείου σε πολιτιστικό κέντρο της γειτονιάς, φαίνεται όμως να ξεχνάει ότι στα σημερινά πλαίσια και μάλιστα με προτάσεις παράδοσης της παιδείας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, η οποία αντιμετωπίζει την τοπική κοινωνία στα πλαίσια της επιχειρηματικότητας, αφ' ενός, καταργείται το ενιαίο της εκπαίδευσης, αφ' ετέρου, είναι εύκολο να εισβάλουν οι επιχειρήσεις σ' αυτήν. Αλλωστε και αυτοί που στα ίσια προτείνουν το μπάσιμο των επιχειρήσεων στα σχολεία την ανάλογη φρασεολογία χρησιμοποιούν...