Παγκόσμια μέρα πολιτιστικής κληρονομιάς η σημερινή, αλλά κάθε άλλο παρά «πανηγυρική» είναι για τη χώρα μας, αφού η διαχρονική πολιτική του δικομματισμού και αδιαφορεί, αλλά και εμπορευματοποιεί τα μνημεία.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η νεότερη αρχιτεκτονική κληρονομιά, παρότι η Ελλάδα ενσωμάτωσε στην εθνική νομοθεσία τις σχετικές διεθνείς «χάρτες» προστασίας της και εμπίπτει στον αρχαιολογικό νόμο ως αρχαία (μέχρι το 1830) ή ως νεότερη και ιστορικού ενδιαφέροντος.

Πολλά είναι τα παραδείγματα: Από τη μετατροπή σε ερείπια όσων νεοκλασικών γλίτωσαν την αντιπαροχή ή την παράνομη καταστροφή του χαρακτήρα τους, με την πρακτική διατήρησης του κελύφους και εκσυγχρονισμού του εσωτερικού τους ώστε να υπηρετεί σύγχρονες χρήσεις (συνήθως τραπεζών), μέχρι την απαξίωσή τους και όταν αποτελούν κρατική περιουσία, όπως τα ακίνητα του ΥΠΠΟ στην Πλάκα, που η πολιτική ηγεσία θεωρεί «βαρίδια» και επιδιώκει την εμπορευματοποίησή τους.

Ιδια είναι και εκτός Αθηνών τα πράγματα. Με αφορμή, λοιπόν, τη σημερινή ημέρα, ο «Ρ» παρουσιάζει το Καποδιστριακό Αλληλοδιδακτικό Σχολείο Μεθώνης (σ.σ. «αλληλοδιδακτικά» ήταν τα σχολεία που λόγω έλλειψης διδακτικού προσωπικού, οι δάσκαλοι εκπαίδευαν τους καλύτερους μαθητές για να διδάξουν), το οποίο, παρά τη βαρύγδουπη επωνυμία του, αφέθηκε στην καταστροφική εγκατάλειψη, αν και πληροί τις τυπικές και ουσιαστικές προϋποθέσεις.

Κτίστηκε επί Ι. Καποδίστρια και λειτούργησε το από 1830 (εμπίπτει στην αρχαιολογική νομοθεσία) μέχρι και το 1837. Το ιδιοκτησιακό του καθεστώς άλλαξε, πέρασε σε ιδιώτες, μέχρι τη δεκαετία του '60, οπότε πέρασε στο Δημόσιο. Αυτή η αλλαγή δεν το έσωσε, αφού έκτοτε χρησιμοποιήθηκε σαν αποθήκη γεωργικών μηχανημάτων. Προφανώς, εφαρμόστηκε από το κράτος η γνωστή τακτική της απαξίωσης, ώστε το μνημείο να «εγγραφεί» στη συλλογική συνείδηση ως «άχρηστο», μέχρι την «έλευση» του «σωτήρα» ιδιώτη.

Ωστόσο, οι πιέσεις του κόσμου για τη διάσωσή του έφεραν ένα πρώτο αποτέλεσμα το 2002, όταν η Υπηρεσία Νεωτέρων Μνημείων του ΥΠΠΟ αναλαμβάνει τη συντήρησή του. Σύμφωνα με πληροφορίες, η μοναδική επέμβαση της υπηρεσίας στο μνημείο ήταν η αφαίρεση της μισοκατεστραμμένης σκεπής και της απομάκρυνσης ξένων προς το κτίριο αντικειμένων.

Από τότε, το μνημείο αφέθηκε στην «τύχη» του και στο έλεος των καιρικών συνθηκών, αφού το παλιό κτίριο μένει χωρίς σκεπή.

Η ιστορικότητα όμως του κτιρίου ενισχύεται τον 20ό αιώνα, αφού στην εξωτερική και εσωτερική πλευρά των τοίχων υπάρχουν ευδιάκριτα ίχνη επιγραφών από την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης. Πρόκειται για ΕΠΟΝίτικα συνθήματα με πολιτιστικό περιεχόμενο, λ.χ. για «θέατρο για το λαό», γεγονός που δείχνει τη χρήση του κτιρίου από την ΕΠΟΝ για πολιτιστικά δρώμενα! Η σημασία του μνημείου είναι ακόμη μεγαλύτερη, αφού σπανίζουν τα σπαράγματα της μεγάλης εποποιίας της Εθνικής Αντίστασης. Φυσικά, οι επιγραφές θα εξαφανιστούν αν δε συντηρηθούν.

Για τρίτη χρονιά οι Αθηναίοι μπορούν να γευτούν τη φεστιβαλική ατμόσφαιρα στο σημαντικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου. Φέτος θα μεταφερθεί αυτούσιο το πρωτοποριακό βερολινέζικο πνεύμα, μέσα από τα διάφορα τμήματά του.

Η εναρκτήρια ταινία του φεστιβάλ είναι το «Interview», του Στιβ Μπουσέμι. Αναφέρεται στον Ολλανδό σκηνοθέτη Τεό βαν Γκονγκ, ο οποίος άφησε ανολοκλήρωτο το έργο του, αφού δολοφονήθηκε από ισλαμιστές φονταμενταλιστές (Νοέμβρης 2004). Σ' αυτή την ταινία συγκρούεται ο κόσμος του πνεύματος με αυτόν της ομορφιάς, στα πρόσωπα ενός δημοσιογράφου και μίας σταρ, συμβολοποιώντας έτσι τον πόλεμο μεταξύ των δύο φύλων. Θέμα παγκόσμιο, διαχρονικό, που οδηγεί στην αλλοτρίωση του ανθρώπου και στην έλλειψη επικοινωνίας στη σημερινή κοινωνία.

Πολλές οι ταινίες σε αυτό το Φεστιβάλ, που έχουν χωριστεί σε διάφορα τμήματα: Διαγωνιστικό, «Πανόραμα», Φόρουμ, Σύγχρονου Γερμανικού Κινηματογράφου, Παγκόσμιες ανακαλύψεις, Ρετροσπεκτίβα, Αφιέρωμα στον Αρθουρ Πεν, Κινηματογράφος για παιδιά. Ταινίες που μιλούν για τη γεύση.

Οι προβολές θα γίνουν στους κινηματογράφους «Αστυ», «Δαναός» 1 και 2 και «Μικρόκοσμος», από τις 19 έως τις 26 του Απρίλη. Παράλληλες εκδηλώσεις και χάπενινγκ θα συμπληρώνουν τη φεστιβαλική εκδήλωση, που γίνεται σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Βερολίνου, τη γερμανική πρεσβεία, το Δήμο Αθηναίων και το Ινστιτούτο «Γκαίτε».