Την ώρα που τα Ασφαλιστικά Ταμεία των εργαζομένων καταγράφουν τη μία ζημιά μετά την άλλη, εξαιτίας του χρηματιστηριακού τζόγου που γίνεται με τα αποθεματικά τους, στελέχη τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ με πομπώδεις δηλώσεις τους βγαίνουν στα κανάλια και αραδιάζουν τα δισεκατομμύρια, με τα οποία υποτίθεται πως ενισχύθηκαν τα Ταμεία επί των δικών τους ημερών, χάρη στην αποτελεσματική, όπως λένε, διαχείριση που το κόμμα τους εξασφάλισε. Την ίδια ακριβώς στιγμή, αλληλοκαταγγέλλονται για τις απώλειες που υπέστησαν τα Ταμεία τις μέρες των αντιπάλων τους. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να αναρωτηθούμε ποιος από τους δύο λέει την αλήθεια. Γιατί; Επειδή και οι δύο λένε ψέματα. Το γεγονός ότι κανένας τους δεν αποκαλύπτει το ψεύδος, έστω, του άλλου, οφείλεται στην «ομερτά» που ισχύει, όταν πρόκειται από κοινού να αποπροσανατολίσουν και να κοροϊδέψουν τους εργαζόμενους κι ολόκληρη την κοινωνία.

Ποια είναι, λοιπόν, η αλήθεια; Η αλήθεια είναι ότι τα έσοδα των Ταμείων χρόνο με το χρόνο πράγματι αυξάνονται. Παρά τη φιλολογία που αναπτύσσουν όσοι απεργάζονται νέες αντιδραστικές παρεμβάσεις στο - έτσι κι αλλιώς μακριά από τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων - υφιστάμενο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, τα έσοδα εμφανίζουν μια σταθερή αύξηση. Μόνο που η αύξηση αυτή δεν έχει καμιά σχέση με το ρίξιμο των αποθεματικών στον τζόγο. Πετυχαίνεται σχεδόν αποκλειστικά χάρη στις συνεχώς αυξανόμενες καταβολές των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι με τον ιδρώτα τους γεμίζουν τα ταμεία των Ταμείων, και οι εγκάθετοι της πλουτοκρατίας, οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις, παίρνουν τα ποσά αυτά και τα καταθέτουν στο βωμό του υπερκέρδους των τραπεζών και άλλων εκπροσώπων του κεφαλαίου. Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό ότι ολόκληρη την τελευταία εικοσιπενταετία τα έσοδα των Ταμείων, με εξαίρεση κάποιες χρονιές μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, αυξάνονται με διψήφια ποσοστά. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι ανά δεκαετία η αύξηση των εσόδων στα Ταμεία ήταν:

• 1980 - 1990: Ποσοστό αύξησης 832%
• 1990 - 2000: Ποσοστό αύξησης 284%
• 2000 - 2006: Ποσοστό αύξησης 81%

Το γεγονός ότι οι ρυθμοί εμφανίζουν φθίνουσα πορεία, συνδέεται αποκλειστικά με τη μείωση των ρυθμών του επίσημου πληθωρισμού, που από τα επίπεδα του 20% και πλέον τη δεκαετία του '80, στις μέρες μας έχει «πέσει» στο 3 - 4%. Στην πραγματικότητα τα ετήσια έσοδα των Ταμείων από 4,2 δισ. ευρώ το 1990 και 16,2 δισ. ευρώ το 2000, πέρσι άγγιξαν τα 30 δισεκατομμύρια. Και βεβαίως θα ήταν πολύ περισσότερα, στο βαθμό που δε διαιωνιζόταν, με ευθύνη των κυβερνώντων, το αίσχος και το έγκλημα της παράνομης εισφοδιαφυγής των εργοδοτών, αλλά και της νόμιμης εισφοροαπαλλαγής, «δώρο» των κυβερνώντων στους εκπροσώπους του κεφαλαίου.

Τι σχέση, όμως, έχουν τα συνεχώς αυξανόμενα έσοδα με την ...αξιοποίηση των αποθεματικών; Καμία απολύτως. Ο μεγάλος όγκος των εσόδων, σε ποσοστό πάνω από το 60%, συγκροτείται από τις καταβολές των εργαζομένων. Αυτές μπορεί τυπικά να εμφανίζονται ως «άμεσες καταβολές των εργαζομένων» και «εισφορές των εργοδοτών», η ουσία όμως είναι πως, όπως και να ονομαστούν, αποτελούν ποσά - αξίες που αφαιρούνται από το προϊόν που παράγουν οι εργαζόμενοι. Ο χαρακτηρισμός μέρους αυτού του ποσού ως «εργοδοτική εισφορά» είναι εντελώς ψευδεπίγραφη, αφού ο καθένας καταλαβαίνει ότι κανένας εργοδότης δε βγάζει από τη δική του τσέπη ούτε πεντάρα για να πληρώσει τις εισφορές. Το μόνο που κάνουν είναι να καταθέτουν ένα μικρό μέρος της υπεράξιας που αρπάζουν από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης στους λογαριασμούς Κοινωνικής Ασφάλισης. Και εδώ που τα λέμε, το κάνουν όχι μόνο βαρυγκωμώντας, αλλά κλιμακώνοντας τις πιέσεις, ώστε αυτά τα ποσά να μειωθούν.

Τη μείωση των ...«δικών τους» καταβολών, της συμμετοχής του Δημοσίου στα Ταμεία Κοινωνικής Ασφάλισης, επιδιώκουν και οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να περισσεύουν όλο και περισσότερα κονδύλια για την ποικιλόμορφη χρηματοδότηση και στήριξη των εκπροσώπων του κεφαλαίου. Και εδώ, καλό είναι να έχουμε υπόψη μας ότι και πάλι λόγος γίνεται για ποσά που συγκεντρώνει το Δημόσιο από την επαχθή άμεση και την έμμεση φορολογία, που κατά κύριο λόγο αφορά τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Πάντως, με βάση τον τρόπο που εφαρμόζονται οι νόμοι, το Δημόσιο, είτε ως εργοδότης, είτε ως χρηματοδότηση προς τα Ταμεία καταβάλλει το 30% περίπου των εσόδων των Ταμείων.

Αν πάρουμε, λοιπόν, υπόψη μας τη διάρθρωση των εσόδων των Ταμείων το 2006, που δεν είναι δραματικά διαφορετική από τα προηγούμενα χρόνια. Εχουμε και λέμε:

• Το 62,2%, προήλθε από τις εισφορές των εργαζομένων και τις λεγόμενες εργοδοτικές εισφορές.
• Το 31,7% ήταν οι καταβολές του κράτους.
• Το 2,5% προερχόνταν από διάφορα έσοδα.

Τι ποσοστό των εσόδων καλύπτουν όλα αυτά; Το 96,4%. Ε, λοιπόν, μόνο το υπόλοιπο 3,6% ήταν το «όφελος», από έσοδα που προήλθαν από την περιβόητη αξιοποίηση και της περιουσίας των Ταμείων και των αποθεματικών!

Πραγματικό όφελος όμως, που αντιστοιχεί σε τεράστια υπερκέρδη, έχουν όσοι καταφέρουν να βάλουν στο χέρι τα αποθεματικά των Ταμείων. Τα συσσωρευμένα, δηλαδή, χρόνο με το χρόνο πλεονάσματα που έχουν τα Ταμεία και τα οποία από το 2002 έχουν σταθεροποιηθεί, σε ετήσια βάση, σε επίπεδα αισθητά πάνω από 1 δισ. ευρώ. Τράπεζες, χρηματοοικονομικοί και επιχειρηματικοί όμιλοι, χρηματιστές και άλλα κερδοσκοπικά ιδρύματα, που λειτουργούν με απίθανα ποσοστά κέρδους για κάθε ευρώ που τζιράρουν στην αγορά, έχουν εξασφαλίσει, με βάση τους νόμους και τις ρυθμίσεις και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, μια τεράστια δεξαμενή άντλησης κεφαλαίων, που όχι μόνο δεν έχει κόστος, αλλά τους προσφέρει στο πιάτο σημαντικά κέρδη. Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος της κλοπής, που γίνεται με αυτόν τον τρόπο σε βάρος των εργαζομένων της χώρας και μέσω των Ταμείων τους, αρκεί να αναλογιστούμε ότι υπάρχουν τράπεζες και επιχειρήσεις, που λειτουργούν με ποσοστά απόδοσης κεφαλαίων που φτάνουν το 30%, το 40% ή και ακόμα το 50% και 60%. Και αυτό σημαίνει ότι για κάθε 100 ευρώ που εξασφαλίζουν από τα αποθεματικά των Ταμείων, κερδίζουν 30 και 40 ή ακόμα 50 και 60 ευρώ. Κι όταν σε αντιστάθμισμα τέτοιων κερδών, οι κυβερνώντες - οι σημερινοί και οι χτεσινοί - έχουν να παρουσιάσουν «όφελος» από την αξιοποίηση των αποθεματικών 3,6%, όλοι μας πρέπει να καταλαβαίνουμε ότι και μας δουλεύουν και μας κλέβουν, με τον πιο αισχρό τρόπο. Είναι κι αυτός ένας ακόμα λόγος, για να συνειδητοποιήσουμε ότι οφείλουμε κάτι να κάνουμε...