Associated Press

Μόνο αγγλική ομάδα δε θυμίζει η Τσέλσι, μετά την εξαγορά της από τον Αμπράμοβιτς

Ολα αυτά βέβαια, με σκοπό το κέρδος κάποιων από αυτή την ιστορία, είτε αυτό μεταφράζεται σε υλικά αγαθά (κέρδη από την επένδυση) είτε πρόκειται για άλλους λόγους (ξέπλυμα χρήματος κλπ) είτε αφορά το άνοιγμα του δρόμου (μέσω του ποδοσφαίρου) για κάτι άλλο στο μέλλον (Ολυμπιακοί του Λονδίνου).

Μπορεί αυτή τη στιγμή το αγγλικό πρωτάθλημα να μην κατέχει την πρώτη θέση από πλευράς ενδιαφέροντος στην Ευρώπη, εντούτοις το γεγονός ότι κάποιοι το χαρακτήρισαν σαν τη «Μέκκα των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων» ανοίγει την όρεξη σε πολλούς και κάνει τις ομάδες να μοιάζουν απλά σαν... φαγητό για τους μεγιστάνες του κεφαλαίου. Η επερχόμενη τέλεση μάλιστα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012 στο Λονδίνο και οι επενδύσεις που αναμένεται να γίνουν, τόσο στην πρωτεύουσα όσο και σε μια σειρά άλλες πόλεις, δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για εκμετάλλευση από μεγιστάνες ή πολυεθνικές. Η είσοδος αρχικά στο ποδόσφαιρο ανοίγει τις πόρτες, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί και να προσφέρει ισχυρά άλλοθι. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η ανησυχία των περισσότερων φιλάθλων ότι σε πολλές περιπτώσεις η αγορά μιας ομάδας μπορεί να λειτουργήσει και για ξέπλυμα χρήματος, μετατρέποντας το πρωτάθλημα της Αγγλίας σε ένα παγκόσμιο... πλυντήριο.

Το γεγονός ότι, ουσιαστικά, η Πρέμιερ Σιπ περνάει στα χέρια των Κροίσων δεν αποτελεί και κοσμοϊστορικό γεγονός. Απλά έχει να κάνει με την αναδιανομή του κέρδους, αφού τους εγχώριους επενδυτές φαίνεται να διαδέχονται οι ξένοι. Τα οικονομικά προβλήματα των περισσότερων ομάδων της κατηγορίας, που έγιναν μεγαλύτερα μετά την κατάρρευση του ομίλου Μέρντοχ, του οποίου η ψηφιακή πλατφόρμα είχε τα δικαιώματα του πρωταθλήματος, δημιούργησε οικονομική θηλιά. Αυτή έγινε ακόμα μεγαλύτερη όταν ήρθαν και τα αποτελέσματα της αποτυχίας από την εισαγωγή στο χρηματιστήριο (δες παλιότερο δημοσίευμα του «Ρ»), με συνέπεια πλέον το άνοιγμα του δρόμου για τους ξένους σωτήρες.

Σε πολλά θέματα τα τελευταία χρόνια ο σοβινισμός των Αγγλων σχετικά με αυτό που λέγεται αγγλική ποδοσφαιρική παράδοση έχει μπει στο περιθώριο, σε όλους τους τομείς που εμπεριέχονται στον όρο. Η 10ετής τιμωρία των αγγλικών ομάδων από τα ευρωπαϊκά κύπελλα για τα επεισόδια στο Χέιζελ το 1985, είχε πολύ μεγαλύτερες συνέπειες απ' όσο οι ενδιαφερόμενοι (ομάδες, χορηγοί, ομοσπονδία) μπορούσαν να φανταστούν. Η επανεμφάνισή τους στο ευρωπαϊκό προσκήνιο απέδειξε επί της ουσίας ότι είχε χαθεί πολύτιμο έδαφος. Παρά την κυριαρχία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για μια πενταετία τουλάχιστον, η οποία μεταφράστηκε στην κατάκτηση ενός Τσάμπιονς Λιγκ και πριν από δυο χρόνια της Λίβερπουλ, η παρουσία των ομάδων του νησιού δεν είναι αυτό που θέλουν κάποιοι. Η αρχή έγινε με το... γκρέμισμα του τείχους που αφορούσε τον τυπικό τρόπο αγγλικού παιχνιδιού, με μπροστάρη σε αυτό την Αρσεναλ, που βρήκε λύση στην έλευση του Γάλλου προπονητή Αρσέν Βεγκέρ, στη βοήθεια με παίκτες που έφερε από την άλλη πλευρά της Μάγχης (Γαλλία). Αργότερα ήρθε η κατάρρευση της κυριαρχίας Εγγλέζων ποδοσφαιριστών σε μια ομάδα, αφού πλέον αυτοί δείχνουν να είναι μειονότητα στους περισσότερους συλλόγους. Σήμερα, προκειμένου να ξανακερδηθούν τα πρωτεία, δείχνει να πέφτει και το... τείχος που αφορούσε τη διοίκηση των αγγλικών συλλόγων.

Μέχρι πριν λίγα χρόνια το να μιλούσε κανείς έξω από την Αγγλία για τον ιδιοκτήτη κάποιας ομάδας έμοιαζε με γρίφο, αφού για τους περισσότερους παρέμενε επί της ουσίας άγνωστος στο ευρύ κοινό αυτός που είχε τις τύχες ενός συλλόγου. Τη διοίκηση αποτελούσαν μέτοχοι που, τις περισσότερες φορές, ήταν πολλοί με μικρό ποσοστό, ενώ το μοντέλο ενός μόνο μεγαλομετόχου -ιδιοκτήτη ήταν εξαίρεση στον κάνονα. Σήμερα φαίνεται η δεύτερη κατάσταση να κερδίζει έδαφος. Σαν συνέπεια πλέον έχει την περιθωριοποίηση του λόγου και της σχέσης που είχαν οι οπαδοί για τα τεκμαινόμενα στην ομάδα. Μιας σχέσης που, ξέχωρα με το φαινόμενο της εμπορευματοποίησης του αθλήματος και τα όσα αυτή συνεπάγεται (χουλιγκανισμός, οπαδοί - καταναλωτές κλπ) οι ρίζες του είναι πολύ παλιές, ιδιαίτερα στις ομάδες που προέρχονταν ή ήταν δημιούργημα της εργατικής τάξης του νησιού (Μάντσεστερ Γ., Λίβερπουλ, Νιουκάστλ, Αρσεναλ κλπ) και οι σχέση ήταν στενή. Το λόγο πλέον έχει ο ιδιοκτήτης - μεγαλομέτοχος και κάνει ό,τι θέλει αυτός. Τώρα ο παραδοσιακός φίλαθλος της Αγγλίας θα πρέπει να ξεχάσει τις φωνές του για τις εξελίξεις στην ομάδα, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις θα πρέπει να... καταπιεί και πράγματα ανεπίτρεπτα γι' αυτόν. Οπως στην περίπτωση του επίδοξου αγοραστή της Γουέστ Χαμ, Ισραηλινού Ελις Παπουτσάδο, που σύμφωνα με δήλωση συνεργάτη του ήταν δύσκολο να ξεχωρίσει τη Γουέστ Χαμ από τη Γουέστ Μπρόμιτς!!! 'Η το να αγνοεί κάποιος καινούριος ιδιοκτήτης παραδοσιακά στοιχεία που συνδέουν τα κομμάτια μιας ομάδας (κορυφαίους παίκτες, σημαντικές στιγμές κλπ).

Οι... νέοι Ρομάν Αμπράμοβιτς που επιχειρούν την απόβαση στο νησί συνθέτουν ένα παγκόσμιο μωσαϊκό επενδυτών, που ετοιμάζονται για τη δική τους μάχη συμφερόντων. Στο δρόμο που χάραξαν λοιπόν ο Αμερικανός Γκλέιτζερ, ο οποίος αγόρασε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, και ο Ρώσος Ρομάν Αμπράμοβιτς συγκαταλέγονται πλέον και άλλοι. Ο επίσης Αμερικανός Ράντι Λέρνερ, ιδιοκτήτης της Αστον Βίλα πλέον, ο 30χρονος (!!!) Ρώσος επιχειρηματίας Αλεξάντερ Γκάνταμακ, ο Ισλανδός Εγκέ Μάγκνουσον της Γουέστ Χαμ. Μάλιστα όσον αφορά τον τελευταίο, η υπόθεση είναι πολύπλοκη, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Μάγκνουσον είναι αυτή τη στιγμή, εκτός από ιδιοκτήτης των «σφυριών», πρόεδρος της ισλανδικής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου και μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της ΟΥΕΦΑ. Αυτές τις ημέρες πάντως διεξάγεται ένα μεγάλο παζάρι και αφορά την αγορά ενός ακόμη ιστορικού συλλόγου, της Λίβερπουλ. Πολυεθνική εταιρεία με έδρα το Ντουμπάι, που ανήκει στην κυβέρνηση των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, φέρεται να είναι μια ανάσα πριν την ομάδα του λιμανιού. Σημειώνεται πάντως ότι η αεροπορική εταιρεία του κράτους, FLY EMIRATES, είναι η κατασκευάστρια και ιδιοκτήτης του νέου γηπέδου της Αρσεναλ, κάτι που την κάνει να έχει ισχυρό λόγο στους «κανονιέρηδες». Το σίγουρο πάντως είναι ότι οι συγκεκριμένοι Αραβες δεν πρόκειται να περαστούν ποτέ για... τρομοκράτες από την αγγλική αστυνομία και να χάσουν τη ζωή τους σε κάποιο βαγόνι τρένου.