Θα πρέπει να σημειωθεί εισαγωγικά ότι το διάγγελμα Σημίτη είχε και "υστερόγραφο", το οποίο δόθηκε στη δημοσιότητα την Τετάρτη. Αναφερόμαστε στην ανακοίνωση του πρωθυπουργού, με αφορμή την εκεχειρία που αποφάσισε ο Μιλόσεβιτς. Ο κ. Σημίτης - σε πλήρη ταύτιση με Κλίντον, Σολάνα και "κεντροαριστερούς" ...κανονιοβολιστές του Βελιγραδίου - αντί, ως πρωθυπουργός μιας βαλκανικής χώρας, που πλήττεται άμεσα από τον πόλεμο, να στηρίξει ανεπιφύλακτα τη σερβική πρωτοβουλία, με στόχο την ενίσχυση των προσπαθειών για λήξη των βομβαρδισμών, επέλεξε για μια ακόμα φορά να ταυτιστεί πλήρως με τους "συμμάχους" και "εταίρους". Επέλεξε να ενώσει τη φωνή του μαζί με εκείνους που υποδέχτηκαν την κίνηση των Σέρβων με αλαλαγμούς υπέρ της πλήρους παράδοσης της Γιουγκοσλαβίας και της αποδοχής από μέρους της των όρων που θέτει το ΝΑΤΟ στο γειτονικό λαό!

***

1ο: "Οι αντιδράσεις μας οφείλουν να έχουν γνώμονα τα συμφέροντα της Ελλάδας, τις δικές μας επιδιώξεις", δήλωσε ο πρωθυπουργός για να ...εξηγήσει τη στάση της κυβέρνησής του στο ΝΑΤΟικό πόλεμο κατά της Σερβίας. Ρωτάμε: Ποια "εθνικά συμφέροντα", ποιες "εθνικές επιδιώξεις" εξυπηρετούν οι βομβαρδισμοί του Βελιγραδίου, τους οποίους υπογράψατε και υποστηρίζετε, κ. Σημίτη; Απαντήστε στον ελληνικό λαό.

2ο: "Η Τουρκία καιροφυλακτεί να καλύψει το κενό από μια ενδεχόμενη ελληνική αποστασιοποίηση από τις εξελίξεις. Δε θα επιτρέψουμε κάτι τέτοιο", είπε ο πρωθυπουργός για να ...δικαιολογήσει την πλειοδοσία ΝΑΤΟ-φροσύνης εκ μέρους της κυβέρνησής του. Ρωτάμε: Δεν είναι εμφανής εδώ η προσπάθεια του πρωθυπουργού να κινδυνολογήσει; Ρωτάμε: Σε πόσες "βρωμιές" ακόμα θα εμπλέξει την Ελλάδα η κυβέρνηση, με το πρόσχημα ότι, αν δε συνεργήσει στα εγκλήματα των ιμπεριαλιστών, οι "σύμμαχοι" θα στρέψουν την Τουρκία εναντίον μας; Ρωτάμε: Τι είδους "συμμαχίες" είναι αυτές, όταν, σε επίσημο διάγγελμα, ο πρωθυπουργός ομολογεί πως το ΝΑΤΟ "καιροφυλακτεί" να προκαλέσει ελληνοτουρκική σύρραξη; Ο κ. Σημίτης, όταν "έσκυψε" στους Αμερικανούς για το θέμα των "S - 300", επικαλέστηκε τον εξ Ανατολών κίνδυνο. Τα ίδια πριν, με τη "Συμφωνία της Μαδρίτης" και το "νέο δόγμα" του ΝΑΤΟ. Το ίδιο έκανε και όταν παραδόθηκε ο Οτσαλάν στους Τούρκους. Δεν πάει πολύ να προσπαθεί με το ίδιο επιχείρημα να "εξιλεωθεί" για τη συνέργειά του στο βρώμικο πόλεμο; Ρωτάμε: Το "κενό" που "δε θα επιτρέψουμε" να καλύψει η Τουρκία, για το οποίο μίλησε ο κ. Σημίτης, ποιον αφορά; Μήπως τον ελληνικό λαό ή μήπως την ολιγαρχία - και της από δω και της από εκεί όχθης - που θέλουν, η κάθε μια για τον εαυτό της το ρόλο του χωροφύλακα της περιοχής και μεγαλύτερη εύνοια, όταν μπούμε στη φάση του μοιράσματος της λείας από το συντελούμενο πλιάτσικο των ιμπεριαλιστών στα Βαλκάνια;

3ο: "Για να αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους στην περιοχή, οφείλουμε να συνεργαστούμε με τις χώρες της ΕΕ, αλλά και να διαφυλάξουμε το ρόλο μας στο ΝΑΤΟ", σύμφωνα με το πρωθυπουργικό διάγγελμα. Ρωτάμε: Ακριβώς ίδιο δεν ήταν το επιχείρημα, όταν έβαζαν, στο πλαίσιο της ΕΕ, την υπογραφή τους κάτω από το διάταγμα για το διαμελισμό της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας; Ακριβώς τα ίδια δεν έλεγαν, όταν έβαλαν την υπογραφή τους, στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, κάτω από το διάταγμα της πρώτης επέμβασης στον Περσικό, της δεύτερης επέμβασης στον Περσικό, του βομβαρδισμού του Σαράγεβο; Πώς γίνεται, μετά από κάθε τέτοια υπογραφή, ο πόλεμος να έρχεται όλο και πιο κοντά στην Ελλάδα, αλλά αυτοί να συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι δι' αυτού του τρόπου "αντιμετωπίζουν τους κινδύνους";

4ο: "Το χειρότερο, που θα μπορούσαμε να κάνουμε, θα ήταν να περιθωριοποιήσουμε τη χώρα με αντιδράσεις εν θερμώ. Η Ελλάδα θα γινόταν σ' αυτήν την περίπτωση μέρος του βαλκανικού προβλήματος...", είπε ο κ. Σημίτης, για να παροτρύνει τον ελληνικό λαό να ακολουθήσει το δικό του παράδειγμα και να διατρέχει τις φλέβες του, όχι αυτό το "θερμό", το βαλκάνιο, αλλά το "ψυχρό", το ...γερμανικό αίμα. Ρωτάμε: Τώρα που ο ελληνικός λαός - μετά τα "μάλιστα" του πρωθυπουργού σε Κλίντον και Ευρωπαίους "κεντροαριστερούς" - δε βρίσκεται, πράγματι, στο "περιθώριο", αλλά στο μάτι του κυκλώνα, ο κ. Σημίτης νιώθει καλύτερα;

5ο: "Εχουμε κάνει επί χρόνια τώρα μια πολύ μεγάλη προσπάθεια για να ενταχθούμε στην ΟΝΕ. Βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής από το στόχο. Οφείλουμε να ολοκληρώσουμε τη διαδικασία. Δεν έχουμε δικαίωμα να διακυβεύσουμε την προοπτική μας", τόνισε επίσης ο πρωθυπουργός. Ρωτάμε: Χρειάζεται μεγαλύτερη απόδειξη για το "φιλολαϊκόν" της ΟΝΕ, όταν ο ίδιος ο Κ. Σημίτης συνδέει τόσο άμεσα την επίτευξή της με την επίτευξη των στόχων, επί των οποίων ρίπτονται οι βόμβες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ (σ.σ.: Οπως ο "μπαμπούλας" της Τουρκίας, έτσι και η "σωτήρια" ΟΝΕ είναι ο έτερος λόγος, για τον οποίο "πρέπει" να καταδίδουμε τον Οτσαλάν, να λέμε "ευχαριστώ" για στα Ιμια κ.ο.κ.); Ρωτάμε: Πόσο πιο κοντά φέρνει το "στόχο" της ΟΝΕ η συμμετοχή μας στους βομβαρδισμούς στόχων επί σερβικού εδάφους, κύριε πρωθυπουργέ;

6ο: "Καταδικάζουμε την πολιτική της εθνικής κάθαρσης, που ακολουθεί η Σερβία", επισήμανε ο Κ. Σημίτης. Ρωτάμε: Είναι τυχαίο, που στο διάγγελμα του πρωθυπουργού βρέθηκε θέση για να συμπεριληφθεί αυτή η φράση, αλλά δεν αναφέρθηκε ούτε μια φορά η λέξη "βομβαρδισμοί"; Κρίμα, πάντως. Αν είχε προλάβει ο κ. Τάλμποτ να ακούσει το διάγγελμα του Κ. Σημίτη και συγκεκριμένα την παραπάνω φράση του, στη συνέντευξη που παραχώρησε στο ΜΕΓΚΑ το "νούμερο 2" του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, εκτός από τον Α. Τσοχατζόπουλο, θα έδινε συγχαρητήρια και στον πρωθυπουργό...

***

Ο κ. Σημίτης ήταν εξαιρετικά σαφής: "Πρώτα το ΝΑΤΟ", "πρώτα οι ΗΠΑ", "πρώτα η ΕΕ", "πρώτα η ΟΝΕ", "πρώτα η πλουτοκρατία" και ..."μετά" η Ελλάδα."Μετά" ο ελληνικός λαός και τα συμφέροντά του

ΤΟ ΠΙΟ ΦΟΒΕΡΟ αποτέλεσμα της αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων στην παγκόσμια ταξική πάλη: Με την επικράτηση της αντεπανάστασης στο πρώην σοσιαλιστικό τμήμα της Ευρώπης, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος λυσσομανά στην καρδιά των Βαλκανίων. Πρόσχημα της ΝΑΤΟικής επίθεσης στη Γιουγκοσλαβία: Η προστασία της αλβανικής μειονότητας στο Κόσσοβο. Πραγματική αιτία: Η ανταγωνιστική σύμπλευση του αμερικανικού και ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κέντρου, μέσα από τον, ανέκαθεν, επιθετικό συνασπισμό τους στο ΝΑΤΟ, για μοίρασμα των σφαιρών επιρροής, τον έλεγχο των ενεργειακών δρόμων και πηγών πρώτων υλών. Αυτή η αλήθεια γίνεται κοινή λαϊκή συνείδηση και κάτω από την παρέμβαση του ΚΚΕ, μέσα στη ραγδαία ροή των γεγονότων (σελίδες 10 - 11)"Η ΠΟΡΕΙΑ αποσταθεροποίησης στα Βαλκάνια (...), ιδιαίτερα εξαιτίας των εξελίξεων στη Γιουγκοσλαβία, αποκτά δραματικές διαστάσεις" (Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ, 1η Ιούνη 1991).

Αυτά λέγαμε το καλοκαίρι του 1991. Δεν κρυβόμασταν. Διατυπώναμε με απόλυτη σαφήνεια τις ανησυχίες μας για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στα Βαλκάνια. Τα άλλα κόμματα του Ελληνικού Κοινοβουλίου αναζητούσαν στις τοποθετήσεις μας "σκοπιμότητα". Σήμερα, η επέμβαση του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης στη Γιουγκοσλαβία έχει πάρει ακραίες μορφές βαρβαρότητας. Εκδηλώνονται με τους γνωστούς βομβαρδισμούς και την προσπάθεια παραπέρα διαμελισμού μιας ανεξάρτητης χώρας, μέσω της στρατιωτικής επικράτησης, και είναι πολλοί εκείνοι που παριστάνουν πως ξεχνούν τις θέσεις που υπεράσπιζαν τότε. Επιχειρούν να εξαγνίσουν την τότε στάση τους, στην κολυμπήθρα των δακρύων τους για τα δεινά του σερβικού λαού (σελίδες 12 - 13)

Ο "ΕΝΑΣ" έγινε "χιλιάδες". Εκείνο το πρωί, στις 8 του Μάρτη, "ένας" σήκωνε πανό στην παραλία στο Λιτόχωρο. Την ώρα που έκαναν την πρώτη απόβασή τους οι Αμερικανοί πεζοναύτες. "Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι",έγραφε. Το σύνθημα "γλίστρησε" απ' το πανί. Εγινε η φωνή των χιλιάδων. Εξω απ' την αμερικάνικη πρεσβεία. Η ίδια φωνή στην Αριστοτέλους. Στον Αραξο. Στο Ακτιο. Στη Βάση της Σούδας. Στον Τύρναβο. Στο Λιτόχωρο. Στο Κιλκίς. Στην Ηπειρο. Στην Πελοπόννησο. ΠΑΝΤΟΥ! Οι καρφωμένοι στα στήθη στόχοι προκαλούν: Ρίχτε μας! Απ' την Αθήνα ως το Βελιγράδι, αμέτρητοι υποψήφιοι στόχοι μπλοκάρουν τα ιπτάμενα ραντάρ. Αδυνατούν πια να επιλέξουν στόχο. Τα "έξυπνα" όπλα αχρηστεύονται (σελίδες 24 - 25)

ΑΝ ΚΑΙ, από τα πρώτα βήματά του, το δικτατορικό καθεστώς είχε όλη την ευκαιρία να διαπιστώσει το αδιέξοδο της πολιτικής που ακολουθούσε για μια λύση στο Κυπριακό, εντός των πλαισίων του ΝΑΤΟ και των διμερών ελληνοτουρκικών σχέσεων, εντούτοις, όπως ήταν άλλωστε φυσικό, δεν άλλαξε ρότα. Σ' όλη τη διάρκεια της ζωής της, η χούντα των Αθηνών κράτησε σταθερή γραμμή, επιδιώκοντας μια λύση του προβλήματος στο πνεύμα των σχεδίων Ατσεσον, δηλαδή της διχοτόμησης. Κι όσο προωθούνταν αυτή η λύση, τόσο ακούγονταν περισσότερο οι εθνικιστικές κραυγές περί Ενώσεως, τόσο οξυνόταν στο έπακρο ο αντικομμουνισμός σε Ελλάδα και Κύπρο, τόσο εντείνονταν οι προσπάθειες να βγει από τη μέση η κυβέρνηση Μακαρίου και να αποδυναμωθούν οι δυνάμεις - κυρίως το ΑΚΕΛ - που τη στήριζαν (σελίδα 33)

ΜΙΑ ΞΥΛΙΝΗ χειράμαξα μετέφερε τα πράγματά μου μέσα στην Παλιά Ιερουσαλήμ, κι ο Αραβας αχθοφόρος μ' αποχαιρέτησε με το δικό του τρόπο: "Καλωσήρθες στην Παλαιστίνη". Βρισκόμουνα σε εβραϊκό έδαφος, αλλά, κάτω απ' τον καυτό ασιατικό ήλιο και τη σκόνη, τίποτα δεν ήτανε πιο ταιριαστό από τις τραχιές, αραβικές φυσιογνωμίες με τα τυλιγμένα μαντίλια, που συμπεριφέρονταν σαν αυτοδίκαιοι κληρονόμοι, στη γη των πατέρων τους (σελίδες 36 - 37)