Και τώρα που κατέρρευσε το παραμύθι των "βαρβάρων", πού θα βρεθούν οι βάρβαροι; Μιλόσεβιτς και Ρουγκόβα (ο εκλεγμένος ηγέτης των Κοσσοβάρων δήλωσε ότι είναι ενάντια στη ΝΑΤΟική επιδρομή), συζητούν για την κρίση, αποδείχνοντας ότι άλλη είναι η αιτία του πολέμου. Οι ΝΑΤΟικοί δηλώνουν ότι βρίσκονται αντιμέτωποι με μια κρίση σ' όλα τα Βαλκάνια, ενώ πάρθηκε απόφαση για συγκέντρωση στρατευμάτων στην Αλβανία με το πρόσχημα της ανθρωπιστικής βοήθειας. Ματαιοπονούν, λοιπόν, όσοι πασχίζουν να δικαιολογήσουν ακόμη και αυτές τις αφορμές της δολοφονικής επίθεσης, παίζοντας το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, αφού ρίχνουν ευθύνες και στον Μιλόσεβιτς, (ως και ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών δήλωσε λάβρος κατά του Μιλόσεβιτς, γιατί, τάχα, κάνει εθνικές εκκαθαρίσεις), γιατί δεν υπέκυψε στους εκβιασμούς, ανεξάρτητα από το αν, ως Πόντιοι Πιλάτοι, λένε ότι καταδικάζουν τον πόλεμο. Κανένας πόλεμος δεν είναι ουδέτερος. Αυτός δε, έχει όλα τα χαρακτηριστικά του ιμπεριαλιστικού. Οχι γιατί μόνο όλοι οι ιμπεριαλιστές από κοινού θέλουν να μοιράσουν τα Βαλκάνια. Μα, γιατί αυτή η μοιρασιά κρύβει πίσω της τις διαθέσεις "αρπακτικών", που ως προς την "αρπαγή" έχουν τον ίδιο σκοπό, αλλά τα πιο "πεινασμένα" διεκδικούν μεγαλύτερο κομμάτι της λείας. Και όσο και αν τα ιμπεριαλιστικά κράτη διαμοιράζουν τα κατακτημένα τους λάφυρα σύμφωνα με τη δύναμη των μονοπωλίων, δύναμη οικονομική, πολιτική και στρατιωτική, η δύναμη της πείνας τους για κατακτήσεις, κάνει ακόμη πιο άγρια την πάλη μεταξύ τους. Τούτο το ενδεχόμενο είναι συνυφασμένο με τις πραγματικότητες που δημιουργούν όλοι μαζί, Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι, με το σημερινό πόλεμο και με την αδηφαγία του κέρδους, που οδηγεί στις κατακτήσεις νέων εδαφών. Μπορεί να κυνηγούν από κοινού το "θήραμα", αλλά, όταν το σκοτώσουν, μπορεί να αλληλοσπαράσσονται μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει τη μερίδα του λέοντος. Αυτή είναι η πιο "άγρια αγριότητα" του ιμπεριαλισμού. Αν οι λαοί την έζησαν σε δυο πολέμους, τον αιώνα που περνά στην ιστορία, το "έβγα" του δεν μπορεί να ξέρει κανείς τι επιφυλάσσει.
* * *
Είναι γεγονός ότι τα σύνορα αλλάζουν, όχι με τα σχέδια επί χάρτου, αλλά με τη φωτιά του πολέμου, στο πιο ευαίσθητο σημείο των Βαλκανίων. Αυτό πλέον δεν το αρνούνται ούτε οι βουτηγμένοι στο βούρκο του βρωμερού πολέμου αστοί. Μόνο που δε νοιάζονται. Ξέρουν αυτοί από ρίσκο και καταστροφή. Αλλωστε, είναι πλασμένοι από την ίδια την κοινωνία τους, να ζουν "ενωμένοι στον αγώνα και στη μάσα χωριστά". Αυτός είναι νόμος της κοινωνίας τους, και των μεταξύ τους σχέσεων, είναι το υπαρξιακό τους ζήτημα. Γι' αυτούς, η ευημερία από την καταστροφή μπορεί να μην απέχει ούτε μια τρίχα, αλλά ακροβατούν στην τρίχα, γιατί αλλιώς δεν μπορούν να υπάρχουν. Στην τάξη τους, άλλοι ευημερούν και άλλοι καταστρέφονται, αλλά αυτό είναι στοίχημα ζωής. Μήπως και όσοι ευημερούν και όσοι καταστρέφονται δε ρισκάρουν το στοίχημα στις πλάτες των εργατών, των λαών, που καταστρέφουν από κοινού;
* * *
Αλλά ας δούμε την πραγματικότητα κατάματα. Τώρα γίνεται πόλεμος, πραγματικός πόλεμος, προσχεδιασμένος, αλλά ως πού μπορεί να φτάσει; Αυτό φαίνεται σαν γρίφος. Μα, για τους λαούς δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοιοι γρίφοι. Αλλωστε, το 'παμε. Οι πόλεμοι δεν είναι ουδέτεροι. Και αυτός ο πόλεμος είναι, για μεν τους ιμπεριαλιστές, όλους μαζί, ΑΔΙΚΟΣ, ΚΑΤΑΚΤΗΤΙΚΟΣ, για δε τους Σέρβους, ΔΙΚΑΙΟΣ - ΔΙΚΑΙΟΤΑΤΟΣ, γιατί πολεμούν για τα κυριαρχικά τους δικαιώματα. Μα, δεν αρκεί για να ξετυλιχτεί ο μίτος της Αριάδνης, που οδηγεί στη λύση του γρίφου. Πώς μπορούν να αλλάζουν τα σύνορα; Μέσω των μειονοτήτων και της λογικής της εθνικής καθαρότητας στο όνομα του αστικού κράτους - έθνους. Απ' αυτό οι ιμπεριαλιστές φτιάχνουν πραγματικότητες στα μέτρα τους. Αλλο, όμως, είναι το πραγματικό ζητούμενο. Θέλουν κατακερματισμένα κρατίδια στα Βαλκάνια, για να 'ναι "του χεριού τους". Και για να το πετύχουν, οξύνουν τις εθνικιστικές αντιθέσεις. Τα γεγονότα, βεβαίως, είναι προσχεδιασμένα και πατούν σ' αυτήν τη λογική, αλλά κάποτε αποκτούν και τη δική τους, μη ελεγχόμενη, δυναμική. Αν αρχίσουν οι μειονότητες στα βαλκανικά κράτη, στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που υποτίθεται ή και μπορεί να καταπατούνται, να ζητούν να αποσχιστούν ή και να ενωθούν με τις "μητρικές χώρες", τι εξελίξεις δρομολογούνται; Για παράδειγμα, το αλβανικό κράτος "ονειρεύεται" τη μεγάλη Αλβανία, με προσάρτηση του Κοσσυφοπεδίου ή και μέρους της ΠΓΔΜ. Μεταφέρει Κοσσοβάρους πρόσφυγες στη Νότια Αλβανία, αλλά αυτό δημιουργεί ήδη αντιδράσεις στην ελληνική μειονότητα. Ετσι, αν σπάσει ένας τέτοιος κρίκος στη μειονοτική αλυσίδα, τι μέλλει γενέσθαι; Μάλλον και αυτό το ενδεχόμενο είναι προβλέψιμο ή και επιδιωκόμενο από τους ιμπεριαλιστές. Για ποιο λόγο; Μα, για να επεμβαίνουν. Μόνο, που οι επεμβάσεις δε σταματούν στα Βαλκάνια. Γιατί η Ρωσία είναι το επόμενο και μεγάλο σε μέγεθος υποψήφιο για μοίρασμα θύμα. Εχει κοινά σύνορα με τα Βαλκάνια. Ιστορικά, έχει αναπτύξει σχέσεις και συμμαχίες στην περιοχή και είναι φυσικό επακόλουθο να ενδιαφέρεται η ίδια για την κατάσταση, τόσο στα Βαλκάνια, όσο κυρίως για τη δική της τύχη, που συνδέεται με την τύχη των Βαλκανίων, ανεξάρτητα αν τώρα έχει καπιταλισμό. Με τις ΝΑΤΟικές επιδρομές, καταλαβαίνει ότι έρχεται η σειρά της. Αλλά μια τέτοια, απευκταία για τους λαούς, αλλά πιθανή για τους ΝΑΤΟικούς, προοπτική δημιουργεί προϋποθέσεις συγκέντρωσης μεγάλου αριθμού στρατευμάτων. Αυτό το ενδεχόμενο, που συνδυάζεται και με την προοπτική χρήσης χερσαίων δυνάμεων για τη Γιουγκοσλαβία (σε 200 χιλ. μαζί με βαρύ οπλισμό τις υπολογίζουν τα ιμπεριαλιστικά στρατιωτικά επιτελεία), είναι και το πιο επικίνδυνο. Γιατί η συγκέντρωση τέτοιων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων μπορεί αρχικά να φαίνεται ότι απαιτείται για να "χτυπηθούν τα θηράματα" (Βαλκάνια - Ρωσία), για να κατακτηθεί η λεία, αλλά η λεία πρέπει να μοιραστεί. Και τα πολιτισμένα καπιταλιστικά έθνη ξέρουν από πολιτισμό. Οταν δε συμφωνούν στη μοιρασιά, δεν πολυνοιάζονται, υπάρχει και το "ο θάνατός σου η ζωή μου", ιδιαίτερα όταν δεν έχουν κοινό "εχθρό". Αυτό είναι το τραγικότερο μέρος της ιστορίας, που γράφτηκε στον 20ό αιώνα. Ισως σήμερα να μη φαίνεται ούτε καν το "είδωλο" μέσα από τον καθρέφτη του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, αλλά, είπαμε, οι ιμπεριαλιστές φτιάχνουν τις δικές τους πραγματικότητες, όταν δεν έχουν αντίπαλο.
Κάνει εντύπωση το γεγονός ότι, πριν τον πόλεμο, αυτοί που έβγαζαν πολεμικές κραυγές, που χτυπούσαν τα τύμπανά του, ήταν οι Γερμανοί κυρίως (ο υπουργός Εξωτερικών, Φίσερ, από τις διαπραγματεύσεις Ραμπουγέ ακόμη έλεγε να βομβαρδίσουν), αλλά και τώρα οι Εγγλέζοι, οι Γερμανοί και οι Γάλλοι είναι που, κριτικάροντας τον Κλαρκ για το σχέδιο επέμβασης, φωνάζουν όλο και πιο πολύ για χρήση χερσαίων δυνάμεων, συμφωνώντας στην εκτίμηση ότι χρειάζεται στρατός 200 χιλ. και βαρύς οπλισμός. Ο Σρέντερ απέρριψε μετά βδελυγμίας την πρωτοβουλία Πριμακόφ για το σταμάτημα των βομβαρδισμών, γεγονός που σημαίνει ότι επιμένει στη συγκέντρωση στρατευμάτων. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι πρώτη φορά, μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, που γερμανικά στρατεύματα παίρνουν μέρος σε επιχειρήσεις έξω από τα σύνορα της Γερμανίας. Γιατί οι Ευρωπαίοι επιμένουν στο ενδεχόμενο, που απαιτεί τέτοια μεγάλη ΝΑΤΟική συγκέντρωση δυνάμεων; Και, μάλιστα, αμερικάνικων, γερμανικών, βρετανικών κλπ.; Οταν "δαμάσουν", αν τα καταφέρουν, το θηρίο, τι θα κάνουν; Και αν δεν τα καταφέρουν, ποια θα 'ναι η συνέχεια; Γιατί εμφανίζονται διαφοροποιημένοι, πιο φανατικοί, πιο σκληροί οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές; Μήπως γιατί "παίζουν στην έδρα τους, στο γήπεδό τους"; Θα τους αφήσουν οι Αμερικάνοι; Οι αντιθέσεις μεταξύ τους γίνονται φανερές. Και τώρα, που φαίνονται ενωμένοι, ο ανταγωνισμός τούς ενώνει. Οποιος έμενε απ' έξω από τον πόλεμο τώρα, θα έμενε έξω και από τη μοιρασιά. Διχόνοιες, όμως, ανάμεσα σε "άγρια θηρία", μπορεί να οδηγούν σε αλληλοσπαραγμό επικίνδυνο, με συγκεντρωμένες τόσες και τέτοιες στρατιωτικές δυνάμεις.
Το πρόβλημα του πολέμου ενάντια στη Γιουγκοσλαβία, με τη συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης μέσω του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στη ΝΑΤΟική σφαγή Σέρβων και Κοσσοβάρων, δεν είναι καθόλου μα καθόλου πρόβλημα έξω από τα σύνορα της Ελλάδας. Είναι εσωτερικό πολιτικό πρόβλημα, αφορά τα πολιτικά κόμματα και τη θέση που καθένα παίρνει απέναντι στον πόλεμο, τη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την άμεση συμμετοχή με στρατιωτικές δυνάμεις, πέρα από τις διευκολύνσεις για το πέρασμα ΝΑΤΟικού στρατού (εκτός από τις ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις στη Βοσνία, στην Αλβανία, θα σταλούν και νέες δυνάμεις στην Αλβανία, έτσι αποφάσισε το ΚΥΣΕΑ), και κυρίως είναι πρόβλημα του ίδιου του ελληνικού λαού. Αυτός ο πόλεμος ανέδειξε πιο ανάγλυφα από κάθε άλλο πρόβλημα την πραγματική διαχωριστική γραμμή σε κοινωνικό, αλλά και σε πολιτικό επίπεδο, και την πραγματική αντίθεση μονοπώλια - λαός. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα, που από την αρχή του πολέμου, με απόλυτη σαφήνεια, ανέδειξε το χαρακτήρα του, πρότεινε διέξοδο, κάλεσε και καλεί το λαό σε μέτωπο ενάντιά του, που σημαίνει και μέτωπο ενάντια στις ταξικές δυνάμεις (μονοπώλια - ιμπεριαλισμός), αλλά και σε πολιτικές, στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και σε κοινή δράση των βαλκανικών λαών και των λαών της Ευρώπης, για το σταμάτημά του και την αντιστροφή αυτής της καταστροφικής πραγματικότητας.
Το ΚΚΕ, ως ελάχιστο πλαίσιο συσπείρωσης και πάλης του λαού ενάντια στη διαμορφούμενη σημερινή πραγματικότητα στα Βαλκάνια και στην Ελλάδα, πρότεινε:
- Να σταματήσουν τώρα οι βομβαρδισμοί και ο βρώμικος πόλεμος.
- Να ανακαλέσει την υπογραφή της για την επίθεση η ελληνική κυβέρνηση.
- Να κλείσουν όλες οι ΝΑΤΟικές βάσεις θανάτου.
- Να μην υπογράψει η Ελλάδα το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ.
- Να μη διαθέσει αεροδιαδρόμους για διέλευση ξένων στρατευμάτων.
- Να μη συμμετάσχει σε "δυνάμεις ταχείας επέμβασης".
- Να δυναμώσει η λαϊκή αντίσταση και αντεπίθεση κατά του ιμπεριαλισμού και της πολιτικής που τον υπηρετεί. Πίσω απ' αυτήν τη γραμμή πάλης, δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για άλλη διέξοδο προς όφελος του λαού. Δεν αρκεί μόνον αυτό, αλλά είναι η ελάχιστη δυνατή, στις συγκεκριμένες συνθήκες, βάση για να αλλάξει η πραγματικότητα. Γεγονός, που, επίσης, απαιτεί πάλη ενάντια στις δυνάμεις που συμμορφώνονται ή ανέχονται τη συμμετοχή της Ελλάδας, τόσο στο ΝΑΤΟ, όσο και στην ΕΕ, ανεξάρτητα από το αν φραστικά καταδικάζουν τον πόλεμο. Είπαμε, ο πόλεμος δεν είναι ουδέτερος, αλλά βαθιά ταξικός, ιμπεριαλιστικός.
* * *
Οπως και να εξελιχτούν τα πράγματα, ο άδικος από τους ιμπεριαλιστές πόλεμος μπορεί να τσακιστεί. Οι λαοί είναι ο πραγματικός εχθρός των ιμπεριαλιστών. Οταν ξεσηκωθούν ενάντια στην εξουσία του δικού τους κράτους, τότε τα "θηρία" πεθαίνουν οριστικά...
Σ.
Feeds
