Οι αντιθέσεις οξύνονται, δημιουργώντας και αναπτύσσοντας ένα στρώμα καπιταλιστών, που δεν έχουν ουδεμία επαφή με την παραγωγική δραστηριότητα. Τα έθνη και οι λαοί γίνονται αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης από τις μεγάλες δυνάμεις. Ο συναγωνισμός ανάμεσα στις επιχειρήσεις μπαίνει στο δίλημμα ή καταστρέφεσαι ή καταστρέφεις τους άλλους. Ο συναγωνισμός ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες απαιτεί την υποταγή άλλων χωρών και την εξασφάλιση για τον εαυτό τους μιας θέσης ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις.

Γίνονται ανακατατάξεις ανάμεσα στα μονοπώλια και ανάμεσα στις πιο ισχυρές δυνάμεις του ιμπεριαλιστικού συστήματος.

Αυτά έγραφε ο Λένιν στις αρχές του αιώνα μας. Αυτά βλέπουμε σήμερα να ξετυλίγονται μπροστά μας. Τότε ο Λένιν σημείωνε τη στάση των ισχυρών κρατών να τοποθετούν τα κεφάλαιά τους για περισσότερα κέρδη στις αδύνατες χώρες, μετατρέποντάς τες σε αποικίες.

Τώρα τα διεθνή μονοπώλια, επιδιώκοντας ισχυροποίηση της θέσης τους με την κατάκτηση ξένων εδαφών και αγορών, επιβάλλουν κυβερνήσεις που να εφαρμόζουν πολιτική προς όφελός τους. Το εδαφικό μοίρασμα του αποικιοκρατικού συστήματος τελείωσε στις αρχές του αιώνα μας και αμέσως άρχισε η πάλη για το ξαναμοίρασμα. Οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι, και άλλοι τοπικοί που έγιναν, αυτήν ακριβώς την τάση των ιμπεριαλιστών εκφράζουν. Να ξαναμοιράσουν τις αγορές.

Η λενινιστική ανάλυση του ιμπεριαλισμού επιβεβαιώνεται με δραματικό τρόπο στις μέρες μας, λίγο πριν τελειώσει ο αιώνας αυτός.

Μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη, άρχισε ξανά το μοίρασμα αγορών στα εδάφη και στις αγορές των χωρών αυτών. Η αντίθεση ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και τους λαούς των εξαρτημένων καπιταλιστικών χωρών βαθαίνει και οξύνεται. Η επιθετικότητα του μονοπωλιακού κεφαλαίου εκδηλώνεται σ' όλα τα επίπεδα. Η φτώχεια παίρνει απίστευτες διαστάσεις, η ανεργία φουντώνει.

Η πείρα του λαού μας είναι πλούσια, όσον αφορά τη δράση του ιμπεριαλισμού, τη δράση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Ο αμερικάνικος και ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός έσπρωξαν τη χώρα μας στον εμφύλιο. Χιλιάδες αγωνιστές της δημοκρατίας και της ειρήνης χάθηκαν από τα δολοφονικά τους όπλα. Χιλιάδες αγωνιστές, άξια παιδιά της εργατικής τάξης και των αγώνων για κοινωνική πρόοδο, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν. Και οι εμπειρίες τέλος δεν έχουν. Ολόκληροι λαοί υπέφεραν και υποφέρουν κάτω από τη βία των ιμπεριαλιστών, μετρώντας εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης.

Με δική τους, αποκλειστικά, ευθύνη, τα Βαλκάνια βρίσκονται ένα βήμα πριν την ανάφλεξη. Αν γυρίσουμε στο παρελθόν, θα δούμε μεγάλη ομοιότητα της σημερινής κατάστασης με την κατάσταση πριν 150 χρόνια.

Το ΝΑΤΟ, με τη νέα στρατηγική του, τη νέα δομή του και με τις δυνάμεις ταχείας επέμβασης, θέλει να υποδουλώσει τους λαούς, να τσακίσει το λαϊκό κίνημα, να επιβάλει την υπεροχή του.

Η ολιγαρχία της χώρας κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες για να βρει τρόπους να καθυστερήσει το ξέσπασμα της λαϊκής πάλης. Να βρει τρόπους να συνεχίσει ανενόχλητη την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, γιατί είναι ζήτημα ζωής γι' αυτήν. Θα την αφήσουμε να τα καταφέρει; Το εργατικό κίνημα είναι το αντίπαλο δέος στην ολιγαρχία. Στα πλαίσιά του, το συνδικαλιστικό κίνημα έχει χρέος να μπει μπροστά, να προστατεύει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, να συμβάλλει στην ισχυροποίηση της, γιατί έχει το δικό του μερίδιο στην εξασφάλιση της ικανότητας της εργατικής τάξης, να υψώσει το ανάστημά της και να αντισταθεί στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Η πάλη για την ειρήνη και για την πρόληψη ενός πολέμου ανταποκρίνεται απόλυτα στα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων.

Είναι αυτοί που υποφέρουν περισσότερο και ωφελούνται λιγότερο, αν και δημιουργούν τον πλούτο όλης της κοινωνίας. Είναι αυτοί που αγωνίζονται για την ειρήνη, γιατί μόνο η εργατική τάξη μπορεί να παλέψει για καλύτερες συνθήκες ζωής, για ελευθερίες και δικαιώματα και για άνοδο του βιοτικού επιπέδου και να δημιουργεί πιο ευνοϊκές συνθήκες στην πάλη για τον τελικό σκοπό.

Αυτή η εξαγορασμένη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και άλλων μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων, στο όνομα του εθνικού οράματος της ΟΝΕ και του εκσυγχρονισμού, κλείνουν τα μάτια μπροστά στον όλεθρο του πολέμου, που όλο και πιο κοντά μας έρχεται. Γιατί δε βγήκαν μπροστά στην εργατική τάξη να καταγγείλουν τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τα σχέδιά τους και να την καλέσουν σε ενωμένο αγώνα, ενώ θα 'πρεπε να πρωτοστατούν σ' αυτόν τον αγώνα. Δε θυμάται κανείς, γιατί δεν έγινε, να μπει το πραγματικό δίλημμα της υποταγής ή αντίστασης από το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Ακόμη και κάποιες διαμαρτυρίες, που καμιά φορά αποφασίζονται, είναι αποτέλεσμα της συνεχούς και σταθερής πίεσης των ταξικών δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος. Οι διεργασίες, όμως, στις συνειδήσεις των εργαζομένων επιταχύνονται. Το μήνυμα της βάσης ότι "δεν πάει άλλο", όλο και πιο συχνά, ακούγεται και ισχυροποιείται.

Οι ταξικές δυνάμεις, συσπειρωμένες, επιβάλλεται, όσο ποτέ άλλοτε, να πουν ένα βροντερό "παρών" σήμερα, να κινητοποιήσουν πλατιές λαϊκές μάζες. Κάθε καθυστέρηση θα μας φέρει πολύ πιο πίσω και όσον αφορά την κατάσταση της εργατικής τάξης και όλου του λαού γενικότερα, αλλά και τη συμμετοχή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.

Οι ταξικές δυνάμεις, με την ενότητα στη δράση τους, θα ισχυροποιηθούν περισσότερο, θα αποκτήσουν τη δυναμική που έχει ανάγκη να δει κάθε εργαζόμενος, για να αρχίσει να συνειδητοποιεί τη σοβαρότητα της σημερινής πραγματικότητας εδώ και διεθνώς.

Με τους νόμους που ψηφίζει η κυβέρνηση και όλες οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ, προωθούν ένα σύνολο μέτρων και "αναδιαρθρώσεων", που έχει επεξεργαστεί το πολυεθνικό κεφάλαιο, με προοπτική την υποταγή των εργαζομένων και των λαών. Η καπιταλιστική διεθνοποίηση μπαίνει εμπόδιο στην ισότιμη διεθνή συνεργασία και στη φιλία των λαών. Οι λαοί της Βαλκανικής, αλλά και των χωρών της ΕΕ, πρέπει να συντονίσουν τη δραστηριότητά τους, ενάντια στις επιλογές του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου. Πρέπει να δυναμώσουν τη φιλία τους για να μπορούν να αντιμετωπίσουν τα σχέδια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Μπαίνουμε σε απρόβλεπτες περιπέτειες με την πρακτική των κυβερνήσεων των χωρών της ΕΕ και της ελληνικής. Οι ΝΑΤΟικοί "Ράμπο" πάτησαν τη γη μας και προχωρούν τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια στα Βαλκάνια.

Κανείς δε διαμαρτυρήθηκε γι' αυτό, μόνο το ΚΚΕ. Κανένα άλλο πολιτικό κόμμα δεν ενοχλεί η υποτέλεια.

Είμαστε υποχρεωμένοι να μετατρέψουμε τη δυσαρέσκεια και αγανάκτηση μεγάλου μέρους του λαού μας σε δράση, σε αντεπίθεση ενάντια στα μονοπώλια και στον ιμπεριαλισμό. Θα είναι σοβαρή προσπάθεια προς την ενίσχυση των προϋποθέσεων της ωρίμανσης της αντικαπιταλιστικής συνείδησης της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων.

Το Μέτωπο και η κοινή αντιιμπεριαλιστική δράση των λαών, και στα πλαίσια των Βαλκανίων, αλλά και των χωρών της ΕΕ, είναι επίσης ζωτικής σημασίας ζήτημα για το μέλλον τους. Είναι πάλη για την υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου, των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Είναι αγώνας για το δικαίωμα της ζωής, για το δικαίωμα των λαών για ειρήνη και σοσιαλιστική προοπτική σε κάθε χώρα.

Αιμιλία ΑΓΚΑΒΑΝΑΚΗ

Το Μέτωπο και η κοινή αντιιμπεριαλιστική δράση των λαών, και στα πλαίσια των Βαλκανίων, αλλά και των χωρών της ΕΕ, είναι επίσης ζωτικής σημασίας ζήτημα για το μέλλον τους. Είναι πάλη για την υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου, των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Είναι αγώνας για το δικαίωμα της ζωής, για το δικαίωμα των λαών για ειρήνη και σοσιαλιστική προοπτική σε κάθε χώρα

Μήπως σημαίνει παθητική ή ενεργητική στάση απέναντι στις επιδρομικές επιχειρήσεις ζόφου και τρόμου, στις πολεμικές δοκιμές των πιο σύγχρονων οπλικών συστημάτων, που ισοπεδώνουν γειτονιές και σκοτώνουν αθώους; Μήπως η "ατάκα" αυτή προσφέρεται ως δικαιολογία του γεγονότος ότι το ελληνικό έδαφος, κατά παράβαση του Καταστατικού Χάρτη του υπνώττοντος ΟΗΕ, των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, αλλά ακόμη και των "αρχών" του νέου δόγματος του ΕΥΡΩ - ΝΑΤΟ, έχει γίνει κέντρο διερχομένων ξένων επιδρομικών δυνάμεων;

Μήπως σημαίνει αγνόηση του γεγονότος ότι ο λαός μας βρίσκεται στους δρόμους, υπερασπιζόμενος ακριβώς την εθνική υπόσταση, την υπερηφάνεια και την τιμή αυτής της χώρας, όπως έπραξε κατά την ιστορική του διαδρομή και στο μεγάλο αντιφασιστικό αγώνα;

Ποιοι είναι, επιτέλους, αυτοί οι 15 υποτακτικοί της ΕΥΡΩ - ΟΝΕ πορείας, που συντάσσονται με τη μονοκρατορία του κακού, ως παρακλάδια του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου και της συνακόλουθης δυστυχίας;

Απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη, από την αντίσταση στη βία. "Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες...".