Στις 16 Γενάρη 1999 πραγματοποιήθηκε στο προάστιο της Μόσχας Γκόρκι Λένινσκιε, συνεδρίαση "στρογγυλής τραπέζης" του Συμβουλίου της Ενωσης Κομμουνιστικών Κομμάτων - ΚΚΣΕ, του Προεδρείου και επιστημόνων της Οργάνωσης Μόσχας και περιοχής Μόσχας της ένωσης "Επιστήμονες Σοσιαλιστικού Προσανατολισμού της Ρωσίας" (ΕΣΠΡ), αφιερωμένη στα 75 χρόνια από το θάνατο του Βλαντίμιρ Ιλιτς Λένιν και στα 80 χρόνια από την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Τον εναρκτήριο λόγο "Λένιν, Ρωσία και Κομμουνιστική Διεθνή στην ιστορία και τη σύγχρονη εποχή", εκφώνησε ο πρόεδρος του Συμβουλίου της ΕΚΚ - ΚΚΣΕ και της Διεθνούς Επιτροπής "Για την Ενωση και την Αδελφοσύνη των Λαών" Ολέγκ Σένιν. Την εισήγηση "Ο Λένιν - η ανθρώπινη σημαία μας" παρουσίασε ο διδάκτορας Φιλοσοφίας, καθηγητής του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας, συμπρόεδρος της ΕΣΠΡ, Ρίτσαρντ Κοσολάποφ. Ο διδάκτορας Φιλοσοφίας, καθηγητής του Ινστιτούτου Φιλοσοφίας της Ακαδημίας Επιστημών της Ρωσίας, Βλαντίμιρ Γκράνοφ, παρουσίασε την εισήγηση "Η επέτειος της Κομμουνιστικής Διεθνούς και ορισμένα ζητήματα αναγέννησης της ενότητας του κομμουνιστικού κινήματος".

Εγινε ενδιαφέρουσα συζήτηση, στην πορεία της οποίας εξετάστηκαν ζητήματα, όπως τα διδάγματα από την πείρα της Κομιντέρν, ο Λένιν για το διεθνισμό και τη σύγχρονη εποχή, ορισμένα ζητήματα της αφομοίωσης και διδάγματα του λενινισμού, διεθνή προβλήματα της παγκόσμιας επανάστασης κ. ά.

Μετά το τέλος της "στρογγυλής τραπέζης", ο "Ρ" είχε μια συζήτηση με τον Ο. Σένιν.

- Ολέγκ Σεμιόνοβιτς, η 21η Γενάρη είναι ημερομηνία θλίψης στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος: πριν από 75 χρόνια, τη μέρα αυτή έπαψε να χτυπά η καρδιά του Βλαντίμιρ Ιλιτς Λένιν. Τα τελευταία χρόνια, το κυρίαρχο καθεστώς στη Ρωσία και οι απολογητές του κατέβαλαν πολλές προσπάθειες για τη δυσφήμιση του Λένιν και του λενινισμού, για την αμαύρωσή του. Τι μπορείτε εσείς προσωπικά να πείτε σήμερα για τον ηγέτη του διεθνούς προλεταριάτου;

"Στις παραμονές της 75ης επετείου του θανάτου του Λένιν, τη μέρα, που τιμούμε τη μνήμη του, οφείλουμε να θυμηθούμε πόσα κολοσσιαία πράγματα έχει κάνει για την επαναστατική αλλαγή του κόσμου στον 20ό αιώνα, για να βγάλει τον ανθρωπισμό από τον κύκλο της μικροαστικής στενότητας, προσδίδοντάς του υψηλό και συγχρόνως απλό και κατανοητό νόημα. Στην Πολιτική Εισήγηση του Συμβουλίου της ΕΚΚ - ΚΚΣΕ για το Συνέδριό της,προσπαθήσαμε όσο ήταν δυνατό να εκτιμήσουε τη γιγαντιαία συμβολή του στην υπόθεση της οικοδόμησης του κόμματος νέου τύπου, στην εφαρμογή στην πράξη των πρώτων βημάτων του σοσιαλισμού στη χώρα μας. Η κληρονομιά του Λένιν είναι ανεξάντλητη, όπως και η ύλη".

- Σήμερα που το κομμουνιστικό κίνημα στο έδαφος της ΕΣΣΔ δοκιμάζει δύσκολους καιρούς, τι μπορούμε να αντλήσουμε από την πείρα του Λένιν;

"Θα έκανα μια αναλογία με το 1905, όταν η επανάσταση υπέστη ήττα και το κόμμα, μόλις ορθοποδούσε και δοκίμαζε μια περίοδο πλήρους αποσύνθεσης. Επιπλέον, είχε αρχίσει η περίοδος των τρομερών διώξεων και κατατρεγμών, που είχαν επεκταθεί και βαθύνει, αγκαλιάζοντας όλη τη χώρα. Ηταν η περίοδος της δυσπιστίας στο κόμμα, της γενικής φυγής απ' αυτό, όχι μόνο της διανόησης, αλλά εν μέρει και των εργατών, περίοδος άρνησης της παρανομίας, περίοδος του λικβινταρισμού και της διάλυσης, της προσαρμογής και της απόγνωσης. Ο Λένιν ήταν τότε σχεδόν ο μοναδικός που δεν ενέδωσε στη γενική επιδημία και κρατούσε ψηλά τη σημαία της κομματικότητας, συγκεντρώνοντας τις διασκορπισμένες και χτυπημένες δυνάμεις του κόμματος με καταπληκτική υπομονή και πρωτοφανή επιμονή, μαχόμενος ενάντια σε όλα και κάθε λογής αντικομματικά ρεύματα μέσα στο εργατικό κίνημα, υπερασπιζόμενος την υπόθεση του κόμματος με τεράστια γενναιότητα και πρωτόγνωρη σταθερότητα. Και το 1912 μπήκε τέρμα στο κόμμα τόσο στον λικβινταρισμό, όσο και στον οτζοβισμό. Πρόκειται για ένα καλό παράδειγμα για όσους αναζητούν διέξοδο από τη σημερινή κατάσταση του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος".

- Ενα ορισμένο τμήμα του κομμουνιστικού κινήματος της Ρωσίας, ιδίως ορισμένοι ηγέτες, μετά την προσωρινή ήττα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και τη διάλυση του ΚΚΣΕ, μετατοπίζονται όλο και περισσότερο προς τη σοσιαλδημοκρατία, αρνούνται και το σύνθημα της προλεταριακής αλληλεγγύης και του διεθνισμού. Ποια η γνώμη σας γι' αυτό;

"Και δω μπορούμε πάλι να στηριχτούμε στην πείρα και στην ιδεολογική κληρονομιά του Λένιν. Η σοσιαλδημοκρατία καταλήγει τελικά στην εξυπηρέτηση της αστικής τάξης. Θυμίζω: στο αποκορύφωμα του πρώτου ιμπεριαλιστικού πολέμου, όλα, ή σχεδόν όλα τα σοσιαλδημοκρατικά και σοσιαλιστικά κόμματα, ενδίδοντας στη γενική ψευτοπατριωτική παραφορά, πέρασαν στην υπηρεσία της αστικής τάξης της χώρας τους, ενώ η 2η Διεθνής υπέστειλε τις σημαίες της μπροστά στο κεφάλαιο. Ο Λένιν υπήρξε τότε σχεδόν ο μοναδικός, που διεξήγαγε αποφασιστική πάλη ενάντια στο σοσιαλσοβινισμό και στον σοσιαλπασιφισμό, που στηλίτευσε την προδοσία των ηγετών της 2ης Διεθνούς και τη μεσοβέζικη στάση "επαναστατών". Ο Λένιν αντιλαμβανόταν ότι η μόνη σωστή πολιτική που έχει μέλλον, είναι η πολιτική του συνεπούς διεθνισμού. Γι' αυτό ακριβώς μετά τη νίκη του Μεγάλου Οκτώβρη - πριν από 80 χρόνια - με τη μεγαλοφυία του Λένιν και τη θέληση του μπολσεβίκικου κόμματος, ιδρύθηκε η 3η Διεθνής, η οποία υπήρξε ένα τέταρτο του αιώνα και μπήκε για πάντα στην πολιτική ως Κομιντέρν. Βασιζόμενοι σ' αυτό το παράδειγμα, οφείλουμε υπομονετικά, σταθερά και με συνέπεια, βήμα με βήμα να οικοδομήσουμε στις σημερινές συνθήκες μια νέα Κομιντέρν τόσο σε άμεσο όσο και σε ευρύτερο διεθνές επίπεδο".

- Ποια χαρακτηριστικά του Λένιν - ηγέτη, θεωρητικού, στοχαστή - θα ξεχωρίζατε;

"Είμαι πεπεισμένος ότι δεν υπήρξε στην ιστορία άλλος επαναστάτης, ο οποίος να πίστευε τόσο βαθιά στις δημιουργικές δυνάμεις του προλεταριάτου και στην επαναστατική σκοπιμότητα του ταξικού ενστίκτου του. Απ' εδώ και η ακούραστη νουθεσία του Λένιν, να διδασκόμαστε από τις μάζες, να ερμηνεύουμε τις ενέργειές τους και να μελετάμε την πείρα της πάλης των μαζών. Η μεγαλοφυής διορατικότητα, η ικανότητα να συλλαμβάνει γρήγορα και να μαντεύει το εσωτερικό νόημα των επικείμενων γεγονότων αποτελεί εκείνο το χαρακτηριστικό γνώρισμα του Λένιν που τον βοηθούσε να χαράσσει τη σωστή στρατηγική και την ξεκάθαρη γραμμή συμπεριφοράς σε περιόδους καμπής του επαναστατικού κινήματος. Ο Λένιν ήταν λαμπρός υλιστής και διαλεκτικός, προπαγανδιστής και εξαίρετος πολύπλευρος κρατικός ηγέτης, σχεδόν υπερφυσικής διορατικότητας, ο οποίος μπορούσε σε όλες τις περιστάσεις να συνθέτει αλάνθαστα και πλήρως την επαναστατική θεωρία και την πρακτική, δρούσε πάντα με βάση τον μαρξισμό, αναπτύσσοντάς τον δημιουργικά. Ο Λένιν υπογράμμιζε: "Η μεγαλοφυία του Μαρξ συνίσταται στο ότι κατόρθωσε πριν απ' όλους να βγάλει... και να εφαρμόσει με συνέπεια το συμπέρασμα που διδάσκει η παγκόσμια ιστορία. Το συμπέρασμα αυτό είναι η θεωρία για την ταξική πάλη". Γι' αυτό ακριβώς ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός μ' επικεφαλής τη δύναμη κρούσης του - τον σιωνισμό και το αναθρεμμένο στη μαγιά του ντόπιο κεφάλαιο - δε λυπούνται δυνάμεις, ώστε, αν όχι να σβήσουν το όνομα και το έργο του Λένιν από την παγκόσμια ιστορία, τουλάχιστον όσο το δυνατόν περισσότερο να τον δυσφημήσουν, να τον μειώσουν, να τον διαστρεβλώσουν. Γι' αυτό χρειαζόμαστε σήμερα για την υπεράσπισή μας την τιτάνια μορφή του Λένιν. Οι εχθροί, που μισούν την ίδια την ύπαρξη του σοσιαλισμού, την ΕΣΣΔ, μπορούν μόνο να λασπολογούν, πράγμα με το οποίο ασχολούνται οι ψευτοδημοκράτες. Οι πολιτικοί νάνοι δεν πρόκειται να γίνουν γίγαντες. Αυτοί όμως οι παράγοντες θα χρειαστεί αργά ή γρήγορα να λογοδοτήσουν ενώπιον των λαών, διότι, σύμφωνα με τον Λένιν, η ιστορία είναι αυστηρή μητέρα και στην υπόθεση της επίδρασης δεν έχει κανέναν περιορισμό. Σχετικά μ' αυτό ο μεγάλος προλεταριακός συγγραφέας Μαξίμ Γκόρκι έλεγε: "Κι αν το σύννεφο του μίσους, της ψευτιάς και της συκοφαντίας γίνει όλο και πιο πυκνό γύρω από το όνομά του, το ίδιο κάνει: δεν υπάρχουν δυνάμεις που θα μπορούσαν να συσκοτίσουν τον πυρσό που ύψωσε ο Λένιν μέσα στο πνιγηρό σκοτάδι του παράφρονου κόσμου. Και δεν υπήρξε άνθρωπος στον κόσμο, ο οποίος να άξιζε τόσο πολύ, όσο αυτός, την αιώνια μνήμη"".

Ναντιέζντα ΓΚΑΡΙΦΟΥΛΙΝΑ

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ (του ανταποκριτή μας ΧΡ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ).-

Το πρόβλημα των αστέγων οξύνεται ολοένα περισσότερο στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσαν πρόσφατα στη δημοσιότητα ο Εθνικός Συνασπισμός για τους Αστέγους και το Εθνικό Νομικό Κέντρο για την Ελλειψη Στέγης και τη Φτώχεια, κάπου 750.000 άτομα είναι άστεγα οποιαδήποτε νύχτα σε όλη τη χώρα. Τον περασμένο χρόνο, 2 εκατομμύρια περίπου ήταν άστεγοι. Για παράδειγμα: Στη Βοστόνη πάνω από 5.000 "ζουν" στους δρόμους ή σε πρόχειρα καταλύματα, ενώ στην πόλη της Νέας Υόρκης οι άστεγοι ανέρχονται σε δεκάδες χιλιάδες. Από αυτούς, 10.000 είναι νεαρά παιδιά. Στο Λος Αντζελες, τη μεγαλύτερη πόλη της Καλιφόρνια, υπάρχουν 151 "προγράμματα" για τις άστεγες οικογένειες, από τα οποία, όμως, 69 δε δέχονται αγόρια άνω των 13 ετών και 39 από αυτά μειώνουν ακόμα πιο πολύ το όριο της ηλικίας. Οπως δήλωσε η Ρουθ Σουάρτζ, στέλεχος της οργάνωσης φροντίδας για αστέγους, σε αυτήν την πόλη υπάρχουν 4.890 κρεβάτια σε καταλύματα για τέτοιες οικογένειες, αλλά, πρόσθεσε, οποιαδήποτε νύχτα κάπου 12.400 μέλη αστέγων οικογενειών, από τα οποία τα περισσότερα είναι παιδιά, παραμένουν στους δρόμους. Δεν έχουν πού να πάνε.

Σε όποιο μέρος των ΗΠΑ κι αν βρίσκεται κανείς, μπορεί να δει έναν άστεγο με προτεταμένο το χέρι να ζητάει μια μικρή χρηματική βοήθεια ή να πουλάει εφημερίδες του δρόμου, να μαζεύει άδειες κονσέρβες και μπουκάλια για να τα πουλήσει, ή να κοιμάται κάτω από μια κουβέρτα σε κάποιο πάρκο.

Τα στοιχεία των πιο πάνω οργανώσεων, αλλά και άλλες στατιστικές, δείχνουν ότι:

- Κάπου 20% μέχρι 40% των αστέγων είναι εργαζόμενοι.

- 37% των αστέγων είναι οικογένειες με παιδιά, που ο αριθμός τους συνεχώς αυξάνεται.

- 25% των αστέγων είναι κάτω των 18 ετών.

- 30% είναι άνω των 45 ετών.

Επίσης, τα ίδια στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι δύο είναι τα κύρια αίτια του σοβαρότατου αυτού κοινωνικού προβλήματος: η έλλειψη προσιτής στέγης και η συνεχώς αυξανόμενη φτώχεια. Και να τι σημαίνει αυτό, μεταξύ άλλων: είναι σχεδόν αδύνατο να εξασφαλίσει κανείς εργασία, αν δε διαθέτει μόνιμη διεύθυνση και αριθμό τηλεφώνου.

Ταυτόχρονα, η κατακόρυφη άνοδος των ενοικίων ωθεί τους εργαζομένους στο μεταίχμιο της έξωσης. Το 1995, ο Δήμος της Βοστόνης ανέστειλε το ενοικιοστάσιο. Το ενοίκιο ενός διαμερίσματος που ήταν πριν 500 δολάρια στην περιοχή της ίδιας πόλης, όπου διαμένουν εργαζόμενοι, νοικιάζεται τώρα προς 1.800 δολάρια το μήνα.

Σχετικά με την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης: το 1996, 36,5 εκατομμύρια Αμερικανοί ζούσαν μέσα στη φτώχεια, μια αύξηση κατά 43% περίπου από το 1970, όταν οι πενόμενοι ήταν 25,4 εκατομμύρια.

Μεταξύ του 1973 και του 1993, το πραγματικό εισόδημα - παίρνοντας υπόψη τον πληθυσμό και την αγοραστική δύναμη των μεροκάματων - μειώθηκε κατά 20% περίπου. Παρά τις πρόσφατες αυξήσεις, το κατώτατο όριο των αποδοχών παραμένει κάτω από το 15% της αγοραστικής δύναμης της δεκαετίας του 1970.

Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση απάντησε στην κρίση αυτή, όχι με την αντιμετώπιση των αναγκών των φτωχών, αλλά με την περικοπή των κοινωνικών παροχών. Από το 1970 έως το 1994, τα τυπικά επιδόματα σε μια τριμελή οικογένεια μειώθηκαν κατά 47%. Ορισμένες Πολιτείες, επίσης, μείωσαν ή εξάλειψαν τα προγράμματα Γενικής Βοήθειας, τα οποία ήταν και το μόνο οικονομικό αποκούμπι για τα φτωχά ανύπαντρα άτομα.

Και ενώ γίνονται αυτά για τον απλό λαό, κάποιοι υπερατλαντικοί μεγαλοκαρχαρίες αποθησαυρίζουν. Μια ανακοίνωση στα τέλη του Δεκέμβρη 1998 του Προγράμματος Ανάπτυξης του ΟΗΕ έδινε την εξής χαρακτηριστική εικόνα για τη σημερινή κατάσταση: "Οι 225 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου, από τους οποίους οι 60 είναι Αμερικανοί, διαθέτουν ενεργητικά περιουσιακά στοιχεία αξίας πάνω από ένα τρισεκατομμύριο δολάρια, που ισούται με το ετήσιο εισόδημα του φτωχότερου 47% του παγκόσμιου πληθυσμού".

Σε ειδικό άρθρο του (19.12.98), το "People's Weekly World", όργανο του ΚΚ ΗΠΑ, παρατηρούσε:

"Ζούμε σε έναν κόσμο παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού. Εν μέσω των απειλούμενων περιθωρίων του κέρδους, αμερικανικά εργοστάσια κλείνουν και οι δουλιές μεταφέρονται στο εξωτερικό κατά δεκάδες χιλιάδες. Ατυχώς, οι δουλιές που δημιουργούνται στη θέση εκείνων, είναι απασχολήσεις χαμηλών μεροκάματων, στον τομέα υπηρεσιών, με λίγα ή καθόλου ωφελήματα. Αυτό φέρνει εκατομμύρια εργατών στο χείλος της οικονομικής καταστροφής και της έλλειψης στέγης, με ολοένα περισσότερους σε αυτό το χείλος. Ο καπιταλισμός προξενεί κρίσεις στις δουλιές, στη στέγαση, στην υγειονομική φροντίδα και αυτές οι κρίσεις με τη σειρά τους οδηγούν στη μη στέγαση".

Το "People's Weekly World", αφού πρόσθεσε ότι η στέγαση δεν είναι ένα προνόμιο που εξαρτάται από το να έχει κανείς χρήμα, αλλά είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα, τόνιζε: "Υπό τον καπιταλισμό, η στέγη αγοράζεται και πουλιέται, οικοδομείται και ενοικιάζεται, σαν ένα προϊόν, ακριβώς όπως τα αυτοκίνητα, τα έπιπλα και το σαπούνι".

Και κατέληγε: "Πρέπει να αγωνιστούμε για το σοσιαλισμό - μια λογική κοινωνία, όπου η παραγωγή των προϊόντων και των υπηρεσιών είναι δημοκρατικά σχεδιασμένα και τα προϊόντα μοιράζονται κοινωνικά. Μόνο τότε, μια τέτοια βασικά ανθρώπινη ανάγκη, όπως η στέγαση, θα πραγματοποιηθεί σαν ένα δικαίωμα, που παρέχεται με φυσικό τρόπο και όχι σαν προϊόν που πρέπει να αγοραστεί, και μόνο τότε θα δούμε το ολοκληρωτικό τέλος της ανθρώπινης δυστυχίας όπως είναι η έλλειψη στέγης".

Η πραγματικά τραγική κατάσταση των Αμερικανών αστέγων καταφαίνεται και από το γεγονός ότι μέσα σε 12 μήνες - από το Δεκέμβρη 1997 έως τις 30 Νοέμβρη 1998 - πέθαναν στον Αγιο Φραγκίσκο της Καλιφόρνια, σύμφωνα με τις αρχές της πόλης αυτής, 157 άστεγοι, έναντι 154 τέτοιων θανάτων το 1996. Είναι οι περισσότεροι που πέθαναν μέσα σε ένα χρόνο από το 1985, όταν καθιερώθηκε η καταγραφή των θανάτων.

Υγειονομικοί αξιωματούχοι, καθώς και παράγοντες υπεράσπισης των άτυχων αυτών ανθρώπων, απέδωσαν τους θανάτους αυτούς στο σκληρό χειμώνα, όταν η θύελλα γνωστή ως "Ελ Νίνιο" κυριολεκτικά συντάραξε την περιοχή αυτή, ενώ άλλοι κατάγγειλαν ως υπευθύνους τους αστυνομικούς διωγμούς, που πέταξαν πολλούς αστέγους από το Πάρκο της Χρυσής Γέφυρας. Ενα μέρος των θανάτων αυτών οφείλονταν και στη χρήση ναρκωτικών.

Το γραφείο του δημάρχου του Αγίου Φραγκίσκου υπολογίζει ότι 4.000 άτομα είναι σε αυτήν την πόλη άστεγοι οποιαδήποτε νύχτα. Υπάρχουν εκεί μέχρι 2.000 έκτακτης ανάγκης κρεβάτια σε δημόσια καταλύματα, που σημαίνει ότι οι άλλοι 2.000 δεν έχουν πού να καταφύγουν τη νύχτα.

Σύμφωνα με άλλα στοιχεία, σε αυτήν την πόλη η Αστυνομία χρησιμοποιεί ελικόπτερα εφοδιασμένα με ειδικά όργανα, για να εντοπίζουν και να εξαναγκάζουν τους αστέγους να φύγουν από τα δημόσια πάρκα.

Ανάλογοι διωγμοί γίνονται και σε άλλες πόλεις. Στο Κλίβελαντ, η Αστυνομία αποπέμπει τους αστέγους από το κέντρο της πόλης προς τα βιομηχανικά προάστιά της. Στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια θεωρείται παράνομο να κοιμάται κανείς σε δημόσιο χώρο ή να προσφέρεται τροφή σε άστεγο. Η Αστυνομία απαγορεύει στους αστέγους να καθίσουν στο έδαφος. Στο Χιούστον του Τέξας και στη Νέα Υόρκη, τα παγκάκια των πάρκων έχουν μετασκευαστεί με τέτοιο τρόπο, που είναι αδύνατο στους αστέγους να κοιμούνται πάνω σε αυτά. Και το εξοργιστικότερο από όλα: στη Σάντα Κρουζ της Καλιφόρνια, αστυνομικοί πυροβόλησαν έναν άστεγο άνδρα, του έβαλαν χειροπέδες και αδιαφόρησαν στο να του προσφέρουν πρώτες βοήθειες. Πέθανε από αιμορραγία.

Σε όλη τη χώρα, οι αρχές - με ελάχιστες εξαιρέσεις - αντί να φροντίζουν για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της στέγασης και της φτώχειας, εγκρίνουν νόμους, που τιμωρούν τους αστέγους για "αλητεία", "ζητιανιά" και "ανεμελιά". Εξάλλου, η προσιτή στέγαση ολοένα μειώνεται. Από το 1973 έως το 1993, 2,2 εκατομμύρια διαμερίσματα χαμηλού ενοικίου αφανίστηκαν από την αγορά, ενώ οι ενοικιαστές που αναζητούσαν τέτοια διαμερίσματα αυξήθηκαν κατά 4,7 εκατομμύρια. Επίσης, από το 1993 έως το 1995. η προμήθεια χαμηλού ενοικίου διαμερισμάτων μειώθηκε κατά άλλα 900.000.

Υπό τις συνθήκες αυτές, όπως έγραφε (στις 19.1.1999) η εβδομαδιαία εφημερίδα "Village Voice": "Το να είναι κανείς ενοικιαστής στην πόλη της Νέας Υόρκης ισοδυναμεί σχεδόν με θάνατο". Αναφερόταν στην περίπτωση ενός Αλβιν Ουάις, 46 ετών, ιδιοκτήτη ή διαχειριστή 20 κτιρίων στην κάτω ανατολική περιοχή της Νέας Υόρκης. Χρησιμοποιούσε σαν πληρωμένο όργανό του έναν πρώην διακινητή ναρκωτικών, ο οποίος, μέσω δικών του μπράβων, απειλούσε με δολοφονία ή έβαζε φωτιά σε διαμερίσματα για να εξαναγκάσει τους ενοίκους τους να τα εγκαταλείψουν και, έτσι, να ανέβουν τα νοίκια τους. Η δίκη του θα γίνει στις 18 Φλεβάρη.

Μέσα, λοιπόν, σε αυτήν την απάνθρωπη εγκατάλειψη, το φετινό χειμώνα, που είναι ήδη δριμύτατος, και άλλοι άστεγοι σε όλη τη χώρα θα πεθάνουν στους δρόμους και στα πάρκα από το ψύχος.