Ετσι, αποδείχτηκαν και πάλι δύο πράγματα. Πρώτο,ότι η λυσσασμένη αντίδραση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, πολλών στελεχών και υποψηφίων του, οφείλεται στο γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν μπαίνει στο κεντροαριστερό τσεπάκι του. Δεύτερο,ότι πρωτοστάτες (μαζί με τους κυβερνητικούς) στον αντικομμουνισμό δεν μπορούσαν παρά να είναι τα στελέχη του ΣΥΝ, εκείνοι δηλαδή που προέρχονται από τις διασπάσεις του ΚΚΕ, καθώς και εκείνα τα στελέχη (π.χ. Κωνσταντόπουλος), που συναντήθηκαν μαζί τους στην αντιΚΚΕ πορεία.

Οσοι παρακολούθησαν τις τηλεοπτικές συζητήσεις το βράδυ της Κυριακής, θα το διαπίστωσαν: ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, σε αγαστή σύμπνοια, ένα βασικό συμπέρασμα έβγαζαν από τα εκλογικά αποτελέσματα: Τη συνεργασία (!) του ΚΚΕ με τη ΝΔ! Την οποία, άλλοι ονομάτιζαν ανίερη, άλλοι ετερόκλητη και άλλοι υπόγεια... Σε επικουρία τους έσπευσε και ο κ. Βούγιας, που τα κανάλια και ο Τύπος ανέλαβαν να μετατρέψουν σε νέο αστέρα της πολιτικής ζωής...

Aπό την άλλη, η ΝΔ προσπάθησε να φέρει στα μέτρα της οικονομικής ολιγαρχίας, που το κόμμα αυτό υπηρετεί, τα εκλογικά αποτελέσματα, ερμηνεύοντάς τα, από τη μια, ως κατάργηση της αντίθεσης "Αριστεράς - Δεξιάς", όπως τόνισε ο πρόεδρος της ΝΔ, Κ. Καραμανλής, και συμπληρώνοντας, από την άλλη, ότι η αντίθεση βρίσκεται σήμερα ανάμεσα στις δυνάμεις που θέλουν έναν σύγχρονο ρόλο του κράτους (!) στις σχέσεις του με τον πολίτη (!), την οικονομία (!) και την κοινωνική πολιτική (!), και στις δυνάμεις που αδυνατούν να ανταποκριθούν σ' αυτή την ανάγκη...

Ενώ διάφοροι σχολιαστές στα κανάλια βρήκαν πολύ... φυσιολογική τη συνεργασία ΚΚΕ - ΝΔ (!), αφού οι νέες συνθήκες τροποποίησαν αισθητά την πολιτική συμπεριφορά του εκλογικού σώματος...

****

Οι ανησυχίες τους για τον κίνδυνο που διατρέχουν τα πλουτοκρατικά συμφέροντα, όχι βέβαια από την εμφάνιση ενός νέου Μαρξ, αλλά από τη συνειδητή δράση εκατομμυρίων εκμεταλλευομένων και καταπιεζομένων, είναι δικαιολογημένες και εύλογες. Γιατί η αντίθεση ανάμεσα στην εργασία και στο κεφάλαιο, ανάμεσα στους καρχαρίες που λυμαίνονται τα πάντα και κατατρώγουν χιλιάδες λιανόψαρα (μικροϊδιοκτήτες), είναι τόσο ζωντανή, που συνιστά το μόνιμο εφιάλτη των πολιτικών θιασωτών της "κοινωνικής συναίνεσης", της "κοινωνικής συνοχής", των "κοινωνικών προσωπείων ή προσώπων", των κεντροαριστερών και κεντροδεξιών σεναρίων. Των πολιτικών θιασωτών της ΟΝΕ, του ΕΥΡΩ, της παγκοσμιοποίησης.

Αυτή η αντίθεση εκφράζεται και στο πολιτικό επίπεδο. Η κάθε πολιτική δύναμη τοποθετείται η ίδια με το μέρος της μιας ή της άλλης όχθης. Δίχως ισοπεδωτική διάθεση, αλλά και δίχως να παραγνωρίζεται το κύριο, η κατάταξη γίνεται εξ αντικειμένου και φωτογραφίζεται στο ερώτημα: Με την ΟΝΕ ή με τη φιλολαϊκή ανάπτυξη, που έχει και τη διεθνή της διάσταση; Με την πλουτοκρατία και τον ιμπεριαλισμό ή με την εργατική τάξη και τα μικρομεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου; Με τον πλούτο, που συσσωρεύεται σε λίγα χέρια ή με το μέρος εκείνων που φυτοζωούν, που είναι αντικείμενα άγριας εκμετάλλευσης και θύματα της αντιλαϊκής πολιτικής;

Κάθε άλλη προσέγγιση συσκοτίζει - ηθελημένα ή όχι - τα πράγματα. Μια τέτοια συσκότιση επιδιώκεται και από εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις, που κάνουν λόγο για "ΟΝΕ με κοινωνικό πρόσωπο", που εκθειάζουν τα κυβερνητικά σχήματα σε Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, που ονειρεύονται ένα ...καλό ΠΑΣΟΚ, που θεωρούν (;) πως είναι δυνατό, το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο να εξυπηρετήσει τις λαϊκές μάζες, αρκεί ν' αλλάξουν τα πρόσωπα, ή που προτείνουν δήθεν αντινεοφιλελεύθερα μέτωπα στα πλαίσια της ΟΝΕ και του ΕΥΡΩ...

****

"

Ταυτόχρονα, με αυτή την κατευθυντήρια γραμμή του το ΚΚΕ ανέδειξε τον πραγματικά άκρως πολιτικό χαρακτήρα των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών. Το ΚΚΕ έδωσε το μήνυμα, ότι δεν υπάρχει μικρότερη ή μεγαλύτερη εκλογική ή άλλη καθημερινή αναμέτρηση, που να κινείται έξω από την αληθινή διαχωριστική γραμμή της ελληνικής κοινωνίας.Και ότι η τυχόν παραγνώριση αυτής της πραγματικότητας ισοδυναμεί με στρουθοκαμηλισμό, όποτε δεν υποκρύπτει πολιτική σκοπιμότητα.

Η ανάδειξη του πολιτικού χαρακτήρα των εκλογών υποχρέωσε και τις άλλες δυνάμεις να τοποθετηθούν σ' αυτόν, έστω και για να τον απορρίψουν. Υποχρεώθηκαν, έστω με αρνητικό τρόπο, να πάρουν θέση. Αν το ΚΚΕ είχε ακολουθήσει στις εκλογές γραμμή "αυτοδιοικητική" (!), τότε όλη η προεκλογική περίοδος θα είχε γεμίσει παρτέρια, δρόμους, φωτισμούς και παρκόμετρα και εναέρια ή υπόγεια τραμ!... Θα απουσίαζαν, όμως, απ' την εκλογική μάχη οι ιδιωτικοποιήσεις και οι εργασιακές σχέσεις, η φορολογία και τα της παιδείας, υγείας, πρόνοιας, ασφάλισης κ.ά. Ετσι η εκλογική μάχη θα δινόταν "περί όνου σκιάς"! Κι αυτό, την ίδια στιγμή που η ΟΝΕ και τα άλλα συνεπαγόμενά της θα περάσουν, ήδη περνούν, μέσα και απ' την Τοπική Αυτοδιοίκηση...

****

Ενας δημοσιογράφος - δίχως να είναι ο μόνος - έγραψε: "Η Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, μπερδεύοντας την πραγματικότητα με τις επιθυμίες της, διαπίστωσε (;) ότι "οι συμμαχίες που πέτυχε κατά τόπους το ΚΚΕ (σ.σ. σε αρκετές περιπτώσεις με τη ΝΔ), όχι μόνο σημείωσαν επιτυχίες, αλλά ανοίγουν το δρόμο της προοπτικής (σ.σ. και με τη ΝΔ θα οικοδομηθεί αυτή η άλλη λύση; )"!

Αμόκ καταλαμβάνει αυτούς τους κονδυλοφόρους και τα αφεντικά τους, όταν αναλογίζονται ότι η αστική τάξη δεν μπόρεσε να βάλει στο χέρι το ΚΚΕ. Γι' αυτό και χτυπούν την πολιτική του ΚΚΕ με όσα μέσα διαθέτουν, προκειμένου να τη διαστρεβλώσουν, να την υπονομεύσουν και ν' ακυρώσουν την αποδοχή και την υλοποίησή της.

Το κυριότερο, που τους ενοχλεί, είναι το γεγονός ότι η πρόταση του ΚΚΕ για τη δημιουργία του λαϊκού μετώπου κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού απευθύνεται στην εργατική τάξη και στα άλλα λαϊκά στρώματα και όχι στα άλλα κόμματα. Αυτό φοβίζει ιδιαίτερα, γιατί γνωρίζουν ότι η συμμαχία που θα ριζώσει μέσα στο λαό θα είναι ακατανίκητη και θα βάλει στην άκρη τους υπερασπιστές των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων. Εχουν καταλάβει από την πείρα τους, ότι και στην περίπτωση που υπάρξουν στο μέλλον πολιτικές συμμαχίες του ΚΚΕ με άλλα κόμματα, μόνο αν στηρίζονται στα λαϊκά "σπλάχνα" θα προκόψουν. Διαφορετικά...

Και βέβαια, ενοχλούνται ιδιαίτερα, όταν βλέπουν πως το ΚΚΕ και άλλοι αγωνιστές συμπαρατάχτηκαν, σε μια σειρά χώρους, στα πλαίσια των αγωνιστικών συνδυασμών.

Τρέμουν την πρόταση του ΚΚΕ, γιατί βλέπουν πως αρκετοί εργαζόμενοι καταλαβαίνουν ότι τα διάφορα σενάρια και σχήματα που εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται στις ευρωπαϊκές χώρες ένα μόνο προσφέρουν: Την υπηρεσία τους στην αύξηση των κερδών του κεφαλαίου.Βλέπουν πως κινδυνεύουν να τιναχτούν στον αέρα μια σειρά μύθοι, όπως αυτός της αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος, που προβάλλεται από τον ΣΥΝ κ.ά. ως η πανάκεια για να πάει ο τόπος μπροστά. Στην Ιταλία, για παράδειγμα, ό,τι αφορά στην αλλαγή του πολιτικού συστήματος πραγματοποιήθηκε: Και τα παραδοσιακά κόμματα εξαφανίστηκαν και στη θέση τους δημιουργήθηκαν άλλα. Και το εκλογικό σύστημα άλλαξε. Και η κεντροαριστερά και η κεντροδεξιά ήρθαν στην κυβέρνηση. Πού κατέληξαν - και εδώ - τα πράγματα;

****

Στο σημερινό κόσμο δεν αναμένουμε τον "νέο" Μαρξ. Υπάρχει ο "παλιός" αλλά τόσο φρέσκος Κ. Μαρξ. Οι εχθροί του τον φοβούνται τόσο, ώστε θέλουν άλλον (!) Μαρξ, όχι όμως τον αυθεντικό, τον σύγχρονο! Ο Μαρξ απέδειξε επιστημονικά ποιες είναι οι διαχωριστικές γραμμές στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία. Και αυτές οι γραμμές δεν έσβησαν, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες τόσων και τόσων...

Μάκης ΜΑΪΛΗΣ