Τραγούδια - μάρτυρες ενός σπάνιου μουσικού είδους με αρχέγονες καταβολές, του ηπειρώτικου πολυφωνικού τραγουδιού, κόμισε το πολυφωνικό σχήμα "Χαονία",που άνοιξε το πρόγραμμα της Κεντρικής Εξέδρας, την Κυριακή. Τραγούδια της ξενιτιάς περιλάμβανε το πρόγραμμα, που παρουσίασαν οχτώ μέλη του σχήματος, η Σύλβια,η Ασπα,η Αγλαϊα,ο Αποστόλης,η Ειρήνη,οΑλέξανδρος,ο Αντώνης και ο Βασίλης,τα οποία αφιέρωσαν στους"Ελληνες ξενιτεμένους και στους μετανάστες, που βρίσκονται στη χώρα μας".

Μια διαδρομή στον απέραντο μουσικό κόσμο του Μίκη Θεοδωράκη,τον άλλοτε επικό κι άλλοτε λυρικό, άλλοτε γαλήνιο κι άλλοτε ανταριασμένο, ήταν η συναυλία, που πραγματοποίησε στη συνέχεια η Λαϊκή Ορχήστρα "Μίκης Θεοδωράκης",με ερμηνευτές τους Μαρία Φαραντούρη,Μανώλη Μητσιά και Σωτηρία Λεονάρδου.Μια "θάλασσα" τραγουδιών ξεχύθηκε, για να βρει το καθένα από αυτά τη θέση του, που ήδη κατέχει, στη μνήμη και την καρδιά των συγκεντρωμένων. Τραγούδια, εξαίσιες "χημείες" λόγου και ήχου, που έχουν συνοδέψει τις σημαντικότερες στιγμές της αγωνιστικής πορείας του τόπου μας και συνεχίζουν να συναρπάζουν. "Το τρένο φεύγει στις οχτώ" με τη φωνή της Σ. Λεονάρδου να δίνει τη θέση του στην "Αρκούδα" και στη "Φυλακή", για ν' ακολουθήσει το "ταξίδι" στο "Αξιον Εστί", στη "Ρωμιοσύνη" και άλλους κύκλους τραγουδιών του συνθέτη, με "οδηγό" τον Μ. Μητσιά. Χιλιάδες στόματα να ενώνονται σε μια τεράστια χορωδία, "χρωματίζοντας" με το δικό τους παλμό τον "Ηλιο της Δικαιοσύνης", δηλώνοντας πως "όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες". Κι έσφιξαν για μια φορά ακόμη τα χέρια, αφού και η δική τους "η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα". Αυτές τις κόκκινες σημαίες ανέμισαν, δίνοντας τη δική τους υπόσχεση αγώνα. Η μελωδική διαδρομή συνεχίστηκε με την Μ. Φαραντούρη να ερμηνεύει κάποιες από τις "Σερενάτες", μα και το "Ποιος τη ζωή μου" από τα "Τραγούδια του αγώνα", το "Δρόμοι παλιοί", το "Γελαστό παιδί" κ.ά.

Μια μεγάλη μουσική συντροφιά συνέχισε το πρόγραμμα της κεντρικής εξέδρας. Επί σκηνής, ο Γιώργος Νταλάρας με την ορχήστρα του, η μικρή Αντιγόνη Ψυχράμη,ο συνθέτης Γιώργος Ανδρέου."Εβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε" και το τραγούδι των Θ. Μικρούτσικου - Κ. Τριπολίτη, μέσα από την ερμηνεία του Γ. Νταλάρα ν' αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές των χιλιάδων "ανυπότακτων". Ο "βαλκανικός" ήχος του Μπρέγκοβιτς ν' ανάβει φωτιές και τα "βεγγαλικά σου μάτια" να ταξιδεύουν στον "Βόσπορο", το "πάθος να βυθίζει σε πέλαγα το νου" και η "μαχαιριά της αγάπης" να ξετυλίγει το "σκοτεινό φως του έρωτα". Και στη συνέχεια "καράβια βγήκαν στη στεριά", "έχω έναν καφενέ", "δέκα παλικάρια", "ξημερώνει και βραδιάζει". Τραγούδια γνωστά κι αγαπημένα, που έχει σφραγίσει με την ερμηνεία του ο Γ. Νταλάρας. Και μαζί το "Αχ χελιδόνι μου", να φτερουγίζει τη μνήμη στον Μάνο Λοϊζο,αλλά και ο "Σαλταδόρος" του Μιχάλη Γενίτσαρη ν' αφιερώνεται από τον ερμηνευτή "στη γενιά της Εθνικής Αντίστασης".

Πριν ένα χρόνο, στις 27 Αυγούστου 1997, μια μεγάλη λαϊκή φωνή σιώπησε. ΗΣωτηρία Μπέλλου έφυγε για το μεγάλο ταξίδι, αφήνοντας πίσω της τη θλίψη της δικής της ερημίας, που τη "συντρόφευε" ως το τέλος, αλλά και της δικής μας, δίχως τη φωνή της. Αλλά τα τραγούδια της είναι εδώ.

Η νύχτα της Παρασκευής στο Λαϊκό Στέκι ήταν μία κατάθεση σ' αυτήν την "ακριβή" του λαϊκού τραγουδιού. Σ' αυτήν, που σηματοδότησε και είπε το "πώς" για το λαϊκό τραγούδι, αλλά και το "γιατί". Η Αρετή Μπέλλου,ο Στέλιος Βαμβακάρης και ο Αντώνης Παπαϊωάννου επιμελήθηκαν το αφιέρωμα. Για την πηγαία, αυθόρμητη συμμετοχή του κόσμου, είχε, ούτως ή άλλως, φροντίσει η ίδια, τραγουδώντας επί μισόν αιώνα και κοινωνώντας με τα τραγούδια της τους καημούς, τις αγωνίες, τις ελπίδες, τους πόθους του ελληνικού λαού. Οσοι την αγάπησαν για τα τραγούδια της, για την ανόθευτη φωνή της, για την ανεπιτήδευτη στάση της, δεν την ξέχασαν, ήταν εκεί. Δεν ξέχασαν να σιγουρμουρμουρίζουν και να συγκινούνται με ανεπανάληπτα για την αλήθεια τους κομμάτια που έγραψαν για τη φωνή της οι: Παπαϊωάννου, Καπλάνης, Τσιτσάνης, Καλδάρας, Κολοκοτρώνης, Μπακάλης. Αλλά και οι νεότεροι, με τους οποίους δε δίστασε η Σωτηρία Μπέλλου να συμπορευτεί, όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Δήμος Μούτσης, ο Ηλίας Ανδριόπουλος.

O κόσμος χόρεψε, τραγούδησε, συγκινήθηκε, θυμήθηκε, νοστάλγησε και συνάντησε με το ζεϊμπέκικο και το χασάπικο την Σωτηρία Μπέλλου.

Το αφιέρωμα στη μεγάλη ερμηνεύτρια ήταν το πρώτο μέρος της συναυλίας. Το δεύτερο αφορούσε στη διαδρομή και τους μεγάλους σταθμούς του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού. Και αυτή η επιλογή δεν ήταν τυχαία. Οπως είπε στο "Ρ" η Αρετή Μπέλλου, "δε θέλουμε και δεν επιδιώκουμε τα αφιερώματα να εξαντλούνται στην επικαιρότητα. Εφ' όσον μιλάμε για μία καταξιωμένη φωνή σε ένα καταξιωμένο είδος, όπως το ρεμπέτικο, τότε χρειάζεται, τόσο αυτή η φωνή, όσο και αυτά τα τραγούδια να επανέρχονται διαρκώς στο προσκήνιο. Ετσι, η Σωτηρία Μπέλλου στάθηκε και μία αφορμή να ξαναθυμηθούμε το ρεμπέτικο τραγούδι. Και το αφιέρωμα σ' εκείνη δεν είναι μνημόσυνο, αλλά μια γιορτή. Για να μην ξεχνάμε".

Το 24ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ είχε καταρτίσει ένα πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα κινηματογραφικών ταινιών. Ταινιών της αλήθειας - της αλήθειας που επαναστατεί ενάντια σ' ό,τι συνθλίβει την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια, σ' ό,τι καταπιέζει και στερεί τα δικαιώματα και τα όνειρα ενός λαού να ζει ειρηνικά και να προκόβει στον τόπο του. Και επειδή η αλήθεια - και μόνο η αλήθεια - έχει "ψυχή", οι ταινίες που επέλεξε το Φεστιβάλ είχαν και "ψυχή", που σημαίνει αισθητική ομορφιά, συναίσθημα, συγκίνηση, αληθινό ανθρωπισμό και βέβαια οικουμενικό μήνυμα. Και είναι κρίμα που όλα αυτά δεν μπόρεσαν, λόγω της κακοκαιρίας του Σαββατοκύριακου, να εκφραστούν πολυφωνικά, με την προβολή όλων των ταινιών.

Ομως οι φανατικοί του κινηματογράφου μπόρεσαν να δουν μερικές ταινίες. Είδαν, την Πέμπτη, τα σπουδαία ντοκιμαντέρ των Χαϊνόφσκι και Σόιμαν για τους βασανισμένους λαούς της Χιλής και του Βιετνάμ.Την Παρασκευή έχασαν λόγω τεχνικού προβλήματος το "Resitativo" του Α. Κυριακίδη (προγραμματίστηκε να προβληθεί το Σάββατο), είδαν όμως άλλες δύο πολύ καλές δημιουργίες του ελληνικού μικρού μήκους κινηματογράφου.

• Τις "Μικρές μέρες" του Κ. Μαχαίρα,μια ταινία που ρεαλιστικά και ταυτόχρονα πολύ αισθαντικά "διηγείται" το άδικο ξερίζωμα του αλβανικού λαού από τον τόπο του, μέσα από τα τρία πρωταγωνιστικά πρόσωπα. Ενας παππούς, ο γιος και εγγονός του, παίρνουν το δρόμο της μετανάστευσης στην Ελλάδα.Ο παππούς τον παρατά νωρίς και επιστρέφει έρημος στον τόπο του. Στη δύση του βίου του, είναι αδύνατο να ξεριζωθεί. Ο γιος προωθεί το παιδί του στα ελληνικά σύνορα, αλλά καθώς η καρδιά του είναι κομμένη στα δυο, ανάμεσα στο γερο - πατέρα του και στο παιδί του, χάνεται και χάνει τη ζωή του στη μέση του πικρού αυτού δρόμου. Μόνο το μικρό παιδί ξεριζωμένο και παντέρημο θα απομείνει ξένο σε ξένη γη.
• Το "Ποτάμι" του Α. Μπασαλούκα,μια ταινία ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στο μακέλεμα της νιότης των λαών, μια ποιητικών εξάρσεων ταινία που"τραγουδά" με δραματικό και ταυτόχρονα λυρικό τρόπο το μήνυμα για ειρήνη και φιλία του λαού μας με το γειτονικό μας, τούρκικο λαό.

Η νεροποντή του Σαββάτου ματαίωσε την προβολή της ταινίας του Α. Κυριακίδη, καθώς και των ταινιών "Κλείσε τα μάτια και ζωγράφισε" του Κ. Τοφαρίδη και "Ο ταυρομάχος" του Δ. Δήμου.

Η κυριακάτικη προβολή αφιερώθηκε σ' ένα παγκόσμιο "κειμήλιο" της 7ης Τέχνης, όπως έχει χαρακτηριστεί. Ενα "κειμήλιο" που ελάχιστοι σημερινοί νέοι έχουν δει. Στο αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ του Μιχαήλ Ρομ "Ο αληθινός φασισμός",που αποκαλύπτει όλες τις πτυχές της διαστροφής, της σαπίλας, του σχιζοφρενικού παραλογισμού, των μαζικά εγκληματικών τεράτων που άκουγαν στα ονόματα: Χίτλερ, Τρίτο Ράιχ, ναζισμός, Γκαίμπελς, Γκέρινγκ, φον Ες και πολλά άλλα σιχαμερά ανάλογά τους.