Η κρίση που ξέσπασε το περασμένο Σαββατοκύριακο και εξακολουθεί να σοβεί στην Αλβανία ήταν καθ' όλα προβλέψιμη. Οι παράμετροι που την όρισαν ήταν γνωστές. Απόρροια συνδυασμού του διακαούς πόθου του πρώην Προέδρου Σαλί Μπερίσα για επιστροφή στην εξουσία, των ηττών του "Απελευθερωτικού Στρατού" στο Κοσσυφοπέδιο από τους Σέρβους, της "δυσαρέσκειας" και των αλληλοαντικρουόμενων γεωπολιτικών επιδιώξεων της Δύσης, η αβεβαιότητα μοιάζει ικανή να διαρκέσει...

Ο Μπερίσα ουδέποτε συμβιβάστηκε με την ήττα του, μετά τη λαϊκή εξέγερση που πυροδότησε το Γενάρη του 1997 η κατάρρευση των "πυραμίδων", κι απόληξη διεθνή επέμβαση, εκλογές, την παραίτησή του και την ανάδειξη, τον Αύγουστο, ενός Κοινοβουλίου πλήρους κυριαρχίας των Σοσιαλιστών υπό τον Φάτος Νάνο.

Εκτοτε το Δημοκρατικό Κόμμα μποϊκοτάρει συνεχώς το Κοινοβούλιο και αναζητεί/δημιουργεί εστίες εντάσεως, εκμεταλλευόμενο διάφορες προφάσεις. Η πιο εντυπωσιακή τού προσφέρθηκε ως... θείο δώρο το Σεπτέμβρη του 1997, όταν Σοσιαλιστής βουλευτής επιχείρησε να δολοφονήσει μέσα στο Κοινοβούλιο για λόγους "βεντέτας" τον βουλευτή του Αζέμ Χαϊνταρί.

Εως τις αρχές του 1998, ο Μπερίσα έμεινε στη σκιά, δρέποντας τους καρπούς της λαϊκής απογοήτευσης από την καταφανή δυστοκία της κυβέρνησης Νάνο να "αναδομήσει" την οικονομία, καθώς και της "δυσαρέσκειας" της διεθνούς κοινότητας για τη βραδυπορία των Σοσιαλιστών (1). Από το Γενάρη, εκστράτευσε επιδιώκοντας ολική επαναφορά. Κατηγόρησε την κυβέρνηση για ανάμειξη σε δολοφονίες 5 στελεχών του. "Προσομοίωσε" τα γεγονότα του 1997. Διοργάνωσε διαδηλώσεις. Κάλεσε σε απεργίες.

Από το Φλεβάρη έως σήμερα, καθώς το αλβανικό "εθνικό ζήτημα" του Κοσσυφοπεδίου προσλάμβανε διαστάσεις (βαλκανικής) βόμβας, στήριξε πολιτικά - ενδεχομένως κι υλικά - την ακραιφνή πλευρά του αυτονομιστικού - αποσχιστικού κινήματος, εκμεταλλευόμενος άριστα από την αντιπολίτευση τη (ρητορική τουλάχιστον) "διστακτικότητα" του πρωθυπουργού Νάνο (2).

Οι σαρωτικές νίκες της σερβικής στρατιωτικής μηχανής το καλοκαίρι ανάγκασαν τον Μπερίσα να στραφεί ξανά στα στενά εσωτερικά. Τον Αύγουστο, η κυβέρνηση τού προσέφερε άλλη μια "ευκαιρία" να σκληρύνει τη στάση του: συνέλαβε πρώην στελέχη της υπό τον ίδιο κυβέρνησης για "εγκλήματα κατά του λαού και της ανθρωπότητας" στην εξέγερση του 1997. Ακολούθησαν νέες διαδηλώσεις και κατάληψη από ενόπλους του χωριού Λαζαράτ, κοντά στη μεθόριο με την Ελλάδα. Η κατάσταση οξύνθηκε επικίνδυνα όταν τρεις αστυνομικοί σκοτώθηκαν από πυρά μασκοφόρων. Οι αρχές προσωρινά υποχώρησαν, και το θερμόμετρο "κατέβηκε".

Την αφορμή (πλήρους) εκτραχύνσεως του κλίματος έδωσε η δολοφονία, το περασμένο Σάββατο, του Αζέμ Χαϊνταρί. Το παρελθόν "αντικομμουνιστικής δράσης" στα φοιτητικά χρόνια του 35χρονου δολοφονηθέντος συμμάχου του Μπερίσα βοήθησε στην αναγόρευσή του σε "μάρτυρα". Ο Χαϊνταρί ήταν πρώτος πρόεδρος του κόμματος Νεολαίας και Διανοουμένων, που ιδρύθηκε το Δεκέμβρη του 1990, κι έμελλε λίγο αργότερα να μετονομαστεί σε Δημοκρατικό - κι υπό την καθοδήγηση του δόκτορος Μπερίσα (που είχε διοριστεί από τον Ραμίζ Αλία διαπραγματευτής του Κόμματος Εργασίας με τους φοιτητές, που ζητούσαν τότε "εκδημοκρατισμό" της Αλβανίας, πλην άλλαξε στρατόπεδο με χαρακτηριστική ευκολία) να κερδίσει τις εκλογές του 1991, υποσχόμενο "ειδική σχέση" με τις ΗΠΑ και "απαλλαγή από τους κομμουνιστές" (3).

Την ταυτότητα του αυτουργού του φόνου είναι δύσκολο να την ορίσει με σχετική έστω ακρίβεια οποιοσδήποτε. Πέραν της "βεντέτας" του Χαϊνταρί με Σοσιαλιστή βουλευτή, ο νεαρός πολιτικός είχε πολλούς ακόμη εχθρούς - μεταξύ άλλων, εκλεκτά μέλη του υποκόσμου, με τον οποίο (θεωρείται κοινό μυστικό) συνδιαλλασσόταν. Εξάλλου οι σχέσεις του με τον Μπερίσα ουδέποτε υπήρξαν καλές, το αντίθετο - οι δύο, ισχυρές και υπέρμετρα φιλόδοξες προσωπικότητες, μονίμως ήταν στα "μαχαίρια" πολιτικά.

Καθ' όσον αφορά τον Μπερίσα, πάντως, η ετυμηγορία είχε βγει πριν υπάρξει έστω ιδέα έρευνας: η δολοφονία "διατάχθηκε από την κυβέρνηση του τρομοκράτη Νάνο" - και γαία πυρί μειχθήτω. Οπερ και εγένετο, όπως πλέον γνωρίζουμε: οι οπαδοί του βγήκαν στους δρόμους και κατέλυσαν την τάξη στα Τίρανα και άλλες περιοχές της χώρας. Στόχος των αγριεμένων ενόπλων οπαδών του, να ανατραπεί η κυβέρνηση. Αλλά οι εξελίξεις έδειξαν να λαμβάνουν διαφορετική τροπή.

Στην προδιαγραφόμενη ήττα Μπερίσα βάρυναν σφάλματα τακτικής κι επισφαλείς πολιτικές εκτιμήσεις. Βαρύ σφάλμα τακτικής, η κατάληψη του πρωθυπουργικού γραφείου, του Κοινοβουλίου και - κυρίως - της κρατικής τηλεόρασης από ενόπλους που δρούσαν υπέρ του Δημοκρατικού Κόμματος (Δευτέρα): η κυβέρνηση Νάνο μπόρεσε να μιλήσει για "πραξικόπημα", το οποίο κατέστειλε εντός ωρών, ενώ εκκινήθηκε δικαστική δίωξη κατά του Μπερίσα και συνεργατών του, βάσει του άρθρου 221 του Ποινικού Κώδικα. Εκ των υστέρων, ένας Αλβανός πολιτικός αναλυτής έκανε λόγο για "παγίδα" (4). Βαρύτερο σφάλμα τακτικής, οι ταυτόχρονες αποτυχημένες απόπειρες μασκοφόρων με αυτόματα κατά του κονβόι αυτοκινήτων με τον πρωθυπουργό, καθώς μετέβαινε στα Τίρανα, της υπουργού Οικονομικής Συνεργασίας, Ερμελίντα Μέξι, με χειροβομβίδα σε δρόμο της πρωτεύουσας, και του υπουργού Δημόσιας Τάξης, Περικλή Τέτα: η σχετική αποκάλυψη από την εφημερίδα "Κόχα Γιόνα" (5), προκάλεσε εντυπώσεις το λιγότερο αλγεινές, εντός κι εκτός Αλβανίας. Ως τακτικό σφάλμα ενδεχομένως εγγράφεται στο παθητικό του κι η "σκύλευση" της σορού Χαϊνταρί - με το φέρετρό του διαδηλωτές έριξαν την πόρτα του πρωθυπουργικού γραφείου -, η οποία εξόργισε ακόμη και υποστηρικτές του.

Επισφαλείς πολιτικές εκτιμήσεις έγιναν από το στρατόπεδο του πρώην Προέδρου σε δύο νευραλγικά πεδία. Πρώτο, η πρόσδεση στο άρμα Μπερίσα του "Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσσυφοπεδίου" (UCK). Το Δημοκρατικό Κόμμα πράγματι δείχνει να διατηρεί επιρροές στους Κοσσοβάρους Αλβανούς, σοβαρότερες οποιουδήποτε άλλου κόμματος των Τιράνων - τουλάχιστον δύο εξ αυτών συνελήφθησαν ως συμμετέχοντες στο πραξικόπημα, ενώ στις μέχρι στιγμής αντικυβερνητικές διαδηλώσεις έχουν εμφανιστεί μερικοί ένστολοι με διακριτικά του UCK (6). Ωστόσο, λόγω ειδικών πολιτικών χαρακτηριστικών της οργάνωσης - φάντασμα (σημαντικότερο η έλλειψη συνεκτικής, κεντρικής ηγεσίας) δεν εξασφαλίστηκε "υποστήριξη" καθολικού χαρακτήρα, παρά μόνο από το πιο ακραιφνές τμήμα του UCK. Ο "πολιτικός εκπρόσωπός" του, Αντεμ Ντεμάτσι, έσπευσε να δηλώσει: "δεν αναμειγνυόμαστε" (7), δίνοντας την αίσθηση σε πολιτικούς παρατηρητές πως σημαντικό ποσοστό στο ένοπλο κίνημα των Κοσσοβάρων Αλβανών, που υπέστη σειρά ταπεινωτικών ηττών από τους Σέρβους, προτιμά στην πραγματικότητα να τηρήσει στάση αναμονής, ζυγίζοντας επιλογές...

Δεύτερο, η στάση της Δύσης - δηλαδή Ουάσιγκτον, Βρυξελλών και Βόννης. Ο Μπερίσα έπεισε τη διπλωματία των ΗΠΑ να μείνει κατ' αρχήν "αμέτοχη": το Στέιτ Ντιπάρτμεντ περιορίστηκε να ανακοινώσει πως πρόκειται για "εσωτερικό ζήτημα της Αλβανίας". Πλην, ελισσόμενοι οι Ευρωπαίοι δεν υποστήριξαν μεν τον πρωθυπουργό Νάνο - όπως σωστά προέβλεψε -, αλλά αναπάντεχα στράφηκαν στον Πρόεδρο Ρετζέπ Μεϊντάνι: τον "μετριοπαθή" και άσπιλο από τη διαμάχη Μπερίσα - Νάνο παράγοντα, που ξαφνικά όσο και θεαματικά αναδύθηκε από την (πλήρη) αφάνεια. Η Βόννη, στην οποία ο Μπερίσα φέρεται προσβλέπων (και εξ αυτής υποκινούμενος, αν και αυτό μοιάζει δυσαπόδεικτο), αρχικά πρότεινε διά στόματος υπουργού Εξωτερικών, Κλάους Κίνκελ (σε από κοινού συνέντευξή του με τον Ιταλό ΥΠΕΞ, Λαμπέρτο Ντίνι) "δέσμη σταθεροποιητικών μέτρων", κι εν συνεχεία πρακτικά απέστρεψε το βλέμμα από την "επιστροφή" του - για την ώρα.

Η νέα φάση της αλβανικής κρίσης παρασάγγας απέχει από "επίλυση". Η πόλωση καλά κρατεί, με υποστηρικτές του Μπερίσα να διατηρούν αμέτρητα όπλα, συν τον ίδιο να δηλώνει πως θα συνεχίσει να μάχεται για ανατροπή της κυβέρνησης Νάνο ακόμη κι αν "φυλακιστεί", ή... "δολοφονηθεί". Η δικαστική του δίωξη, αν προωθηθεί, θα του δώσει την ευκαιρία αυτοπροβολής του ως θύματος "κυνηγιού μαγισσών" από τους "νεοκομμουνιστές" (8). Από την άλλη, ο αναφαινόμενος - προσωρινά - ως "νικητής της μάχης" Φάτος Νάνο αντιμετωπίζει πολλούς σκοπέλους και υφάλους, και κινδυνεύει να "χάσει τον πόλεμο": εκτός του άτυπου χαρακτηρισμού του περίπου ως μιας "persona non grata" για τους Δυτικούς, έχει "ανταρσίες" εντός του ίδιου του του κόμματος, εκδηλωνόμενες ή επικείμενες, και τον Πρόεδρο Μεϊντάνι απροσδόκητο αντίπαλο και αντίρροπο πόλο...

Συνέχιση της αλβανικής αβεβαιότητας, μαζί με τη δυνατότητα "μετακύλησης" της κρίσης από την Πρίστινα στα Τίρανα και τούμπαλιν, είναι όπως φαίνεται το πιθανότερο βραχυπρόθεσμο σενάριο. Προς εκμετάλλευση παντός "ενδιαφερομένου".

Μπ. Γ.

1) Βλ. BBC News, "Albanian PM: No surrender to terrorism" 16/9/1998, και τον Κυριακάτικο "Ριζοσπάστη", "Η χρονιά της εξέγερσης", 4/1/1998.

2) Βλ. τον Κυριακάτικο "Ριζοσπάστη", "Ο κίνδυνος βαλκανικής ανάφλεξης παραμένει", 26/7/1998.

3) Τζέιμς Πέτιφερ και Μιράντα Βίκερς, "Αλβανία: Από την αναρχία σε μια βαλκανική ταυτότητα", "Καστανιώτης" 1998, σελ. 77 - 139.

4) Αρθρο του Ρόμπερτ Γκόρο στην εφημερίδα "Εξουσία", 16/9/1998.

5) "Albanian Daily News", 16/9/1998.

6) Δήλωση του εκπροσώπου του αλβανικού υπουργείου Εσωτερικών, Αρτάν Μπίζγκα, στο "Ασοσιέτεντ Πρες", τηλεγράφημα 173 της 16/9/1998.

7) "Ασοσιέτεντ Πρες", τηλεγράφημα 233 της 15/9/1998.

8) Αλβανικό Τηλεγραφικό Πρακτορείο, 16/9/1998 και "Ασοσιέτεντ Πρες", τηλεγράφημα 525 της 16/9/1998.

Είναι αυτά τα πολιτικά μορμολύκεια, που σήκωσαν τον κουρνιαχτό της ονοματολογίας της ελληνικής και σλαβικής Μακεδονίας, απεμπολώντας την ιστορική αλήθεια. Είναι αυτοί, ακριβώς, που με ύφος αγαπησιάρικο παρίσταναν τους αφιλοκερδώς αδελφοποιτούς των καταδιωγμένων Σέρβων της Βοσνίας.

Είναι νωπές οι μνήμες των διά ...φανών και λαμπάδων αδελφοποιήσεων ελληνικών πόλεων με σερβικές της Βοσνίας.

Τώρα τα τύμπανα βαράνε προς την αλβανική πλευρά. Το σήμα δόθηκε από τις δηλώσεις των υπουργών Εξωτερικών και Εθνικής Αμυνας, που θεώρησαν αρνητική την πολιτική του Βελιγραδίου κατά των ένοπλων αλβανικών συμμοριών του σερβικού Κοσσυφοπεδίου. Ολοι οι υποψήφιοι της ξεχασμένης βλαχοδημαρχίας τρέχουν να πάρουν το νέο φως. Ολοι γίνονται σφόδρα αντιρατσιστές με το αζημίωτο. Πλείστοι εξαργυρώνουν τον "αντιρατσισμό" τους στις συνθήκες δουλείας των Αλβανών λαθρομεταναστών. Η περίφημη "διείσδυση" της ελληνικής ολιγαρχίας στη διαλυμένη Αλβανία, με τη συνεννόηση της διεθνούς ολιγαρχίας, γίνεται επίσημη κυβερνητική πολιτική, με την έγκριση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του κομματικού κολαούζου. Οι υποψήφιοι δημοσωτήρες στοιχίζονται πίσω από αυτήν την πολιτική με το κεφάλι σκυμμένο, προς αποφυγή δυσάρεστων εκπλήξεων. Μπορούν να διαφωνούν με ό,τι θέλουν, εκτός από αυτήν την πολιτική, επειδή δεν είναι δική τους αυτόχθονη πολιτική, επειδή είναι ετερόφωτοι κάθε πολιτικής, που απορρέει από την εξουσία, γι' αυτό σκίζουν τα ιμάτιά τους ότι η υποψηφιότητά τους δεν έχει σχέση με οποιαδήποτε πολιτική σκοπιμότητα. Είναι τόσο υποκριτές, που αρνούνται να αναγνωρίσουν ακόμη και το ίδιο τους το πρόσωπο μπροστά στον καθρέφτη. Κι όμως, αυτά τα πολιτικά σαπρόφυτα είναι η εξ αντικειμένου κυβερνητική κουλοχέρα στην τσέπη του πολίτη. Η αποβολή τους αποτελεί κοινωνική ανάγκη. Οι μαχητές της ειρήνης οφείλουν να κάνουν το καθήκον τους με το γνώριμο δικό τους τρόπο.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ

Οπως είναι ήδη γνωστό, η Κολομβία μαστίζεται, εδώ και πολύ καιρό, από ένα πρωτοφανές κύμα βίας και τρομοκρατίας, όπου αστυνομία και στρατός - σε στενή συνεργασία με τις παραστρατιωτικές οργανώσεις - μεγαλώνουν καθημερινά - με δολοφονίες άοπλων πολιτών, συνδικαλιστών, αγωνιστών του μαζικού κινήματος, στην πλειοψηφία τους μέλη και στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος - τον ήδη τεράστιο κατάλογο των θυμάτων. Ο μέχρι τώρα απολογισμός αυτής της κατάστασης είναι 30.000 αγνοούμενοι, 2.500 πολιτικοί κρατούμενοι, 5.000 δολοφονημένοι κομμουνιστές και 1.500.000 ξεριζωμένοι.

Ομως, παρά το δικό του δράμα, ο κολομβιανός λαός δεν ξεχνά τον αδελφό κουβανικό λαό, που και αυτός δοκιμάζεται σκληρά από το συνεχιζόμενο, εδώ και πάνω από 30 χρόνια, οικονομικό αποκλεισμό, και γενναιόδωρα του ανοίγει την αγκαλιά του εκφράζοντάς του την αλληλεγγύη του και την αμετάκλητη πίστη του στην Κουβανέζικη Επανάσταση.

Η Καρτάχενα ντε Ινδιας, η πιο μεγάλη αποικιακή πόλη της Κολομβίας στην Καραϊβική, φιλοξένησε από τις 14 μέχρι τις 16 Αυγούστου120 φίλους της Κούβας από εννέα πόλεις και τέσσερις επαρχίες, σε εκπροσώπηση 14 ομάδων αλληλεγγύης. Ηταν μία νέα συνάντηση μεταξύ εκείνων των ανθρώπων, που, ανεξάρτητα από τις πολιτικές και θρησκευτικές τους ιδέες, συνδέονται από ένα κοινό συναίσθημα: την αδελφική στήριξη στον κουβανικό λαό.

Η Κουβανή δημοσιογράφος Αλμέδα Μερτσέσε, που κάλυπτε τη συνάντηση, σε άρθρο της στην εφημερίδα "Βος" του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κολομβίας, περιγράφει με πολλή συγκίνηση τη συνάντηση αυτή:

"Πολύ χώρο θα χρειαζόμασταν για να περιγράψουμε όλα όσα συνέβησαν τις τρεις μέρες των εργασιών. Ωστόσο, θα προσπαθήσουμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο σύντομοι και να αναφερθούμε στα σημαντικότερα.

Οι εργασίες πραγματοποιήθηκαν σε τρεις επιτροπές: ανταλλαγή εμπειριών στον τομέα της αλληλεγγύης, διάδοση σε εθνικό επίπεδο των κατακτήσεων της Κουβανικής Επανάστασης στα 40 χρόνια της ύπαρξής της και πιθανές δραστηριότητες ενάντια στον οικονομικό αποκλεισμό που οι ΗΠΑ επέβαλαν στο μεγαλύτερο νησί των Αντιλλών.

Δε θα μπορούσε να λείπει από την Τελική Διακήρυξη της 6ης Συνάντησης η καταδίκη αυτού του άδικου μέτρου, που έχει οξυνθεί με την εφαρμογή των νόμων Τοριτσέλι και Χελμς - Μπάρτον, καθώς και το δικαίωμα της Κούβας στην κυριαρχία και στην υπεράσπιση του κοινωνικού συστήματος που ο λαός της έχει επιλέξει, όπως επίσης το κάλεσμα στις κολομβιανές αρχές να ενισχύσουν τις ανταλλαγές και τις συμφωνίες με την Κούβα στον τομέα του πολιτισμού, του αθλητισμού, της επιστήμης και στον πολιτικό τομέα.

Απολαύσαμε διάφορες εκδηλώσεις της κολομβιανής κουλτούρας και μία υπέροχη διάσκεψη γύρω από τη ζωή και το έργο του εθνικού ποιητή της Κούβας, Νικολάς Γκιγιέν, που επιμελήθηκε ο Κολομβιανός ποιητής, συγγραφέας και δημοσιογράφος Χοσέ Λουίς Ντίας Γρανάδος, πρόεδρος του κολομβιανού Οίκου Αλληλεγγύης με τους Λαούς.

Δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε και στο φόρο τιμής που απότισαν οι συμμετέχοντες στη συνάντηση στον εθνικό ήρωα της Κούβας, Χοσέ Μαρτί, με κατάθεση στεφάνου σε άγαλμά του που βρίσκεται στο πάρκο "Λας Αμέρικας" στην Καρτάχενα.

Στη συνάντηση χαιρετιστήρια έστειλαν ο αντιπρόεδρος του Κρατικού Συμβουλίου της Κούβας, Κάρλος Λάγκε, άλλες κολομβιανές οργανώσεις αλληλεγγύης που δεν παραβρέθηκαν στην Καρτάχενα, ακόμα οι κυβερνητικές αρχές αυτής της όμορφης πόλης, καθώς και η Μιλάγκρο Ερνάντες, γενική διευθύντρια του "Ράδιο Αβάνα Κούβα", ο ραδιοφωνικός σταθμός βραχέων κυμάτων του νησιού, που έχει την αποστολή να διαδίδει σε όλον τον κόσμο την κουβανική πραγματικότητα και να περιγράφει τις χαρές και τις ελπίδες του κουβανικού λαού.

Ιδιαίτερα συγκινητικές στιγμές ζήσαμε οι Κουβανοί δημοσιογράφοι που καλύψαμε τη συνάντηση, όταν μάθαμε ότι οι Κολομβιανοί φίλοι θα συνεχίσουν να προσφέρουν στήριξη αλληλεγγύης στο "Ράδιο Αβάνα Κούβα".

Στη συνάντηση παραβρέθηκαν και εκπρόσωποι του νησιού της Καραϊβικής, όπως ο Ρενέ Μπρίτο από την πρεσβεία της Κούβας στην Μπογκοτά και από το Κουβανικό Ινστιτούτο Φιλίας με τους Λαούς (ICAP) η Ιντάνια Ράμος, καθώς και ο Α αντιπρόεδρος, Ρολάνδο Γκονσάλες Τέγιες, ο οποίος μετέφερε τις θερμές ευχαριστίες των Κουβανών στους Κολομβιανούς αδερφούς που αφιερώνουν το χρόνο τους και καταβάλλουν προσπάθειες για να μας στηρίξουν. Ακόμα ο Τέγιες εξήρε το γεγονός ότι το κίνημα αλληλεγγύης με την Κούβα μεγαλώνει και ενισχύεται, ενώ τόνισε ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν 1.600 οργανώσεις αλληλεγγύης σε 134 χώρες. Ο Τέγιες χειροκροτήθηκε θερμά όταν δήλωσε ότι εμείς οι Κουβανοί έχουμε συναίσθηση του τι σημαίνει η Κούβα για τον κόσμο. Γι' αυτό, είπε, το να σώσουμε την Επανάσταση δεν είναι μόνο καθήκον μας, αλλά και η συμβολή μας στην ανθρωπότητα.

Για όλους τους συμμετέχοντες η κολομβιανή Συνάντηση Αλληλεγγύης με την Κούβα είχε μεγάλη επιτυχία. Αξίζει να αναφερθούμε ιδιαίτερα στους οικοδεσπότες, οι οποίοι μέσα από το Πολιτιστικό Κέντρο "Πέδρο Ρομέρο" εργάστηκαν, για τρεις μήνες, μέρα - νύχτα, ώστε όλοι όσοι συναντηθήκαμε στην Καρτάχενα ντε Ινδιας να ζήσουμε στιγμές αξέχαστες.

Οι φίλοι της Κούβας στην πόλη Κάλι, όπου θα πραγματοποιηθεί η 8η Συνάντηση το ερχόμενο καλοκαίρι, έχουν μπροστά τους μία ευχάριστη πρόκληση. Για μας τους Κουβανούς αυτή ήταν μία συνάντηση ελπίδας και ονείρου. Νιώσαμε απέραντη τρυφερότητα να πλημμυρίζει τις καρδιές μας όταν αισθανθήκαμε το σφιχτό, συγκινητικό αγκάλιασμα από τα αδέρφια μας τους Κολομβιανούς".

Επιμέλεια: Γιάννα ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ

Ολοι γνωρίζουμε τον απάνθρωπο οικονομικό, εμπορικό και πιστωτικό αποκλεισμό που έχουν επιβάλει οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής ενάντια στην Κούβα. Ωστόσο, η οικονομία του Νησιού της Επανάστασης έχει αρχίσει σιγά σιγά να ανακάμπτει. Κι αυτό παρά τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετωπίζει η χώρα, τα πλήγματα που δέχεται κάθε τόσο η αγροτική οικονομία από τις κλιματολογικές κυρίως αλλαγές, και προπαντός παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει συνεχώς ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός μέσα από νόμους, εκβιασμούς και επιθέσεις, να ανατρέψει την Κουβανική Επανάσταση.

Οσο περισσότερο ξεπερνάει η κουβανική οικονομία την κρίση, τόσο αυξάνονται οι επιθέσεις των ΗΠΑ. Τόσο με τον Νόμο Χελμς - Μπάρτον, τον περίφημο "Νόμο για την Ελευθερία", για τη νομιμοποίηση των προσπαθειών εξολόθρευσης του κουβανικού λαού σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, όσο και με νέες αντιδραστικές εξελίξεις που σημειώνονται τους τελευταίους μήνες. Ο λόγος γίνεται για τη "διασφάλιση" των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" που αφορούν περιουσίες Κουβανών αντικαθεστωτικών που έχουν γίνει Αμερικανοί πολίτες, οι οποίες έχουν απαλλοτριωθεί.

Πιο συγκεκριμένα, με την υπογραφή, στις 18 Μάη, της "Ερμηνευτικής Οδηγίας σχετικά με τις Αρχές για την Ενίσχυση της Προστασίας των Επενδύσεων" ανάμεσα στην ΕΕ και τις ΗΠΑ, ορίζεται μια πιο σκληρή στάση των ΗΠΑ - ΕΕ στις επενδυτικές δραστηριότητες στην Κούβα για τις περιπτώσεις που πρόκειται να αξιοποιηθούν επενδυτικά οι "παράνομα απαλλοτριωμένες" περιουσίες Αμερικανών πολιτών. Με τη συμφωνία αυτή, οι ΗΠΑ δεσμεύτηκαν να "ζητήσουν" από το Κογκρέσο να μην προχωρήσουν οι αμερικανικές αρχές στην εκτέλεση των επίμαχων τίτλων ΙΙΙ και ΙV του Νόμου Χελμς - Μπάρτον, δηλαδή στη μη δίωξη των επιχειρήσεων που έχουν ήδη δοσοληψίες με την Κούβα. Σαν αντάλλαγμα, η ΕΕ δέχτηκε να αποτρέπει από δω και πέρα εταιρίες των κρατών - μελών της από το να επενδύουν σε περιουσίες Αμερικανών υπηκόων στην Κούβα που έχουν απαλλοτριωθεί.

Η συμφωνία αυτή είναι ακόμα ένα γερό χτύπημα για την επαναστατημένη Κούβα και σκοπό έχει την ενίσχυση του αποκλεισμού της χώρας. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα και από το ότι η ίδια η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαντλίν Ολμπράιτ, δέχτηκε τη συγκεκριμένη υπογραφή της συμφωνίας ως σοβαρή επιτυχία και βήμα που συμβάλλει σημαντικά στην προώθηση της πολιτικής των ΗΠΑ στο θέμα της Κούβας. Παράλληλα όμως, ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο είναι πως οι ΗΠΑ δεσμεύτηκαν απλώς να "ζητήσουν" από το Κογκρέσο να μην προχωρήσει στη δίωξη των επιχειρήσεων που έχουν επενδυτικές δραστηριότητες στην Κούβα, και αυτό επειδή τα επίμαχα άρθρα του Νόμου Χελμς - Μπάρτον είναι αρμοδιότητα του Κογκρέσου. Δηλαδή, ουσιαστικά δε δεσμεύονται σε τίποτα!

Ο αποκλεισμός είναι πράξη πολιτική και στόχο έχει τον οικονομικό στραγγαλισμό του κουβανικού λαού, για την ανατροπή της σοσιαλιστικής κυβέρνησης της Κούβας. Αυτό για τον κουβανικό λαό σημαίνει απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, πισωγύρισμα όλων των κοινωνικών κατακτήσεων. Ο αγώνας, επομένως, κατά του αποκλεισμού, στις διάφορες εμφανίσεις του, είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας για το κίνημα αλληλεγγύης με τον κουβανικό λαό.

Κλωντίν ΧΕΣΠΕΡ

Οι αντιφάσεις της ζωής πάντα ακραίες και υπερβολικές τα τελευταία χρόνιαστην Αλβανία