Το 1947, η Ελλάδα βάδιζε πλέον προς έναν ολοκληρωμένο εμφύλιο πόλεμο. Κάθε μέρα που περνούσε, δημιουργούσε νέα πολιτικά και στρατιωτικά δεδομένα, που απέκλειαν όλο και περισσότερο την επιστροφή στις ειρηνικές πολιτικές μεθόδους εξεύρεσης λύσης πάνω στο ελληνικό μεταπολεμικό πολιτικό ζήτημα. Από μέρους της οικονομικής ολιγαρχίας και των ξένων προστατών της, θα μπορούσε να πει κανείς πως η δυνατότητα ειρηνικής λύσης είχε αποκλειστεί αμέσως μετά την απελευθέρωση. Ομως, το ΕΑΜικό κίνημα επιδίωκε έναν τέτοιο δρόμο ακόμη και στο παραπέντε, για να αποφευχθεί αυτό που η αστική τάξη προετοίμαζε, ο εμφύλιος. Το ΕΑΜ και το ΚΚΕ ήταν οι μόνες πολιτικές δυνάμεις του τόπου, που δεν είχαν κανένα λόγο να φοβούνται τις ομαλές εξελίξεις, αφού συγκέντρωναν γύρω τους την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Ετσι, δεν είχαν να φοβηθούν σε τίποτα τη γνήσια έκφραση της λαϊκής βούλησης και γι' αυτό, μόνιμο στοιχείο στον πολιτικό τους λόγο ήταν η απαίτηση για δημιουργία των προϋποθέσεων, μέσα από τις οποίες ο ελληνικός λαός θα αποφάσιζε, ελεύθερος και ανεξάρτητος, για το μέλλον του.

Αυτόν τον έντιμο, ειρηνικό, συμφιλιωτικό, συμβιβαστικό λόγο, το ΕΑΜ και το ΚΚΕ τον διατήρησαν ως το τέλος. Ακόμα και τότε, το καλοκαίρι του 1947, ύστερα από τα μεγάλα προγκρόμ στα αστικά κέντρα και στην ύπαιθρο. Ακόμα και τότε, που ο λαός κατά χιλιάδες στοιβαζόταν στις φυλακές και τις εξορίες ή γινόταν βορρά στις κάννες των όπλων του εκτελεστικού αποσπάσματος. Ακόμα και τότε, που οι διώξεις έπαιρναν πρωτοφανέρωτες διαστάσεις και οι λαϊκοί αγωνιστές για να ξεφύγουν από το μαχαίρι του εχθρού πύκνωναν τις γραμμές του ΔΣΕ.

Αν μη τι άλλο, αυτή η πολιτική στάση του ΕΑΜικού και του κομμουνιστικού κινήματος - όποια κριτική κι αν ασκήσει κανείς σήμερα - ξεσκεπάζει πλήρως την πολιτική των αντιπάλων τους και αποκαλύπτει την τότε αδυναμία της ντόπιας και ξένης αντίδρασης να αποκτήσουν λαϊκό έρεισμα. Ετσι, κι απ' αυτή την άποψη, φανερώνεται μια ακόμη πτυχή της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου εκείνης της εποχής, σημαντική, κατά τη γνώμη μας, γιατί βοηθάει να φωτιστούν ολοκληρωμένα οι δύο κόσμοι που συγκρούστηκαν την περίοδο 1944 - 1949.

Τα ιστορικά στοιχεία που φανερώνουν τη διαφορά ανάμεσα στους δύο αντιτιθέμενους κόσμους της περιόδου που εξετάζουμε είναι πάρα πολλά και δεν είναι υπερβολή να πούμε πως ο αναγνώστης του Τύπου της εποχής τα συναντάει καθημερινά.

Ενα μικρό δείγμα θα παρουσιάσουμε σήμερα, αναδημοσιεύοντας τα κύρια θέματα δύο φύλλων του "Ριζοσπάστη", του Αυγούστου του 1947, με διαφορά μεταξύ τους 10 ημερών.

Το πρώτο, είναι το φύλλο του Σαββάτου 9 Αυγούστου 1947, που ως κύριο θέμα έχει την ανακοίνωση της ΚΕ του ΕΑΜ, η οποία καλούσε σε ειρήνευση, έντιμο εσωτερικό συμβιβασμό και εξασφάλιση της ουδετερότητας της Ελλάδας. Ηταν η φωνή της λογικής, των συμφερόντων του λαού, της δημοκρατίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής προόδου.

Το δεύτερο, είναι το φύλλο της Τρίτης 19 Αυγούστου 1947, που ως πρώτο θέμα του έχει τις καταδίκες σε θάνατο 9 δημοκρατικών πολιτών της Πάτρας. Επρόκειτο για την απάντηση του μοναρχοφασιστικού καθεστώτος στις ειρηνικές, συμβιβαστικές εκκλήσεις του ΕΑΜ!!! Ηταν η φωνή της ντόπιας ολιγαρχίας και των ξένων προστατών της.