Τσουχτερές αυξήσεις 20% στα εισιτήρια των λεωφορείων, των τρόλεϊ και του"ηλεκτρικού σιδηρόδρομου" (από 100 σε 120 δραχμές) επιβάλει από μεθαύριο Δευτέρα η κυβέρνηση, προετοιμάζοντας παράλληλα το έδαφος για την εκχώρηση των δημόσιων αστικών συγκοινωνιών της πρωτεύουσας κομμάτι - κομμάτι στους ιδιώτες.
Πρόκειται για το δεύτερο χαράτσι σε βάρος του επιβατικού κοινού, σε διάστημα ενός χρόνου (πέρυσι τα εισιτήρια αυξήθηκαν από 75 σε 100 δραχμές), ενώ από τον επόμενο μήνα έρχεται νέο κύμα ακρίβειας, με αυξήσεις στα εισιτήρια και τα κόμιστρα του ΟΣΕ και τα ταχυδρομικά τέλη, που σε ορισμένες περιπτώσεις αγγίζουν και το 80%!
Οι αυξήσεις στα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών, είναι ένα ακόμα πλήγμα στο εισόδημα των λαϊκών στρωμάτων, που αποτελεί τη συντριπτική πλειοψηφία του επιβατικού κοινού στις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας. Είναι αξιοσημείωτο ότι κυβέρνηση και διοίκηση του ΟΑΣΑ, επιχειρούν να περάσουν στα"μαλακά" τις αυξήσεις, προβάλλοντας τη μείωση κατά 1.000 δραχμές (από 6.000 σε 5.000 δραχμές) στη μηνιαία κάρτα που ισχύει για λεωφορεία και τρόλεϊ. Τη χαρακτηρίζουν "σημαντική για τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα", αν και γνωρίζουν πολύ καλά ότι επί της ουσίας πρόκειται για παραπλανητική μείωση, που έχει ξεκάθαρο στόχο την εξασφάλιση περισσότερων "πελατών" και συνακόλουθα περισσότερων κερδών στους ιδιώτες, στους οποίους έχουν αποφασίσει να εκχωρήσουν εξ ολοκλήρου τη διακίνηση εισιτηρίων και καρτών. Το ετήσιο οικονομικό όφελος για τον επιβάτη είναι ελάχιστο ως μηδαμινό, καθώς ακόμα και όσοι χρησιμοποιούν καθημερινά από και προς τη δουλιά τρόλεϊ και λεωφορείο, δε μετακινούνται και τις 365 μέρες το χρόνο.
Από τη Δευτέρα αυξάνονται επίσης:
Κάθε φορά που οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επέβαλαν τσουχτερές αυξήσεις - και είναι πολλές από το 1974 - πρόβαλαν ως πρόσχημα τη μείωση των ελλειμμάτων, τον εκσυγχρονισμό του στόλου και την αναβάθμιση των παρεχομένων υπηρεσιών. Και βέβαια, παρά τις αλλεπάλληλες αυξήσεις, τα ελλείμματα όλο και αυξάνονται (απόρροια της πολιτικής του ξέφρενου και ασύμφορου δανεισμού των συγκοινωνιακών φορέων, αντί της επιδότησης). Οσον αφορά τον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμιση των συγκοινωνιακών υπηρεσιών, τα σημερινά νούμερα είναι άκρως αποκαλυπτικά: Μόνο στην ΕΘΕΛ (λεωφορεία), οι ετήσιες μετακινήσεις μειώθηκαν από 700 εκατομμύρια το 1992 σε 335 εκατομμύρια το 1997!
Αν η κυβέρνηση είχε πρόθεση να εξυγιάνει και να εκσυγχρονίσει πραγματικά τις αστικές συγκοινωνίες, θα φρόντιζε να δώσει λύσεις εκεί που "πάσχουν" (επιδότηση με βάση τις πραγματικές ανάγκες και όχι δανεισμό, κονδύλια για την ανανέωση του στόλου, προσλήψεις προσωπικού κλπ.). Αλλά, το κυβερνητικό σχέδιο προβλέπει εκχώρηση των συγκοινωνιών στην πλουτοκρατία. Προάγγελοι της ιδιωτικοποίησης είναι το επιχειρούμενο χτύπημα κάθε εργασιακής κατάκτησης και δικαιώματος, καθώς και οι αυξήσεις στα εισιτήρια. Πάντως, η υλοποίηση ή όχι του κυβερνητικού σχεδίου, από δω και πέρα είναι υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες, αλλά και του επιβατικού κοινού. Το συμφέρον για δημόσιες, σύγχρονες, φτηνές και ασφαλείς συγκοινωνίες είναι κοινό. Κοινό πρέπει να είναι και το μέτωπό τους ενάντια στην κυβερνητική πολιτική.