Ενα χαμηλόφωνο ψυχολογικό δράμα δημιουργεί ο Ερμάνο Ολμι στην ταινία του "Μια κάποια μέρα".Ο Ερμάνο Ολμι γεννήθηκε το 1931 στο Μπέργκαμο της Ιταλίας. Γιος φτωχών χωρικών, εργάστηκε σαν τεχνίτης και υπάλληλος πριν ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Σπούδασε καλές τέχνες και σκηνοθέτησε πολλά διαφημιστικά ντοκιμαντέρ, όταν δούλεψε στην εταιρία "Εντισον Βόλτα". Το 1959 θα γυρίσει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία "Ο χρόνος σταμάτησε". Γίνεται παγκόσμια γνωστός το 1961 με την ταινία "Θέση". Θα ακολουθήσουν οι ταινίες "Οι αρραβωνιασμένοι", "Και ήρθε ένας άνθρωπος", "Κάποια μέρα", "Στη διάρκεια του καλοκαιριού", "Περίσταση" (1974). Ο Ολμι στη συνέχεια θα αποσυρθεί για τέσσερα χρόνια και θα επιστρέψει στις αγροτικές ρίζες του, γυρίζοντας με αληθινούς αγρότες της Λομβαρδίας "Το δέντρο με τα τσόκαρα", ταινία που απέσπασε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ των Καννών. Τρία χρόνια αφιέρωσε ο Ιταλός σκηνοθέτης και σε μια άλλη επιστροφή στις ρίζες στην ταινία "Βάδιζε, βάδιζε". Το 1987 θα βραβευτεί στη Βενετία με το "Χρόνια πολλά κυρία".

Με την ταινία "Κάποια μέρα", γυρισμένη το 1968, ο Ιταλός σκηνοθέτης εισδύει στο χώρο των τεχνοκρατών του Μιλάνου και στη συνείδηση ενός επιτυχημένου μεσήλικα διαφημιστή, που αντιμετωπίζει τρία γεγονότα: Το έμφραγμα του προϊσταμένου του, μια σύντομη ερωτική ιστορία με μια κοπέλα και το θάνατο ενός ανθρώπου σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα εξαιτίας του. Ο Ολμι με αφορμή ένα τυχαίο γεγονός, το αυτοκινητιστικό δυστύχημα, σκιαγραφεί μια ομάδα ανθρώπων που ζει και εργάζεται στους ίδιους χώρους των σύγχρονων πόλεων. Κεντρικός ήρωας είναι ο Μπρούνο, που σοκάρεται με το θάνατο του εργάτη που σκότωσε άθελά του. Και αυτό γιατί κινδυνεύει η επαγγελματική του καριέρα στη διαφημιστική εταιρία που δουλεύει. Ο σκληρός κόσμος του επιχειρηματικού ανταγωνισμού, η καταστροφή των ανθρώπινων και κοινωνικών σχέσεων, το νόημα της ζωής, σε σχέση με το χρόνο που φεύγει, βγαίνουν μέσα από την ταινία έμμεσα, με μια ήρεμη, στοχαστική πορεία. Ο σκηνοθέτης, χρησιμοποιώντας ερασιτέχνες ηθοποιούς και με τρόπο λιτό, καταλήγει στη διαπίστωση ότι καμιά αλλαγή δεν πρόκειται να ταράξει τη μονοτονία του καλοστημένου μηχανισμού. Ακόμη και στο δικαστήριο για το δυστύχημα, ο δικηγόρος του επιτυχημένου επιχειρηματία θα πείσει όλους, εκτός από τη φτωχή χήρα, ότι αιτία του δυστυχήματος ήταν ο πάγος που υπήρχε στο οδόστρωμα. Ο θάνατος του εργάτη, αν και φαινόταν ότι θ' άλλαζε τη ζωή του ήρωα, παραμένει απλά ένα τυχαίο γεγονός μιας "κάποιας μέρας". Παίζουν Μπρουνέτο ντελ Βίτα, Λίντια Φονόρτες κ.ά. (Παρασκευή ΕΤ - 3 01.00).

Ηταν Αύγουστος του 1945. Ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος, ουσιαστικά, είχε τελειώσει, όμως τότε άρχιζε μια νέα καταστροφή. Ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Χ. Τρούμαν είχε ήδη ανακοινώσει ότι η χώρα του κατασκεύασε την ατομική βόμβα. Ολα ήταν έτοιμα για τα τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν. Το πυρηνικό "μανιτάρι" σκέπασε θανάσιμα τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Πενήντα τρία χρόνια μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, και οι μνήμες είναι νωπές. Οχι μόνο γιατί οι "βόμβες" έπληξαν την ανθρωπότητα, αλλά και γιατί η πυρηνική απειλή ακόμη και σήμερα δεν έχει εκλείψει. Τα πυρηνικά όπλα, όχι μόνο δεν είναι παρελθόν, αλλά, αντίθετα, προωθείται ο εκσυγχρονισμός τους. Οι σελίδες τις μέρες αυτές γυρίζουν πίσω, στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, στις πληγές που ακόμη δεν έχουν κλείσει. Από τότε μέχρι σήμερα, χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας του επικίνδυνου "μανιταριού" που σκοτείνιασε τη γη. Παιδιά ή αγέννητοι ακόμη τότε, σήμερα είναι ενήλικοι και κουβαλούν στο σώμα, αλλά και στην "ψυχή" τους τη ραδιενέργεια.

Τα γεγονότα αυτά, όμως, που σημάδεψαν την ιστορία και τον άνθρωπο, τα θυμάται μόνο η ΕΡΤ και όχι τα ιδιωτικά κανάλια. Ηδη, τις μέρες που πέρασαν έχουν προβληθεί ντοκιμαντέρ για το πυρηνικό ολοκαύτωμα.

Σήμερα θα μεταδοθεί ένα ακόμη ντοκιμαντέρ για το Ναγκασάκι. Εκεί, μετά από την πρώτη ατομική βόμβα που έπεσε στη Χιροσίμα στις 6 Αυγούστου, στο Ναγκασάκι λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου, έπεφτε η δεύτερη βόμβα, σκοτώνοντας 73.000 ανθρώπους, περίπου δηλαδή το ένα τέταρτο του συνολικού πληθυσμού της πόλης. Την επόμενη μέρα, ένας νεαρός φωτογράφος πήγε στον τόπο του εγκλήματος, με σκοπό να τραβήξει φωτογραφίες από τις ζημιές και την κατάσταση που επικρατούσε. Επί εννέα ώρες, ο Γιοσούκε Γιαμαχάτα κατέγραφε τη φρίκη και απαθανάτιζε με τη μηχανή του τα ντοκουμέντα της μεγάλης καταστροφής, τις εικόνες της φρίκης και του θανάτου. Κάθε φωτογραφία του απεικονίζει και μια ξεχωριστή τραγωδία.

Πενήντα χρόνια αργότερα, δύο Αμερικανοί ταξινόμησαν και αποκατέστησαν τα αρνητικά, με σκοπό να δείξουν το φοβερό πόνο, τη δραματική κατάσταση των θυμάτων και ν' αποδείξουν ότι η ατομική βόμβα δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί ξανά, να χτυπήσει και πάλι την ανθρωπότητα, αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδια. Στο ντοκιμαντέρ, που είναι ιαπωνικής παραγωγής, παρακολουθούμε βήμα προς βήμα, την πορεία του Γιαματάχα μέσα στα ερείπια. Μερικοί που επέζησαν περιγράφουν την τρομακτική στιγμή της έκρηξης, ζωντανεύοντας τον εφιάλτη που σκόρπισε το θάνατο, τον πόνο και τη δυστυχία. Ο συνδυασμός των εικόνων και των αναμνήσεων των μαρτύρων καθιστά το ντοκιμαντέρ αυτό ένα μοναδικό ντοκουμέντο για τις φρικτές εκείνες ώρες (Κυριακή ΕΤ - 1 16.30).